ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1286 รักและเคารพ

บทที่ 1286 รักและเคารพ

บทที่ 1286 รักและเคารพ

วิธีการกินขนมของภรรยาหลิวต้าจ้วงเมื่อครู่ สันนิษฐานว่าวันธรรมดานางคงไม่ได้กินอะไรเหล่านี้บ่อยนัก ท่าทางการกินนั้นทำให้กู้เสี่ยวหวานนึกถึงครั้งแรกที่นางซื้อขนมให้น้องชาย

กู้หนิงผิงรีบร้อนหยิบขนมใส่ปาก และความร้อนของมันก็ทำให้ปากเขาพองเป็นแผลอยู่หลายวัน

ตอนนั้นกู้เสี่ยวหวานขอให้เขาคายมันออกมา แต่เขากลอกตาและไม่เต็มใจที่จะคายมันทิ้ง ต่อมากู้หนิงอันจึงวิ่งไปที่เตาแล้วเทน้ำเย็นให้เขาดื่ม

หลังจากกินขนมจนเสร็จ ใบหน้าของกู้หนิงผิงก็เต็มไปด้วยความพึงพอใจราวกับว่ากำลังนึกถึงรสชาติในเมื่อครู่

หลังจากกลืนทุกอย่างลงไปหมดแล้ว กู้หนิงผิงก็เอ่ยว่า “ท่านพี่ นี่เป็นอาหารที่อร่อยที่สุดในโลกหล้า ถ้าข้าสามารถกินได้ทุกวันก็คงจะดี”

กู้เสี่ยวหวานจำท่าทางและความพึงพอใจของกู้หนิงผิงในเวลานั้นได้อย่างชัดเจน และแอบคิดในใจว่าต้องทำความฝันของน้องชายเป็นจริงให้ได้

จำได้ว่าในเวลานั้นพวกเขาไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะมีอาหารกินทุกมื้อ และไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะได้กินอิ่มทุกมื้อเช่นกัน แต่ในตอนนั้นกู้เสี่ยวหวานมีความเชื่อ

ภายในไม่กี่ปี ความฝันของกู้หนิงผิงก็เป็นจริง

ตอนนี้พวกเขาอยากกินอะไรก็ได้ตราบใดที่ไม่ฟุ่มเฟือย พวกเขาไม่ต้องกังวลเรื่องราคา พวกเขาสามารถกินอะไรก็ได้ที่พวกเขาต้องการ

สำหรับพวกเขา ขนมก็เป็นสิ่งจำเป็นในชีวิตประจำวันเช่นกัน อย่างไรก็ตาม แม้ว่ามันจะเป็นขนมที่อร่อย แต่ถ้าวางไว้หน้ากู้หนิงผิง เขาก็จะกินเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

อาจั่วที่อยู่ด้านข้างรู้สึกประทับใจ

กู้เสี่ยวหวานอาจนึกถึงความกระตือรือร้นของภรรยาของหลิวต้าจ้วงที่กลืนขนมเข้าไปในเมื่อครู่ และคิดว่านางไม่เคยกินของแบบนี้ที่บ้าน ดังนั้นนางจึงคิดที่จะนำสิ่งนี้ไปให้อีกฝ่าย

อาจั่วรู้สึกประหลาดใจกับความเอาใจใส่ของเสี้ยนจู่

ด้วยคำแนะนำของภรรยาของหลิวต้าจ้วง รถม้าจึงวิ่งไปตามเส้นทางอย่างช้า ๆ โชคดีที่บนถนนสายเล็ก ๆ นี้รถม้าสามารถผ่านได้ แต่เมื่อถึงทางแยก สภาพของมันก็ไม่ค่อยดีนัก

“เสี้ยนจู่ ไม่นานก็จะถึงบ้านของแม่นางฟ่านแล้ว แต่ถนนที่นี่ไม่ดีนัก รถม้าจึงเข้าไปไม่ได้ ข้าต้องรบกวนเสี้ยนจู่ลงจากรถและเดินไป” รถม้าหยุดลงกะทันหัน และภรรยาของหลิวต้าจ้วงโผล่ศีรษะเข้ามา

ในหมู่บ้านที่ห่างไกลเช่นนี้ รถม้าไม่สามารถเข้าไปได้ แต่เสี้ยนจู่จำเป็นต้องเข้าไป เมื่อนึกถึงเสื้อผ้าที่ท่านเสี้ยนจู่สวมใส่ในวันธรรมดา รองเท้าปักอย่างวิจิตรงดงามและเสื้อผ้าหรูหรา สถานที่ที่เต็มไปด้วยดินโคลนนี้ ข้าเกรงว่าเสี้ยนจู่คงจะต้องลำบาก

กู้เสี่ยวหวานไม่รู้ว่าภรรยาของหลิวต้าจ้วงจะตำหนิตนเองทำไม แต่เมื่อเสี้ยนจู่ลงมายืนอยู่บนถนนเส้นเล็ก ๆ นี้ ดวงตาของภรรยาของหลิวต้าจ้วงก็มองไปที่ร่างของกู้เสี่ยวหวาน และปากของนางก็อ้ากว้าง

หลังจากนั้น ร่องรอยตำหนิตัวเองบนใบหน้าของนางก็หายไปในทันทีและถูกแทนที่ด้วยความชื่นชม

เดิมทีภรรยาของหลิวต้าจ้วงตำหนิตัวเองเล็กน้อย เมื่อวานนี้นางรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย จากนั้นนางก็รู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้ยินว่าเสี้ยนจู่จะไปขอสู่หญิงสาวจากตระกูลฟ่าน แต่ภรรยาของหลิวต้าจ้วงลืมสิ่งที่สำคัญที่สุด

แม้ว่าตระกูลฟ่านและตระกูลหลิวจะอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน แต่เนื่องจากหมู่บ้านอยู่ติดกับชานเมืองของเมืองหลิวเจีย หมู่บ้านจึงมีขนาดใหญ่มากและฝูงชนอาศัยอยู่ไม่กระจุกตัวมากนัก

ตระกูลฟ่านอาศัยอยู่ด้านในสุดของหมู่บ้าน ดังนั้นจึงอาจกล่าวได้ว่าเป็นขอบนอกสุดของหมู่บ้าน

เนื่องจากมีครอบครัวอาศัยอยู่ไม่มากนัก ถนนหนทางจึงเต็มไปด้วยความยากลำบากมาก เมื่อไปถึงส่วนในสุดก็สามารถเดินบนถนนลูกรังได้เพียงอย่างเดียว ไม่ต้องคิดถึงรถม้าด้วยซ้ำ

ภรรยาของหลิวต้าจ้วงรู้สึกตื่นเต้นตลอดทาง และนางก็ตกตะลึงเมื่อรถม้ามาที่นี่

ตอนนั้นเองที่นางจำได้ว่าช่วงสุดท้ายของถนนไปบ้านของตระกูลฟ่านเป็นถนนลูกรังที่สามารถอธิบายได้ว่าเป็นคันนาและมีแต่ดินโคลน

สามารถเดินผ่านได้เพียงคนเดียว มีทุ่งนาและคูน้ำเล็ก ๆ อยู่สองข้างทาง หากเหยียบพื้นก็มีโอกาสมากที่จะตกลงไปในคูน้ำหรือนาข้าว

เมื่อเห็นความคดเคี้ยวของเส้นทาง และนึกถึงเสี้ยนจู่ผู้มีเกียรติในรถม้า อารมณ์ดี ๆ ของภรรยาของหลิวต้าจ้วงหายไปในทันที แทนที่ด้วยการตำหนิตัวเอง

เป็นเพราะนางไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ถ้านางบอกเสี้ยนจู่ว่าถนนสายนี้เป็นแบบนี้ บางทีเสี้ยนจู่อาจจะคิดหาวิธีอื่นในการมาที่นี่

อย่างไรก็ตาม การตำหนิตัวเองนี้หายไปหลังจากที่กู้เสี่ยวหวานลงจากรถม้า

เสื้อผ้าที่กู้เสี่ยวหวานสวมใส่นั้นไม่ได้หรูหราเหมือนปกติ นางสวมรองเท้าผ้าธรรมดาและชุดก็ไม่ซับซ้อนเหมือนปกติ เรียบง่ายเหมือนเสื้อผ้าของผู้หญิงทั่วไป

เมื่อภรรยาของหลิวต้าจ้วงเห็นชุดของกู้เสี่ยวหวาน นางก็ตำหนิตัวเอง แต่ดวงตาของนางก็เป็นประกายขึ้นทันที

เสี้ยนจู่ไม่รู้สถานการณ์ของตระกูลฟ่าน และนางคงไม่รู้แน่นอนว่ามีถนนที่ยากลำบากมากไปที่รถม้าไม่สามารถผ่านได้ แต่การแต่งกายของเสี้ยนจู่…

เมื่อนึกถึงตระกูลฟ่านที่พวกเขากำลังจะไปหา เห็นได้ชัดว่าท่านเสี้ยนจู่ต้องการลดระยะห่างระหว่างตระกูลฟ่าน

ดูเหมือนจะมีความหมายว่านางการเคารพตระกูลฟ่านมากกว่า

ภรรยาของหลิวต้าจ้วงแสดงความรู้สึกขอบคุณในใจ และมองกู้เสี่ยวหวานด้วยความเคารพ

เสี้ยนจู่คนนี้มีจิตใจเมตตาและเคารพเกรงใจชาวบ้านทั่วไป พวกนางจะไม่รักผู้หญิงที่ดีเช่นนี้ได้อย่างไร?

กู้เสี่ยวหวานไม่รู้ว่าภรรยาของหลิวต้าจ้วงมีความประทับใจต่อนาง นางมองไปที่คันนา และรู้สึกถึงความคุ้นเคยที่พลุ่งพล่านอย่างไม่มีเหตุผล

เป็นเวลาหลายปีแล้วที่นางมาอยู่ในเมืองหลิวเจีย นางไม่เคยเดินบนคันนาแบบนี้อีกเลย

เมื่อก่อนตอนที่นางอยู่ที่หมู่บ้านอู๋ซี นางเคยเดินบนคันนาแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน

ภรรยาของหลิวต้าจ้วงเป็นผู้นำ กู้ฟางสี่ตามมาติด ๆ กู้เสี่ยวหวานตามมาเป็นคนที่สาม และอาจั่วตามติดกู้เสี่ยวหวานตลอดเวลา