ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1104 จินซื่อข่าย
บทที่ 1104 จินซื่อข่าย
บทที่ 1104 จินซื่อข่าย
คำว่า ‘เสแสร้ง’ เพิ่งลดลงเมื่อได้ยินเสียงคร่ำครวญของเด็กชาย
ก่อนที่ทุกคนจะได้มีเวลาคิด พวกเขาเห็นเด็กชายปิดปากและกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
จากนั้นก็เห็นเลือดสีแดงไหลลงมาที่มือของเด็กชาย และในไม่ช้ามือของเขาก็กลายเป็นสีแดง
เด็กชายนอนขดตัวอยู่กับพื้น และร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวด
ก่อนที่ทุกคนจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คนตาดีก็ชี้ไปทางเด็กที่นอนอยู่แล้วพูดด้วยความตกใจว่า “ดูนั่น ฟัน ฟัน!”
กู้เสี่ยวหวานโผล่หัวออกมาจากด้านหลังฉินเย่จือ และแน่นอนว่านางเห็นฟันสีเหลือง ๆ หล่นอยู่ข้าง ๆ เด็กชายที่ล้มลงบนพื้น
น่าจะสิบกว่าซี่
เห็นฉินเย่จือปกป้องกู้เสี่ยวหวานข้างหลัง โดยที่นางไม่เห็นว่าฟันของเด็กชายก็ร่วงหล่นไปทั่วพื้น
ทุกคนอยากรู้อยากเห็นมาก พวกเขามองไปที่ฉินเย่จือและฟันที่ตกอยู่ข้าง ๆ เด็กชาย
ทุกคนมองไปที่ฉินเย่จือและจินซื่อข่าย ก่อนจะถอนหายใจอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
สิ่งนี้ทำให้ตระกูลจินขุ่นเคือง แต่ก็ไม่มีใครยอมแพ้
จินซื่อข่ายชอบถากถางดูถูกคน ไม่ง่ายที่จะจัดการกับคนอย่างขา
ทุกคนฝากความหวังไว้ที่ฉินเย่จือ
แม้ว่าตระกูลจินจะไม่มีภูมิหลังของครอบครัวที่โดดเด่น แต่เนื่องจากความมั่งคั่งของพวกเขา พวกเขาจึงเป็นทรราชเมืองรุ่ยเสียน
ตระกูลจินไม่แตกต่างจากอันธพาลในท้องถิ่น
ทันทีที่จินซื่อข่ายปรากฏตัว ทุกคนก็ซ่อนตัวอยู่ห่างไกล ไม่มีใครกล้าก้าวไปข้างหน้า
ทุกคนในเมืองรุ่ยเสียนรู้ดีว่าตระกูลจินคือใคร
ครั้งนี้จินซื่อข่ายตะโกนใส่อันธพาลหลายร้อยคนเพื่อปิดล้อมร้านจิ่นฝู ผู้คนที่อยู่รอบ ๆ ก็เหงื่อแตกพลั่ก ครั้งนี้ร้านจิ่นฝูต้องทนทุกข์ทรมานเป็นแน่
คนทั่วไปเหล่านี้ไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของกู้เสี่ยวหวานและพวกเขาก็ถอนหายใจไม่รู้จบ เมื่อเห็นกู้เสี่ยวหวานและฉินเย่จือที่เป็นแค่เด็ก
“จุ๊ ๆ สาวน้อยและชายหนุ่มหน้าตาดีผู้นี้จะทำให้ตระกูลจินขุ่นเคือง”
“ใช่ ได้ยินมาว่าชายหนุ่มผู้นี้คือคนที่เถ้าแก่หลี่เชิญให้มาช่วยเขาบริหารร้านอาหาร”
“จุ๊ ๆ ดูดีทีเดียว”
“ไม่ว่าจะดูดีแค่ไหน แต่จะมีประโยชน์อะไร การที่ทำให้ตระกูลจินขุ่นเคืองนั่นคือโทษประหารชีวิต”
คำพูดของคนเหล่านี้ลอยเข้าหูของฉินเย่จือ มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย และไม่สนใจจินซื่อข่ายที่อยู่ตรงหน้าเขาเลย
จินซื่อข่ายไม่เห็นการกระทำของฉินเย่จือ แต่พบว่าเด็กชายที่ยืนข้าง ๆ เมื่อครู่ ตอนนี้เขากำลังนอนกรีดร้องอยู่บนพื้นและมีฟันหล่นอยู่รอบตัว
จินซื่อข่ายเป็นคนที่เคยเห็นการต่อสู้มาก่อน ตอนแรกเขาตกใจเหมือนมีใครมาตบหน้า เขาชี้ไปที่ฉินเย่จือและตะโกนว่า “เจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่หรือไม่ กล้าดีอย่างไรถึงมาทำร้ายข้า!”
หลังจากพูดจบ ดาบยาวในมือก็มุ่งไปทางฉินเย่จือ
ผู้คนรอบข้างอ้าปากค้างด้วยความหวาดกลัว
กู้เสี่ยวหวานได้ยินเสียงกรีดร้องของฝูงชน นางโผล่หัวออกมาจากด้านหลังฉินเย่จือและเห็นจินซื่อข่ายถือดาบอย่างดุเดือดมาทางฉินเย่จือ
กู้เสี่ยวหวานตกใจ นางต้องการผลักฉินเย่จือออกไป
แต่ทันทีที่มือของนางแตะเอวของฉินเย่จือ ฉินเย่จือก็คว้ามือของนางไว้
มือของกู้เสี่ยวหวานอยู่ในฝ่ามือของฉินเย่จือ เขาโอบกอดนางไว้จากด้านหลัง ในขณะที่มือขวาอีกข้าง ได้หยุดดาบของจินซื่อข่ายไว้
ทุกคนคิดว่ามือของฉินเย่จืออาจไร้ประโยชน์
จึงรีบปิดตาของตนเพราะไม่อยากที่จะเห็นภาพที่น่าสังเวชของฉินเย่จือ
เดิมทีควรจะได้ยินเสียงกรีดร้องของฉินเย่จือ แต่หลังจากรอเป็นเวลานานกลับไม่ได้ยินอะไร คนที่กล้าหาญเหล่านั้นมองดูใกล้ ๆ เพียงเพื่อจะพบว่าฉินเย่จือใช้เพียงปลายนิ้วเพื่อบีบปลายแหลมของดาบนั่น
ปลายดาบในมือของจินซื่อข่ายเหวี่ยงเข้ามาอย่างแรง แต่ถูกฉินเย่จือจับไว้อย่างเบามือ
ทุกคนตกตะลึง ปิดปากเงียบสนิทและเบิกตากว้าง
คนที่ตะลึงที่สุดคือจินซื่อข่าย
จินซื่อข่ายใช้กำลังลงไปที่ดาบอย่างแรงด้วยกำลังทั้งหมดที่มี เดิมทีเขาต้องการแสดงฝีมือให้ฉินเย่จือดู แต่ใครจะคิดว่าดาบของเขาดูเหมือนจะถูกแช่แข็งและไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
จินซื่อข่ายกำลังจะชักดาบของตัวเอง แต่ฉินเย่จือบีบคมดาบด้วยปลายนิ้วของเขาโดยไม่ต้องใช้ความพยายามใด ๆ
จินซื่อข่ายรู้สึกลุกลี้ลุกลนเล็กน้อยและพยายามอย่างเต็มที่ที่จะฉกฉวยมันออกไป เขาก่นด่า “ปล่อยข้า มิฉะนั้นวันหลังข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่”
ใบหน้าของฉินเย่จือไม่แสดงสีหน้าใด
การเคลื่อนไหวของปลายนิ้วนั้นเบาราวกับว่ามีตัวหมากรุกคั่นกลางระหว่างปลายนิ้ว
ใบหน้าของเขาไม่เปลี่ยนสี และหัวใจนิ่งสงบ
ไม่ว่าอย่างไรจินซื่อข่ายก็ไม่สามารถดึงดาบของตัวเองออกมาได้ เมื่อรู้ว่าศิลปะการต่อสู้ของชายผู้นี้ไม่อาจหยั่งรู้ได้ เขาจึงตื่นตระหนกเล็กน้อย
ใบหน้าของเขาฉายแววตื่นตระหนก แต่เขาก็กลับมามีสติสัมปชัญญะได้ในทันที เขาเป็นคนเดียวที่รังแกคนอื่น ไม่เคยปล่อยให้คนอื่นมารังแก
ที่นี่มีคนอยู่มากมาย แต่จินซื่อข่ายไม่สามารถทำอะไรฉินเย่จือได้
ดังนั้นจินซื่อข่ายจึงยกมือขึ้นและตะโกนเสียงดัง “มัวทำอะไรกันอยู่ ทำไมไม่รีบมาจัดการชายผู้นี้ให้ข้า ใครจัดการได้ข้ามีรางวัลให้!”
จินซื่อข่ายเป็นนายน้อยผู้เป็นอันธพาลแห่งเมืองรุ่ยเสียน ถ้าต้องการที่จะจัดการใครสักคนก็เพียงแค่ชี้นิ้วสั่ง
ครอบครัวอันธพาล
เมื่อได้ยินคำพูดของจินซื่อข่าย กลุ่มอันธพาลชั่วช้ากลุ่มนั้นก็พุ่งเข้าหาฉินเย่จือด้วยดาบ
เมื่อเห็นพวกเขาพุ่งเข้าหาฉินเย่จือ ความกังวลก็ฉายชัดไปทั่วใบหน้าของเขา
ไม่ใช่เพราะหวาดกลัวคนคนนี้
เขาไม่ได้สนใจกับสิ่งชั่วร้ายด้านหน้า แต่เป็นเพราะกู้เสี่ยวหวานยังอยู่ด้านหลังของเขา
เขากลัวว่าคนเหล่านี้จะทำร้ายกู้เสี่ยวหวานโดยไม่ได้ตั้งใจ ดังนั้นฉินเย่จือจึงต้องการตัดสินใจอย่างรวดเร็ว
——————————————————————–
