ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ 15 บทที่ 483 เจรจาซื้อขายน้ำดอกไม้สำเร็จ

บทที่ 483 เจรจาซื้อขายน้ำดอกไม้สำเร็จ

ภายในห้องเหลือเพียงพวกเขาสองคนอีกครั้ง ซ่งฉางชิงยกชาในมือ ลุกขึ้นยืน ก่อนเดินไปด้านหลังเซี่ยยวี่หลัวอย่างเงียบสงบ

นางตั้งอกตั้งใจมาก เมื่อพู่กันขนหมาป่าอยู่ในมือนาง ก็ดูงดงามเสียยิ่งกว่าอะไร

เหตุใดเขาถึงไม่เคยรู้เลย ว่าตัวหนังสือที่ใช้พู่กันขนหมาป่าเขียน จะงดงามถึงเพียงนี้?

“ดื่มชา! ” ซ่งฉางชิงวางถ้วยชาลงจากด้านหลัง เซี่ยยวี่หลัวไม่เงยหน้าด้วยซ้ำ นางเพียงขานตอบทีหนึ่ง ก้มหน้าเขียนหนังสือต่อ

มือขวาของซ่งฉางชิงยังจับถ้วยชาไว้ เขาโน้มตัวลง วางมือซ้ายไว้บนพนักเก้าอี้ ท่าทางเช่นนี้ คล้ายกำลังโอบใครบางคนไว้

เขายังไม่เคยเข้าใกล้นางถึงเพียงนี้มาก่อน

กลิ่นหอมบนกายสตรีลอยมาแตะจมูก นั่นเป็นกลิ่นที่เขาคุ้นเคย หอมหวนจนแทบจะแทรกซึมเข้าไปถึงอวัยวะภายในของเขา หยั่งรากแตกหน่อและเจริญงอกงามอยู่ภายใน

ซ่งฉางชิงไม่กล้ามองไปทางอื่น เพียงมองดูพู่กันในมือนางอย่างตั้งอกตั้งใจ ภายใต้ปลายพู่กัน ตัวอักษรถูกขีดเขียนตัวแล้วตัวเล่า

ตัวอักษรรูปแบบกว่านเก๋อที่งดงาม ลายมือของนางช่างงดงามอย่างแท้จริง

เพียงแต่ ลายมือนี้ เหตุใดถึงได้ดูคุ้นตานัก ราวกับเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

เมื่อเซี่ยยวี่หลัวเงยหน้า ซ่งฉางชิงจึงรีบยืนขึ้น คล้ายกับว่าเมื่อครู่เพียงแค่ดูตัวอักษรจนสติเลื่อนลอยเท่านั้น “ตัวอักษรที่ฮูหยินเซียวเขียน ช่างดูดียิ่งนัก”

“ดูดีหรือ? ข้าก็รู้สึกว่าดูดีเช่นกัน! ” เซี่ยยวี่หลัวยิ้มพร้อมกล่าว

ต้องดูดีแน่นอน นางเลียนแบบลายมือของเซียวยวี่ จะไม่ให้ดูดีได้อย่างไร!

แม้แต่ตัวอักษรที่เซียวจื่อเซวียนเขียนเลียนแบบก็เป็นรูปแบบตัวอักษรของอายวี่เช่นกัน!

เซี่ยยวี่หลัวมอบสูตรอาหารให้ซ่งฉางชิง “ท่านซ่ง นี่คือสูตรอาหารสองสูตร หากมีจุดที่ไม่เข้าใจ สามารถถามข้าได้”

ซ่งฉางชิงรีบให้คนเรียกตัวพ่อครัวมา

พ่อครัวหยวนเข้ามา เห็นฮูหยินเซียวนั่งอยู่ตรงที่นั่งของเถ้าแก่ ส่วนเถ้าแก่นั่งตรงตำแหน่งของแขก ก็ผงะไปชั่วขณะ แต่เขาก็ตอบสนองได้อย่างรวดเร็ว ฮูหยินเซียวผู้นี้ไม่ธรรมดา อย่างน้อยเถ้าแก่ก็ปฏิบัติต่อฮูหยินเซียวท่านนี้ต่างจากผู้อื่น ดังนั้นเขาจึงเคารพเซี่ยยวี่หลัวยิ่งขึ้น

เซี่ยยวี่หลัวอธิบายโดยละเอียด หลังจากนั้นพ่อครัวหยวนจึงไปเตรียมอาหารที่ห้องครัวด้านหลัง

ต้องรอให้ทำอาหารเสร็จ ลองชิมรสชาติ ซ่งฉางชิงเกรงว่าเซี่ยยวี่หลัวจะรอจนรู้สึกเบื่อหน่าย จึงเอ่ยถึงเรื่องน้ำดอกไม้ “เรื่องที่ครั้งก่อนฮูหยินเซียวให้ข้าสืบข่าวเรื่องน้ำดอกไม้ ทางฮวาตูส่งข่าวมาแล้ว”

เซี่ยยวี่หลัวรู้สึกตื่นเต้นดีใจยิ่งนัก “จริงหรือ? มีคนทำการค้านี้หรือไม่? ”

ดวงหน้าของนางเต็มไปด้วยประกายยิ้มแย้ม ซ่งฉางชิงเห็นแล้วถึงกับรู้สึกหัวใจสั่นไหว

“ย่อมต้องเป็นเช่นนั้น ข้าหาคนที่จะทำการค้านี้ได้แล้ว เดิมทีเขาก็มีกิจการอยู่ที่ฮวาตู บัดนี้มีกิจการน้ำดอกไม้เพิ่มอีกหนึ่งอย่าง ถือเป็นการช่วยให้เขามีลู่ทางหาเงินเพิ่มขึ้น”

“เช่นนั้นก็ดีเหลือเกิน! ”

“ข้าเจรจากับเขาจนได้ราคาน้ำดอกไม้ถังละสิบหกตำลึง เมื่อท่านพบหน้า สามารถเจรจาโดยละเอียดกับเขาได้อีกครั้ง” ซ่งฉางชิงก็แย้มรอยยิ้มเช่นกัน

เซี่ยยวี่หลัวโบกมือ ยิ้มจนตาหยี “ไม่ต้องเจรจาแล้ว สิบหกตำลึงก็สิบหกตำลึง ท่านซ่งออกหน้าด้วยตัวเองเช่นนี้ ราคานี้ต้องต่ำที่สุดแล้วเป็นแน่”

ครั้งก่อน ฮวาเหนียงบอกว่าน้ำดอกไม้อย่างน้อยถังละยี่สิบตำลึง ซ่งฉางชิงเจรจาจนลดเหลือสิบหกตำลึง ถือว่าราคาถูกลงมากแล้ว

ตอนนั้นนางคิดไว้ว่า หากสามารถลดราคาได้สักสองตำลึง ก็ถือว่าให้เกียรติมากแล้ว นึกไม่ถึงว่าเมื่อได้ท่านซ่งช่วยออกหน้า จะสามารถช่วยให้นางประหยัดได้ถึงสี่ตำลึง

ซ่งฉางชิงรู้สึกอารมณ์ดีเป็นอย่างยิ่ง “ได้ เช่นนั้นก็นัดหมายวันเวลา ข้าจะให้เขามาลงนามในสัญญา”

“เช่นนั้นรบกวนท่านซ่งด้วย” เซี่ยยวี่หลัวแย้มรอยยิ้ม

ซ่งฉางชิงก็อยากยิ้มตาม ยิ้มอย่างเบิกบานใจ เพียงแต่เวลานี้เอง ประตูถูกผลักเปิดออก โดยมีซ่งฝูและพ่อครัวเข้ามาภายใน

รอยยิ้มบนใบหน้าราวกับถูกแช่แข็งอย่างไรอย่างนั้น แต่ซ่งฝูกลับเห็นเข้า รู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง!

“เถ้าแก่ ฮูหยินเซียว ข้าทำอาหารสองอย่างนี้ตามสูตรเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองท่านลองชิมดู ว่ายังมีตรงไหนที่ต้องปรับปรุงอีก! ” สูตรอาหารที่เซี่ยยวี่หลัวมอบให้ พ่อครัวหยวนเป็นผู้รับมาทำแทบทั้งหมด มาบัดนี้ เขาสามารถทำถึงขั้นที่ไม่ต้องให้เซี่ยยวี่หลัวลงมือทำเอง ก็สามารถทำรสชาติตามที่นางต้องการได้

เซี่ยยวี่หลัวลองชิมสองคำ ยิ้มพร้อมพยักหน้า “ถูกต้อง รสชาตินี้แหละ! ท่านซ่ง ท่านลองชิมดูหรือไม่? ”

ซ่งฉางชิงยิ้มพร้อมกล่าว “หากท่านว่าดี เช่นนั้นก็ย่อมดี! ”

ซ่งฝูลืมเตือนฮูหยินเซียว ว่าคุณชายจะไม่กินอาหารที่คนอื่นเคยกินแล้ว เว้นเสียแต่จะเป็นคนในครอบครัว

ซ่งฝูส่งเซี่ยยวี่หลัวลงไป พ่อครัวหยวนยกอาหารกำลังจะออกไป ซ่งฉางชิงเรียกเขาไว้ “วางของลง”

พ่อครัวหยวนไม่เข้าใจ “เถ้าแก่ อาหารนี่หรือขอรับ? ”

ซ่งฉางชิงพยักหน้า ไม่ได้กล่าวอะไร

พ่อครัวหยวนรู้สึกไม่ค่อยเข้าใจนัก บนมือเขามีอาหารเพียงสองจาน ที่เถ้าแก่กล่าวถึงก็น่าจะหมายถึงสิ่งนี้กระมัง!

ประตูห้องถูกปิด ซ่งฉางชิงเงยหน้าขึ้น มองอาหารบนโต๊ะด้วยอาการเหม่อลอยครู่หนึ่ง

บนนั้นมีตะเกียบเพียงคู่เดียว ยังวางไว้บนถาด ซ่งฉางชิงสติเลื่อนลอย หยิบตะเกียบคีบอาหารขึ้นมา ลองชิมอย่างละหนึ่งคำ

อร่อยอย่างแท้จริง!

เขากินเพียงสองคำก็ไม่ได้กินอีก เมื่อซ่งฝูเข้ามา จึงยกอาหารออกไป เพียงแต่ซ่งฝูรู้สึกคล้ายกับว่าตะเกียบจะหายไปอย่างไรอย่างนั้น

เมื่อถึงเวลาอาหารเย็น ซ่งฝูยกอาหารไปส่ง ตอนยกออกมา บนตะเกียบสะอาดหมดจด ไม่เหมือนตะเกียบที่ผ่านการใช้งานมาแม้แต่น้อย

มื้อแรกเป็นเช่นนี้ มื้อที่สองก็เป็นเช่นนี้ หนึ่งวันสามมื้อ เป็นเช่นนี้อยู่ทุกวัน ตะเกียบเข้าไปในสภาพเช่นไร ก็ออกมาในสภาพเดิม ไม่เคยผ่านการใช้งาน

คุณชายไม่ใช่ตะเกียบ เช่นนั้นใช่อะไรกินข้าว?

ใช้มือจับกินหรือ?

ซ่งฝูไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าคุณชายเป็นอะไรไป

ซ่งฉางชิงติดต่อกับเซี่ยงซิงปัง ไม่กี่วันก็ลงนามในสัญญากับเซี่ยยวี่หลัว เซี่ยยวี่หลัวจึงเริ่มตั้งตารอคอยน้ำดอกไม้ชุดแรก

น้ำดอกไม้นั้นใช้เวลาผลิตนาน นอกจากนั้น ระยะทางระหว่างฮวาตูและเมืองโยวหลันก็ต้องใช้เวลาเดินทางนานกว่าครึ่งเดือน เซี่ยยวี่หลัวไปสั่งทำขวดเครื่องแก้วอีกจำนวนหนึ่ง ทั้งยังมีกระบอกไม้ไผ่และถุงผ้า เริ่มเตรียมการทุกอย่าง รอเพียงให้น้ำดอกไม้มาถึง

เซี่ยยวี่หลัวเกรงว่าฟู่ซื่อและเลี่ยวซื่อจะหางานอื่นทำเสียก่อน จึงไปหาทั้งสองคนด้วยตัวเองเพื่อพูดคุยเรื่องนี้เอาไว้

เลี่ยวซื่ออยู่ที่บ้าน หลังจากได้ฟังเรื่องราวจากเซี่ยยวี่หลัว ก็แสดงความจำนงว่าจะไปแน่นอน เมื่อกล่าวถึงฟู่ซื่อ สีหน้าของเลี่ยวซื่อก็ดูไม่ค่อยดีนัก “ฮูหยินเซียว ไม่นานมานี้ที่บ้านพี่สะใภ้ฟู่เกิดเรื่องขึ้น! ”

“เกิดอะไรขึ้นหรือ? ” เซี่ยยวี่หลัวรู้สึกหวั่นวิตก มีลางสังหรณ์ไม่ดี!

“ก็ลูกเขยของนางที่เมาสุราแล้วมักจะตีคนนั่น ไม่กี่วันก่อนเกือบจะตีเซียงชุ่ยจนตาย เฮ้อ… ตีเถียนเถียนจนบาดเจ็บด้วย พี่สะใภ้ฟู่ต้องการปกป้องเด็กสองคน ก็โดนติงกุ้ยเตะไปสองที บัดนี้ถูกเตะจนได้รับบาดเจ็บที่เอว นอนป่วยบนเตียงลงมาไม่ได้! ” เลี่ยวซื่อกล่าวด้วยความสงสาร

เซี่ยยวี่หลัวรู้สึกตกใจ “หาหมอหรือยัง? ”

“จะหาได้ที่ไหนกัน ติงกุ้ยที่สมควรตายนั่น รื้อค้นหีบห่อข้าวของภายในบ้าน หอบเอาของมีค่าทั้งหมดในบ้านไปแล้ว ตอนนี้ในบ้านนางไม่มีเงินแม้แต่อีแปะเดียว จะมีเงินไปหาหมอได้อย่างไร! ” เลี่ยวซื่อกล่าวด้วยความสงสาร

เซี่ยยวี่หลัวรีบให้เลี่ยวซื่อไปเชิญท่านหมอ ส่วนตัวนางเองไปที่บ้านฟู่ซื่อก่อน