ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1340 กบฏต่อตระกูลจ้าว

บทที่ 1340 กบฏต่อตระกูลจ้าว

“ฮูหยิน ฮูหยิน…” ฮูหยินจ้าวถอยกลับด้วยความโกรธ เหล่าสาวใช้รีบปรี่เข้าไปประคองฮูหยินของตนเอง เมื่อจ้าวสวิ่นหันกลับมาก็เห็นฮูหยินจ้าวล้มอยู่ในอ้อมแขนของสาวใช้ ใบหน้าของนางขาวซีด สายตาของนางจ้องเขม็งตรงไปที่จ้าวจื่อเจี๋ย

ทว่าจ้าวจื่อเจี๋ยไม่หวาดกลัวนางเลยแม้แต่น้อย

“ขอโทษท่านแม่ของเจ้าเสีย!” จ้าวสวิ่นคำรามอย่างน่ากลัว

“ไม่! นางไม่ใช่แม่ของข้า แม่ของข้าคือหงซื่อ ไม่ใช่แม่เสือตัวนี้” จ้าวจื่อเจี๋ยตอบจ้าวสวิ่นด้วยน้ำเสียงที่ดังกึกก้อง

“เจ้าลูกอกตัญญู ข้าจะฆ่าเจ้าเสีย!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของจ้าวสวิ่นก็แดงก่ำด้วยความโกรธ เขาคว้าสิ่งของใกล้มืออย่างอย่างไม่ตั้งใจ และเตรียมจะฟาดไปที่จ้าวจื่อเจี๋ย

จ้าวจื่อเจี๋ยไม่ได้หลบหลีกแต่อย่างใด ถ้วยชาใบนั้นจึงกระแทกเข้าที่หน้าผากของเขาอย่างจังจนเลือดไหลซึมลงมา

“ท่านพี่!”

จ้าวจื่อเจี๋ยหมดสติไป จ้าวอวิ๋นเอ๋อร์พาเขากลับเข้าไปในบ้านและเชิญท่านหมอมาดูอาการของเขา

จ้าวสวิ่นทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างไร้เรี่ยวแรง ราวกับว่าลมหายใจสุดท้ายของเขาถูกดูดหายไป

“พวกคนอกตัญญู ทำไมข้าถึงให้กำเนิดลูกอกตัญญูเช่นนี้ ช่างเป็นครอบครัวที่โชคร้าย โชคร้ายจริง ๆ” จ้าวสวิ่นร้องไห้อย่างขมขื่นขณะที่เขามองไปที่ป้ายวิญญาณของบรรพบุรุษมากมาย

ฮูหยินจ้าวไม่เคยเห็นจ้าวสวิ่นที่เจ็บปวดเช่นนี้ มันทำให้นางรู้สึกว่าครั้งนี้มีบางอย่างผิดปกติ

“นายท่าน นายท่าน ท่านอย่าเป็นเช่นนี้เลย ได้โปรดอย่าทำให้ข้ากลัว” ฮูหยินจ้าวรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อจับมือของจ้าวสวิ่นไว้ และเอ่ยปลอบประโลม “ทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี ทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี”

จ้าวสวิ่นดูเหมือนไม่สนใจโลก “ฮูหยิน ถ้าข้ารู้ว่ามันจะเป็นเช่นนี้ ข้าควรจะฟังเจ้าตั้งแต่แรก ข้าไม่ควรพาคนอกตัญญูสองคนนี้เข้ามาในตระกูลจ้าว! ข้าผิดเอง ข้าผิดเอง ฮือ ฮือ ฮือ…”

จ้าวสวิ่นจับมือของฮูหยินจ้าวไว้แน่นและร้องไห้ราวกับเด็กน้อย

เมื่อจ้าวอวิ๋นเอ๋อร์และจ้าวจื่อเจี๋ยถูกจ้าวสวิ่นพามาที่บ้านตระกูลจ้าว เขาขอให้ฮูหยินจ้าวช่วยดูแลเด็กทั้งสองให้อยู่ภายใต้นามของนาง

ฮูหยินจ้าวรู้มานานแล้วว่านิสัยใจคอของจ้าวอวิ๋นเอ๋อร์และจ้าวจื่อเจี๋ยนั้นไม่จริงใจและไม่ใช่เด็กดี ดังนั้นนางจึงลังเลใจมาก

ยิ่งไปกว่านั้น การที่มีน้องชายที่อายุไล่เลี่ยกับลูกชายตัวเองด้วย นี่ถือว่ากำลังหาคู่แข่งให้ลูกชายตัวเองอยู่ไม่ใช่หรือ?

กิจการของตระกูลจ้าว ในอนาคตจากที่ต้องมอบให้กับชงเอ๋อร์เพียงผู้เดียว หากมีจ้าวจื่อเจี๋ยเข้ามาอีก ทรัพย์สินของตระกูลจ้าวก็จะต้องถูกแบ่งเป็นสองส่วน

ฮูหยินจ้าวปฏิเสธ นางไม่เห็นด้วย แต่จ้าวสวิ่นได้พูดหว่านล้อมด้วยด้วยเหตุผลต่าง ๆ มากมาย เมื่อเห็นว่าฮูหยินจ้าวยังคงไม่เห็นด้วย เขาจึงเสนอว่ากิจการของครอบครัวตระกูลจ้าวจะเป็นของจ้าวจื่อชง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทรัพย์สินของตระกูลจ้าวก็จะเป็นของจ้าวจื่อชงแต่เพียงผู้เดียว

เขายังเขียนหนังสือสัญญาด้วยมือของเขาเอง เมื่อเห็นว่าจ้าวสวิ่นได้ทำสัญญาดังกล่าวและเป้าหมายของตนเองสำเร็จแล้ว นางจึงยอมปล่อยมือและพยักหน้าเห็นด้วย แต่ก่อนหน้านั้นนางได้ส่งสัญญาณเตือนให้จ้าวสวิ่น “นายท่าน เด็กสองคนนี้โตมากับหงซื่อ ดังนั้นพวกเขาจะไม่ยินดีกับข้าแน่นอน และถ้าท่านปฏิบัติต่อแม่ของพวกเขาเช่นนั้น ข้าเกรงว่าในอนาคตเด็กสองคนนี้จะต้องเกลียดท่าน”

ในเวลานั้น จ้าวสวิ่นเพียงต้องการที่จะพาเด็กทั้งสองกลับไปหาบรรพบุรุษให้เร็วที่สุด และไม่คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้

เมื่อมาถึงตอนนี้ เขาก็นึกย้อนกลับไปถึงการคัดค้านหัวชนฝาของฮูหยินจ้าวในตอนนั้น จ้าวสวิ่นรู้สึกเสียใจ “ข้าน่าจะฟังคำของฮูหยินในตอนนั้น ตอนนี้ศักดิ์ศรีของตระกูลจ้าวไม่เหลือแล้วจริง ๆ”

“นายท่าน นี่มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรือ” ฮูหยินจ้าวยังคงมีความหวังริบหรี่

“อวิ๋นเอ๋อร์ยอมรับทันทีว่านางกับเจี๋ยเอ๋อร์ตั้งใจทำลายชื่อเสียงของเสี้ยนจู่ เพื่อบังคับให้เสี้ยนจู่แต่งงานกับเขา”

“หงซื่อผู้นี้ยังคงไม่ยอมแพ้จริง ๆ” ฮูหยินจ้าวยังกัดฟันด้วยความโกรธ “เสี้ยนจู่ไม่ได้ตามาเอาความ บางทีนางอาจจะปล่อยเรื่องนี้ไป”

“นางไม่ได้ตามมาเอาเรื่องหรอกหรือ” จ้าวสวิ่นหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้ “ถึงนางจะตามมา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคนรอบตัวนางจะไม่ทำ เจ้ารู้จักฉินเย่จือคนที่อยู่ข้างกายนางหรือไม่”

ฮูหยินจ้าวพยักหน้า เป็นชายรูปงามที่ดูเหมือนเทพเซียนคนนั้น

“ศิลปะการต่อสู้ของเขานั้นแข็งแกร่ง และเขารักเสี้ยนจู่มาก วันนี้เขาไม่อยู่ แต่ถ้าหากเขารู้เรื่องนี้ขึ้นมา…” จ้าวสวิ่นไม่อยากจะติดเรื่องนี้ต่อ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

ทักษะศิลปะการต่อสู้ของฉินเย่จือแข็งแกร่งมากจนทำให้เขาหวาดกลัว

ตระกูลจ้าวจะยังสามารถอยู่ดีหรือไม่? หรือตอนนี้ตระกูลจ้าวกำลังคลุ้มคลั่งกันไปหมดแล้ว

กู้เสี่ยวหวานเองก็เหมือนคนธรรมดาทั่วไป นางยังคงกินและดื่มตามปกติด้วยรอยยิ้ม พูดคุยและหัวเราะอย่างสนุกสนานกับท่านป้าและท่านอาของนาง

คนแรกที่รู้ว่าเกิดเรื่องขึ้นกับกู้เสี่ยวหวานก็คือกู้หนิงผิง

กู้หนิงผิงมีเพื่อนสองสามคนในเมือง และเขาได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้ในขณะอยู่กับสหาย หลังจากได้ยินดังนั้น หัวใจของกู้หนิงผิงก็แทบระเบิด ยังไม่ทันที่จะกินข้าวเสร็จ เขาก็ตรงกลับบ้านทันที เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานปลอดภัยดี เขารู้สึกโล่งใจ “ท่านพี่ ตระกูลจ้าวหลอกลวงผู้คนมากเกินไป ทำเกินไปจริง ๆ”

ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายแล้ว และกู้เสี่ยวหวานเพิ่งจะตื่นขึ้นเพื่อพักรับประทานอาหารกลางวัน

แต่จู่ ๆ ก็เห็นกู้หนิงผิงรีบร้อนเข้ามา

ทันทีที่เขาเข้าประตูมา เขาก็พูดเรื่องนี้โดยตรงอย่างไม่อาจเก็บมันไว้ได้

กู้เสี่ยวหวานเย้ยหยันและพูดว่า “มารอดูการแสดงที่ดีกันเถอะ”

ดวงตาของกู้หนิงผิงเป็นประกาย “ท่านพี่ ท่านมีแผนการดี ๆ หรือไม่ ต้องการความช่วยเหลือจากข้าหรือเปล่า?”

กู้เสี่ยวหวานยิ้มและส่ายหัว “ไม่ ๆ ไม่มีใครต้องเคลื่อนไหวอะไรทั้งนั้น เจ้าเพียงรอดูเรื่องสนุกก็พอ”

เรื่องสนุกนี้เริ่มต้นขึ้นด้วยเสียงเอะอะโวยวายภายในสวนกู้

สวีเซียนหลินและฮูหยินสวีก็ได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นกับกู้เสี่ยวหวานด้วยเช่นกัน พวกเขากังวลเกี่ยวเรื่องความปลอดภัยของกู้เสี่ยวหวาน ดังนั้นพวกเขาจึงมาที่สวนกู้ด้วยรถม้าเพื่อมาเยี่ยมหญิงสาว

หลายคนเองก็รับรู้เรื่องนี้แล้ว และกู้เสี่ยวหวานก็รู้ด้วยว่าอีกไม่นานตนเองคงไม่สามารถปิดบังเรื่องนี้กับคนในครอบครัวได้ หากแต่นางก็ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังแต่อย่างใด เมื่อพวกเขาได้ยินว่าเสี่ยวหวานเกือบจะถูกจ้าวจื่อเจี๋ยรังแก ทุกคนในครอบครัวก็โกรธจัดจนอยากจะฉีกเขาออกเป็นชิ้น ๆ

“จ้าวจื่อเจี๋ยคนนี้ชั่วช้า ข้าจะไปเอาความพวกเขาแทนเสี่ยวหวาน” ฉือโถวที่เพิ่งหายจากอาการบาดเจ็บตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

ป้าจางและกู้ฟางสี่รีบไปหากู้เสี่ยวหวานและถามนางด้วยความเป็นห่วง ทั้งยังกังวลว่าม้าได้รับบาดเจ็บหรือไม่ หรือมันหนีเตลิดไปแล้ว

กู้เสี่ยวหวานขอให้กู้หนิงผิงห้ามฉือโถวไว้ และอธิบายด้วยรอยยิ้มว่านางไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ ทุกคนก็พลันโล่งใจทันที

ฮูหยินสวีดูกังวล “เสี่ยวหวาน ทำไมตระกูลจ้าวถึงยังไม่ยอมแพ้อีกเล่า?”