ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1178 จะแต่งงานหรือไม่

บทที่ 1178 จะแต่งงานหรือไม่

บทที่ 1178 จะแต่งงานหรือไม่

ฝ่ายหนึ่งคือตระกูลกู้ผู้น่านับถือ และอีกฝ่ายหนึ่งคือพี่ชายของภรรยาหัวหน้าหมู่บ้าน เกิดเรื่องอื้อฉาวที่ทำให้หญิงสาวมีมลทิน ดังนั้นแค่รอดูว่าตระกูลกู้จะจบเรื่องนี้อย่างไร

เมื่อเดินผ่านก็เห็นกู้หนิงอันถูกมัดมือ เห็นเกาต้าผิงยืนเจ้าตัวเขาไว้ และเสื้อผ้าของเขาก็เปียกปอน

จะเห็นได้ว่าร่างกายของกู้หนิงอันสั่นสะท้านด้วยความหนาวอย่างไม่รู้ตัว

เมื่อกู้หนิงผิงเห็นพี่ชายของเขาถูกปฏิบัติเช่นนี้ เขารีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อดึงกู้หนิงอันแล้วตะโกนว่า “เจ้าเป็นใคร ทำไมถึงปฏิบัติต่อพี่ชายของข้าเช่นนี้”

กู้หนิงผิงมีความแข็งแกร่งจากการเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ เกาต้าผิงซึ่งไม่ทันได้เตรียมตัว กู้หนิงอันก็ถูกดึงตัวออกไปแล้ว

กู้หนิงผิงต้องการปลดโซ่ตรวนของพี่ชายอย่างเร่งรีบ แต่เกาต้าผิงคิดว่าเขาจะปล่อยให้อีกฝ่ายประสบความสำเร็จได้อย่างไร จึงก้าวไปข้างหน้าเพื่อดึงกู้หนิงอันกลับมา

ฉินเย่จือที่ยืนอยู่ข้างหลัง เขาผลักเกาต้าผิงออกไป และกดจนเขาล้มลงกับพื้นด้วยการออกแรงเพียงครั้งเดียว

เมื่อเห็นสิ่งนี้ กู้เสี่ยวหวานและคนอื่น ๆ จึงรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อดึงกู้หนิงอันกลับมา

ร่างกายของกู้หนิงอันแข็งทื่อราวกับถูกแช่แข็ง ในเวลานี้ เกาต้าผิงล้มลงกระแทกพื้น และไม่สามารถจับเขาได้อีกต่อไป

ฉินเย่จืออยู่ข้าง ๆ รีบแบกเขาขึ้น และพาเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้เกาต้าผิงถูกผลักและล้มลงกับพื้น ทำให้รู้สึกมึนงงเล็กน้อยในทันใด

เมื่อเขากลับมามีสติ เขาเห็นกู้หนิงอันถูกอุ้มเข้าไปในบ้าน และตะโกนขึ้นเสียงดัง “อย่าหนีนะ อย่าหนี เจ้าจะหนีไปไหนไม่ได้ถ้าเจ้ายังไม่ได้ให้ความเป็นธรรมกับเรา”

เกาต้าผิงลุกขึ้นจากพื้นด้วยท่าทางบ้าคลั่ง และสวีซื่อก็ตอบสนองต่อเสียงตะโกนของเกาต้าผิง เกาต้าผิงรีบเข้าไปในบ้านเก่าของตระกูลกู้ด้วยเสียงแหบห้าว “อย่าหนีนะ พวกเจ้าต้องให้ความเป็นธรรมกับลูกสาวข้า”

เกาต้าผิงและภรรยาของเขารีบวิ่งเข้าไปในนั้น ราวกับว่าพวกเขาหมดหวัง ตีโพยตีพายราวกับว่าพวกเขาเป็นบ้า

เช่นเดียวกับเกาซื่อที่เอาแต่ตะโกนว่า “กู้เสี่ยวหวาน เจ้ามันไม่มีประโยชน์ เจ้าเป็นถึงเสี้ยนจู่ น้องชายของเจ้าทำสิ่งนั้นและเจ้ายังคงปกป้องเขา ถ้าเกาเหลียนจือตายไป พวกเจ้าจะทนได้หรือ”

กู้เสี่ยวหวานแค่ต้องการช่วยกู้หนิงอัน

ร่างกายของกู้หนิงอันเปียกโชกตั้งแต่หัวจรดเท้า แม้ว่าแสงแดดในฤดูใบไม้ร่วงจะสดใส แต่ก็ไม่ดีเท่าแสงแดดในฤดูร้อน เพียงแค่สายลมแผ่วเบาพัดผ่าน ย่อมทำให้ร่างกายสั่นสะท้าน

กู้เสี่ยวหวานกลัวว่ากู้หนิงอันจะหนาวจนทนไม่ไหว เมื่อเห็นฉินเย่จือพาเขากลับมา นางจึงรู้สึกโล่งใจ

เมื่อเห็นว่าพวกเขากำลังจะรีบเข้าไป กู้หนิงผิงก็ยืนเฝ้าประตูพร้อมกับฉือโถว

เกาต้าผิงเห็นว่าเป็นเด็กชายตัวเล็ก ๆ จ้องมองมาที่เขาด้วยใบหน้าโกรธขึ้ง เกาต้าผิงก็รู้สึกวิตกเล็กน้อย แต่เขาก็มาถึงขนาดนี้แล้ว เขาจะปล่อยเรื่องนี้ไปไม่ได้

เกาต้าผิงชี้หน้ากู้หนิงผิง “เจ้ากำลังทำอะไร คิดจะทำผิดแล้วหนีหรือ เรียกกู้หนิงอันออกมา เขาทำให้ลูกสาวของข้าแปดเปื้อน อย่าหลบนะ อย่าคิดว่าครอบครัวกู้ของเจ้าจะรังแกคนจน ๆ อย่างเราได้ เจ้าทำผิด เจ้าก็ต้องให้ความเป็นธรรมกับลูกสาวข้า”

คำพูดของเกาต้าผิงราวกับต้องการใส่ร้ายกู้หนิงอัน ทำให้กู้หนิงผิงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกลับมามีสติอีกครั้ง “ไม่ต้องมาสาบาน พี่ชายของข้าเป็นบัณฑิต เขาจะทำเรื่องสกปรกแบบนั้นได้อย่างไร”

กู้หนิงอันเป็นคนเช่นไร ไม่ต้องให้คนอื่นมาตัดสิน

“ข้ากำลังพูดจาไร้สาระอยู่หรือ ข้าขอให้ทุกคนตัดสินว่าเป็นข้าที่พูดจาไร้สาระ หรือกู้หนิงอันกันแน่ที่เป็นสัตว์ร้าย” เกาต้าผิงตะโกน

สวีซื่อกำลังร้องไห้เสียงดังอยู่ด้านหลังของเขา

เนื่องจากกู้หนิงอันถูกฉินเย่จือพาตัวไป ทุกอย่างจึงตกอยู่ในความวุ่นวายอีกครั้ง

เกาต้าผิงและอีกสามคนยังคงสาปแช่งไม่หยุด

เมื่อเห็นว่ากู้หนิงผิงและฉือโถวกำลังปิดกั้นประตู กู้เสี่ยวหวานก็มีท่าทางเย็นชาและเดินตรงเข้าไปในห้อง นางต้องการทราบอย่างแน่ชัดว่ามันเกิดอะไรขึ้น

หลังจากที่กู้หนิงอันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบน้อย เขาก็เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นที่ลำธาร

หลังจากฟังคำพูดของกู้หนิงอันแล้ว ป้าจางก็ขมวดคิ้ว “เกาซื่อตะโกนเสียงดังเพื่อขอให้ช่วยชีวิต เห็นได้ชัดว่านางรู้วิธีว่ายน้ำ”

เกาซื่อว่ายน้ำเป็น

กู้หนิงอันเองก็งุนงงเช่นกัน “ตอนนั้นข้าไม่ได้สังเกตว่าพวกเขาซักผ้าอยู่ข้างลำธาร ข้าไม่ได้ยินเสียงใด ๆ ต่อมาก็ได้ยินเสียงตะโกนอย่างบ้าคลั่งของเกาซื่อ ดังนั้นจึงรีบไปโดยไม่คิดอะไรและช่วยพวกเขาทันที แต่ใครจะรู้ เมื่อข้าช่วยนาง เกาซื่อก็คว้าตัวข้า และบอกว่าต้องการให้เกาเหลียนจื่อขอบคุณข้า ตอนนั้นตัวของข้าเปียกไปหมด ข้าจึงอยากออกไปจากที่นั่นโดยเร็วที่สุด แต่เกาซื่อปฏิเสธ และต้องการให้ข้าหยุดรอแม่นางเกา แต่ใครจะรู้ เมื่อนางมา จู่ ๆ ก็ถลามาหาข้า แต่มันมีก้อนหินอยู่ข้างหลังข้า จึงไม่สามารถหลบได้ แม่นางเกาจึงล้มลงในแขนข้า และในเวลานั้นพ่อแม่ของนางก็ปรากฏตัวขึ้นพอดี”

กู้หนิงอันเองก็รู้สึกสงสัยเช่นกัน

มันบังเอิญเกินไป

อย่างไรก็ตาม คำพูดของป้าจางที่ว่าเกาซื่อว่ายน้ำได้ หากแต่กู้เสี่ยวหวานยังคงสงสัย

เกาซื่อว่ายน้ำเป็น และเมื่อนางเห็นเกาเหลียนจือตกลงไปในน้ำ นางไม่ได้พยายามช่วยหลานสาวด้วยตัวเอง แต่กลับตะโกนอย่างสิ้นหวัง หรือนางจะรู้ว่ามีคนอยู่ข้างลำธาร

หลังจากช่วยชีวิตนางแล้ว กู้หนิงอันก็ต้องการกลับบ้าน แต่เกาซื่อปฏิเสธที่จะปล่อยมือ โดยบอกว่าเกาเหลียนจือต้องขอบคุณเขาก่อนจากไป

ทั้งสองคนเปียกโชกตั้งแต่หัวจรดเท้า เกาซื่อเองไม่ได้สนใจร่างกายของหลานสาว สนใจแต่เรื่องที่อยากให้เกาเหลียนจือขอบคุณเขา

เมื่อพิจารณาจากข้อเท็จจริงที่ว่า กู้หนิงอันได้พบกับเกาเหลียนจือมาระยะหนึ่งแล้ว กู้เสี่ยวหวานค่อนข้างจะเชื่อว่าเกาเหลียนจือถูกครอบครัวเกานำตัวมาที่นี่เพื่อวางกับดักกู้หนิงอันโดยตั้งใจ

กู้เสี่ยวหวานดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่าง “หนิงอัน เรื่องนี้เริ่มต้นขึ้นเพราะเจ้า เจ้าต้องแก้ปัญหา ข้าเป็นพี่สาว ดังนั้นข้าจะถามเจ้าก่อน ครอบครัวเกาขอความเป็นธรรมโดยการให้เจ้าแต่งงานกับเกาเหลียนจือ เจ้าจะแต่งหรือไม่?”