ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1338 อาจั่วร้องขอให้ลงโทษ

บทที่ 1338 อาจั่วร้องขอให้ลงโทษ

กู้เสี่ยวหวานยืนอยู่ตรงนั้น สายตาที่เย็นชากวาดผ่านจ้าวสวิ่น กวาดผ่านจ้าวอวิ๋นเอ๋อร์ที่ร้องไห้จนตัวสั่นระริกอยู่บนพื้น และยังมีจ้าวจื่อเจี๋ยผู้นั้น จึงเอ่ยปากพูดขึ้นอย่างเย็นชา “นายท่านจ้าว รบกวนจัดการเรื่องในบ้านเจ้าให้สะอาดหน่อย ถ้าหากมีครั้งต่อไปอีก อย่าโทษว่าเสี้ยนจู่นั้นไร้เมตตา”

กลิ่นอายของกู้เสี่ยวหวานทำให้จ้าวสวิ่นที่ได้ผ่านเรื่องราวมากมายนั้นต้องสั่นสะท้าน เมื่อครู่นี้ดวงตาที่งดงามดั่งภาพวาดนั้นราวกับปีศาจร้ายอย่างไรอย่างนั้น น่าขนลุก น่าขนลุกมาก

จ้าวสวิ่นอ่านคนมานับไม่ถ้วน ในแวดวงข้าราชการ แวดวงการค้าขาย เคยเห็นคนที่ร้ายกาจตั้งมากมาย เคยเห็นเหตุการณ์เรื่องราวใหญ่ ๆ มาตั้งมาก แต่ว่าเมื่อครู่นี้เขาไม่เคยเห็นสายตาที่เย็นชามากขนาดนั้นมาก่อน กลิ่นอายของเสี้ยนจู่ที่แผ่ออกมานั้นราวกับอยากจะบดขยี้เขาให้จมลงดิน

จ้าวสวิ่นตกตะลึงอยู่สักพัก จึงจะตอบสนองขึ้นมาได้ “แน่นอน แน่นอน”

จากนั้นก็ได้ยินเสียงคนตะโกนว่า “เสี้ยนจู่ ข้าไม่โทษท่านหรอก ของข้าที่เสียหายท่านไม่ต้องชดใช้ พรุ่งนี้ข้าจะไปนั่งหน้าบ้านตระกูลจ้าว เพื่อเรียกร้องค่าเสียหายจากตระกูลจ้าว”

“ข้าก็ด้วย”

“ข้าเองก็ด้วย”

เสียงของผู้คนรอบด้านดังขึ้นเรื่อย ๆ ทุกคนต่างพากันรุมประณามตระกูลจ้าว

สีหน้าของจ้าวสวิ่นยิ่งไม่น่ามองมากขึ้น จากขาวเป็นแดง จากแดงเป็นดำ แทบอยากจะหาหลุมมุดลงดินไปในตอนนี้ทันที

“นายท่านจ้าว ท่านดูสิว่าตอนนี้กลายเป็นอย่างไรแล้ว เสี้ยนจู่เป็นผู้บริสุทธิ์ พวกเราชาวบ้านเองก็เป็นผู้บริสุทธิ์ เมื่อครู่นี้เสี้ยนจู่พูดแล้วว่ามีอะไรเสียหายนางจะชดใช้ให้ แต่ข้าคิดว่าความเสียหายนี้ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับเสี้ยนจู่เลย เพื่อนบ้านพวกนี้พูดไว้ก็ไม่ผิด หากนี่ต้องชดใช้ก็ต้องให้ตระกูลจ้าวมาชดใช้” ในตอนนี้จ้าวเหล่าก็เอ่ยปากพูดอีกครั้ง จ้าวสวิ่นรีบพยักหน้ารับ “ข้าจะชดใช้ ข้าจะชดใช้ค่าเสียหายให้กับทุกคน ตอนนี้ข้าจะให้คนใช้ไปลงทะเบียนไว้ พรุ่งนี้ทุกคนก็ไปรับค่าเสียหาย”

พอดีกับที่คนใช้ที่ฉลาดหลักแหลมของจ้าวสวิ่นคนนั้นพาหมอกลับมาแล้ว ถูกกลุ่มคนขวางไว้ไม่ให้เข้ามา “นายท่าน นายท่าน ข้าเชิญหมอมาแล้ว ข้าเชิญหมอมาแล้ว”

พอกลุ่มคนได้ยินก็พากันหลีกทางให้ทั้งหมด คนใช้คนนั้นก็พาหมอเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว เขาเห็นกู้เสี่ยวหวานที่ยืนอยู่ตรงนั้นพอดี

หมอคนนั้นเองก็เป็นคนกระตือรือร้น พอเห็นกู้เสี่ยวหวานก็วางกล่องยาลงและถามไถ่ว่า “เสี้ยนจู่ได้รับบาดเจ็บตรงไหน”

“ข้าไม่ได้รับบาดเจ็บ” กู้เสี่ยวหวานขมวดคิ้วมองจ้าวสวิ่นเหมือนเดิม พอเห็นสีหน้าของจ้าวสวิ่นเปลี่ยนไป แม้แต่จะขยิบตาส่งสัญญาณให้หมอก็ไม่ทันแล้ว

“อ้าว! ทำไมเจ้าถึงพูดว่าเสี้ยนจู่ได้รับบาดเจ็บเล่า” เมื่อหมอได้ยินเช่นนั้นก็ตีคนรับใช้ที่รีบพาตัวเองมาที่นี่ทันที พ่นลมหายใจใส่หนวดและจ้องมองตาเขม็ง “เสี้ยนจู่สบายดี อย่าพูดจาเลอะเทอะ”

พูดจบก็ขอตัวเตรียมจะจากไป กู้เสี่ยวหวานรีบเอื้อมมือไปรั้งเขาไว้แล้วชี้ไปที่สองคนที่อยู่บนพื้นอย่างรังเกียจ “ท่านหมอ ไปตรวจดูสองคนนั้นเถอะ”

เมื่อหมอเห็นว่าไม่ใกล้ไม่ไกลนั้นมีบุรุษและสตรีนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น ก็รีบพยักหน้าตอบรับแล้วไปตรวจดูอาการของพวกเขาสองคน

ละครเรื่องนี้ สุดท้ายก็จบลงด้วยการที่จ้าวสวิ่นกลับไปพร้อมบุตรที่ได้รับบาดเจ็บทั้งสองคน

ชายชราท่านนั้นที่เพิ่งพูดสิ่งดี ๆ ให้แก่กู้เสี่ยวหวาน กู้เสี่ยวหวานก็มองอย่างซาบซึ้งใจ เมื่อเห็นเขาลูบเคราและกำลังจะจากไป

กู้เสี่ยวหวานก็รีบก้าวไปข้างหน้า ตะโกนเรียกให้เขาหยุด “จ้าวเหล่า ท่านโปรดยั้งเท้าก่อน เมื่อครู่นี้ขอบคุณท่านแล้ว”

จ้าวเหล่าเป็นชายชราที่อายุเกือบแปดสิบปี หน้าตาขาวหมดจดกับผมสีขาว ดูเป็นคนแก่ที่ใจดีมีเมตตา

จ้าวเหล่าฉีกยิ้มยิงฟัน ทำให้เห็นฟันที่เหลืออยู่ในปากไม่กี่ซี่ “ขอบคุณอะไรกันสาวน้อย นั่นเป็นเรื่องที่ไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควรของตระกูลจ้าว เหลวไหลก็ต้องได้รับการสั่งสอน ไม่อย่างนั้นก็คงหลงลืมไปแล้วว่าใครเป็นผู้มีเกียรติที่สุดในเมืองหลิวเจียนี้จริง ๆ”

ในเมืองหลิวเจีย ใครเป็นผู้มีเกียรติที่สุด นั่นย่อมต้องเป็นตำแหน่งเสี้ยนจู่ขั้นห้าของกู้เสี่ยวหวานแล้ว

กู้เสี่ยวหวานยิ้มและพูดอย่างอ่อนน้อมถ่อมตนว่า “ชื่อเสียงนั้นเป็นเพียงเปลือกนอก แท้จริงแล้วทุกคนเกิดมานั้นเท่าเทียมกัน จ้าวเหล่าเองก็พูดกับนายท่านจ้าวแล้วว่าทุกคนก็เป็นคนเหมือนกัน ขอเพียงแค่ทุกคนทำหน้าที่และสิ่งต่าง ๆ ของตัวให้ดี ใคร ๆ ก็เท่าเทียมเหมือนกันทั้งนั้น”

หลังจากที่ชายชราได้ฟังคำพูดของกู้เสี่ยวหวานแล้วก็ขมวดคิ้วประโยคที่ว่า ‘ทุกคนเกิดมาเท่าเทียมกัน’ จากนั้นคิ้วก็คลายออกและพยักหน้าอย่างพอใจ “เสี้ยนจู่พูดได้ดี ทุกคนนั้นเท่าเทียมกันอยู่แล้ว ตระกูลจ้าวมาถึงรุ่นนี้ก็ไม่ได้เรื่อง ไม่ใช่เรื่องง่ายที่สั่งสมรากฐานมาเป็นร้อยปี กลัวว่าจะถูกทำลายลงด้วยน้ำมือของหนุ่มสาวพวกนี้”

“ขอบังอาจถามว่าตระกูลท่านผู้เฒ่าเกี่ยวข้องกับตระกูลจ้าวหรือ” กู้เสี่ยวหวานถามเพราะชายชราคนนี้เองก็แซ่จ้าว

“อ๋อ… ข้าเป็นเพียงตระกูลจ้าวที่แยกออกมา ตามลำดับอาวุโสแล้วนายท่านจ้าวนั้นยังต้องตะโกนเรียกข้าว่านายท่านใหญ่อีก” จ้าวเหล่าลูบเคราและยิ้มจนเห็นฟันไม่กี่ซี่ด้วยสีหน้าที่อ่อนโยนใจดี

ไม่แปลกใจที่เมื่อครู่นี้เขาหยิบยกความผิดจ้าวสวิ่นขึ้นมา ทว่าจ้าวสวิ่นนั้นไม่กล้าคัดค้านแม้แต่คำเดียว

ลุงหนิวหารถม้าที่แข็งแรงคันหนึ่งมา ม้าตัวนี้ดูค่อนข้างที่จะเชื่อง เหลียงอวี้เฉิงนึกถึงเรื่องเมื่อครู่นี้ก็ยังรู้สึกกลัว

คราวนี้ไม่ว่าอย่างไรก็จะไม่ให้กู้เสี่ยวหวานกลับไปคนเดียวแล้ว จึงขึ้นรถม้าพร้อมกับลุงหนิวแล้วขับรถม้าไปข้างหน้า ครั้งนี้จะต้องส่งเถ้าแก่กลับบ้านอย่างปลอดภัย

ภายในรถ อาจั่วยังมีแววตาเย็นชา เมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ ในใจก็มีความหวาดกลัวและความโกรธ ถ้าหากไม่ใช่ว่าเมื่อครู่นี้คุณหนูมีไหวพริบฉลาดใช้อาวุธลับในเครื่องประดับทำร้ายจ้าวจื่อเจี๋ยแล้วหนีไปได้ ผลที่ตามมานั้นไม่อยากจะคิดเลยจริง ๆ

แค่คิดว่าม้าที่คลุ้มคลั่งแล้วรถม้าก็ถูกกระแทกจนพังยับเยินพร้อมพุ่งชนได้ตลอดเวลา ในรถม้ายังปิดสนิทและบุรุษยังมีเจตนาร้าย พอคิดถึงเรื่องที่อาจจะเกิดขึ้นก็ทำให้อาจั่วอยากจะทรุดตัวลง

“คุณหนู…” อาจั่วไม่แม้แต่จะคิด ลุกขึ้นยืนและคุกเข่าลงในรถแล้วโขกหัวอย่างแรง “เมื่อครู่นี้เป็นความผิดของข้า เป็นข้าที่ไม่ได้ปกป้องแม่นางให้ดี มันผู้นั้นเกือบจะทำร้ายคุณหนูแล้ว คุณหนูโปรดลงโทษข้าเถอะ”

กู้เสี่ยวหวานเห็นนางคุกเข่าลงและแบกรับความผิดทั้งหมดไว้ที่ตัวเอง จึงรีบลุกไปพยุงนางขึ้น “เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของเจ้า เจ้าจะแบกความผิดไว้ทำไม รีบลุกขึ้นเร็วเข้า”

“แต่ว่า… ถ้าหากตอนนั้นข้าสามารถทำให้ม้าสงบลงได้ทันเวลา จ้าวจื่อเจี๋ยก็จะไม่มีช่องโหว่ที่จะเข้าไปในรถม้า” อาจั่วกำมือแน่น แทบอยากจะรีบเข้าไปฆ่าจ้าวจื่อเจี๋ยในทันที

แม้ว่าคุณหนูจะหลีกเลี่ยงผ่านเขาไปได้ และทำเหมือนไม่มีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้น แต่ว่านางนั้นไม่อาจฝืนทนแล้วปล่อยผ่านความไม่ยุติธรรมเช่นนี้ไปได้