ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1285 ไปบ้านตระกูลฟ่าน

บทที่ 1285 ไปบ้านตระกูลฟ่าน

บทที่ 1285 ไปบ้านตระกูลฟ่าน

ในขณะนี้ บนท้องถนนไม่มีผู้ใด และฉือโถวก็ยืนอยู่ตรงกลางถนน มองดูรถม้าเคลื่อนตัวลงจากเนินเขาจนกลายเป็นจุดสีดำเล็ก ๆ แล้วก็หายลับตาไป

ฉือโถวได้แต่จ้องมองมันไปอย่างเหม่อลอย

ป้าจางที่อยู่ด้านข้างมองดูท่าทางที่ว้าวุ่นใจของลูกชายและลอบถอนหายใจ จากนั้นดึงแขนเสื้อของฉือโถวแล้วพูดเบา ๆ “ฉือโถว อย่ามองเลย ในช่วงนี้อย่าเหนื่อยเกินไป รักษาร่างกายให้ดี เสี่ยวหวานและคนอื่น ๆ ยังคงต้องไปเมืองหลวง เกรงว่าการแต่งงานของเจ้าจะเสร็จสิ้นก่อนพวกนางเดินทาง ถ้าพวกเขาได้ข้อสรุป ข้าจะไปดูฤกษ์และจะต้องเลือกวันก่อนที่พวกนางจะไป”

ฉือโถวกลับมามีสติ แต่ยังคงเอาแต่ก้มหน้าตลอดเวลา ไม่มองตาของป้าจางและตอบรับอย่างขอไปที “ท่านแม่ไม่ต้องห่วง ข้ารู้ ข้าจะลงไปดูพืชผลสักหน่อย”

ก่อนที่ป้าจางจะตอบอะไร ฉือโถวก็เดินลงจากภูเขาโดยไม่หันหลังกลับมามอง

ป้าจางเฝ้าดูฉือโถวเดินลงจากภูเขา นางสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่หลากหลายในใจ

ครั้นกลับมาถึงบ้าน ลุงจางที่เห็นภรรยาของตนมีสีหน้าไม่สู้ดีนักจึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “เป็นอะไรไป”

ป้าจางถอนหายใจ จิบน้ำแล้วพูดด้วยความเสียใจ “เฮ้อ! ข้าชอบเสี่ยวหวานจริง ๆ”

ลุงจางรู้ว่าภรรยาของตนกำลังหมายถึงอะไร เขาจึงถอนหายใจเช่นกัน “ตอนนี้แตกต่างออกไป เราต้องมองอนาคตข้างหน้า”

ป้าจางตอบรับ และหลั่งน้ำตาออกมา “เป็นเวลาหลายปีแล้วที่เราติดตามกู้เสี่ยวหวานและมีความสุขในพรที่เราไม่เคยได้รับมาก่อนในชีวิต เด็กคนนั้นเป็นเด็กที่กตัญญูและมีมโนธรรม ในปีนั้นอาหารที่เราแบ่งให้นางไป นางจำไว้ไม่ลืม”

ลุงจางตอบรับและดูเหมือนว่าจะเห็นร่องรอยของความเสียใจ

“เจ้ารู้ไหมว่าเด็กคนนั้นพูดอะไรกับข้า” ป้าจางถามขึ้นอย่างกะทันหันด้วยสีหน้าพึงพอใจ

ลุงจางชำเลืองมองนาง และเห็นดวงตาของนางเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา “นางพูดอะไร”

“เด็กคนนั้นบอกว่านางจะให้สิ่งที่ดีที่สุดแก่เรา” หลังจากพูดจบ ป้าจางก็พลันหลั่งน้ำตา แต่แม้นางจะร้องไห้ก็ยังมีรอยยิ้มในดวงตา

เมื่อลุงจางได้ยินเช่นนี้ เขาก็ถอนหายใจและรู้สึกสะเทือนใจมาก “เด็กคนนั้นเป็นเด็กดี แต่ตระกูลจางของเราไม่มีโชคเช่นนั้น”

“เมื่อวานข้าบอกฉือโถวว่า ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ ข้าคงจะไปสู่ขอกู้เสี่ยวหวานให้เขาแล้ว แต่ตอนนี้แค่คิดยังคิดไม่กล้าเลย” ป้าจางพูดอย่างโศกเศร้า “เด็กคนนั้นดีขึ้น และนางก็ยิ่งห่างเหินจากพวกเราไปเรื่อย ๆ”

ลุงจางตอบรับ “ใช่ ในอนาคตตระกูลกู้จะดีขึ้นเรื่อย ๆ แต่น่าเสียดายที่กู้ฉวนฟู่และภรรยาของเขาจากไปแล้ว จึงไม่ได้มีความสุขกับชีวิตที่ดีแบบนี้ กลับกลายเป็นพวกเราที่มีความสุขกับมันแทน”

“เสี่ยวหวานขอให้ข้าพิจารณาว่าเราควรไปที่เมืองหลวงหรือไม่ ท่านคิดว่าเราควรไปหรือไม่” ป้าจางนึกถึงสิ่งที่กู้เสี่ยวหวานขอให้ถามเรื่องนี้กับลุงจาง

ลุงจางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ส่ายศีรษะ “เสี่ยวหวานมีความตั้งใจดี แต่การที่เราอยู่ข้างนางก็เหมือนกับการถ่วงรั้งนางไว้ ดังนั้นอย่ารบกวนนางเลย”

“ข้าก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน เราทำอะไรไม่ได้เลย ทำได้แค่ทำอาหารและเก็บฟืน ถ้านางไปที่เมืองหลวง นางจะถูกห้อมล้อมด้วยสาวรับใช้เป็นธรรมดา ถ้าพวกเราไป คงจะไปสร้างความเดือดร้อนให้นาง” ป้าจางก็คิดเช่นนั้น และพวกเขาก็ตกลงกันแล้วว่าจะไม่ไปที่เมืองหลวง

การเคลื่อนไหวของลุงจางไม่สะดวก ถ้าจะไปก็รังแต่จะถ่วงคนอื่น

ในไม่ช้า รถม้าก็มาถึงทางเข้าหมู่บ้าน ภรรยาของหลิวต้าจ้วงชะเง้อมองไปรอบ ๆ ที่ทางเข้าหมู่บ้าน เมื่อนางเห็นรถม้าของตระกูลกู้กำลังเคลื่อนเข้ามา ใบหน้าของนางก็เต็มไปด้วยความดีใจ

รถม้าหยุดอยู่ที่ทางเข้าหมู่บ้าน กู้ฟางสี่ยกม่านขึ้น เมื่อเห็นภรรยาของหลิวต้าจ้วง จึงกวักมือเรียกนางให้ขึ้นมา หลังจากขึ้นมานั่งแล้ว รถม้าก็เริ่มออกเดินทางอีกครั้ง

ภรรยาของหลิวต้าจ้วงขึ้นมาก็ทักทายกู้เสี่ยวหวานก่อนแล้วจึงนั่งลงหลังจากนั้น

นี่เป็นครั้งแรกที่ภรรยาของหลิวต้าจ้วงได้นั่งรถม้า ซึ่งปกตินางเคยนั่งแต่เกวียนวัวเท่านั้น

หลังจากที่นางเข้ามา นางรู้สึกว่ารถม้าสบายและอุ่นมาก มีเบาะนั่งที่หนา มีเสื้อปูทับ และมันทั้งนุ่มทั้งสบายเมื่อนางนั่งลง

มีโต๊ะเล็กอยู่กลางรถม้าและมีของว่างวางอยู่

อาจั่วเทชาใส่ถ้วยและส่งไปให้ภรรยาของหลิวต้าจ้วง

นางรีบรับไว้และเห็นว่าสิ่งที่นางถืออยู่คือถ้วยใบเล็กที่ไม่ถึงครึ่งฝ่ามือด้วยซ้ำ และในถ้วยมีชาสีเขียวอมเหลือง

“นี่…” ภรรยาของหลิวต้าจ้วงรู้สึกงงเล็กน้อยว่าทำไมถ้วยชาถึงเล็กเช่นนี้ มีไว้เพื่ออะไร

นางไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ในสิ่งนี้ และนางไม่เคยเห็นใครใช้ถ้วยใบเล็กแบบนี้มาก่อน

กู้เสี่ยวหวานเห็นว่าภรรยาของหลิวต้าจ้วงถือถ้วยชานิ่งไม่ขยับเขยื้อน และมองสิ่งที่อยู่ในมือด้วยสายตาสงสัยด้วยความอยากรู้อยากเห็น

กู้เสี่ยวหวานจึงรีบรินชา แล้วพูดกับนางด้วยรอยยิ้ม “ท่านป้าหลิว สิ่งนี้คือชาเขียว ท่านสามารถลองชิมได้”

หลังจากพูดจบ กู้เสี่ยวหวานก็จิบชาทันที เมื่อเห็นการสาธิต ภรรยาของหลิวต้าจ้วงจึงทำตามกู้เสี่ยวหวาน และจิบชาเข้าไปทันที

ชานี้มีกลิ่นหอมจริง ๆ

นางจะไปตลาดเพื่อซื้อชาและชงชาให้หลิวต้าจวงในช่วงปีใหม่เท่านั้น และเมื่อจะดื่มชาก็รินใส่ในชามใบใหญ่เสมอ และเมื่อเย็นลงก็ดื่มในอึกเดียว แต่นี่กลิ่นของมันหอมกว่าชาธรรมดามาก

ในช่วงเวลานั้น นางรู้สึกว่านี่คือช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดของปี

เมื่อเห็นว่าภรรยาของหลิวต้าจ้วงดื่มชาเสร็จ อาจั่วจึงหยิบกาใบเล็กที่มีปากแหลมและรินชาลงถ้วยอีกครั้ง เมื่อเห็นนางดื่มจนหมด อาจั่วจึงต้องการที่จะรินชาอีกครั้ง แต่นางปฏิเสธและซ่อนถ้วยชาไว้ด้านหลัง พลางโบกมือแล้วพูดว่า “แม่นางอาจั่ว ไม่ต้องรินแล้ว ข้าไม่ดื่มแล้ว อย่าให้เจ้าเหนื่อยเกินไปเลย”

กู้เสี่ยวหวานพูดด้วยรอยยิ้ม “ท่านป้าหลิว อย่าเกรงใจไปเลย นี่คือวิธีการดื่มชาที่ควรจะเป็น”

ภรรยาของหลิวต้าจ้วงเบิกตากว้างและถามด้วยความไม่เชื่อ “ทำไมการดื่มชาในถ้วยเล็ก ๆ จึงลำบากเช่นนี้ ทำไมถึงไม่ใช้ชามใบใหญ่ แค่เทใส่ชามหลังจากต้มเสร็จ มันสะดวกมาก”

นั่นไม่เหมือนการดื่มชาตรงไหน?

อาจั่วที่กำลังคุกเข่าอยู่ที่มุมโต๊ะ เมื่อภรรยาของหลิวต้าจ้วงพูดถึงการดื่มชา นางก็ปิดปากและคลี่ยิ้ม

ภรรยาของหลิวต้าจ้วงจึงรู้ว่าสิ่งที่นางทำมันไม่ได้เรียกว่าการดื่มชาอย่างแน่นอน แต่การทำแบบกู้เสี่ยวหวานเท่านั้นที่เรียกว่าเป็นการดื่มชา

โต๊ะตัวเตี้ยนี้ ถ้วยชา กาต้มน้ำ เตาถ่านเล็ก ๆ ที่มีอุปกรณ์อยู่ครบ

ถ้วยชานี้ให้ความรู้สึกที่นุ่มนวลและละเอียดอ่อน เกรงว่าจะต้องเสียเงินเป็นจำนวนมากเพื่อซื้อมัน แต่วางของไว้บนรถม้าแบบนี้ นางไม่กลัวคนอื่นมาขโมยหรือ?

ชามธรรมดาสำหรับกินข้าวที่บ้านของนางยังกลัวว่าจะมีคนขโมยมันไปเลย

กู้เสี่ยวหวานไม่พูดอะไรมาก นางเพียงชี้ไปที่ขนมบนโต๊ะและพูดอย่างสนิทสนม “ท่านป้าหลิว ถ้าท่านไม่อยากดื่มชาก็สามารถทานของว่างได้”

ภรรยาของหลิวต้าจ้วงกำลังรู้สึกหิวอยู่พอดี และขนมเหล่านี้ก็สวยงามและต้องมีรสชาติอร่อยแน่นอน

แม้ว่าจะมีขนมอยู่ที่บ้าน แต่นางก็ลังเลที่จะกินมัน หลังจากที่เด็ก ๆ กินเสร็จ นางจะเทเศษขนมที่เหลืออยู่ในถุงกระดาษเข้าปากเพื่อลิ้มรสขนมแสนอร่อย

ในขณะนี้ มีจานขนมที่สวยงามวางอยู่ตรงหน้านาง เมื่อเช้านางดื่มโจ๊กไปสองชาม และตอนนี้มันก็ย่อยเกือบจะหมดแล้ว ดังนั้นจึงเอ่ยขอบคุณกู้เสี่ยวหวาน แล้วหยิบขนมชิ้นหนึ่งยัดเข้าไปในปาก

ขณะที่นางกำลังจะกินก็ได้ยินเสียงของอาโม่จากข้างนอก “ท่านป้าหลิว โปรดบอกทีว่าเราควรไปต่ออย่างไร”

ถัดไปเป็นเส้นทางที่คดเคี้ยว และภรรยาของหลิวต้าจ้วงกลัวว่าอาโม่จะไปผิดทาง ดังนั้นนางจึงคิดจะออกไปนั่งข้างนอกเพื่อชี้ทางให้อาโม่

นางรีบยัดขนมทั้งหมดเข้าปากอย่างรวดเร็ว แต่เนื่องจากขนมนั้นแห้งฝืดคอ จึงทำให้ขนมนั้นติดคอนาง กู้เสี่ยวขอให้อาจั่วรินชาให้อีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว นางรีบคว้าถ้วยชามาดื่มและส่งมันคืนไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากทานเสร็จ นางก็รู้สึกอับอายและสูญเสียความสงบไป ดังนั้นนางจึงรีบขอบคุณกู้เสี่ยวหวานและอาจั่ว จากนั้นก็ลงจากรถม้าและไปบอกทางให้อาโม่

กู้เสี่ยวหวานและคนอื่นถูกทิ้งไว้ในรถม้า

กู้เสี่ยวหวานเห็นว่าเมื่อกำลังจะถึงที่หมาย จึงชี้ไปที่ขนมบนโต๊ะและกล่าวว่า “กลับไปแล้ว อย่าลืมนำขนมพวกนี้ให้ท่านป้าหลิวนำกลับไปด้วย”

………………………………………………….