ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1265 แท้งลูกได้อย่างไร

บทที่ 1265 แท้งลูกได้อย่างไร

บทที่ 1265 แท้งลูกได้อย่างไร

ตราบใดที่ลวี่เทาไม่มาเยี่ยมนาง นางก็สามารถอยู่กับลูก ๆ ได้ ถ้าลวี่เทามา ว่านซื่อจะกลับไปที่บ้านเพื่อปรนนิบัติลวี่เทา

ลวี่เทาเติมเต็มความคาดหวังทั้งหมดของว่านซื่อในการเป็นภรรยาผู้มั่งคั่ง เช่นอาหารอร่อยและความสนุกสนาน ตราบเท่าที่ลวี่เทามี เขาจะส่งมันไปที่บ้านของว่านซื่อ

ว่านซื่อนั่งอยู่ที่บ้านทุกวันเป็นเหมือนภรรยาผู้มั่งคั่ง และรอคอยการมาถึงของลวี่เทา

หลังจากใช้ชีวิตเป็นภรรยาผู้มั่งคั่งมาหลายปี ว่านซื่อก็ชินกับมันแล้ว หากนางและลวี่เทาเลิกลากันไปในครั้งนี้ ในอนาคตนางจะทำอย่างไร

เมื่อเห็นท่าทางที่เฉยเมยของลวี่เทา นางก็เข้าใจว่าลวี่เทาพยายามตีตัวออกหากจากตัวเอง หลังจากฟังคำพูดของลวี่เทาแล้ว ว่านซื่อก็เข้าใจว่าตระกูลกัวเป็นตระกูลประเภทใด ถ้านางเผลอทำให้ตระกูลกัวขุ่นเคืองใจจริง ๆ อาจจะสร้างปัญหาให้ลวี่ขึ้นมาได้

หากลวี่เทากลายเป็นพลเมืองธรรมดา ชีวิตที่ดีในอนาคตก็จะหมดไป

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ว่านซื่อก็ปรับความคิดทันที หยุดโกรธลวี่เทาและเงียบทันทีโดยไม่พูดอะไรสักคำ

กู้เสี่ยวหวานค้นพบการเปลี่ยนแปลงของว่านซื่อ ในตอนแรกว่านซื่อมีความไม่พอใจต่อลวี่เทา แต่ในชั่วพริบตา ความขุ่นเคืองใจก็หายไปราวกับว่านางพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อซ่อนความรู้สึกนั้นไว้

ในตอนแรก กู้เสี่ยวหวานรู้สึกสงสัยเล็กน้อย แต่จากนั้นก็รู้สึกโล่งใจหลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

ว่านซื่อไม่ได้ดึงลวี่เทาลงมาและคอยปกป้องลวี่เทา เมื่อลวี่เทาดีขึ้น นางก็จะดีขึ้นเช่นกัน

ทุกคนรู้อยู่แล้วเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างว่านซื่อและลวี่เทา ดังนั้นถ้าต้องการซ่อน จะซ่อนมันได้อย่างไร

เหอฮวามีท่าทางเศร้าโศกและขุ่นเคือง เมื่อเห็นว่าว่านซื่อหยุดพูดแล้ว ดูเหมือนนางจะแสร้งทำเป็นมีเหตุผลอีกครั้งเพื่อเอาชนะใจลวี่เทา

เหอฮวาไม่รู้ว่าลวี่เทาและว่านซื่อคิดอะไรอยู่ นางจึงพูดโดยไม่คิดเลยว่า “นังจิ้งจอกเฒ่า อย่าคิดว่าใต้เท้าจะชอบเจ้า ข้าจะบอกอะไรให้นะ เมื่อสามปีก่อนที่เจ้าตั้งท้องกับใต้เท้าโดยไม่ตั้งใจ หลังจากนั้นก็แท้งไป เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าแท้งได้อย่างไร”

“หุบปาก!”

“อะไร!”

ลวี่เทาและว่านซื่อตวาดออกมาแทบจะพร้อมกัน

ลวี่เทาดูขุ่นเคือง ในขณะที่ว่านซื่อดูตื่นตระหนก

เหอฮวาแค่อยากทำให้ว่านซื่อเสียใจ แต่นางไม่คาดคิดว่าจะทำให้ลวี่เทามีสีหน้าเหมือนอยากจะฆ่าตนเองให้ตาย เหอฮวารู้สึกลนลานและหวาดกลัวกับท่าทางของลวี่เทา แล้วเช่นนี้นางจะกล้าพูดออกมาได้อย่างไร

ใต้เท้าจ้าวไม่สนใจนาง เขาพูดเพียงเล็กน้อยแล้วไม่ได้พูดอะไรอีก ในโรงศาลจะมีความลับได้อย่างไร เขาตะโกน “รีบบอกสิ่งที่รู้มาออกเสีย ไม่เช่นนั้นจะถูกลงโทษสถานหนัก!”

หากท่านมีปัญหาและยังต้องการซ่อนมันไว้ สิ่งนี้สามารถถูกลงโทษได้

เหอฮวากลัวมาก จึงรีบพูดอย่างเชื่อฟังทันที

ปรากฏว่าว่านซื่อตั้งครรภ์โดยบังเอิญ ในตอนแรกนางบอกลวี่เทาอย่างมีความสุข และลวี่เทาเองก็มีความสุขมากเช่นกัน ต่อมานางเชิญเหลยต้าเซิ่งมาที่บ้านเพื่อตรวจการตั้งครรภ์ของนาง แต่ใครจะรู้ว่าการตั้งครรภ์นั้นจะไม่ประสบความสำเร็จและเด็กก็หลุดออกมา

ลวี่เทาเองก็เศร้ามากเช่นกันและรู้สึกเสียใจต่อว่านซื่อ และบอกว่าพวกเขาไม่มีพรนั้น

ลวี่เทาร้องไห้ตลอดเวลา แม้ว่าว่านซื่อจะรู้สึกไม่สบายใจ แต่เมื่อเห็นว่าลวี่เทาโศกเศร้า นางก็สงบลงและเข้าไปปลอบใจลวี่เทา

เมื่อว่านซื่อได้ยินเรื่องนี้ นางเบิกตากว้างและมองไปที่เหอฮวา “จริงหรือ”

ในเวลานั้น เหลยต้าเซิ่งได้สั่งยาบำรุงครรภ์จำนวนมากซึ่งทั้งหมดเหอฮวาเป็นคนต้มให้นาง

เหอฮวาตอบรับ “เจ้าคิดว่ามันเป็นยาบำรุงครรภ์จริง ๆ หรือ ข้าเอายาไปถามที่โรงหมอและได้รับคำตอบว่ายานี้จะไม่ทำให้เจ้าแท้งในทันที แต่จะทำให้เด็กค่อย ๆ หลุดออกมาเอง”

“แล้วทำไมเจ้าไม่บอกข้า” ว่านซื่อคำรามออกมา

นั่นคือชีวิตหนึ่ง แม้ว่าจะอยู่ในครรภ์ของนางเพียงไม่กี่เดือน แต่การตั้งครรภ์จะกระตุ้นความเป็นแม่ของผู้หญิงทุกคน นอกจากนี้ นั่นคือลูกที่นางตั้งความหวังไว้สูง แต่ความหวังนั้นหายไปแล้ว

ว่านซื่อจะไม่โกรธและไม่ร้อนรนได้อย่างไร?

แต่นางระบายความโกรธนี้ใส่เหอฮวา “เจ้าเปลี่ยนยาของข้าใช่ไหม เจ้ามันเป็นผู้หญิงเลวทราม เจ้าเกลียดที่ข้าไม่ส่งเจ้าไปปรนนิบัติที่เตียงของใต้เท้า เป็นเพราะเจ้าทำร้ายข้าไม่ได้ เจ้าจึงฆ่าลูกของข้าใช่ไหม ทำไมเจ้าถึงโหดร้ายแบบนี้”

ว่านซื่อลุกขึ้นและพุ่งไปหาเหอฮวาหมายจะทำร้ายนาง

เหอฮวาวิ่งไปด้านข้างและหลบหลีกการกระโจนใส่ของว่านซื่อ “ว่านซื่อ ข้าบอกได้เลยว่าข้าไม่ได้ทำอะไรเลยสักนิดเดียว แทนที่จะมาถามข้า ทำไมเจ้าไม่ถามเหลยต้าเซิ่งคนนั้นล่ะ เขาจ่ายยาให้เจ้านะ”

สิ่งที่เหอฮวาไม่ได้พูดคือ เหตุผลที่นางนำยาไปที่โรงหมอ นางเกลียดว่านซื่ออยู่แล้ว แต่เมื่อนางเห็นว่าในครั้งนี้ว่านซื่อตั้งครรภ์ นางก็ยิ่งเกลียดมากขึ้นและหวังว่าจะกลืนว่านซื่อทั้งเป็น

นางไม่รู้เรื่องของลวี่เทา ดังนั้นนางจึงคิดว่าว่านซื่อกำลังตั้งครรภ์และในอนาคตใต้เท้าลวี่จะปฏิบัติต่อนางดีขึ้น นางอิจฉาและริษยา ดังนั้นจึงมีความคิดชั่วร้ายและต้องการนำยาของว่านซื่อไปข้างนอกเพื่อเพิ่มส่วนผสมบางอย่าง

ใครจะไปรู้ นางยังไม่เปิดปาก นางเพียงให้ท่านหมอดูเท่านั้น แต่ท่านหมอส่ายหน้าแล้วพูดว่า ผู้หญิงคนไหนจะทำแท้ง

หลังจากเหอฮวาถาม นางก็มีความสุขมากและไม่ถามอะไรอีก จากนั้นจึงกลับไปพร้อมกับห่อยาในมือ

แน่นอนว่าหลังจากนั้นไม่นาน ว่านซื่อก็แท้งลูก

เหอฮวาไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางรู้แค่ว่าถ้าเด็กหายไป ว่านซื่อจะไม่สามารถข่มขู่ลวี่เทาได้ ใครจะไปคิดว่าผู้ใดเป็นคนสั่งจ่ายยา หรือใครที่ต้องการทำร้ายเด็ก

แต่ตอนนี้เมื่อนางพูดแบบนี้ เหอฮวาดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างได้ในทันใด นางเหลือบมองไปที่เหลยต้าเซิ่งซึ่งคุกเข่าอยู่ และหันสายตาไปที่ลวี่เทา ทันใดนั้น ความคิดชั่วร้ายก็ผุดขึ้นมาในจิตใจของนาง

เหอฮวาสั่นสะท้านไปทั้งตัว ทันใดนั้น นางก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา

เหลยต้าเซิ่งถูกว่านซื่อทุบตี นางร้องตะโกนใส่เขาว่า “ทำไมเจ้าถึงฆ่าลูกของข้า ทำไมเจ้าถึงฆ่าลูกของข้า ข้าเชื่อใจเจ้ามากเพราะเจ้าเป็นลูกพี่ลูกน้องของลวี่หลาง ทำไมเจ้าถึงฆ่าลูกของข้า”

ว่านซื่อร้องไห้ ทว่าก็หยุดทันทีราวกับนึกบางสิ่งขึ้นได้อย่างกะทันหัน

นางมองไปที่เหลยต้าเซิ่งที่นั่งเงียบ จากนั้นหันกลับมามองลวี่เทาที่ไม่แยแสและพูดอย่างไม่เชื่อสายตาว่า “ลวี่หลาง ท่านเป็นคนทำใช่หรือเปล่า”