ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ 3 บทที่ 80 ตาต่อตา ฟันต่อฟัน

หลัวซื่อรูปร่างเป็นอย่างไร มีแรงมากแค่ไหน แล้วเซี่ยยวี่หลัวรูปร่างเป็นอย่างไร จะมีแรงมากแค่ไหน?

ฝ่ามือเดียวของหลัวซื่อสามารถตบเซี่ยยวี่หลัวให้กระเด็นไปไกลหลายเมตร แล้วเซี่ยยวี่หลัวล่ะ? เกรงว่าต่อให้ใช้พละกำลังทั้งหมดที่มี ก็ทำให้หลัวซื่อสั่นคลอนไม่ได้แม้แต่น้อย

เซียวจิ้งยี่รู้สึกว่าอย่างนี้ไม่ดีเอาเสียเลย “ภรรยาเซียวยวี่ เรื่องนี้หลัวซื่อเป็นฝ่ายผิด เจ้าวางใจได้ วันนี้นางไม่ขอขมาก็ต้องขอขมา! ค่ายารักษา และแม่ไก่ ข้าต้องให้นางชดใช้ให้ได้! “

หลัวซื่อรีบโวยวายทันที “หัวหน้าหมู่บ้าน ท่านจะลำเอียงไม่ได้ ภรรยาเซียวยวี่ก็บอกแล้วว่าจะไม่เอาความอีก! “

“เจ้า…” เซียวจิ้งยี่อยากกล่าวว่าเจ้าช่างหน้าไม่อายนัก แต่เขากล่าวไม่ออก ได้แต่ถามเซี่ยยวี่หลัว “ภรรยาเซียวยวี่ เจ้า… แน่ใจหรือ? “

เซี่ยยวี่หลัวพยักหน้า “ข้าแน่ใจ! “

เซียวจิ้งยี่ถอนหายใจทีหนึ่ง

นี่เป็นวิธีดีอย่างไรกัน เช่นนี้ภรรยาเซียวยวี่ก็เสียเปรียบไม่ใช่หรือ?

ทว่าทั้งสองฝ่ายต่างเห็นพ้อง เซียวจิ้งยี่จึงได้แต่พยักหน้า “แม้ข้าจะไม่เห็นด้วยกับการเอาคืนอย่างตาต่อตาฟันต่อฟัน แต่ว่าภรรยาไฉซุ่น หากเจ้าไม่ยินยอมชดใช้ค่ายารักษา ก็ได้แต่ทำตามนี้! “

เซี่ยยวี่หลัวกล่าวด้วยท่าทีจริงจัง “หัวหน้าหมู่บ้าน ถึงเวลาหากข้าตีแม่เสี่ยวฮวาจนบาดเจ็บ เช่นนั้นไม่ว่านางจะเป็นหรือตาย ก็ห้ามมาหาเรื่องข้า”

ตาย?

เมื่อหลัวซื่อมองดูรูปร่างเซี่ยยวี่หลัว ก็เกือบหัวเราะออกมา

หลัวซื่อทั้งรูปร่างใหญ่และแข็งแรง เป็นรูปร่างของหญิงชาวไร่ชาวนาที่ทำการเกษตรจนเคยชิน เทียบกับเซี่ยยวี่หลัว ถือว่าใหญ่กว่านางเป็นเท่าตัว

เซี่ยยวี่หลัวร่างเล็กอรชร บอบบางราวกับว่าเพียงลมพัดก็สามารถพัดให้ล้มได้!

ให้นางตบหลัวซื่อสองที?

เช่นนี้ก็เหมือนมดแมลงริอาจโยกต้นไม้ใหญ่ไม่ใช่หรือ? เหมือนลูกไก่ตัวน้อยสู้กับสุนัข มีใครเคยเห็นลูกไก่ตัวน้อยชนะบ้าง!

เช่นนั้นยังกล้าพูดถึงเรื่องตาย ช่างน่าขันเสียจริง!

“เรื่องนั้น…” เซียวจิ้งยี่ลังเลเล็กน้อย “เจ้าตบนางแค่สองที เตะนางแค่สองครั้ง จะรุนแรงถึงเพียงนั้นได้อย่างไร จะถึงตายเชียว! “

เซี่ยยวี่หลัวกล่าวด้วยท่าทีจริงจัง “ใครจะรู้ได้ หัวหน้าหมู่บ้าน อย่างไรเสียถึงเวลามือเท้าไร้ตา หากเตะโดนส่วนไหนของแม่เสี่ยวฮวาที่ไม่ควรเตะเข้า ทำให้นางบาดเจ็บจะทำอย่างไร! ตกลงกันแล้วว่าจะหายกันเท่านี้ ข้าไม่ต้องการให้มีปัญหาใดตามมาภายหลังอีก! “

สมควรจะแจกแจงให้ละเอียดจริง ต้องบอกกล่าวกันให้ชัดเจน!

เซียวจิ้งยี่พยักหน้า “เช่นนั้นก็ได้! “

หลัวซื่อกลับเริ่มกลัวเล็กน้อย “หัวหน้าหมู่บ้าน หมายความว่าอย่างไร? แล้วหากเซี่ยยวี่หลัวตั้งใจตีข้าให้ถึงตาย ข้าก็ต้องถูกตีจนตายงั้นหรือ? ข้าไม่เห็นด้วย! “

เซี่ยยวี่หลัวยิ้ม “ข้าจะตีท่านจนตายได้อย่างไร? แม่เสี่ยวฮวา ตีคนจนตายต้องถูกขังในเรือนจำ ให้ข้าถูกขังเพราะท่าน ได้ไม่คุ้มเสีย! “

หลัวซื่อพึมพำ “ถึงอย่างไรเจ้าก็ไม่กล้า! “

นางไม่เชื่อว่าเซี่ยยวี่หลัวตบเพียงสองที จะตบให้นางตายได้

“หลัวไห่ฮวา เจ้าคิดจะเอาอย่างไรกันแน่? ” เซียวจิ้งยี่โมโหแล้ว “หากไม่สะสางเรื่องในวันนี้ เจ้าก็อย่าโทษข้าที่ต้องเรียกตัวสามีเจ้ามาคุย! “

เซียวไฉซุ่นเป็นคนล่าสัตว์ ปกป้องบุตรของตนเอง แต่ก็ไม่ใช่คนไร้เหตุผลเสียทีเดียว ทั้งยังเป็นคนที่มีศักดิ์ศรีรักหน้าตาเป็นพิเศษ หากเซียวจิ้งยี่เรียกสามีของนางไปต่อว่าจริง เช่นนั้นเท่ากับเป็นการหาเรื่องใส่ตัวไม่ใช่หรือ?

หลัวซื่อย่อมไม่ยินยอม “ได้ได้ได้ เช่นนั้นเจ้าก็ตบข้าสองที! “

นางไม่เชื่อ เซี่ยยวี่หลัวจะมีพละกำลังมากแค่ไหนเชียว!

เมื่อเห็นว่านางตอบตกลงแล้ว เซียวจิ้งยี่จึงกล่าว “วันนี้ เพราะความบาดหมางระหว่างเด็กๆ ของเซี่ยยวี่หลัวและหลัวไห่ฮวา เซี่ยยวี่หลัวจะตบหน้าหลัวไห่ฮวาสองที และเตะนางสองครั้ง…”

หลัวซื่อชิงกล่าว “หัวหน้าหมู่บ้าน ข้าเพียงเตะก้นของเซียวจื่อเซวียน เซี่ยยวี่หลัวก็เตะได้แค่ก้นของข้าเท่านั้น! “

สตรีคนหนึ่ง บอกให้เตะก้นของนางต่อหน้าบุรุษอื่น แม้ว่าเซียวจิ้งยี่จะอายุห้าสิบกว่าปีแล้ว เมื่อได้ฟังวาจาเช่นนี้ ใบหน้าก็ยังขึ้นสีแดง!

“ได้ เช่นนั้นก็เตะ… เตะ…” เซียวจิ้งยี่ยังไม่อาจกล่าวออกมาได้ “เตะบั้นท้ายของหลัวไห่ฮวาสองครั้ง ถือเป็นการสะสางบุญคุณความแค้นระหว่างทั้งสองฝ่าย”

หลัวซื่อขยับไปอยู่ตรงหน้าเซี่ยยวี่หลัว

“ข้าขอบอกไว้ก่อน ตบสองครั้ง เตะสองที ข้าเตะที่ก้นของเซียวจื่อเซวียนสองที ไม่ได้เตะที่อื่นเลย”

เซี่ยยวี่หลัวพยักหน้า มองนางด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “ได้ เช่นนั้นก็ตบหน้าสองที เตะก้นสองครั้ง! “

เนื้อส่วนก้นเป็นเนื้อด้านหนา เตะอย่างไรก็ไม่ถึงตาย

เซี่ยยวี่หลัวก็ไม่มีทางเตะหลัวซื่อจนตายจริง

หลัวซื่อยืนอยู่ตรงหน้าเซี่ยยวี่หลัว

เซี่ยยวี่หลัวง้างฝ่ามือขึ้น

เพียงได้ยินเสียง “เพียะ” ดังกังวาน ตบไปบนใบหน้าหลัวซื่อ

เมื่อชาวบ้านในหมู่บ้านที่กำลังมุงดูอยู่เห็นแล้ว ได้แต่กล่าวว่าครั้งนี้เซี่ยยวี่หลัวไม่ควรเลือกวิธีนี้จริงๆ ตบหน้าหลัวซื่อเหมือนตบยุงก็มิปาน จะเจ็บได้อย่างไร?

ทุกคนไม่คิดว่าเจ็บ หลัวซื่อยิ่งไม่รู้สึกเจ็บ นางรู้สึกยินดีอยู่ภายในใจ ไม่เจ็บ ไม่เจ็บเลยสักนิด!

มือของเซี่ยยวี่หลัว อ่อนนุ่มเหมือนปุยฝ้าย เมื่อตบบนใบหน้า รู้สึกนุ่มสบาย เหมือนกำลังเกาแก้คันให้นาง

ช่างสบายเหลือเกิน

นางยังไม่ทันคิดอะไร ฝ่ามือที่สองของเซี่ยยวี่หลัวก็ตบลงมา

เสียงใสกังวานเหมือนเดิม ง้างมือขึ้นสูง ตบลงมาอย่างเบาหวิว ราวกับคนไม่ได้กินข้าว ดูทางฝั่งหลัวซื่อ ร่างกายนางไม่ได้ขยับแม้แต่น้อย

นี่มันเบาเกินไปแล้ว

หลัวซื่อรู้สึกยินดียิ่ง หากรู้แต่แรกนางก็ควรจะคิดวิธีนี้ให้ออก ยังดีที่นางไม่ได้ชดใช้ค่ายา ไม่ได้เสียแม่ไก่ด้วย ไม่เช่นนั้นนางคงต้องเสียเงินไปมากทีเดียว

ภายในใจรู้สึกยินดีเสียยิ่งกว่ากระไร หลัวซื่อหันหลังไป แอ่นก้นให้เซี่ยยวี่หลัวเตะ “มา เตะสองครั้งนี้เสร็จ เราถือว่าหายกัน! “

เซี่ยยวี่หลัวยกเท้าขึ้นช้าๆ เตะหลัวซื่อไปสองที

ไม่เจ็บเลยสักนิด เหมือนถูกเด็กเตะสองครั้งเท่านั้น!

ภายในใจหลัวซื่อรู้สึกยินดียิ่ง เตะเสร็จสองครั้ง ก็ลุกขึ้นทันที ใช้มือตบก้น หัวเราะพร้อมกล่าว “หัวหน้าหมู่บ้าน ตบก็ตบแล้ว เตะก็เตะแล้ว เรื่องนี้ก็ให้จบแค่นี้! “

เซียวจิ้งยี่มองไปทางเซี่ยยวี่หลัว ถอนหายใจทีหนึ่ง

จะทำอย่างไรได้ เซี่ยยวี่หลัวเป็นคนคิดวิธีนี้ขึ้นมาเอง!

“ภรรยาเซียวยวี่ เช่นนั้นเรื่องนี้…”

เซี่ยยวี่หลัวกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “แม่เสี่ยวฮวา ข้าตบไปสองครั้ง เตะไปสองครั้ง ท่านยังสบายดีหรือไม่? ” นี่นางเป็นห่วงหลัวซื่อหรือนี่

หลัวซื่อหัวเราะอย่างมีความสุข ยืดเส้นยืดสายทีหนึ่ง “ดี ดีมาก ดีเสียยิ่งกว่ากระไร! “

เซี่ยยวี่หลัวขานตอบ “หัวหน้าหมู่บ้าน เรื่องนี้ให้จบแต่เพียงเท่านี้แล้วกัน รบกวนท่านเป็นพยานด้วย”

คราวนี้ให้เขากล่าวอีกแล้ว “วันนี้เรื่องของหลัวไห่ฮวาและเซี่ยยวี่หลัวให้จบแต่เพียงเท่านี้ หากต่อไปใครยังจะนำเรื่องวันนี้มากล่าวอ้างอีก เช่นนั้นก็อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ! “

หลัวซื่อยิ้มจนเห็นฟันแทบไม่เห็นตา “ไม่ทำแน่ ไม่ทำแน่! “

เซี่ยยวี่หลัวก็ยิ้มเช่นกัน “ย่อมไม่ทำเช่นนั้น! “

“ดี เช่นนั้นเรื่องนี้ก็จบแค่นี้! ทุกคนต่างเป็นคนในหมู่บ้านเดียวกัน อย่างไรก็ยังต้องพบหน้ากัน ต่อไปทุกคนเปรียบเสมือนญาติในหมู่บ้านเดียวกัน ภรรยาไฉซุ่น ต่อไปเจ้าจะบุ่มบ่ามอีกไม่ได้! ” เซียวจิ้งยี่เอ่ยเตือนหลัวซื่อ

หลัวซื่อยิ้ม “หัวหน้าหมู่บ้าน จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร! ต่อไปข้ากับภรรยาเซียวยวี่ก็ไม่มีบุญคุณความแค้นอะไรต่อกันแล้ว ท่านก็เห็น พี่ป้าน้าอาทุกท่านก็เห็น ความบาดหมางระหว่างข้ากับภรรยาเซียวยวี่ก็ให้จบแค่นี้! “

เซี่ยยวี่หลัวตวัดมุมปากเผยรอยยิ้ม ช่างงดงามจนน่าใจหาย นางจูงมือสองพี่น้องเซียวจื่อเซวียน สาวเท้าเดินจากไป