ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1293 ซุนซื่อสองแม่ลูกก่อเรื่อง

บทที่ 1293 ซุนซื่อสองแม่ลูกก่อเรื่อง

ผู้คนล้วนได้ยินเสียงด่าทอของซุนซีเอ๋อร์ และทุกคนหันไปมองกู้เสี่ยวหวานเป็นสายตาเดียว

เดิมทีคิดว่าจะได้เห็นสีหน้าที่โกรธแค้นตีโพยตีพายของกู้เสี่ยวหวาน ที่ไหนได้กลับเห็นกู้เสี่ยวหวานเดินลงมาอย่างใจเย็น แม้ว่าสีหน้าโกรธเคืองจะปิดได้ไม่มิด แต่ก็ควบคุมให้เป็นปกติได้

กลิ่นอายที่แผ่ออกมาทำให้คนไม่กล้ามองตรง ๆ แขกรอบ ๆ ต่างถูกกดอยู่ภายใต้ความกดดันของกู้เสี่ยวหวาน ไม่มีใครกล้าเอ่ยสิ่งใดออกมา นับประสาอะไรกับเรื่องไร้สาระ

กู้หนิงผิงที่อยู่ในครัวและคนอื่น ๆ ต่างรีบออกมาดูความวุ่นวาย เมื่อได้ยินเสียงที่ประตู กู้ฟ่างสี่และป้าจางแทบจะเสียสติ ตะโกนด้วยความโกรธ “ซุนซีเอ๋อร์ หุบปากของเจ้าเสีย”

กู้ฟ่างสี่กับป้าจางรีบวิ่งไปที่ประตู จากนั้นก็มีเสียงตบตีดังตามมา

นอกจากนี้แล้ว ยังมีเสียงของหญิงคนหนึ่งดังขึ้น “พวกเจ้าอย่าทำร้ายแม่ข้า อย่าทำร้ายแม่ข้า”

น้ำเสียงงามหยาดเยิ้มนั้น นอกจากกู้ซินเถาจะยังมีใครอีก

ผู้คนหลีกทางให้กู้เสี่ยวหวาน นางเดินไปที่ประตูพร้อมกับเชิดหน้าขึ้น ครั้นเห็นกู้ฟ่างสี่และป้าจางกำลังจับผมกระเซอะกระเซิงของซุนซีเอ๋อร์

น้ำเสียงงามหยาดเยิ้มข้าง ๆ นั้นเป็นกู้ซินเถาที่กำลังร้องขอความเมตตา “พี่ใหญ่ฉิน ได้โปรด พวกนางหยุดเถอะ แม่ข้าไม่ได้ตั้งใจ”

ไม่เจอกันมาหลายปี กู้ซินเถาสวยขึ้นเรื่อย ๆ ใบหน้าขาวสะอาด ชุดสีแดงรับกับใบหน้าขาวเนียนราวกับหยก ใบหน้ารูปไข่ ริมฝีปากแดงจากการทาชาด และดวงตากลมโตที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตา ท่ามกลางเสียงสะอื้นและความรู้สึกน้อยใจ

ตอนนี้นางยืนห่างจากฉินเย่จือเล็กน้อย เมื่อครู่ไม่รู้ว่าฉินเย่จือวิ่งพรวดเข้ามาจากที่ไหน รวดเร็วจนตนเองกับแม่ไม่ทันสังเกต

เมื่อเห็นว่าปากของซุนซื่อเต็มไปด้วยเลือด และยังกระอักเลือดออกมาจำนวนมาก ทั้งยังมีฟันหลายซี่ตกกระจายอยู่บนพื้น กู้ซินเถาหวาดผวาจนถอยหลังไปไกล

นางกลัวว่าฉินเย่จือจะหันทุบตีใบหน้าของตน หากฟันของนางหลุด หน้าตาของตัวเองคงจะดูแย่ไม่น้อย

กู้ซินเถากระโดดหลบไปไกล โชคดีหลังจากฉินเย่จือตบซุนซื่อก็ไม่ได้พูดอะไรหรือทำอะไรอีก และยืนขวางทางอยู่หน้าร้าน รูปร่างสูงเพรียวนั้นดูเหมือนเทพจากสวรรค์

เมื่อครู่ยังรู้สึกเป็นห่วงซุนซื่อ ตอนนี้กลายเป็นหมองหม่น ในสายตามีเพียงผู้ชายที่เหมือนเทพคนนี้ที่อยู่ตรงหน้า

กู้ซินเถาเผชิญหน้ากับฉินเย่จือเป็นครั้งที่สอง และนางก็ดีใจอย่างไม่อาจหาสิ่งใดเปรียบ

กู้ซินเถาหมายจะเดินเข้าไปหาฉินเย่จือด้วยความตื่นเต้น และไม่สนใจซุนซื่อที่ร้องไห้จนแทบจะขาดใจตรงนั้น

ถ้าไม่ใช่เพราะกู้ฟ่างสี่กับป้าจางรีบออกมาก่อน กู้ซินเถาคงจะเดินไปคุยกับฉินเย่จือแล้ว

นางกำลังจะก้าวเท้าออกไป ด้วยรอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์และที่คิดว่าสวยงามน่าดึงดูดใจที่สุด แต่ทันใดนั้นก็มีคนสองคนรีบวิ่งออกมาและหยุดลงด้านหลังฉินเย่จือ ยังไม่ทันมองชัด ๆ ก็เห็นสองคนนั้นรั้งเอวของซุนซื่อไว้ ทำให้ซุนซื่อกรีดร้องเหมือนหมูโดนเชือด

กู้ซินเถาตกใจจนพูดไม่ออก รอยยิ้มกับเท้าที่กำลังก้าวเดินกลับหยุดชะงัก

สายตาจ้องมองซุนซื่อถูกทุบตี กู้ซินเถาไม่กล้าเข้าไปห้ามเพราะกลัวจะถูกลูกหลง ถ้าได้รับบาดเจ็บขึ้นมานางจะทำอย่างไร

นางต้องหลบไปไกล ๆ ถ้าหน้าที่สวย ๆ ของนางได้เกิดรอยแผล ชีวิตทั้งชีวิตของนางก็จะจบลง นึกได้แบบนี้ กู้ซินเถาถอยหลังกลับไปโดยไม่รู้ตัว

แต่ จู่ ๆ ก็คิดได้อีกว่า คนที่ถูกตบคือแม่ของตัวเอง ตัวเองในฐานะลูกสาวถ้าไม่เข้าไปช่วย คนอื่นจะพูดอย่างไรเกี่ยวกับตัวเอง

เมื่อคิดได้แบบนี้ กู้ซินเถาก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว หลังจากยืนนิ่ง น้ำตาก็คลอเบ้าพลางมองดูสถานการณ์ นางรู้สึกปวดใจมาก “ป้า ป้าจาง ขอเถอะ อย่าตีแม่ข้าเลย อย่าตีแม่ข้า พวกท่านมาตีข้าแทนเถอะ”

กู้ซินเถายืนห่างจากพวกเขาไม่กี่ก้าว ตะโกนออกไปอย่างปวดใจ ดวงตาเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา ท่าทางที่เป็นทุกข์ราวกับคนจะร้องไห้ ช่างเป็นลูกที่กตัญญูจริง ๆ

กู้ซินเถาพูดไปร้องไห้ไป แต่เมื่อเห็นว่าไม่มีใครสนใจนาง จึงหันไปมองฉินเย่จือที่อยู่ข้าง ๆ

ตัวเองในตอนนี้ร้องไห้ก็ยังดูงดงามเป็นธรรมชาติ รูปร่างหน้าตาที่น่ารักเช่นนี้ ฉินเย่จือได้เห็นจะต้องหลงรักอย่างแน่นอน

“พี่ใหญ่ฉิน ได้โปรด ให้นางหยุดเถอะ นั่นคือแม่ข้า” กู้ซินเถาร้องไห้จนแทบจะขาดใจ

ฉินเย่จือยังคงไม่ขยับเขยื้อนและไม่แม้แต่จะชายตามองนาง

กู้ซินเถาลอบมองฉินเย่จือ เมื่อเห็นเขายังยืนนิ่ง ในใจก็รู้สึกกระวนกระวายใจ ตัวเองสวยขนาดนี้ ทำไมเขาถึงไม่สนใจนางเลย

กู้ซินเถารู้สึกคันยุบยิบในใจ หลายปีแล้วที่ฉินเย่จืออยู่ในใจนางมาโดยตลอด

ใบหน้าที่หล่อเหลาและร่างที่สง่างามนั้น ความอ่อนโยนที่สามารถกลบผู้คนได้ด้วยรอยยิ้ม กู้ซินเถาจดจำทุกสิ่งที่อยู่ในใจ ตราตรึงใจ กลายเป็นมาตรฐานของผู้ชายที่นางตามหา เพียงแต่เมืองหลิวเจียไม่มี มาถึงเมืองรุ่ยเสียนแล้วหารอบ ๆ ก็ยังไม่มีเลย

กู้ซินเถารู้สึกผิดหวังอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ นางเคยเห็นใครบางคนที่ร่ำรวยกว่าและมีอำนาจมากกว่าฉินเย่จือ แต่ไม่เคยเห็นใครมีท่วงท่าอันสง่างามเหมือนฉินเย่จือ ซึ่งนี่ทำให้นางรู้สึกไม่ยุติธรรม

ในชีวิตนี้ ถ้าได้คบกับผู้ชายหล่อเหลาแบบนี้ หากต้องตายก็รู้สึกไม่เสียดาย

นอกจากนี้ การพบกันคราวนี้ ฉินเย่จือเป็นคนที่มัดใจใครหลายคน ชายผู้มีชื่อเสียงเช่นนี้ คนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาควรเป็นผู้หญิงที่รูปร่างหน้าตาดีเช่นนาง ไม่ใช่ผู้หญิงที่หน้าตาธรรมดา ๆ อย่างกู้เสี่ยวหวาน

กู้ซินเถาคิดเช่นนี้ก็ทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง เอนตัวไปทางด้านข้างของฉินเย่จือพลางร้องไห้ออกมา

มือที่ขาวผุดผ่องนั้นยื่นออกไปคว้าแขนของฉินเย่จือ ท่าทางอึดอัดราวกับมีเรื่องราวในใจที่กำลังรอเล่าให้ฉินเย่จือฟัง