ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ 15 บทที่ 486 แม่เลี้ยงและเซี่ยเมี่ยว

บทที่ 486 แม่เลี้ยงและเซี่ยเมี่ยว

อากาศเย็นลงเรื่อยๆ

คราวก่อนเซี่ยยวี่หลัวไปเลือกผ้าจากฮวาหม่านยีมาหลายพับเพื่อตัดเย็บเสื้อให้เด็กสองคน เดิมทีนางคิดจะทำให้เซียวยวี่ก่อน แต่เซียวยวี่ไม่ยอม บอกว่าเขาตัดเสื้อใหม่หนึ่งชุดแล้ว หากจะทำก็ต้องทำให้นางเอง

เซี่ยยวี่หลัวมองดูเสื้อผ้าที่มีเต็มตู้ของตัวเอง นางมีเสื้อผ้าเยอะเกินไปจริงๆ ทว่า…

นางเพิ่งอายุสิบห้าปี ยังเติบโตได้อีก!

เมื่อลองนำเสื้อตัวบางในฤดูใบไม้ร่วงมาสวมใส่ดู หากไม่ใช่เสื้อผ้ารัดเกินไป แขนเสื้อก็สั้นเกินไป หรือไม่กระโปรงก็สั้นเกินไป ตรงไหนก็ดูไม่พอดีตัว

การจะแก้เสื้อให้ใหญ่ขึ้น เป็นสิ่งที่แทบเป็นไปไม่ได้ เซี่ยยวี่หลัวไม่ได้มีฝีมือเย็บปักที่ดีถึงเพียงนั้น จึงไม่มีทางเลือกอื่น ได้แต่ตัดเย็บให้ตัวเองก่อน

หากไม่ทำอีก ถึงเวลาเสื้อผ้าไม่รัดไปก็แขนสั้นขาสั้นเกินไป สวมใส่ออกไปจะดูไม่ดี!

เซี่ยยวี่หลัวตัดผ้าให้ตัวเองสองพับ นางชอบผ้าสีสันสดใส

สีสันสดใส แค่มองก็รู้สึกสบายใจแล้ว

เซี่ยยวี่หลัวในภพก่อน ชอบสวมใส่กระโปรงสีแดงเป็นพิเศษ

ชุดสีแดงดุจเปลวเพลิง ดูสุนทรีราวกับจอมยุทธ์หญิงในนิยายกำลังภายใน

นางชอบนัก!

เมื่อก่อนในตู้มีเสื้อผ้ามากเกินไป แต่ส่วนใหญ่ล้วนเป็นสีชมพูอ่อน หรือสีเหลือง สีอยู่ในกรอบมากเกินไป นางไม่ชอบ แต่ใครใช้ให้เจ้าของร่างเดิมมีเสื้อผ้าจำนวนมากเล่า นางจะทิ้งแล้วตัดใหม่ทั้งหมดก็คงไม่ได้กระมัง? จึงได้แต่รอแล้วรออีก ฮะฮะ ในที่สุดก็รอจนตัวเองโตขึ้นแล้ว

สามารถเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เจ้าของร่างเดิมเตรียมไว้ได้แล้ว!

เพียงแต่ เมื่อนางเก็บตู้เสื้อผ้าของตัวเองเสร็จ และคิดจะรื้อเอาเสื้อผ้าที่ตัวเล็กจนสวมใส่ไม่ได้แล้วออกมา ก็เห็นว่าเสื้อผ้าเหล่านี้ล้วนยังดีอยู่ อีกทั้งเซี่ยยวี่หลัวเองยังเป็นคนที่รักษาเสื้อผ้าอย่างดี แต่ละตัวสวมใส่ในฤดูร้อนครั้งหนึ่ง เมื่อเอาออกมาอีกครั้ง ก็ยังคงดูประหนึ่งของใหม่

เซี่ยยวี่หลัวคิดจะแก้เสื้อผ้าเหล่านี้ให้เล็กลงหน่อย เช่นนี้อีกไม่กี่ปีเซียวจื่อเมิ่งก็จะสามารถสวมใส่ได้

ไม่แก้มากเกินไป แต่ละปีแก้สักหนึ่งถึงสองตัว ใช้เป็นเสื้อกันเปื้อน สวมใส่ตอนทำงานบ้านงานเรือน

เพียงแต่ เซี่ยยวี่หลัวยังไม่ทันได้แก้เสื้อผ้าให้เล็กลง ก็มีแขกไม่ได้รับเชิญมาเยือนถึงที่บ้าน จ้องมองนางด้วยแววตามาดร้าย ดูจากท่าทางท้าทายและมีชั้นเชิงนั่น ตาตี่หางตาชี้ แววตาทั้งร้อนแรงและเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม เซี่ยยวี่หลัวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย คนผู้นี้ไม่ใช่คนของหมู่บ้านสกุลเซียว เหตุใดถึงมาหานาง

ดูจากท่าทางไม่มีเจตนาดีแม้แต่น้อย คล้ายจะสนิทสนมกับนางมาก?

“ท่านแม่ เสื้อที่อยู่บนราวตากผ้าไม้ไผ่นั่นดูดีนัก ข้าจะเอาเจ้าค่ะ! ” สตรีอายุสิบกว่าปีตามอยู่ข้างกายหญิงชาวบ้านวัยกลางคนผู้นั้น จู่ๆ ก็ชี้ไปทางเสื้อผ้าที่เซี่ยยวี่หลัวตากไว้ในลานบ้านพลางโวยวายขึ้น

นั่นล้วนแต่เป็นเสื้อผ้าที่เซี่ยยวี่หลัวใส่จนตัวเล็ก ไม่เอาแล้ว นางซักจนสะอาดตากให้แห้ง ปีหน้าจะตัดแก้ให้เซียวจื่อเมิ่ง

“ได้ เมี่ยวเมี่ยววางใจได้ เสื้อพวกนี้ล้วนเป็นของเจ้า! ”

ยามหญิงชาวบ้านวัยกลางคนหันมองมาทางเซี่ยยวี่หลัว ใบหน้าก็ฉายประกายหยามเหยียดและไม่พอใจ แต่ยามหันมองสตรีตัวน้อยอายุสิบกว่าปีข้างๆ ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยนประหนึ่งมารดาผู้มีเมตตา เมื่อหันมองเซี่ยยวี่หลัวที่มีท่าทางมึนงงอีกครั้ง จู่ๆ นางก็แสดงสีหน้าผิดคาด พร้อมกล่าว “เจ้าดูสิ พี่หญิงใหญ่ของเจ้าเก็บเสื้อผ้าไว้ให้เจ้าเรียบร้อย รอให้พวกเรานำกลับไปไม่ใช่หรือ? ”

เซี่ยยวี่หลัว “…” พี่หญิงใหญ่?

หรือว่า คนผู้นี้คือหลู่เจิน ภรรยาใหม่ที่บิดาแต่งด้วยทั้งที่มารดาของนางเพิ่งจากโลกนี้ไปได้ไม่ถึงหนึ่งปี?

เช่นนั้นสตรีตัวน้อยอายุสิบกว่าปีผู้นี้ ก็คือเซี่ยเมี่ยว น้องสาวผู้หยิ่งผยองวางตัวเป็นใหญ่ที่ถูกกล่าวถึงในนิยาย?

น่าสนใจจริงๆ สองคนนี้มาได้อย่างไร?

เซี่ยยวี่หลัวจ้องมองสองแม่ลูกตรงหน้าด้วยความระแวง

หลู่เจินหน้าตาธรรมดา หรือเรียกได้ว่าค่อนข้างอัปลักษณ์ ดวงตาตี่หางตาชี้คู่นี้ทำให้ดูเป็นคนใจแคบไร้ไมตรี สันจมูกไม่โด่ง ค่อนข้างกว้าง ริมฝีปากหนามาก ทั้งยังเจ่อออกมาเล็กน้อย ส่วนเซี่ยเมี่ยวหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับนางถึงสามส่วน แต่ไม่รู้เพราะคนตระกูลเซี่ยหน้าตาดีหรือไม่ ดังนั้นถึงแม้เซี่ยเมี่ยวจะคล้ายกับมารดาของนาง แต่ก็ไม่ปรากฏลักษณะด้อยที่เห็นได้อย่างชัดเจน

หลู่เจินและเซี่ยเมี่ยวเชิดหน้ายืดอก เดินมาด้วยสีหน้าได้ใจ “นี่ยวี่หลัว ไม่พบกันครึ่งปี เจ้าโตขึ้นจนงดงามกว่าเดิมเสียอีก! เมี่ยวเมี่ยว เจ้าดูพี่หญิงใหญ่ของเจ้าสิ รูปลักษณ์หน้าตาดีถึงเพียงนี้ เข้าวังไปเป็นพระสนมยังได้เลยจริงหรือไม่? ”

เซี่ยเมี่ยวเหลือบมองเซี่ยยวี่หลัวแวบหนึ่ง เป็นเช่นนั้นจริงไม่ใช่หรือ!

งดงามจนแค่ได้มองก็รู้สึกเหมือนลูกตาจะหลุดออกมา

สตรีผู้นี้ ดูงดงามกว่าตอนเห็นครั้งก่อนนับร้อยนับพันเท่า

ประกายอิจฉาริษยาในแววตาเซี่ยเมี่ยว เซี่ยยวี่หลัวเห็นทั้งหมด ความรู้สึกเสียดายในแววตาหลู่เจิน เซี่ยยวี่หลัวก็เห็นเช่นกัน

รูปลักษณ์งดงามถึงเพียงนี้ มีตระกูลใหญ่ไหนบ้างที่จะแต่งเข้าไปไม่ได้ แต่นางกลับแต่งกับชาวบ้านในพื้นที่ชนบท ตาแก่นั่นดวงตาต้องถูกนกจิกกินไปแล้วเป็นแน่

ถึงแม้จะเสียดาย ถึงแม้จะรู้สึกไม่ดี แต่แต่งไปแล้ว จะทำอย่างไรได้อีก?

เซี่ยยวี่หลัวมองหลู่เจินด้วยท่าทางระแวดระวัง ไม่ปริปากเอ่ยอะไรโดยง่าย

หลู่เจินกวาดสายตามองอย่างรวดเร็ว เห็นเรือนกระเบื้องสองห้องที่ถูกปลูกสร้างขึ้นใหม่ในบ้านเซี่ยยวี่หลัว ดวงตาแทบลุกเป็นไฟ

นี่มัน… นี่เป็นสัญญาณว่าได้ใช้ชีวิตเป็นอย่างดี! ดูท่าคราวนี้ นางคงมาได้ถูกเวลา เซี่ยยวี่หลัวมีเงินแล้ว!

หลู่เจินรู้สึกตื่นเต้นดีใจเสียยิ่งกว่าอะไร จับมือเซี่ยเมี่ยวไว้ พร้อมกล่าวกับเซี่ยยวี่หลัวอย่างสนิทสนม “ยวี่หลัว ไม่เชิญพวกเราเข้าไปนั่งหรือ? พวกเรามาไกลถึงเพียงนี้ ยังไม่ได้ดื่มน้ำ แม่กับน้องสาวมาเยี่ยมเจ้า เจ้าคงไม่ถึงกับไม่ให้พวกเราเข้าไปกระมัง? คงไม่ให้ยืนอยู่หน้าประตูใหญ่กระมัง? หากให้ชาวบ้านเห็นเข้า…”

ท่านแม่?

น้องสาว?

ดูท่า นางคาดเดาได้ไม่ผิด!

เซี่ยยวี่หลัวหันตัวกลับไป พาทั้งสองคนเข้าไป

หลู่เจินจูงมือเซี่ยเมี่ยว เดินเข้าไปด้วยความลำพองใจ

เซี่ยยวี่หลัวไม่กลัวว่าจะถูกผู้อื่นนินทา นางเพียงอยากรู้ว่าสองคนนี้มาด้วยจุดประสงค์ใดกันแน่

บัดนี้บ้านตระกูลเซียวเกิดความเปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่หลวง เพิ่งปลูกเรือนหลังคากระเบื้องสองห้อง ทั้งภายในภายนอกดูเป็นระเบียบและสะอาดสะอ้าน แค่ดูก็รู้ว่ามีชีวิตที่ดีขึ้นเรื่อยๆ เมื่อมีชีวิตที่ดี ก็เป็นเครื่องพิสูจน์ว่า นางมีเงิน!

เซี่ยยวี่หลัวไปยังห้องครัว ตักน้ำเย็นจากโอ่งน้ำมาหนึ่งกระบวย เดิมทีคิดจะใช้ถ้วยภายในตู้ ลองคิดอีกครั้ง จึงรื้อค้นและหยิบถ้วยใบเก่าที่มีสภาพแย่ที่สุดออกมา แล้วจึงยกน้ำไป

เซี่ยเมี่ยวกำลังมองไปทั่ว จับทางนั้นที จับทางนี้ที “ท่านแม่ ครอบครัวนางมีชีวิตดีขึ้นเรื่อยๆ แล้วเจ้าค่ะ”

เป็นเช่นนั้นจริงไม่ใช่หรือ!

ด้านนอกยังมีเรือนสองห้องหลังใหม่ด้วย หากไม่มีเงินสิบกว่าตำลึง จะปลูกเรือนที่ดีถึงเพียงนี้ได้อย่างไร!

หลู่เจินหัวเราะอย่างได้ใจ ท่าทางมั่นอกมั่นใจ ดูท่าคราวนี้นางมาได้ถูกจังหวะ ไม่แน่ว่าสามารถกวาดเอาเงินจำนวนหนึ่งกลับไปได้!

เซี่ยยวี่หลัวยกน้ำเข้ามา มองแวบเดียวก็เห็นประกายละโมบในแววตาหลู่เจิน

ผู้มามีเจตนาไม่ดี!