ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1325 ซักถามผู้ติดตามเซี่ยง

บทที่ 1325 ซักถามผู้ติดตามเซี่ยง

กู้เสี่ยวหวานพยักหน้า “ดีเลย เรื่องสนุกขนาดนี้ ข้าก็อยากร่วมสนุกด้วย”

อย่างไรก็ตามตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะมาเอะอะโวยวาย มาดูกันว่าคนเหล่านั้นสามารถสร้างกระแสอะไรได้บ้าง กู้เสี่ยวหวานและฉินเย่จือซ่อนตัวจากทุกคน และย่องออกจากบ้านไปในตอนกลางคืน

โดยมีอาจั่วตามหลังมาติด ๆ

เมื่อพวกเขาไปถึงศาลาว่าการก็พบกับอาโม่ที่คอยเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ ผู้ติดตามเซี่ยงดื่มมากเกินไป และตอนนี้เขานอนอยู่ในห้องเหมือนหมูตายพลางส่งเสียงกรนดังสนั่นเหมือนฟ้าร้อง

เมื่อนึกถึงตอนที่เขาทรมานฉินเย่จือ แต่เขาไม่คิดว่าจะถูกฉินเย่จือรังแกกลับ

เมื่อทั้งสี่คนมาถึงศาลาว่าการก็พบผู้ติดตามเซี่ยงที่ยังคงนอนหลับเหมือนหมู เมื่ออาโม่พยายามปลุกเขาขึ้นมา ไม่นานเขาก็สะลึมสะลือตื่นขึ้นมาด้วยใบหน้าเย่อหยิ่ง “ข้าไม่เมา ข้าไม่เมา เอามาให้ข้าอีกไห มา มา มา หมดจอก!…”

ดูเหมือนว่าผู้ติดตามเซี่ยงจะยังดื่มเหล้าไม่เพียงพอ ทันใดนั้น อาโม่จึงมัดมือของผู้ติดตามเซี่ยง แล้วสาดน้ำเย็นลงไปบนตัวเขาเพื่อปลุกให้ตื่นขึ้นมา ตอนนั้นเองที่ผู้ติดตามเซี่ยงก็ตระหนักได้ว่ามีคนจำนวนมากอยู่ในห้องของตนเอง เขาอยากจะกรีดร้องออกมา แต่เสียงที่ออกมาจากปากของเขาก็มีแต่เสียงอู้อี้ และไม่สามารถพูดอะไรได้เลยเพราะถูกผ้ายัดเขาไว้เต็มปาก เขาจะส่งเสียงออกมาได้อย่างไร

เขาทำได้เพียงมองดูผู้คนในห้องด้วยความหวาดกลัว

“ไม่เป็นไรใช่ไหมผู้ติดตามเซี่ยง” ฉินเย่จือนั่งลงบนที่นั่งของเขา และมองอีกฝ่ายด้วยความเย้ยหยัน

ผู้ติดตามเซี่ยงคร่ำครวญดีดดิ้นอย่างแรง พยายามที่จะหลุดจากพันธนาการของเชือก หากแต่ก็ไม่ได้ผล

“ผู้ติดตามเซี่ยง คืนนี้แม่นางของข้ามีเรื่องจะถามท่าน ถ้าท่านตอบดี เราจะไม่ทำอะไร แต่ถ้าท่านเล่นแง่… ก็อย่าหาว่าข้าใจร้าย!” อาโม่เป็นผู้มีฝีมือและเคยเข้าร่วมในสนามรบกับฉินเย่จือ โดยธรรมชาติแล้วเขาจึงยังมีกลิ่นอายของความโหดเหี้ยม ในขณะนี้ผู้ติดตามเซี่ยงนึกถึงรอยฟกช้ำทั่วร่างกายในตอนที่เขาถูกฉินเย่จือกลั่นแกล้งในห้องสอบสวนก็พลันตกตะลึง

เขาร้องโอดครวญราวกับเห็นด้วยกับคำพูดของอาโม่

อาโม่หยิบสิ่งที่อยู่ในปากอีกฝ่ายออกมา อีกฝ่ายยังคงหมอบแทบเท้าและพูดว่า “ข้าจะพูดแน่นอน พูดแน่นอน เสี้ยนจู่มีความเมตตา เสี้ยนจู่มีความเมตตา!”

กู้เสี่ยวหวานไม่สนใจเขาและมองไปที่เครื่องเรือนในห้อง พวกมันดูหรูหราและทำขึ้นอย่างประณีต หยกโบราณที่วางอยู่ในห้องใต้หลังคาดูไม่เหมือนสิ่งที่ขุนนางชั้นผู้น้อยจะมีได้

กู้เสี่ยวหวานพลันคิดอะไรบางอย่างออก ทันใดนั้นนางจึงกล่าวว่า “ผู้ติดตามเซี่ยง ถ้าข้าเดาถูกต้อง ห้องนี้ควรเป็นห้องที่ใต้เท้าลวี่เคยอยู่มาก่อน”

แน่นอนว่าในอดีต ใต้เท้าลวี่คือเจ้าเมืองหลิวเจีย ผู้ติดตามผู้ซึ่งไม่ใช่ขุนนางของราชสำนักกล้าที่จะอยู่ในห้องของเจ้าเมือง ผู้ติดตามเซี่ยงคนนี้ช่างกล้าหาญจริง ๆ!

ผู้ติดตามเซี่ยงคุกเข่าลงบนพื้น มือและเท้าของเขาถูกมัดแน่น และเมื่อได้ยินคำพูดของกู้เสี่ยวหวาน ใบหน้าของเขาก็ซีดเผือดทันที

สิ่งที่กู้เสี่ยวหวานพูดนั้นถูกต้อง นี่คือห้องที่เจ้าเมืองเคยอาศัยอยู่ แม้ว่าเขาจะเป็นผู้ติดตาม แต่เจ้าเมืองคนใหม่ของศาลาว่าการยังไม่เข้ามารับตำแหน่ง ในฐานะเจ้าหน้าที่ที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลิวเจีย ก็คงไม่น่าจะมีปัญหาอะไรหากเขาจะนอนพักที่นี่สักระยะหนึ่ง

นอกจากนี้ ใครจะรู้ว่าเจ้าเมืองคนใหม่คือใคร?

อย่างไรก็ตาม เขาคิดกับตัวเองว่าหากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ชื่อเสียงของเขาจะถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง ถ้าเจ้าเมืองคนใหม่ใจแคบ ไม่แน่ว่าตำแหน่งผู้ติดตามของเขาอาจจะหายไปก็ได้

เดิมทีเขาคิดว่าก่อนที่เจ้าเมืองคนใหม่จะเข้ามารับตำแหน่ง เขาจะเพลิดเพลินไปกับการถูกปฏิบัติราวกับเป็นเจ้าเมืองด้วย แต่ใครจะรู้ว่าจะถูกกู้เสี่ยวหวานพบเห็น

ผู้ติดตามเซี่ยงไม่กล้าทำตัวหยิ่งผยองอีกต่อไปและรีบก้มหน้ายอมรับความผิดพลาดด้วยความตื่นตระหนก “เสี้ยนจู่ ข้า… ข้าดื่มมากเกินไป ข้าบังเอิญเดินเข้าห้องผิด บังเอิญเดินเข้าผิดห้อง”

ผู้ติดตามเซี่ยงเอาแต่พูดว่าตัวเองดื่มมากเกินไปและบังเอิญไปผิดห้อง แต่กู้เสี่ยวหวานจะเชื่อเขาได้อย่างไร ทุกอย่างในห้องนี้สะอาดสะอ้าน ถ้าวันธรรมดาไม่มีคนอยู่จะทำความสะอาดห้องนี้ทำไม

“ผู้ติดตามเซี่ยงเข้าผิดห้องจริง ๆ หรือเปล่า การเข้าห้องผิดเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ถ้าเรื่องนี้ไปเข้าหูเจ้าเมืองคนใหม่ ข้าเกรงว่าจะไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ เช่น การดื่มมากเกินไปและไปผิดห้อง แต่ข้าได้ยินมาว่า เจ้าเมืองคนใหม่ของศาลาว่าการให้ความสำคัญกับสถานะของทางการเป็นอย่างมาก” กู้เสี่ยวหวานยั่วยุอีกฝ่าย และแน่นอนว่าใบหน้าของผู้ติดตามเซี่ยงเปลี่ยนเป็นสีเขียว

“เสี้ยนจู่อันผิง ข้า ข้า…” ผู้ติดตามเซี่ยงไม่กล้าพูดอะไรสักคำ เขาแค่มองไปที่กู้เสี่ยวหวานอย่างน่าสงสาร

“ข้าผิดไปแล้ว ข้าผิดไปแล้ว ข้าแค่สับสน ข้าแค่สับสนเท่านั้น ข้าหวังว่าท่านเสี้ยนจู่จะแสร้งทำเป็นว่าสิ่งนี้ไม่เคยเกิดขึ้น ข้าไม่อยากถูกไล่ออก” ผู้ติดตามเซี่ยงน้ำตาไหลอาบหน้า เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็รู้สึกหวาดกลัวจริง ๆ

ถ้านางแจ้งให้เจ้าเมืองคนใหม่ทราบจริง ๆ ว่าตัวเองนอนในห้องของเขา นั่นจะไม่เป็นการสร้างปัญหาหรอกหรือ? ผู้ติดตามเซี่ยงไม่กล้าที่จะเดิมพันอนาคตของตัวเอง ดังนั้นเขาจึงได้แต่ขอร้องกู้เสี่ยวหวาน โดยบอกนางว่าอย่าบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้

กู้เสี่ยวหวานพยักหน้า “ก็ได้ ตราบใดที่ท่านตอบคำถามของข้าสักข้อ เราจะแสร้งทำเป็นว่าเราไม่เห็นเรื่องนี้”

“เรื่องอะไร?” เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานเห็นด้วย ผู้ติดตามเซี่ยงก็รีบตอบตกลง

“ฟ่านอวี้อยู่ที่ไหน และเจ้าหน้าที่สองคนที่จับฟ่านอวี้อยู่ที่ไหน”

แน่นอนว่ากู้เสี่ยวหวานจ้องไปที่ใบหน้าของผู้ติดตามเซี่ยงอย่างระมัดระวัง และเห็นว่าเมื่อเขาได้ยินชื่อของฟ่านอวี้ ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที ดูเหมือนว่าผู้ติดตามเซี่ยงจะต้องรู้ว่าฟ่านอวี้อยู่ที่ไหน

ผู้ติดตามเซี่ยงมองไปที่กู้เสี่ยวหวาน แต่เขาไม่ได้พูดอะไร

กู้เสี่ยวหวานรอสักพัก เมื่อเห็นว่าเขายังไม่ได้พูดอะไร นางโบกมือแล้วพูดว่า “ในเมื่อผู้ติดตามเซี่ยงไม่ยอมบอกข้า ข้าก็จะไม่ถามอะไรอีก ข้าเป็นเสี้ยนจู่ที่ได้รับการแต่งตั้งจากฮ่องเต้ และเจ้าเมืองคนใหม่ที่จะมาเข้ารับตำแหน่งจะต้องไปสวนกู้ของข้าอย่างแน่นอน หากข้าพลั้งปากบอกเจ้าเมืองไปโดยไม่ได้ตั้งใจ ข้าหวังว่าผู้ติดตามเซี่ยงจะไม่ใส่ใจกับมันมากเกินไป”

หลังจากกู้เสี่ยวหวานพูดจบ นางก็พาคนออกไปข้างนอก

“อย่า ๆๆ ท่านเสี้ยนจู่ ข้าจะบอก ข้าจะบอกแล้ว” เมื่อเห็นว่าพวกเขากำลังจะจากไป ผู้ติดตามเซี่ยงก็กระวนกระวายใจมาก ถ้าหากนางพูดอย่างนั้นจริง ๆ เขาก็คงไม่รู้ว่าถึงตอนนั้นแล้ว ตนเองควรจะทำอย่างไรต่อไป