ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1152 มีแผนการ

บทที่ 1152 มีแผนการ

บทที่ 1152 มีแผนการ

เกาซื่อพาเกาเหลียนจือกลับไปที่หมู่บ้านโดยจงใจเดินผ่านบ้านเก่าของตระกูลกู้ และเมื่อไปถึงประตูบ้านเก่าของตระกูลกู้ ทันใดนั้นเกาซื่อก็พูดกับเกาเหลียนจืออย่างมีลับลมคมใน “เหลียนจือ เจ้ารู้หรือไม่ว่าคนที่อาศัยอยู่ที่นี่เป็นใคร”

เกาเหลียนจือส่ายศีรษะอย่างว่างเปล่า “ไม่รู้เจ้าค่ะ”

เกาซื่อพูดอย่างกระวนกระวายใจ “เจ้าเคยได้ยินเรื่องที่ฮ่องเต้แต่งตั้งเด็กสาวคนหนึ่งเป็นเสี้ยนจู่หรือไม่”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เกาเหลียนจือก็พยักหน้าอย่างรวดเร็วและพูดว่า “ข้าเคย ข้าได้ยินมาว่าผู้หญิงคนนั้นได้ช่วยเหลือผู้ประสบภัยให้รอดชีวิตจากปีแห่งภัยพิบัติ และแม้แต่ฮ่องเต้ก็ยังรู้สึกประทับใจในตัวนาง”

เกาซื่อพยักหน้าและพูดอย่างลึกลับ “คนที่อาศัยอยู่ที่นี่คือเสี้ยนจู่ กู้เสี่ยวหวาน”

“ว่าอย่างไรนะ” เกาเหลียนจืออุทานเมื่อได้ยินสิ่งนี้ อาจเป็นเพราะนางกลัวว่าจะทำให้คนอื่นตกใจ นางจึงรีบปิดปากและมองดูบ้านเก่าของตระกูลกู้ด้วยความประหลาดใจ

สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

“เจ้าคงไม่รู้ใช่หรือไม่ เสี้ยนจู่มาจากหมู่บ้านอู๋ซีของเรา ต่อมานางย้ายออกไปเพราะเรื่องบางอย่าง พวกนางเพิ่งกลับมาอาศัยอยู่เมื่อไม่กี่วันก่อน” เกาซื่อกล่าว “เจ้าคงยังไม่รู้ เสี้ยนจู่ผู้นี้มีน้องชายฝาแฝดคู่หนึ่งดูเหมือนจะอายุเท่ากันกับเจ้า คนพี่เพิ่งได้เป็นบัณฑิตในปีนี้”

“น่าทึ่งมาก!” เกาเหลียนจืออุทานเมื่อได้ยินว่า “บัณฑิตน่าทึ่งมาก”

เมื่อเห็นว่าเกาเหลียนจือกล่าวว่าบัณฑิตนั้นยอดเยี่ยม ใบหน้าของเกาซื่อก็เต็มไปด้วยความสุข

“เขาไม่เพียงแต่เก่งกาจเท่านั้น แต่เขายังหล่อเหลาและสง่างามด้วย แต่ตอนนี้เขาอายุเพียงสิบสองปี ข้ากลัวว่าหากรออีกสองสามปี ธรณีประตูของบ้านเขาคงจะถูกเหยียบจนพัง” เกาซื่อพูดด้วยสีหน้าอิจฉา

เกาซือมองไปที่ใบหน้าด้านข้างเกาเหลียนจือที่กำลังมองบ้านเก่าของตระกูลกู้ด้วยความอยากรู้อยากเห็นและชื่นชม

เมื่อเห็นใบหน้าเขินอายของเกาเหลียนจือ ไม่ต้องพูดถึงว่าเกาซื่อภูมิใจแค่ไหน

เพื่อไม่ให้กู้เสี่ยวหวานเกิดความสงสัย นางจึงพาเกาเหลียนจือรีบออกไปจากตรงนี้

กู้เสี่ยวหวานคนนั้นเป็นคนเฉลียวฉลาด ต้องรีบไปก่อนที่เด็กที่ตายแล้วคนนั้นจะสังเกตเห็น

เกาซื่อพาเกาเหลียนจือกลับบ้าน

ระหว่างทาง พวกนางยังพูดคุยเกี่ยวกับประโยชน์ของตระกูลกู้

เกาเหลียนจือยังคงตอบรับ ลดศีรษะลงเล็กน้อย เกาซื่อจึงไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงใด ๆ บนใบหน้าของนาง

เมื่อกลับบ้าน หลังทานอาหารกลางวัน เกาซื่อก็พาเกาเหลียนจือออกไปอีกครั้ง

อย่างไรก็ตาม เกาเหลียนจือไม่ต้องการออกไปข้างนอก “ท่านอา ข้าอยากอยู่บ้านกับท่าน ข้าไม่อยากไปไหน” เกาเหลียนจือลดศีรษะลงเล็กน้อย สายตาของนางหลีกเลี่ยงการแสดงออกของเกาซื่อผู้ซึ่งเฝ้ามองนางอยู่เสมอ

เมื่อเกาซื่อได้ยินว่านางไม่ไปก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย แต่ไม่สามารถแสดงสีหน้าได้ จึงถามด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “เจ้าเด็กโง่ อากาศดีเช่นนี้ ออกไปเดินเล่นหน่อยเถอะ”

เมื่อเกาเหลียนจือเห็นว่าเกาซื่อเริ่มตื๊อนาง ใบหน้าของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที และพูดอย่างกระวนกระวาย “ท่านอา เหลียนจือมาที่นี่เพื่ออยู่กับท่าน ดังนั้นข้าจะอยู่กับท่านที่บ้าน”

แววตาแสดงความคับข้องใจ ราวกับว่าการที่เกาซื่อจะพานางออกไปเป็นความอัปยศอดสูอย่างยิ่ง

ในเวลานี้ ใบหน้าของเกาซื่อแสดงความไม่สบายใจ “เจ้าเด็กคนนี้ ทำไมเจ้าไม่เข้าใจความคิดของข้าล่ะ? ข้าได้ยินมาจากพ่อแม่ของเจ้าว่าเจ้ามักชอบอยู่บ้านและไม่ออกไปเดินเล่น เด็กสาวอายุเท่าเจ้า การอยู่ที่บ้านทั้งวันเช่นนี้ไม่น่าเบื่อไปหรือ”

มีอาการประหม่าและตื่นตระหนกบนใบหน้าของเกาเหลียนจือ ราวกับหวาดกลัวอะไรบางอย่าง

นางเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เกาซื่อผู้กำลังคาดหวัง และรู้สึกลังเลเล็กน้อยในใจ

เดิมทีนางไม่ค่อยออกไปไหนอยู่แล้ว แม้ว่านางจะออกไป นางก็มักจะไปสถานที่เดิม ๆ และกลับมาอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้เป็นเพียงวันแรกในหมู่บ้านอู๋ซี เกาซื่อยังคงพยายามเกลี้ยกล่อมตนเองออกไป เกาเหลียนจือจึงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

ท่านอาไม่ได้พาข้ามาเพื่ออยู่เป็นเพื่อนหรอกหรือ?

ทำไมถึงได้แนะนำเด็กสาวให้รู้จัก?

ตนเองก็ไม่ได้จะอยู่ที่หมู่บ้านอู๋ซีเป็นเวลานานเสียหน่อย

เมื่อเกาเหลียนจือนึกถึงสิ่งนี้ ใบหน้าของนางก็แดงขึ้นอีกครั้ง นี่เป็นวันแรกที่นางมาที่นี่ นางก็ต้องการกลับบ้านแล้ว

“ท่านอา ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้น ข้าแค่มาอยู่ที่นี่กับท่าน ถ้าท่านไม่ต้องการให้ข้าไปด้วย ข้าก็จะกลับบ้าน” เกาเหลียนจือกล่าวอย่างกังวลใจ

เกาเหลียนจือมองดูความกระตือรือร้นบนใบหน้าของเกาซื่อ

เกาซื่อไม่เห็นอารมณ์ในดวงตาของเกาเหลียนจือ และคิดว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เคยออกจากบ้าน ดังนั้นจึงรู้สึกคิดถึงบ้านขึ้นมา

เมื่อหมดหนทาง เกาซื่อก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ และพูดด้วยความเกลียดชัง “เหลียนจือ ข้าหวังดีต่อเจ้า อยากให้เจ้าออกไปเห็นโลกมากขึ้น หากเจ้ายังเป็นแบบนี้ ความตั้งใจดีของข้าทั้งหมดจะจบลงเพราะเจ้า”

ใบหน้าของเกาซื่อเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เกาเหลียนจือได้ยินคำพูดเหล่านั้น นั่นราวกับเป็นการตบหน้านาง โดยบอกว่านางไม่ดีและเป็นคนอกตัญญู

ทันใดนั้น เกาเหลียนจือก็จำได้ว่าเมื่อตัวเองและเกาซื่อมาที่หมู่บ้านอู๋ซี ท่านพ่อและท่านแม่ของนางเอาแต่บอกตัวเองว่าอาของนางเป็นภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านอู๋ซี และเป็นผู้หญิงที่มีค่าที่สุดในหมู่บ้านอู๋ซี

เกาเหลียนจือจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านหมายถึงอะไร?

ภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้าน ไม่ว่าใครเห็นนางก็ต้องทักทายนาง และถ้าบ้านใครมีของหายากก็ต้องซื้อให้นางด้วยอีกชุด เช่นนั้นคนผู้นั้นอาจจะต้องพบเจอความยากลำบาก

เมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใจของผู้เป็นอา เกาเหลียนจือก็รู้สึกวิตกเล็กน้อยเมื่อคิดว่าพ่อและแม่ห่วงใยอาคนนี้เสมอ ถ้าทำให้นางขุ่นเคือง ท่านพ่อและท่านแม่จะต้องโกรธนางอย่างแน่นอน

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เกาเหลียนจือจึงรีบอธิบาย “ท่านอา ไม่ใช่อย่างนั้น ท่านอา ข้า…ข้า…”

เกาเหลียนจือพูดอึกอัก เอาแต่พูดวนไปวนมาและไม่สามารถพูดอะไรได้เป็นเวลานาน ใบหน้าของนางแดงราวกับก้นลิง และดูเหมือนเด็กสาวที่ไม่เคยพบเจอเรื่องภายนอกมาก่อน

เมื่อเห็นท่าทียอมจำนนของเกาเหลียนจือ เกาซื่อก็แทบจะเสียสติ

ตระกูลกู้จะต้องการลูกสะใภ้ที่ไม่คู่ควรเช่นนี้ได้อย่างไร?

ยิ่งกว่านั้น แม้แต่ครอบครัวที่ร่ำรวยอื่น ๆ ก็ไม่ต้องการลูกสะใภ้แบบนี้

เกาซื่อรู้สึกรำคาญเล็กน้อย แต่น้ำเสียงกลับสงบลงมาก “เหลียนจือ ข้ารู้ว่าเจ้ามีเจตนาดี แต่ข้าจะไม่หวังดีต่อเจ้าได้อย่างไร ในชั่วพริบตาก็เห็นเจ้าเติบโตขึ้นมาแล้ว มันไม่ง่ายสำหรับข้าหรอกอก ไม่ง่ายเลยที่เจ้าจะมาอยู่เป็นเพื่อนข้าที่นี่ อีกหน่อยถ้าถึงเวลาปรนนิบัติสามีและครอบครัว เจ้าจะมีเวลาเที่ยวเล่นกับเพื่อนเหล่านั้นได้ที่ไหน ทำไมไม่ใช้ประโยชน์ตอนนี้เสียล่ะ ออกไปเดินเล่นและทำความรู้จักกับคนอื่น ๆ”

เกาเหลียนจือพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ “ตกลงเจ้าค่ะ”

เมื่อเห็นท่าทีเชื่อฟังของเกาเหลียนจือ เกาซื่อก็รู้สึกสบายใจ

นางจึงพาเกาเหลียนจือเดินออกไปข้างนอก

เกาเหลียนจือก้มหน้าลงเล็กน้อยตามหลังเกาซื่อผู้หยิ่งยโสเหมือนลูกสะใภ้ที่ถูกกลั่นแกล้ง

เพราะตอนบ่าย คนจึงมานั่งล้อมวงกันอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่

มีชีวิตชีวามาก

เกาซื่อพาเกาเหลียนจือไปที่ใต้ต้นไม้

ผู้อาวุโส ผู้หญิง สุภาพบุรุษ และเด็กหญิงกลุ่มนั้นที่อยู่ห่างออกไปต่างก็ตกตะลึงเมื่อเห็นเด็กหญิงที่น่ารักติดตามเกาซื่อมาตลอดทาง

ในตอนแรกที่ชาวบ้านเห็นเด็กสาว แต่เป็นเพียงการพบกันผ่าน ๆ และในตอนนั้นนางดูไม่งดงามเหมือนตอนนี้ และรู้สึกสดชื่นเมื่อได้เห็น

เมื่อได้มองใบหน้าที่งดงามนั้นก็พบว่าใบหน้านั้นเปล่งปลั่ง

แต่เหล่าผู้หญิงเมื่อเห็นหญิงสาวหน้าตาดีก็มีเพียงความอิจฉาและความไม่พอใจเท่านั้นที่อยู่ในก้นบึ้งหัวใจของนาง

ทุกคนรวมตัวกันและแสดงความคิดเห็นอย่างเงียบ ๆ เกี่ยวกับเกาเหลียนจือ

“นางเป็นใครกัน แต่งตัวแบบนี้คงเป็นคุณหนูที่มาจากตระกูลร่ำรวยหรือ”

“เจ้าอย่าพูดเรื่องไร้สาระ ทำไมคุณหนูจากตระกูลร่ำรวยต้องมาที่หมู่บ้านของเราเพื่อดูแลนางด้วยล่ะ นางก็คงเป็นสาวใช้หน้าตาดีที่คอยดูแลเคียงข้างคุณหนู” มีคนพูดอย่างอิจฉา

เมื่อเกาซื่อได้ยินคำพูดเย้ยหยันเหล่านี้ ใบหน้าของนางมืดลงทันที

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่คนเหล่านี้พูดนั้นเป็นความจริง

ท่าทางของเกาเหลียนจือดูเหมือนสาวใช้หน้าตาดีที่คอยดูแลเคียงข้างคุณหนูจริง ๆ

เกาซื่อรู้สึกไม่พอใจ เกาเหลียนจือเป็นหลานสาวของตัวเอง นางจะทนต่อการซุบซิบแบบนี้จากทุกคนได้อย่างไร นางกระแอมไอหนึ่งครั้ง เมื่อกลุ่มคนเห็นภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงมีสีหน้ามืดมน พวกเขาจะกล้าพูดต่อได้อย่างไร