ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ 3 บทที่ 75 ไม่ให้เช่นนั้นก็แย่งมา

“หมวกใบนั้นของเจ้าดูดีมาก เอามาให้ข้าดูซิ!” เสี่ยวฮวายื่นมือออกมา ขอหมวกจากจื่อเมิ่ง

เซียวจื่อเมิ่งถอยหลังหนึ่งก้าว ไม่ได้ให้ นี่เป็นหมวกที่พี่สะใภ้ใหญ่ทำขึ้น นางยังใส่ไม่หนำใจเลย จะมอบให้คนอื่นได้อย่างไร ยิ่งเป็นเสี่ยวฮวาด้วยแล้ว

“นี่เป็นของที่พี่สะใภ้ใหญ่ทำ!” เซียวจื่อเมิ่งกอดหมวกไว้ราวกับเป็นสมบัติล้ำค่า ไม่ยอมยกให้

พี่รองยังหาบน้ำอยู่ริมแม่น้ำ เซียวจื่อเมิ่งกอดหมวกไว้กำลังจะไปหาพี่รอง

เมื่อเสี่ยวฮวาเห็นว่าเซียวจื่อเมิ่งไม่ยอมมอบของให้นาง ก็โมโหจนร้องไห้อย่างหนัก “พี่ชาย เซียวจื่อเมิ่งไม่มอบของให้ข้า!”

เด็กคนนี้มีนิสัยเย่อหยิ่ง ไม่อาจเห็นคนอื่นมีสิ่งของที่นางไม่มี ยิ่งไปกว่านั้น ของที่นางอยากได้ เคยไม่ได้ที่ไหนกัน ขอเพียงแค่นางร้องไห้ บิดามารดาของนางก็พร้อมจะนำของที่นางอยากได้มาวางให้ถึงตรงหน้า

แต่เซียวจื่อเมิ่งที่เป็นแค่เด็กไร้บิดามารดา กล้าดีอย่างไรถึงไม่ฟังคำสั่งของนาง

เสี่ยวฮวาร้องไห้อย่างหนัก ต้าจ้วงที่อยู่ข้างๆ เมื่อเห็นน้องสาวร้องไห้ ก็เดินขึ้นหน้าไปตีจื่อเมิ่งทันที “เซียวจื่อเมิ่ง เจ้ากล้าทำให้น้องสาวข้าร้องไห้ ข้าจะตีเจ้าให้ตาย!”

ต้าจ้วงที่อายุมากกว่า ทั้งยังมีร่างกายแข็งแรงกำยำเหมือนชื่อของเขา เซียวจื่อเมิ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ก็เหมือนลูกวัวกับลูกสุนัขตัวหนึ่ง ไม่อาจต่อกรกับต้าจ้วงได้เลย

เซียวจื่อเมิ่งวิ่งไปข้างหน้าสองก้าวก็ถูกต้าจ้วงกระชากผม ความเจ็บปวดนั้นทำให้เซียวจื่อเมิ่งส่งเสียงร้อง “อ๊า!” อย่างอนาถ พร้อมล้มหงายหลังไป

ล้มกองอยู่ในดินโคลน น้ำโคลนทำให้เสื้อผ้าและผมเผ้าของนางเปรอะเปื้อน แต่นางยังคงกอดหมวกใบนั้นไว้แน่น ไม่ยอมให้หมวกนั่นสกปรกแม้แต่น้อย

“พี่ชาย ข้าจะเอาหมวก จะเอาหมวก!” เสี่ยวฮวาตะโกนอย่างได้ใจ

ต้าจ้วงยื่นมือไป แย่งหมวกที่เซียวจื่อเมิ่งกอดไว้แน่นได้สำเร็จ “ฮึ น้องสาวของข้าจะดูหมวกของเจ้า ก็ถือว่ายกย่องเจ้าแล้ว! มา น้องสาว ให้เจ้า!”

เสี่ยวฮวากอดหมวกไว้ หยุดร้องไห้และหัวเราะทันที สวมหมวกไว้บนศีรษะด้วยท่าทางได้ใจ “ฮึ ใครใช้ให้เจ้าไม่ยอมให้ข้า หกล้มตายไปก็สมควรแล้ว! พี่ชาย ท่านว่าข้าดูดีหรือไม่?”

เด็กที่ถูกเลี้ยงแบบตามใจจนเสียคน เมื่อถึงคราวร้ายก็ชั่วร้ายจนน่าขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

เซียวจื่อเมิ่งล้มอยู่บนพื้น ร่างกายเจ็บปวด หมวกก็ถูกแย่งไป จึงนั่งอยู่บนพื้นร้องไห้อย่างหนัก “นั่นเป็นของของข้า คืนมาให้ข้า!”

เสี่ยวฮวาใส่หมวกด้วยท่าทางได้ใจ “ฮึ รอให้ข้าใส่จนเบื่อก่อน แล้วค่อยคืนให้เจ้า!”

จากนั้นนางจึงเดินจากไปพร้อมต้าจ้วง และแม้จะเดินไปไกลแล้ว เสี่ยวฮวาก็ยังหันมาแสดงสีหน้าเยาะเย้ยใส่เซียวจื่อเมิ่งอีกครั้ง

เซียวจื่อเมิ่งลุกขึ้นด้วยความคิดอยากไล่ตามไป แต่เมื่อต้าจ้วงเห็น ก็เหวี่ยงหมัดลมทีหนึ่ง พร้อมแสยะฟันด้วยท่าทางดุร้าย ทำให้จื่อเมิ่งตกใจจนถอยหลัง มองดูพวกเขาเดินห่างออกไปเรื่อยๆ เซียวจื่อเมิ่งได้แต่ยืนอยู่ที่เดิม ร้องไห้เสียงดังยิ่งขึ้น

เซียวจื่อเซวียนที่กำลังหาบน้ำกลับบ้าน เห็นเซียวจื่อเมิ่งที่เสื้อผ้าเปรอะเปื้อน กำลังร้องไห้พอดี

“จื่อเมิ่ง เจ้าร้องไห้ทำไม? ใครรังแกเจ้า?”

ถึงแม้ฝนจะหยุดตกมาสองวันแล้ว แต่บนพื้นดินโคลนยังมีหลุมมีบ่อ จึงมีบ่อน้ำโคลนไม่น้อย เซียวจื่อเมิ่งถูกต้าจ้วงเหวี่ยงลงไปในหลุมน้ำโคลน เสื้อผ้าบนกายจึงเลอะทั้งตัว

เซียวจื่อเมิ่งร้องไห้ด้วยความเสียใจ เมื่อเห็นพี่รอง จึงร้องไห้เสียงดังยิ่งขึ้น “พี่รอง เสี่ยวฮวาแย่งหมวกของข้าไป!”

สองพี่น้องเสี่ยวฮวาและต้าจ้วง ถือเป็นอันธพาลในหมู่บ้าน ไม่มีเด็กคนไหนยอมเล่นกับพวกเขา

เซียวจื่อเซวียนจึงหยิบไม้หาบ วิ่งตามทิศที่ต้าจ้วงไป “พี่รองจะเอานำหมวกกลับมาให้เจ้า”

“พี่รอง…” เซียวจื่อเมิ่งตะโกน แต่พี่รองวิ่งไปไกลแล้ว

พอคิดถึงร่างกายอ้วนและใหญ่โตของต้าจ้วง แล้วมองดูพี่รองที่ตัวซูบผอมเหมือนฟืนไม้ เซียวจื่อเมิ่งกลัวพี่รองจะเสียท่า จึงร้องไห้วิ่งกลับบ้านไป

เซียวจื่อเซวียนหยิบไม้หาบไปหาต้าจ้วง

ต้าจ้วงและเสี่ยวฮวากลับถึงบ้านแล้ว

“เจ้าเอาหมวกนี่มาจากไหน?” หลัวซื่อเอ่ยถามด้วยความตกใจในความงามของหมวก

เสี่ยวฮวากะพริบตาพร้อมกล่าว “ข้าก็ไม่รู้ ข้าเก็บได้จากข้างทาง!”

งานฝีมือที่ทำหมวกถือว่าดีมาก หลัวซื่อมองดูพื้นหมวกสีฟ้า และโบว์ผีเสื้อสีเหลืองขนาดใหญ่ ดูดีกว่าหมวกฟางที่นางสวมอยู่บนศีรษะมากนัก

“ด้านในหมวกใบนี้ใช้อะไรทำ เหตุใดถึงทำได้ดูดีขนาดนี้?” หลัวซื่อยิ่งดูก็ยิ่งชอบ จึงแกะหมวกออก

หลัวซื่อแกะโบว์ผีเสื้อออก เสี่ยวฮวาแย่งโบว์ผีเสื้อไป โบว์ผีเสื้อนั่นทำได้ดูดีมาก นำมาติดบนศีรษะได้

ผ้าพื้นสีฟ้าก็ถูกหลัวซื่อฉีกออก เผยให้เห็นหมวกฟางด้านในที่เก่าจนขึ้นสีเหลืองดำ

“ที่แท้ก็เป็นหมวกฟางเก่าขาด เย็บผ้าไว้ข้างนอกเท่านั้น!” หลัวซื่อกล่าวด้วยความรังเกียจ นางกลัวว่าหมวกฟางสีเหลืองดำนั่นจะทำให้มือนางเลอะ หลัวซื่อจึงโยนทิ้งไปอย่างรวดเร็ว

ต้าจ้วงกำลังวิ่งอยู่ข้างๆ เท้าทั้งสองข้างเหยียบหมวกฟางจนพังเสียหายไม่มีชิ้นดี

เซียวจื่อเซวียนตามมาก็เห็นต้าจ้วง จึงตะโกนเรียก “เซียวต้าจ้วง เจ้าคืนหมวกให้ข้า!”

ต้าจ้วงเบ้ปาก ชี้ไปที่พื้น “นั่น อยู่นั่นไง เจ้าเก็บเองแล้วกัน!”

หมวกถูกเหยียบจนพังเสียหาย จมอยู่ในโคลน ขาดจนไม่มีชิ้นดี ส่วนหูเตี๋ยเจี๋ยสีเหลืองนั่น ก็อยู่บนศีรษะเสี่ยวฮวา

สองพี่น้องแย่งชิงหมวกไปจากจื่อเมิ่ง ทั้งยังผลักจื่อเมิ่งจนล้ม ตอนนี้ทำลายหมวกจนพังไม่มีชิ้นดี เขาจะฝืนทนความโมโหนี้ได้อย่างไร

เซียวจื่อเซวียนย่อมต้องฟ้องหลัวซื่อ “ท่านแม่ของต้าจ้วง ต้าจ้วงผลักน้องสาวข้าล้ม ทั้งยังแย่งหมวกของนางไป!”

เขาถือว่าเป็นคนมีเหตุผล เซียวต้าจ้วงและเซียวเสี่ยวฮวาอายุน้อย ไร้ซึ่งเหตุผล แต่อย่างน้อยมารดาของพวกเขาก็น่าจะพูดคุยด้วยเหตุผลได้!

หลัวซื่อขมวดคิ้วพร้อมกล่าว “เซียวจื่อเซวียน เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร! เสี่ยวฮวาบอกแล้วว่าหมวกนี่นางเก็บได้จากข้างทาง!”

เสี่ยวฮวาตะโกนอยู่ข้างๆ “ท่านแม่ หมวกนี่ข้าเก็บได้จากข้างทาง พี่ชายก็เห็น”

ต้าจ้วงก็กล่าว “ท่านแม่ ข้ากับน้องสาวเก็บได้! นอกจากนั้น ข้าไม่ได้ผลักน้องสาวเจ้า น้องสาวเจ้าเดินไม่ระวัง หกล้มเอง เกี่ยวอะไรกับข้า!”

หลัวซื่อส่งเสียงเย็นในลำคอ กล่าวด้วยวาจาเยาะเย้ยถากถาง “เซียวจื่อเซวียน เจ้าได้ยินหรือยัง ลูกของข้าไม่ได้แย่งหมวกของเจ้า และไม่ได้ผลักน้องสาวเจ้า ถึงแม้ต้าจ้วงและเสี่ยวฮวาจะซุกซน แต่ก็ยังมีข้าที่เป็นแม่คอยดูแลสั่งสอน ข้าไม่มีทางสอนให้พวกเขาพูดปด…”

เสี่ยวฮวาและต้าจ้วงหลบอยู่ด้านหลังมารดา แสดงสีหน้ารังเกียจ กล่าวสำทับอยู่ข้างๆ “ไปซะ ไปซะ เจ้าเด็กไม่มีพ่อไม่มีแม่ น่ารังเกียจเสียจริง…” กล่าวจบ ยังแลบลิ้นทำสีหน้าเยาะเย้ยเซียวจื่อเซวียน

เซียวจื่อเซวียนกำไม้หาบ โมโหจนมือสั่นเทิ้ม

เด็กทั้งสองคนบอกปัดการกระทำทั้งหมด ไม่เพียงบอกว่าหมวกนั่นถูกเก็บมา ยังบอกว่าจื่อเมิ่งหกล้มเอง หลัวซื่อเป็นผู้ใหญ่ ยังกล่าววาจาเย้ยหยันที่เขาไม่มีบิดามารดาคอยสั่งสอน จึงมาหาเรื่องพูดปดใส่ร้ายบุตรของนาง เรื่องนี้เซียวจื่อเซวียนจะทนได้อย่างไร!

“เซียวต้าจ้วง!” เซียวจื่อเซวียนโมโหเดือดดาล ง้างไม้หาบขึ้น คิดจะเข้าไปทำร้ายต้าจ้วง

หลัวซื่อก็ตกใจ จับไม้หาบของเซียวจื่อเซวียนไว้ทันที พร้อมก่นด่าอย่างรุนแรง “เซียวจื่อเซวียน เจ้าเป็นบ้าอะไร? ออกจากบ้านลืมกินยาหรืออย่างไร หากเจ้ากล้าแตะต้องลูกชายข้า ข้าจะหักกระดูกเจ้าซะ!”

หลัวซื่อขมวดคิ้วมุ่น จ้องเซียวจื่อเซวียนด้วยใบหน้าดุร้าย มือของนางจับไม้หาบไว้ ถึงแม้เซียวจื่อเซวียนจะเป็นเด็กผู้ชาย แต่ถึงอย่างไรก็เป็นแค่เด็กแปดขวบ ทั้งยังตัวซูบผอมเหมือนไม้ฟืน จะสู้แรงหลัวซื่อได้อย่างไร หลัวซื่อออกแรงดึง ก็ดึงไม้หาบออกจากมือเซียวจื่อเซวียนไปได้