ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1085 กัดหูขาด

บทที่ 1085 กัดหูขาด

บทที่ 1085 กัดหูขาด

ผู้คนโดยรอบได้ยินเสียงร้องคร่ำครวญที่เสียดแทงหัวใจของกู้ซินเถา

กู้ซินเถาผู้นี้ ‘ลุ่มหลง’ ในตระกูลเจียงอย่างไม่อาจห้ามอยู่ นางต้องการแต่งงานเข้าตระกูลเจียง การเป็นภรรยาของนายน้อยตระกูลเจียงนั้นดีหรือไม่?

การได้มีชื่อเป็นภรรยาของนายน้อยเจียงมีความสำคัญมากกว่าชีวิตของนางเอง

ครานั้นก็เห็นเจ้าหน้าที่ที่อยู่ข้าง ๆ ตะโกนขึ้นเสียงดัง “เจ้าเป็นอะไรกับตระกูลเจียง”

“ข้าคือคนที่จะมาเป็นภรรยาของนายน้อยเจียง” ดวงตาของกู้ซินเถาเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำตา ทัศนวิสัยตรงหน้าพร่ามัวไปหมด หากแต่เต็มไปความอึดอัดและความอิจฉาริษยา

ตระกูลเจียงมีอาชีพการงานที่ยอดเยี่ยม แม้แต่ผู้คนจากทางการก็มาร่วมแสดงความยินดีกับตระกูลเจียง หลิวเทียนฉือคงจะภาคภูมิใจยิ่งนัก

“เจ้าคงมาที่นี่เพื่อร่วมแสดงความยินดีในงานแต่งสินะ ข้าจะบอกเจ้าให้ว่าข้าคือหญิงสาวที่ดีที่ตระกูลเจียงต้องการจะแต่งงานด้วย คือข้าผู้นี้ คือข้า” กู้ซินเถาคำรามด้วยความโกรธ

กู้ซินเถาตะโกนคำราม เสียงแหลมเสียดหูของนางถึงกับทำให้เจ้าหน้าที่ผงะไป

ผมเผ้าของกู้ซินเถายุ่งเหยิง นางถูกพวกมามาเหลิ่งลากไปที่ตรอกด้านหลังและถูกทุบตีอย่างรุนแรง ในตอนนี้จึงดูเหมือนคนบ้าไร้สติ

ร่างเล็ก ๆ เริ่มปริปากสาปแช่ง และทันทีหลังจากนั้นก็มีเสียงสาปแช่งอีกเสียงหนึ่งดังมาจากภายใน “อย่าแตะต้องข้า ข้าคือหลิวเทียนฉือ และข้าเป็นบุตรสาวของของขุนนางฝ่ายเกลือและโลหะระดับสาม”

“ใช่ ถูกต้อง เป็นนาง…เป็นนางที่ขโมยตำแหน่งภรรยาของนายน้อยตระกูลเจียงไป เป็นหญิงไร้ยางอายผู้นี้” กู้ซินเถาได้ยินเสียงของหลิวเทียนฉือสาปแช่งแล้วจึงเดินวนไปมารอบ ๆ

เมื่อเจ้าหน้าที่เหล่านั้นลากหลิวเทียนฉือออกมา เสื้อผ้าของนางยุ่งเหยิงและผมเผ้าฟู่ฟ่อง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความโกรธหรืออย่างอื่น ผิวหนังของนางแดงก่ำราวกับว่าถูกน้ำร้อนลวก

จากนั้นมองไปที่เจียงหย่วนที่ถูกดึงออกมาทันทีหลังจากนั้น หน้าตาบูดบึ้งไม่พอใจและมีแววตาที่ดุร้าย “เจ้ากล้าทำลายความดีงามของข้า ข้าจะให้พ่อฆ่าเจ้า”

คู่บ่าวสาวดูเหมือนจะเพิ่งถูกดึงออกมาจากห้องหอ

ทันทีที่หลิวเทียนฉือออกมา นางก็เห็นหลิวเทียนหมิง ดังนั้นจึงร้องตะโกนเสียงดัง “ท่านพี่ ช่วยข้าด้วย ช่วยข้าด้วย!”

เมื่อนางพบว่าหลิวเทียนหมิงเองก็ถูกพันธนาการเอาไว้หนาแน่น นางก็เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ “ท่านพี่…นี่มัน”

เจ้าหน้าที่กล่าวด้วยรอยยิ้ม “เจียงอวิ้นหลิ่ว ลูกสะใภ้ที่ดีของเจ้าออกมาแล้ว เจ้าสามารถถามนางได้ว่านางทำอะไรกับตระกูลเจียง”

เจียงอวิ้นหลิ่วไม่ใช่คนโง่ เมื่อมองดูท่าทางรู้สึกผิดของหลิวเทียนฉือในขณะนี้ เขาก็นึกถึงจดหมายลับที่ฉินเย่จือแสดงให้เขาเห็นในเวลานั้น เมื่อดูจดหมายนั้น เขาสามารถบอกได้ว่าเป็นนาง แต่เนื่องจากเขาไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ จึงเข้าใจผิดคิดว่าตนเองอ่านผิด และเข้าใจผิดคิดว่าเป็นคำพูดของเฉินจื่อไป๋

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เจียงอวิ้นหลิ่วก็เข้าใจทุกอย่างในทันที

ในขณะนี้ เขาก้าวไปข้างหน้า ฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าของหลิวเทียนฉืออย่างสุดแรง “สารเลว!”

หลิวเทียนฉือตกตะลึงจากการถูกตบ และก่อนที่นางจะได้สติ ใบหน้าของนางก็ถูกตบเป็นครั้งที่สองจนเกือบจะทำให้นางสิ้นสติ

ฮูหยินเจียงเห็นเจียงอวิ้นหลิ่วทุบตีและก่นด่าสาปแช่งหลิวเทียนฉือ คำใบ้ของเจ้าหน้าที่ที่นางได้ยินก่อนหน้านี้ก็พลันเข้าใจอย่างชัดเจน ความโกรธทั้งหมดแล่นเข้ามาในหัวใจของนาง “หลิวเทียนฉือ นังสารเลว ข้าจะฆ่าเจ้า!”

ตระกูลเจียงถูกหลิวเทียนฉือสังหารทั้งหมด

ฮูหยินเจียงไม่สามารถซ่อนความโกรธของนางได้ นางต่อยและเตะหลิวเทียนฉือผู้ซึ่งถูกทุบตีจนนอนอยู่บนพื้นและไม่สามารถลุกขึ้นได้ หัวของนางแตกและมีเลือดจำนวนมากไหลซึมลงมา

มามาเหลิ่งที่อยู่ด้านข้างก็เตะหลิวเทียนฉือเช่นกัน “นายท่านและฮูหยินใจดีกับเจ้า เจ้าทำสิ่งที่ไร้หัวใจและเนรคุณ เจ้าสมควรตาย เจ้าสมควรตาย!”

“ท่านแม่ ท่านกำลังทำอะไร ทำไมถึงตีนาง นางเป็นภรรยาของข้านะ” เจียงหย่วนยังไม่รู้ความจริง เมื่อเห็นเจียงอวิ้นหลิ่วและฮูหยินเจียงต่างก็ทุบตีหลิวเทียนฉืออย่างโหดร้าย ใบหน้าของเขาก็ไม่สู้ดี

เมื่อครู่เจียงหย่วนถูกส่งไปที่ห้องหอด้วยความยากลำบาก เขาถอดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวสีแดงของหลิวเทียนฉือออกและเหวี่ยงหลิวเทียนฉือลงบนเตียงทันที

ขนมหวานชิ้นนี้เป็นสิ่งที่เขาเฝ้ารอคอยมานานหลายวัน มันกำลังจะกลายเป็นของเขาจริง ๆ

เจียงหย่วนนั้นราวกับตกอยู่ในอาการมึนเมาตลอดเวลา ไม่มีหญิงสาวในหอนางโลมเหยียนฮวาที่ไม่รู้จักเขา

แม้ว่าเขาจะอายุไม่มาก แต่เขาก็มีประสบการณ์ในด้านความรักอยู่แล้ว เขาจะทำให้หลิวเทียนฉือตกอยู่ในกำมือของเขา

เดิมทีหลิวเทียนฉือเกลียดชังเจียงหย่วนมากอยู่แล้ว และการที่แต่งงานกับเขานั้นเป็นทางเลือกสุดท้าย

นางทำได้เพียงกลั้นใจ หลับตาและปล่อยให้เจียงหย่วนได้ทำตามใจ

วันนี้เจียงหย่วนกำลังโลภในความงามของหลิวเทียนฉือ ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจเรื่องข้างนอก เขาดึงเสื้อผ้าของหลิวเทียนฉือออกและปิดม่านลง

เต็มไปด้วยความเสน่หา

“หย่วนเอ๋อร์ เจ้ายังปกป้องนางอยู่อีกหรือ ตอนนี้ตระกูลเจียงของเรากำลังถูกสุนัขจิ้งจอกตัวนี้ฆ่า” ฮูหยินเจียงร้องไห้และสาปแช่ง

ครั้นได้ยินเรื่องราวจากมารดาว่าหลิวเทียนฉือเป็นผู้เขียนจดหมายถึงกรมคลัง นางสารภาพทุกสิ่งที่เขาเคยบอกกับหลิวเทียนฉือ เจียงหย่วนก็ตะโกนขึ้นและบันดาลโทสะ เขาสะบัดตัวหลุดจากการจับกุมของเจ้าหน้าที่ พุ่งไปข้างหน้าและจับตัวหลิวเทียนฉือเพื่อลงไม้ลงมือ ก่อนอ้าปากกัดหูข้างหนึ่งของของหลิวเทียนฉืออย่างดุร้ายราวกับหมาป่าหิวกระหาย

หลิวเทียนฉือกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

เมื่อทุกคนมองไปที่ภาพตรงหน้า พวกเขาเห็นว่าใบหูของหลิวเทียนฉือกำลังถูกเจียงเจียงหย่วนกัดไม่ปล่อย

ทุกคนต่างอยู่ในอาการตระหนกตกใจ และทันใดนั้นสถานการณ์นั้นก็ควบคุมไม่ได้

เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องคร่ำครวญของหลิวเทียนฉือ กู้ซินเถาก็ได้สติฟื้นคืนมา

นางเบิกตากว้างจ้องมองภาพตรงหน้าอย่างว่างเปล่า นางเห็นหลิวเทียนฉือหมดสติเนื่องจากทนอาการบาดเจ็บไม่ไหว และตอนนี้ใบหูของนางเหลือเพียงครึ่งหนึ่ง

จนกระทั่งคนรับใช้ถามอย่างกระวนกระวายด้วยสีหน้าไม่พอใจ “ท่านเป็นสะใภ้ของตระกูลเจียงหรือไม่ ถ้าไม่ใช่ก็ควรออกไปให้เร็วที่สุดเพื่อไม่ให้ผู้บริสุทธิ์ถูกจับกุม”