ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1208 ปากบวม

บทที่ 1208 ปากบวม

บทที่ 1208 ปากบวม

กู้เสี่ยวหวานยื่นมือของนางออกไป นิ้วเรียวยาวเลื่อนผ่านใบหน้าของฉินเย่จือทีละนิ้ว ลูบสันจมูกตรงของเขา ริมฝีปากเรียวบาง ใบหน้าที่งดงามราวกับใช้มีดแกะสลัก จ้องมองเขาอย่างตั้งใจ ใบหน้าของเขานุ่มละมุน

“หวานเอ๋อร์” เสียงของฉินเย่จือขึ้นจมูก บางทีนี่อาจเป็นครั้งแรกที่เขาได้ลิ้มรสชาติอันหอมหวานเช่นนี้ ฉินเย่จือไม่สามารถยับยั้งตัวเองได้ เขาก้าวไปข้างหน้าและครอบครองริมฝีปากที่อ่อนโยนอีกครั้ง

“อืม..” จูบนี้ช่างนุ่มนวลและยาวนาน กู้เสี่ยวหวานนอนอยู่บนพื้นราวกับว่ามีใครดึงเรี่ยวแรงทั้งหมดออกจากร่างกายของนาง

กว่ากู้เสี่ยวหวานจะได้สติ นางก็นั่งอยู่บนเก้าอี้แล้ว

ฉินเย่จืออุ้มนางขึ้นนั่งบนตักของเขา

เมื่อกู้เสี่ยวหวานกลับมามีสติสัมปชัญญะ ก็ตระหนักว่าริมฝีปากของนางยิ่งชากว่าเดิม เมื่อยกมือสัมผัสด้วยก็พบว่าริมฝีปากนี้บวมเล็กน้อย

กู้เสี่ยวหวานรู้สึกเขินอาย เช่นนี้นางจะกล้าออกไปพบปะผู้คนได้อย่างไร?

เมื่อมองไปที่ผู้ร้ายที่ดูเหมือนเด็กที่ขโมยอาหาร เขามองไม่เห็นความลำบากใจของกู้เสี่ยวหวาน อีกทั้งเขายังก้มหน้าลงเพื่อสูดดมความหอมจากร่างกายของนาง กู้เสี่ยวหวานไม่รู้จะทำอย่างไรกับเขาดี

ในท้ายที่สุด นางทำได้เพียงส่งเสียงอย่างแผ่วเบา “พี่เย่จือ ถ้าท่านยังทำเช่นนี้ ข้าจะออกไปพบปะผู้คนได้อย่างไร”

มันเป็นเรื่องจริง ริมฝีปากของนางชาและบวมเป่ง ฉินเย่จือเพิ่งตระหนักได้ว่าเขาหุนหันพลันแล่นเกินไป

เขาจดจ่อกับการแสดงความรักจนลืมไปเสียสนิทว่ากู้เสี่ยวหวานยังเด็ก

ชั่วขณะหนึ่งก็รู้สึกเพียงว่าหัวใจของเขากำลังเป็นทุกข์ เขาลูบริมฝีปากของนางเบา ๆ ด้วยปลายนิ้วและพูดเบา ๆ “ข้าขอโทษ หวานเอ๋อร์ ข้าไม่ควรจริง ๆ มันเป็นความผิดของข้า เป็นความผิดของข้าทั้งหมด”

โดยทั่วไปแล้ว เขาไม่เคยกลัวใครเลย ทำไมเขาถึงเป็นเหมือนกระต่ายแสนเชื่องตัวน้อยต่อหน้ากู้เสี่ยวหวาน

บางทีอาจเป็นเพราะเขาถูกกู้เสี่ยวหวานรังแกมากกว่า

กู้เสี่ยวหวานจ้องมองฉินเย่จืออย่างตำหนิ เขาไม่ทันได้ตั้งตัว นางก็กระโดดลงจากตักของเขาทันทีด้วยใบหน้าแดงก่ำและทิ้งประโยคไว้ว่า “ท่านพักผ่อนเถอะ” แล้วนางก็วิ่งหนีหายไปอย่างไร้ร่องรอย

เมื่อมองไปที่ท่าทางของกู้เสี่ยวหวาน ฉินเย่จือรู้สึกว่าความเหน็ดเหนื่อยทั้งหมดที่เขาได้รับในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาหายไปอย่างหมดสิ้น

ปลายนิ้วยังคงถูกับริมฝีปากอย่างอ้อยอิ่ง

เมื่อกู้เสี่ยวหวานวิ่งออกจากห้องของฉินเย่จือด้วยใบหน้าสีแดง กู้ฟางสี่และกู้หนิงผิงก็วิ่งตรงเข้ามาหานาง

เมื่อเห็นว่าใบหน้าของกู้เสี่ยวหวานเปลี่ยนเป็นสีแดง กู้หนิงผิงไม่รู้อะไรมากดังนั้นเขาจึงถามทันทีว่า “ท่านพี่ เกิดอะไรขึ้นกับใบหน้าของท่าน ทำไมมันแดงเช่นนั้น”

“อ้อ มันร้อนนิดหน่อย” กู้เสี่ยวหวานตอบ

“ท่านพี่ ทำไมริมฝีปากของท่านถึงบวมจัง” กู้หนิงผิงเป็นเด็กที่อยากรู้อยากเห็นจริง ๆ

กู้ฟางสี่ก็จ้องมองที่ริมฝีปากของกู้เสี่ยวหวานด้วยความอยากรู้อยากเห็น นางรู้สึกสับสนเล็กน้อย จากนั้นนางก็ดูมีความสุข มองไปที่กู้เสี่ยวหวานด้วยสายตาที่ไม่ชัดเจน

ใบหน้าของกู้เสี่ยวหวานแดงขึ้นเรื่อย ๆ นางมองไปที่การแสดงออกของผู้เป็นอา เห็นได้ชัดว่านางมองออกว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

กู้เสี่ยวหวานฉุนเฉียว จากนั้นก็กระทืบเท้าเหมือนท่าทางของเด็กน้อย และวิ่งหนีไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

กู้หนิงผิงถูกทิ้งไว้ข้างหลังและตะโกนด้วยความกังวล “ท่านพี่ ริมฝีปากของท่านบวม ท่านต้องการไปพบหมอหรือไม่”

เมื่อเห็นสิ่งนี้ กู้ฟางสี่ก็ตีกู้หนิงผิงที่ไม่รู้ความ

“ท่านอา ท่านตีข้าทำไม” กู้หนิงผิงรู้สึกงุนงงเล็กน้อย เขาเป็นห่วงพี่สาวของเขา เขาผิดด้วยหรือ?

“ท่านพี่ของข้าริมฝีปากบวมเช่นนั้น ข้าไม่รู้ว่าตัวอะไรกัดนาง ข้าจะพานางไปหาหมอ” กู้หนิงผิงรู้สึกเสียใจแทนพี่สาว ริมฝีปากที่บวมนี้ไม่สนุกเลย

“เจ้าไม่ต้องไป” กู้ฟางสี่รั้งเขาไว้และปฏิเสธที่จะปล่อยเขาไป จากนั้นกู้ฟางสี่ก็เห็นสายตาที่งงงวยของกู้หนิงผิงแล้วพูดอย่างลึกลับว่า “ไม่ต้องกังวลไป ปากของพี่สาวของเจ้าจะหายดีในไม่ช้า”

“ท่านอา ท่านไม่ใช่หมอนะ ท่านรู้ได้อย่างไร” กู้หนิงผิงยังคงสงสัย

“แน่นอนว่าอาอย่างข้ารู้ ไม่ต้องกังวลไป พรุ่งนี้ก็ไม่เป็นอะไรแล้ว” กู้ฟางสี่กล่าวอย่างมั่นใจ

กู้หนิงผิงฟังท่านอาของเขาที่มีท่าทางมั่นใจ เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากฟังคำพูดของนาง

ปากของกู้เสี่ยวหวานนั้นบวมจริง ๆ

ฉินเย่จือก็ควบคุมความรุนแรงไม่ได้เหมือนกัน เขาเองก็ยังเป็นลูกวัวแรกเกิดที่ไม่มีประสบการณ์

ในช่วงเวลาอาหารค่ำก็ไม่เห็นกู้เสี่ยวหวานออกมา

ฉินเย่จือกังวล เขาละทิ้งอาหารตรงหน้าและไปตามหานาง

หลังจากเคาะประตูเป็นเวลานาน กู้เสี่ยวหวานก็เปิดมัน แต่ว่านางสวมผ้าปิดหน้าเอาไว้ เหลือเพียงดวงตาสีดำคู่นั้น

ฉินเย่จือคิดว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น เขาคว้าตัวกู้เสี่ยวหวานเข้ามาใกล้และถามอย่างกระวนกระวายว่า “หวานเอ๋อร์ เกิดอะไรขึ้นหรือ”

กู้เสี่ยวหวานจ้องมองเขาด้วยดวงตาสีเข้มของนางอย่างไม่ใส่ใจและบ่นว่า

“มันเป็นความผิดของท่าน ปากของข้าบวมหมดแล้ว”

น้ำเสียงของกู้เสี่ยวหวานกระเง้ากระงอด นางไม่รู้ว่าท่าทางของนางตอนนี้น่าเอ็นดูแค่ไหน

กู้เสี่ยวหวานก็ไม่รู้ว่าตัวนางเองนั้นเก็บอาการได้หรือไม่

ปีนี้กู้เสี่ยวหวานอายุสิบหกปีและเป็นช่วงเวลาที่สวยงามที่สุด นางมีรูปร่างที่ผอมลง แม้ว่านางจะไม่ได้มีรูปร่างหน้าตาที่ดูโดดเด่น แต่เพราะนางมีความมั่นใจในตนเองซึ่งเกิดจากความพยายามของนางเองในช่วงหลายปีที่ผ่านมา สัมผัสได้เพียงว่าหญิงสาวที่อยู่ข้างหน้านี้ดูเหมือนจะมีพลังวิเศษอยู่ทั่วร่างกาย เมื่อนางยืน ณ ที่นั้น นางไม่ใช่คนที่น่าทึ่งที่สุดในฝูงชน แต่เป็นคนแรกที่จะดึงดูดความสนใจของผู้คน

ฉินเย่จือยิ้มและกอดกู้เสี่ยวหวานไว้ในอ้อมแขน มองไปที่ส่วนของใบหน้าที่ถูกคลุมด้วยผ้าอย่างทุกข์ใจ ฉินเย่จือไม่สามารถอดกลั้นไว้ได้ เขาก้มศีรษะลง และมองหาบางอย่าง

ฉินเย่จือไม่สนใจผ้าคลุมนั้น และก้มลงจูบนางโดยตรง