ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1349 ติดกับดัก

บทที่ 1349 ติดกับดัก

จานหงอวี้กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ในที่สุดข้าก็คว้าโอกาสที่จะมาพบท่าน ดังนั้นวันนี้ข้าจึงใช้สิ่งที่ดีที่สุด

“ดีเหลือเกิน วันนี้ข้าจะปรนนิบัติเจ้าอย่างดี เมื่อข้าหายดีแล้ว ข้าจะชดเชยให้เจ้าอย่างแน่นอน” จ้าวจื่อเจี๋ยยื่นใบหน้าเข้าใกล้อีกฝ่าย และใช้ฟันขบริมฝีปากสีแดงสดของจานหงอวี้

กลิ่นหอมกรุ่นในปากนี้เป็นเพียงเสน่ห์แห่งความรักซึ่งทำให้จ้าวจื่อเจี๋ยที่ไม่สามารถปลดปล่อยตัวเองได้ ชายหนุ่มรู้สึกอึดอัดมากขึ้นเรื่อย ๆ ใบหน้าของเขาแดงก่ำ ยื่นมือออกไปกระชากเสื้อผ้าบนร่างกายอีกฝ่าย และพูดอย่างหมดความอดทน “ที่รัก เร็วเข้า ร่างกายข้าร้อนเหลือเกิน ช่วยข้าถอดเสื้อผ้าที่น่าเกะกะเหล่านี้ที ข้าทนไม่ไหวแล้ว”

จ้าวจื่อเจี๋ยไม่กล้าลงมือมากเกินไป แต่ความปรารถนาในวันนี้รุนแรงเกินไป เและเมื่อไม่ระวัง เขาจึงเผลอไปโดนบาดแผลของตัวเองอีกครั้ง ความเจ็บปวดนั้นทำให้จ้าวจื่อเจี๋ยกัดฟันแน่น

เมื่อเห็นใบหน้าอันเต็มไปด้วยความเจ็บปวดของจ้าวจื่อเจี๋ย จานหงอวี้ก็รู้ว่าครั้งนี้ความปรารถนาของจ้าวจื่อเจี๋ยได้เปลี่ยนไปอีกครั้ง และนางก็รู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมาก หากแต่ก็ยังเอ่ยออกมาด้วยใบหน้ารู้สึกผิด “วันนี้ข้าทำไม่ได้ คนรับใช้ของฮูหยินสั่งมาว่าเมื่อข้าคุยกับท่านเสร็จให้รีบออกไปทันที หากเกินเวลา ฮูหยินจ้าวอาจจะตำหนิข้าได้”

จานหงอวี้มีสีหน้าเป็นกังวล ทันใดนั้นความสนใจของจ้าวจื่อเจี๋ยถูกขัดจังหวะโดยใครบางคน และเมื่อเขาได้ยินว่าเป็นหญิงแก่คนนั้นอีกครั้ง ใบหน้าของเขาก็บึ้งตึง “เจ้าจะไปสนใจนางทำไม เจ้าสามารถอยู่กับข้าได้ตามที่เจ้าต้องการ ถ้านางกล้าแตะต้องเจ้า ข้าจะจัดการนางเอง”

จ้าวจื่อเจี๋ยพยุงร่างกายขึ้นอีกครั้ง และขบฟันลงบนร่างกายของจานหงอวี้อย่างแรง

แต่จานหงอวี้พยายามอย่างเต็มที่เพื่อจะหยุดเขา “นายท่าน อย่าทำเช่นนี้ ข้าต้องไปแล้วจริง ๆ หากข้าไม่ออกไปตอนนี้ ฮูหยินจ้าวจะตำหนิข้าได้ จากนั้นถ้านางไม่ให้ข้าเข้ามาพบท่านอีก ข้าจะทำอย่างไร วันเวลาของเรายังอีกยาวไกล เราไม่จำเป็นต้องทำให้ฮูหยินจ้าวขุ่นเคือง”

สีหน้าของจานหงอวี้เต็มไปด้วยความกังวล

จ้าวจื่อเจี๋ยไม่สนใจเรื่องนี้ ตอนนี้หัวใจของเขาถูกกระตุ้นแล้ว เขาจะปล่อยจานหงอวี้ไปได้อย่างไร

ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังมาจากด้านนอก “ท่านพี่ ข้าจะเข้าไปนะเจ้าคะ”

ที่นี่จ้าวจื่อเจี๋ยมีคนรับใช้ไม่มาก ตอนนี้ไม่มีแม้แต่คนเฝ้าประตู จ้าวอวิ๋นเอ๋อร์จึงรู้สึกว่ามันแปลกประหลาด นางจึงเคาะประตูและเปิดเข้าไปทันที

ตอนที่น้องสาวของตนเองเข้ามาถึง กางเกงชั้นในของจ้าวจื่อเจี๋ยได้ถูกปลดลงค้างอยู่บริเวณขาของเขา เผยให้เห็นต้นขาแข็งแรง

เสื้อผ้าของจานหงอวี้เลื่อนหลุดจนมาถึงไหปลาร้าขาว ไหล่ขาวเนียนดังหิมะเผยออกมา และยังสามารถมองเห็นรอยฟกช้ำบนไหล่ซึ่งทำให้ผู้ที่พบเห็นจินตนาการไปไกล

ทันทีที่จ้าวอวิ๋นเอ๋อร์เข้ามาก็พบกับบรรยากาศที่สดใด และเต็มไปด้วยกลิ่นหอมที่มีชีวิตชีวา

หญิงสาวรีบหันหลังกลับและตะโกนขึ้นเสียงดัง “ท่านพี่ ท่านกำลังทำอะไร”

จ้าวจื่อเจี๋ยกร้องตะโกนอย่างสุดเสียงและรีบกระโดนกลับขึ้นไปบนเจียง ดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกายจนเหลือเพียงศีรษะ “น้องสาวข้า เจ้า… เจ้ามาทำอะไรที่นี่”

ก่อนที่จ้าวอวิ๋นเอ๋อร์จะพูด ก็เห็นว่าจานหงอวี้ลุกขึ้นจากเตียงพลางจัดแจ้งเสื้อผ้า และพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ “นายท่าน คุณหนูจ้าว ข้าขอตัวก่อน!”

จากนั้นก็ผลักประตูวิ่งหนีไปโดยไม่หันหลังกลับมามองราวกับโดนใครไล่ตามมา หากแต่ก็ยังไม่ลืมปิดประตูก่อนวิ่งหนีไป

ใบหน้าของจ้าวอวิ๋นเอ๋อร์แดงก่ำด้วยความลำบากใจ และดูเหมือนว่าจะยังนึกถึงฉากที่เพิ่งเห็นกับตา

เมื่อครู่ดูเหมือนจะมีบางอย่างตรงกลางลำตัวของพี่ชาย

ยิ่งจ้าวอวิ๋นเอ๋อร์คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางก็ยิ่งรู้สึกเขินอายมากขึ้นและกระทืบเท้าด้วยความโกรธ

“ท่านพี่ ท่านไม่กลัวที่จะถูกพบว่าทำเรื่องไร้ยางอายในบ้านในเวลากลางวันแสก ๆ หรือ?”

ที่นี่คือบ้านตระกูลจ้าว จานหงอวี้ช่างกล้าหาญจริง ๆ ที่มายั่วยวนพี่ชายของนางถึงในบ้าน

“จะไปกลัวอะไรเล่า” จ้าวจื่อเจี๋ยสวมเสื้อผ้า และลุกจากเตียงด้วยรอยยิ้มเหยียดหยาม

“ท่านพี่ หากท่านพ่อรู้เรื่องนี้เข้า เขาจะไม่ตีท่านจนขาหักหรอกหรือ จ้าวอวิ๋นเอ๋อร์ยืนอยู่ที่ประตูเพื่อสงบสติอารมณ์เป็นเวลานาน เมื่อเห็นว่าความร้อนผ่าวบนใบหน้ากลับมาเป็นปกติ จึงหันไปและไปหยุดลงด้านข้างของจ้าวจื่อเจี๋ย

“ฮึ่ม กลัวอะไร ถ้าท่านพ่อรู้แล้วจะทำอย่างไรได้ เขาจะฆ่าข้าหรือ” จ้าวจื่อเจี๋ยพูดอย่างเมินเฉย

จ้าวอวิ๋นเอ๋อร์ตอบรับแล้วนั่งลงด้านข้างคุยกับจ้าวจื่อเจี๋ย ภาพที่นางเพิ่งเห็นแวบเข้ามาในความคิดของนางเป็นครั้งคราว ทำให้ใบหน้าของนางแดงก่ำและไม่รู้จะพูดอะไร เพียงแค่พูดคุยกันไปเรื่อย ๆ

จ้าวจื่อเจี๋ยกำลังนอนอยู่บนเตียง และทันใดนั้นก็รู้สึกว่าบรรยากาศรอบด้านเริ่มอบอ้าวขึ้น

เขาได้กลิ่นหอมซึ่งแตกต่างกับกลิ่นหอมที่อยู่บนร่างกายของจานหงอวี้อย่างสิ้นเชิง กลิ่นหอมนี้สดชื่นราวกับทำให้ร่างกายของเขาเรียกร้องการเติมเต็ม

จ้าวจื่อเจี๋ยหยุดพูดชั่วคราว ตอนนี้เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาร้อนผ่าว

เขาส่งเสียงครวญครางออกมาอย่างแผ่วเบา จากนั้นหลับตาลงเล็กน้อยยื่นมือออกไปสัมผัสร่างกายของตนเอง และส่งเสียงครวญครางดังขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยความพึงพอใจ

จ้าวอวิ๋นเอ๋อร์นั่งอยู่ด้านข้างและรู้สึกว่าดูเหมือนจะมีกลิ่นหลงเหลืออยู่ในอากาศ แต่นางไม่รู้ว่ามันมาจากร่างกายของนางเองหรือจากร่างกายของจานหงอวี้ในเมื่อครู่

กลิ่นนั้นจางมากราวกับจะหายไปในอากาศ แต่มันก็มีอยู่จริง

ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากที่ได้กลิ่นแล้ว มันทำให้นางรู้สึกพึงพอใจ จากนั้นก็เกิดความปรารถนาอย่างแรงกล้า และร่างกายก็ร้อนขึ้นเล็กน้อย

“ท่านพี่ ทำไมที่นี่ร้อนจัง” ใบหน้าของจ้าวอวิ๋นเอ๋อร์แดงก่ำ และมีเม็ดเหงื่อเล็ก ๆ ผุดซึมตามหน้าผาก

หญิงสาวถกแขนเสื้อขึ้นเผยให้เห็นต้นแขนที่ขาวเนียนไร้ที่ติ

จ้าวจื่อเจี๋ยมองไปที่ต้นแขนขาวเนียน ดวงตาของเขาพลันแข็งค้างไปชั่วครู่

พละกำลังแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ และทั้งร่างกายก็ร้อนรุ่มขึ้น “ใช่ มันร้อน ร้อนมาก”

จ้าวจื่อเจี๋ยเวียนหัวและไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ดังนั้นเขาจึงยื่นมือออกไปจับต้นแขนของจ้าวอวิ๋นเอ๋อร์

ตอนนี้ใบหน้าของจ้าวอวิ๋นเอ๋อร์เป็นสีแดงเข้ม ใบหน้ารูปไข่ที่มีผิวเนียนละเอียดประกอบกับดวงตากลมโตและริมฝีปากสีแดงสด นางยิ่งดูน่าดึงดูด ไม่รู้ว่ารสชาติของริมฝีปากนั้นจะเป็นอย่างไร