ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1086 ตระกูลเจียงและตระกูลหลิวถูกทำลาย

บทที่ 1086 ตระกูลเจียงและตระกูลหลิวถูกทำลาย

บทที่ 1086 ตระกูลเจียงและตระกูลหลิวถูกทำลาย

กู้ซินเถาอ้าปากกว้าง นางจะกล้าตอบได้อย่างไร?

สีหน้า ‘หลงใหล’ เมื่อครู่เปลี่ยนไปทันที พลางเอ่ยตอบ “เปล่า ไม่ใช่ แค่ผ่านมาดื่มฉลองในงานมงคลนี้เท่านั้น”

ครั้นพูดจบก็วิ่งหนีเตลิดไปอย่างรวดเร็ว นางวิ่งหายไปในฝูงชนเร็วยิ่งกว่ากระต่าย

คนที่อยู่ห่างออกไปเห็นกู้ซินเถากำลังวิ่งออกมาและวิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว

ก่อนหลิวเทียนฉือจะสลบ นางกรีดร้องอย่างเจ็บปวด สติค่อย ๆ เลือนหายและนอนอยู่ท่ามกลางกองเลือด

เมื่อเห็นหลิวเทียนฉือนอนจมกองเลือด เจ้าหน้าที่จึงส่งคนไปดึงเจียงหย่วนออกไป เพราะกลัวว่านางจะถูกเอาชีวิตได้

ถ้าหลิวเทียนฉือถูกทุบตีจนตาย นั่นจะไม่เป็นการลงโทษที่ง่ายเกินไปสำหรับนางหรือ

แต่ท่านอ๋องบอกว่าให้ดูแลตระกูลหลิวและตระกูลเจียงให้ดี

เมื่อทรัพย์สินของตระกูลเจียงถูกยึด คนในตระกูลเจียงรวมถึงน้องของหลิวเทียนฉือถูกนำตัวไปที่รถคุมขัง และหลังจากที่พวกเขาออกจากเมืองหลิวเจีย ทั้งหมดยังไม่หายจากอาการหวาดผวา

เจ้าหน้าที่เหล่านั้นมาอย่างรวดเร็วและจากไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน

จากไปราวกับว่าไม่เคยปรากฏตัวขึ้นที่นี่

เหตุการณ์เมื่อครู่มันราวกับความฝัน ถ้าพวกเขาไม่เห็นกองเลือดที่หน้าประตูตระกูลเจียง และตราประทับขนาดใหญ่ที่ประตู พวกเขาคงคิดว่าสิ่งที่เห็นเมื่อครู่เป็นเพียงความฝัน

ชื่อเสียงของตระกูลเจียงที่สั่งสมมานานหลายทศวรรษ บัดนี้กลับมอดไหม้กลายเป็นเถ้าถ่าน

กู้เสี่ยวหวานและฉินเย่จือยืนอยู่ในร้านอาหารซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านตระกูลเจียง ทั้งสองเฝ้าดูสิ่งที่เกิดขึ้นที่ประตูตระกูลเจียง

ความเจริญรุ่งเรืองและความมั่งคั่งของตระกูลเจียงเป็นเหมือนเมฆที่เบาบาง และจะสลายไปเมื่อถูกสายลมพัดผ่าน

รถคุมขังบรรทุกฮูหยินเจียงซึ่งยังคงร้องไห้และหลิวเทียนฉือที่มีสภาพหมดอาลัยตายอยากพร้อมกับคนอื่น ๆ ไว้บนรถ

พรมสีแดงสดที่ประตูบ้านเจียงถูกเหยียบย่ำจนมองไม่เห็นสีเดิม

ตระกูลเจียงหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยในเมืองหลิวเจีย

ฉินเย่จือยืนอยู่กับกู้เสี่ยวหวานมาตลอดเวลา มองดูสิ่งที่เกิดขึ้นในตระกูลเจียงด้วยสายตาที่เย็นชา

เมื่อกู้เสี่ยวหวานกลับถึงบ้าน นางเล่าให้ครอบครัวฟังถึงสิ่งที่เพิ่งเห็น ทุกคนจึงปรบมือด้วยความดีใจ “ตระกูลเจียงได้ทำสิ่งชั่วร้ายมามากมาย พวกเขาควรจะถูกตรวจสอบนานแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะมีคนฟ้องร้องเขาจริง ๆ”

“ได้ยินมาว่าจดหมายลับนั้นถูกเขียนขึ้นโดยหลิวเทียนฉือ เป็นการแก้แค้นที่ฮูหยินเจียงทำให้นางต้องอับอาย ข้ารู้สึกประหลาดใจนักที่นางเขียนจดมายขึ้น แต่ทำไมนางถึงกลับมาแต่งงานกับเจียงหย่วนล่ะ?” กู้เสี่ยวหวานยังคงรู้สึกประหลาดใจ

ถูกต้อง หลิวเทียนฉือเป็นผู้เขียนจดหมายฉบับนี้ขึ้นจริง ๆ และต่อมาหลิวฉงหร่านก็แย่งจดหมายฉบับนั้นกลับมา หากแต่พวกเขาไม่รู้ว่าจดหมายนี้ไม่ใช้ตัวต้นฉบับ

จดหมายฉบับนี้ถูกขโมยไปจากเสี่ยวเหอ และหลังจากทำสำเนาใหม่ จดหมายก็ถูกส่งกลับไปที่เสี่ยวเหอ

จากนั้นจดหมายฉบับจริงถูกส่งไปยังกรมคลัง และส่งไปยังผู้สำเร็จราชการฉิน

ซึ่งได้อนุมัติจดหมายในรายงานเป็นการส่วนตัว โดยกล่าวว่าเรื่องนี้ต้องได้รับการสอบสวนอย่างละเอียดถี่ถ้วน และเขายังกล่าวว่าจะใช้เวลากี่วันในการดำเนินการเรื่องนี้ให้เสร็จสิ้น

ผู้สำเร็จราชการลั่นวาจาแล้ว ผู้ใดเล่าจะกล้าขัดคำสั่ง

นอกจากนี้การลักลอบขายเกลือที่ผิดกฎหมายนี้ถูกควบคุมโดยกฎหมายต้าชิง และเป็นสิ่งต้องห้ามโดยชัดแจ้ง

ตระกูลเจียงก่ออาชญากรรมอย่างเปิดเผยและร่วมมือกับตระกูลหลิวเพื่อทำการปกปิด เป็นอาชญากรรมร้ายแรงที่จะต้องถูกประหารชีวิตโดยการตัดศีรษะ

เมื่อหลิวเทียนหมิงกับหลิวเทียนฉือมาถึงเมืองหลิวเจีย และหารือเรื่องฤกษ์งามยามดีกับตระกูลเจียง พวกเขาได้หาทางหนีทีไล่เอาไว้เรียบร้อยแล้ว

หลักฐานที่แสดงว่าตระกูลหลิวและตระกูลเจียงสมรู้ร่วมคิดนั้นน่าเชื่อถือ

ทุกคนในตระกูลหลิวถูกจับกุม

ไม่มีแม้กระทั่งข่าวรั่วไหลออกไป

ในขณะที่หลิวฉงหร่านอยู่ในคุก เขาสารภาพทุกสิ่งที่เขาและเจียงอวิ้นหลิ่วทำในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ตราบใดที่เจียงอวิ้นหลิ่วสารภาพออกมาทั้งหมด คดีนี้ก็จะปิดลงอย่างง่ายดาย

หลิวฉงหร่านผู้นี้ยังสารภาพเรื่องราวภายในของการสมรู้ร่วมคิดระหว่างพ่อค้าเกลือคนอื่น ๆ กับเขา ตอนนี้ครอบครัวร่ำรวยในต้าชิงที่เริ่มต้นจากการขายเกลือได้รับผลกระทบจากเรื่องนี้ด้วยไม่มากก็น้อย

การสมรู้ร่วมคิดระหว่างทางการ พ่อค้าแม่ขาย การขายเกลือส่วนตัวแพร่กระจายไปทั่วทุกมุมของอาณาจักรต้าชิงราวกับติดปีก

หลิวฉงหร่านและเจียงอวิ้นหลิ่วถูกตัดสินให้ถูกตัดศีรษะแล้วเสียบประจานในที่สาธารณะ ซึ่งจะถูกแขวนอยู่ที่ลานประหารเป็นเวลาครึ่งเดือน แต่เนื่องจากอากาศที่ร้อนเกินไปทำให้ศพส่งกลิ่นเน่าเหม็น ดังนั้นพวกเขาจึงถูกเผาไฟ

ไม่อย่างนั้นเกรงว่าศีรษะของทั้งสองจะถูกแขวนเอาไว้เช่นนั้นอีกหลายเดือน ผู้คนทั้งหมดจะเห็นบทลงโทษจากการค้าเกลือเถื่อน

ชายในตระกูลหลิวและตระกูลเจียงถูกเนรเทศไปยังชายแดนพร้อมตัวอักษรที่สลักบนใบหน้า และพวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้กลับมาที่ต้าชิงอีก

หญิงทั้งหมดจากตระกูลหลิวและตระกูลเจียงถูกขายให้กับหอนางโลมเหยียนฮวา ซึ่งพวกนางจะถูกจองจำเป็นโสเภณีไปตลอดชีวิตและไม่ได้รับอนุญาตให้ออกมา

นี่คือคำขาดของทางราชสำนัก

ราชสำนักมีคำสั่งให้ยึดคืนกิจการเกลือส่วนตัวทั้งหมด แต่บางคนกลับเพิกเฉยต่อกฎหมายต้าชิงและต่อต้านราชสำนักอย่างเปิดเผย ทั้งหมดจะมีจุดจบอันเลวร้ายและนี่ถือเป็นคำเตือน

เมื่อคำตัดสินของตระกูลเจียงไปถึงเมืองหลิวเจีย ทุกคนก็รู้สึกสะเทือนใจ

จากนี้ไปตระกูลเจียงจะหายสาปสูญไปจากเมืองหลิวเจีย

หลังจากตระกูลเจียงถูกรื้อค้น อาโม่กลับไปที่ตระกูลเจียงอีกครั้งเพื่อค้นหาอาจั่ว และในที่สุดก็พบว่านางถูกขังเอาไว้ในห้องของฮูหยินเจียง

อาจั่วกำลังจะขาดสารอาหารตายเนื่องจากไม่ได้รับน้ำหรืออาหารเลย หากแต่นางไม่ได้รับบาดเจ็บบริเวณร่างกาย หลังจากพักฟื้นไม่กี่วันร่างกายก็ฟื้นตัวขึ้น

เมื่อได้ยินเกี่ยวกับชะตากรรมของตระกูลเจียง ทุกคนก็เฮลั่นด้วยความดีใจ

ศพของเฉินซื่อได้รับการตรวจสอบหลังจากนั้นสองสามวัน และเมื่อพบสถานที่ที่เหมาะสมจึงถูกนำไปฝังไว้อย่างสมเกียรติ

ภายใต้การดูแลอย่างระมัดระวังของทุกคน ร่างกายของเกาเยว่เหมยค่อย ๆ ฟื้นตัวขึ้นเรื่อย ๆ

อย่างไรก็ตาม ไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้านั้นอีกต่อไป

นางคอยปรนนิบัติอยู่ข้างเตียงของเฉินจื่อไป๋ทุกวัน ดูแลเฉินจื่อไป๋อย่างดี ช่วยเฉินจื่อไป๋เช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าและป้อนอาหาร

ยามค่ำคืน นางไม่ต้องการกลับไปพักผ่อนที่ห้องของตนเอง ดังนั้นจึงนอนลงที่หน้าเตียงของเฉินจื่อไป๋

กู้เสี่ยวหวานเป็นกังวลเกี่ยวกับสุขภาพของนาง เมื่อเห็นนางทำทุกอย่างเพื่อคนรักอย่างเต็มที่