ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1241 เขาโตเป็นหนุ่มแล้วั

บทที่ 1241 เขาโตเป็นหนุ่มแล้ว

บทที่ 1241 เขาโตเป็นหนุ่มแล้ว

เมื่อเห็นหนิงผิงยืนอยู่ตรงหน้านาง กู้เสี่ยวหวานก็ยังกังวลเล็กน้อยเมื่อนางเห็นว่าเด็กชายตัวเล็ก ๆ กำลังจะปัดป้องชายที่โตแล้วด้วยดาบขนาดใหญ่ต่อหน้านาง “หนิงผิง ระวังนะ”

กู้หนิงผิงไม่ตอบคำพูดของกู้เสี่ยวหวานและกระโดดขึ้นเพื่อต่อสู้กับคนเหล่านั้น

แม้ว่ากู้หนิงผิงยังเด็ก แต่ศิลปะการต่อสู้นี้ก็ได้รับการฝึกฝนมาถึงเจ็ดหรือแปดปี แม้ว่าจะเชี่ยวชาญไม่ได้เสี้ยวหนึ่งของฉินเย่จือ แต่ก็มากพอที่จะจัดการกับพวกอันธพาลเหล่านี้

กู้เสี่ยวหวานเห็นว่ากู้หนิงผิงได้ล้มพวกอันธพาลหลายคนด้วยความว่องไวและง่ายดาย หัวใจของกู้เสี่ยวหวานรู้สึกโล่งใจ

“คุณหนู ไม่ต้องกังวล นายน้อยเรียนศิลปะการต่อสู้กับพี่ใหญ่ฉินอย่างตั้งใจ ในอนาคตถ้าพี่ใหญ่ฉินไม่อยู่ เขาก็สามารถจัดการกับคนพวกนี้ได้” เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานกำลังกังวล อาจั่วจึงรีบปลอบโยนนาง

ทักษะของกู้หนิงผิงนั้นดี ถ้าเขาไม่สามารถเอาชนะคนเหล่านี้ได้ ก็ยังมีนางที่อยู่ตรงนี้ไม่ใช่หรือ

อาจั่วไม่ได้ให้ความสนใจกับกลุ่มคนเหล่านี้มากนัก

จูเหล่าซานซ่อนตัวอยู่ด้านหลังอย่างภาคภูมิใจรอที่จะจับกู้เสี่ยวหวาน แต่ใครจะคิดว่าเมื่อเขาลืมตาขึ้น เขาก็เห็นลูกสมุนของตัวเองนอนอยู่บนพื้นและร้องโอดครวญไม่หยุด

จูเหล่าซานมองไปที่ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาซึ่งนอนอยู่บนพื้น จากนั้นมองเด็กคนหนึ่งยืนปกป้องความปลอดภัยของร้านจิ่นฝูและผู้คนในร้านจิ่นฝูด้วยมือเปล่าอย่างภาคภูมิใจ

จูเหล่าซานมองกู้หนิงผิง จากนั้นมองเหล่าคนที่นอนอยู่บนพื้นและสาปแช่งด้วยความโกรธ “ไอ้พวกขยะ พวกเจ้ามีกันตั้งกี่คน แค่เด็กคนเดียวทำไมจึงจัดการไม่ได้! ไร้ประโยชน์จริง ๆ”

หนึ่งในอันธพาลที่บาดเจ็บพูดว่า “พี่สาม ไม่ใช่ว่าพวกข้าไม่อยากจัดการกับเด็กคนนี้ แต่ฝีมือของเขานั้นยอดเยี่ยมมากจนพวกเราสู้ไม่ได้”

จูเหล่าซานเตะพวกอันธพาลลงกับพื้น “พวกขยะ ไร้ประโยชน์จริง ๆ”

เขามีสีหน้าตกใจ

กู้หนิงผิงยืนเอามือไพล่หลัง แม้ว่าเขาจะยังไม่บรรลุนิติภาวะ แต่กู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกปลอดภัยจริง ๆ

ในขณะนี้ นางรู้สึกจริง ๆ ว่าน้องชายของนางโตแล้ว ก่อนหน้านี้นางต้องเป็นคนที่คอยดูแลปกป้องเขา แต่ตอนนี้เขาสามารถยืนอยู่ข้างหน้านาง เป็นเกราะกำบังนางจากลมและฝน

กู้เสี่ยวหวานรู้สึกภูมิใจในตัวเขา

เป็นเวลาแปดปีแล้วนับตั้งแต่วันแรกที่นางเดินทางข้ามเวลามายังต้าชิงที่ไม่รู้จักแห่งนี้ แปดปีมานี้ นางเติบโตจากเด็กสาวธรรมดา ๆ คนหนึ่งจนเป็นเสี้ยนจู่ที่ฮ่องเต้เป็นผู้แต่งตั้ง

บ้านรองตระกูลกู้เติบโตขึ้นจากความยากจนอดมื้อกินมื้อ จนตอนนี้มีทุ่งนาและบ้านเป็นของตัวเอง ไม่ต้องกังวลอีกต่อไปว่าเวลาหุงข้าวต้องใช้ข้าวกี่กำมือ

เด็กตรงหน้านาง นางเห็นเขาตั้งแต่เขามาคุกเข่าร้องไห้ต่อหน้านางที่เป็นพี่สาวของเขา แต่ตอนนี้เด็กคนนั้นได้โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว

เขาเติบโตเป็นชายหนุ่มที่พร้อมจะดูแลและปกป้องครอบครัว

กู้เสี่ยวหวานทั้งสุขทั้งเศร้า สิ่งที่มีความสุขคือ ในที่สุดกู้หนิงผิงก็เติบโตขึ้น และสิ่งที่น่าเศร้าก็คือ ฉินเย่จือถูกจับไปขัง ไม่รู้ว่าเขาเข้าไปข้างในนั้นจะต้องเจอกับอะไรบ้าง

กู้หนิงผิงยืนอยู่ที่นั่น มองไปที่พวกอันธพาลด้วยดวงตาที่เย็นชาและสง่างาม จนจูเหล่าซานรู้สึกสั่นสะท้าน

เด็กผู้นี้ยังโตไม่เต็มที่ด้วยซ้ำ แต่พละกำลังขอเขาล้นเหลือมาก

อย่างไรก็ตาม ต่อหน้าคนเหล่านี้ เขาไม่สามารถแพ้การต่อสู้ได้ ดังนั้นเขาจึงชี้ไปที่กู้หนิงผิงและตะโกนอย่างเย่อหยิ่ง “เจ้าคนสารเลว ทักษะของเจ้าไม่เลว ฝากไว้ก่อน วันพรุ่งนี้ข้าจะหาคนมาจัดการพวกเจ้าให้ได้”

จูเหล่าซานกลัวกู้หนิงผิงเล็กน้อย เขาเป็นเพียงผู้นำและไม่รู้อะไรเลย ถ้าเขาต่อสู้กับกู้หนิงผิงจริง ๆ เกรงว่าเขาจะถูกทำร้ายยิ่งกว่านี้

วีรบุรุษจะไม่ยอมเสียเปรียบในทันที จูเหล่าซานตะเกียกตะกายและวิ่งหนีไป

เมื่อเห็นว่าจูเหล่าซานวิ่งหนีไป พวกอันธพาลคนอื่น ๆ ก็ลุกขึ้นและวิ่งหนีไปเช่นกัน

และทันใดนั้นก็ไม่มีเสียงใด ๆ ที่ทางเข้าของร้านจิ่นฝู ยกเว้นผู้คนที่เฝ้าดูความตื่นเต้นที่ยืนอยู่ในระยะไกล

กู้เสี่ยวหวานมองกู้หนิงผิงที่เดินเข้ามาด้วยความโล่งใจและยิ้มให้เขา “ในที่สุดหนิงผิงของข้าก็โตขึ้นและสามารถปกป้องพี่สาวอย่างข้าได้แล้ว”

เมื่อทุกคนกลับไปที่ร้านจิ่นฝูก็พบว่ามีป้ายติดอยู่ที่ประตู บางคนเดินผ่านทางเข้าร้านจิ่นฝู พวกเขาทั้งหมดมองเข้าไป หลี่พ่างจื่อเห็นคนจำนวนมากชะเง้อเข้าไปดูข้างใน หลี่พ่างจื่อรู้สึกไม่สบายใจทันทีกับสายตาที่มองมาด้วยความละโมบ

เขาไปยืนอยู่หน้าประตูแล้วเอามือเท้าสะโพกพร้อมกับมองผู้คนที่กำลังชะเง้อคอมองเข้ามา เขาพูดอย่างดุดันว่า “พวกเจ้ากำลังมองหาอะไรอยู่หรือ”

มีหลายคนที่มาดูความตื่นเต้นของร้านจิ่นฝูและพวกเขาก็คุ้นหน้ากันดี

“ฮิ ๆ พวกข้าต้องมาดูสิ ร้านจิ่นฝูเป็นร้านอาหารขนาดใหญ่ สุดท้ายก็มีวันนี้เช่นกัน”

คนที่พูดคือเจ้าของร้านของร้านอาหารที่ปิดตัวลงไปแล้ว ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากร้านจิ่นฝู ร้านอาหารนั้นเปิดมาตั้งแต่รุ่นพ่อของเขา และกิจการก็ดีเป็นเวลานานก่อนที่ร้านจิ่นฝูจะเปิดกิจการ

น่าเสียดายที่ตั้งแต่ร้านจิ่นฝูเปิดกิจการ ร้านอาหารของเขาที่อยู่ติดกับร้านจิ่นฝูนั้น สามถึงสี่วันถึงจะมีลูกค้าโผล่มาสักหนึ่งคน แต่กลับกัน ร้านจิ่นฝูนั้นกิจการรุ่งเรืองและผู้คนแน่นร้าน

โชคดีที่ร้านนี้เคยรุ่งเรืองมาก่อนและทำเงินได้มากมาย

ในขณะที่ร้านอื่น ๆ ทยอยปิดตัวลงไปตาม ๆ กัน แต่ว่าร้านของเขายังไม่ปิด

ในที่สุดก็เห็นว่าร้านจิ่นฝูปิดทำการ ซึ่งเป็นข่าวดีสำหรับร้านอาหารอื่น ๆ

ต้องซื้อประทัดมาจุดฉลอง

หลี่พ่างจื่อยิ้มอย่างประชดประชัน “เฮ้ เถ้าแก่หยวน ทำไมท่านถึงมาอยู่ที่นี่เล่า? วันนี้ร้านของท่านไม่เปิดทำการหรือ”

เถ้าแก่หยวนหัวเราะเบา ๆ พลางลูบเคราของเขาและพูดด้วยรอยยิ้ม “มันจะเป็นไปได้อย่างไรเล่า แต่เหตุการณ์สำคัญเช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นในเมืองหลิวเจีย ข้าก็เลยอยากมาดูด้วยตาตัวเองสักหน่อย”

ยังคงมีบางคนอยู่รอบ ๆ เถ้าแก่หยวนและพวกเขาทั้งหมดชี้ไปที่ร้านจิ่นฝูและพูดพึมพำในขณะนี้

“ครั้งนี้มีคดีฆาตกรรมในร้านจิ่นฝู มาดูกันว่าร้านจิ่นฝูนี้จะรุ่งเรืองได้อีกสักแค่ไหน”

“ถูกต้อง เมื่อร้านจิ่นฝูแห่งนี้เปิดตัวขึ้น ร้านอาหารอื่น ๆ เกือบทั้งหมดก็ต้องปิดตัวลงเหลือเพียงร้านของนางเพียงร้านเดียว แต่สวรรค์มีตา มาดูกันว่าหลังจากนี้ร้านจิ่นฝูจะแย่งลูกค้าของเราได้อีกหรือไม่!”

อย่างไรก็ตาม ยังมีคนที่พูดถึงร้านจิ่นฝูในทางที่ดีและโต้เถียงกับคนเหล่านี้ “ข้าว่านะ เจ้าไม่ได้กินองุ่นแล้วมาอ้างว่าองุ่นมันเปรี้ยวมากกว่า กิจการของร้านจิ่นฝูนั้นดี ราคาก็ยังยุติธรรมและสมเหตุสมผล พวกข้าเต็มใจที่จะมากินอาหารที่ร้านจิ่นฝู พวกข้าไม่อยากไปกินที่ร้านของเจ้า เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นมันคงดีสำหรับร้านของเจ้าสินะ แต่นี่มันก็ไม่ใช่เรื่องของเจ้า ทางที่ดีเจ้าไม่ต้องพูดถึงมันจะดีกว่า ไม่จำเป็นต้องซ้ำเติมกัน ทุกคนล้วนมาจากเมืองเดียวกัน จำเป็นหรือไม่ที่ต้องสร้างปัญหาให้กันเช่นนี้ ข้าหวังว่าในวันพรุ่งนี้ร้านจิ่นฝูจะได้กลับมาเปิดอีกครั้ง และคงจะดีมากถ้ามันจะสามารถบีบร้านของพวกเจ้าให้ปิดตัวลงได้”

คำพูดของคนผู้นั้นเข้าหูคนกลุ่มนี้และมันก็เหมือนกับหม้อแตกในทันที

“เจ้าพูดถึงขนาดนี้ ร้านจิ่นฝูให้เงินเจ้าเท่าไรล่ะ”

“ร้านจิ่นฝูไม่ได้ให้อะไรข้าหรอก แต่ข้าแค่ไม่อยากเห็นใบหน้าสกปรก ๆ แบบคนอย่างเจ้า ข้าจะบอกอะไรให้นะ แม้ว่าร้านจิ่นฝูจะเปิดหรือจะปิด ข้าก็จะไม่ไปที่ร้านอาหารของพวกเจ้า” ชายผู้นั้นก็เป็นคนซื่อตรงเช่นกัน นับตั้งแต่ร้านจิ่นฝูเปิดกิจการมา เขาก็เข้ามาเป็นลูกค้าประจำ

หลี่พ่างจื่อจำคนผู้นี้ได้ ในขณะที่เขากำลังจะทักทายคนผู้นี้ เสียงของกู้เสี่ยวหวานก็ดังมาจากด้านหลังเขา “ขอบคุณความกรุณาของท่านผู้นี้ ข้า กู้เสี่ยวหวาน มาที่นี่เพื่อกล่าวคำขอบคุณ ร้านจิ่นฝูไม่ล้ม และข้าก็จะไม่ปิดร้านเช่นกัน ข้าแค่ร่วมมือกับทางการเพื่อสืบสวนคดีฆาตกรรม ข้าคิดว่าคดีฆาตกรรมนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับร้านจิ่นฝู เมื่อคดีนี้ได้รับการคลี่คลายแล้ว ร้านจิ่นฝูจะเปิดอีกครั้งอย่างสวยงาม โดยต้อนรับผู้คนจากทั่วทุกสารทิศ ทุกคนจะได้รับความรู้สึกอบอุ่นเหมือนอยู่บ้าน ราคาอาหารจะยังคงสมเหตุสมผล เครื่องดื่มก็สดชื่นเหมือนเดิม”

“และพวกเราก็ไม่จำเป็นต้องไปเข่นฆ่าร้านอื่น ๆ ด้วย” ยิ่งผู้คนรอบ ๆ มารวมตัวกันมากขึ้น เมื่อเห็นกู้เสี่ยวหวานมีความตั้งใจแน่วแน่ว่าจะเปิดร้านจิ่นฝูอีกครั้ง ทุกคนก็ปรบมือให้

ใบหน้าของผู้ที่ล้อมรอบพวกเขาแดงก่ำด้วยความลำบากใจ พวกเขาทั้งหมดจ้องมองกู้เสี่ยวหวานด้วยความโกรธ จากนั้นก็วิ่งหนีไปด้วยความอับอาย

หลังจากนั้นไม่นาน ร้านจิ่นฝูก็ปิดประตูอีกครั้ง เหลือเพียงกู้เสี่ยวหวานและคนอื่น ๆ ในห้องโถง สถานการณ์พลันตกอยู่ในความเงียบชั่วขณะ

“ท่านพี่ พวกเราควรทำอย่างไรต่อไปดี” กู้หนิงผิงถามอย่างกังวลใจ

กู้เสี่ยวหวานนึกถึงสิ่งที่ฉินเย่จือแอบพูดกับตัวนางก่อนที่เขาจะจากไป เขาถามว่า ‘ไม่รู้ว่าตอนที่สถานการณ์ที่สวนกู้เป็นอย่างไรบ้าง’

พูดไม่ทันขาดคำก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเร่งรีบมาจากลานหลังร้านและมีคนกำลังวิ่งมา

ประตูลานหลังร้านถูกผลักเปิดออก อาโม่กันลุงจาง ป้าจาง กู้เสี่ยวอี้ กู้ฟางสี่ และฉือโถวไว้ด้านหลัง