ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1364 วันที่ 9 เดือน 7

บทที่ 1364 วันที่ 9 เดือน 7

หลังจากวิ่งเล่นหยอกล้อกันเสร็จก็ได้ยินเสียงตะโกนเรียกอย่างกระตือรือร้นจากข้างนอกของฟ่านหลิง “เสี่ยวหวาน ท่านอา หนิงอันกลับมาแล้ว”

หลังจากนั้นไม่นาน กู้หนิงอันก็เดินเข้ามาจากข้างนอก

หลังจากที่ไม่ได้เจอน้องชายคนนี้มาหลายเดือน กู้เสี่ยวหวานก็มองสำรวจเขาอย่างจริงจัง พลางคิดว่าเขาแตกต่างจากเมื่อหลายเดือนก่อนมากแค่ไหน

“ท่านพี่” กู้หนิงอันหยุดลงตรงหน้าของกู้เสี่ยวหวานทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน ขานเรียนพี่สาวด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความรัก ใบหน้าของเขาเจือไปด้วยความสุข จากนั้นเขาก็มองไปที่กู้ฟางสี่กับป้าจาง และทักทายด้วยรอยยิ้ม

นี่เป็นความรักระหว่างพี่น้องที่มีต่อกัน

“ไปอยู่กับอาจารย์ฝางเป็นอย่างไรบ้าง สบายดีใช่หรือไม่” กู้เสี่ยวหวานพบว่าน้องชายคนนี้สูงขึ้นไม่น้อย ผิวพรรณแดงเปล่งปลั่งและเป็นมันเงา ดังนั้นจึงคิดว่าการที่เขาไปอยู่กับท่านอาจารย์ฝางคงจะดีไม่น้อย

“ทุกอย่างเรียบร้อยดีขอรับ ครอบครัวของอาจารย์ฝางดูแลข้าเป็นอย่างดี” กู้หนิงอันตอบคำถาม

ครั้นได้ยินเขาบอกว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี กู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกโล่งใจ “ดีแล้ว แม้ว่าเจ้าจะศึกษาเล่าเรียนอย่างหนัก แต่มันก็เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดที่เจ้าจะได้สร้างคุณค่าให้ตัวเอง ลำบากเจ้าแล้ว”

กู้เสี่ยวหวานมอบคำพูดเป็นกำลังใจ กู้หนิงอันก็เป็นเด็กที่มีจิตใจเข้มแข็งและชอบอ่านหนังสือ ดังนั้นจึงตั้งใจฟังคำพูดของพี่สาวเป็นอย่างดี “ท่านพี่ ท่านไม่ต้องเป็นกังวล หนิงอันจะไม่มีวันทำให้ท่านผิดหวังเด็ดขาด”

ครั้นกู้ฟางสี่ได้ยินคำพูดของหลานชาย จึงเอ่ยขึ้นด้วยความตื้นตัน “หนิงอัน เจ้าคงต้องทำงานอย่างหนัก อย่าได้ทำให้พี่สาวของเจ้าผิดหวัง”

กู้หนิงอันพยักหน้าอย่างหนักแน่น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

เนื่องจากกู้หนิงอันยังมีบางอย่างที่อยากจะพูดกับกู้เสี่ยวหวานเป็นการส่วนตัว กู้ฟางสี่และป้าจางจึงปลีกตัวออกไปทำอาหาร

ทันทีที่พวกนางออกจากห้องไป กู้หนิงอันก็เอ่ยถามอย่างไม่รีรอ “ท่านพี่ ท่านจะหมั้นกับเขาจริงหรือ เรื่องนี้มันเร็วเกินไปหรือไม่ ข้าเกรงว่าจะยังไม่มีเวลาได้ทันตระเตรียมสิ่งใด ไม่ใช่แค่การเตรียมงานหมั้นเท่านั้น แต่ยังรวมไปถึงการแต่งงานด้วย”

“ถึงแม้ว่าการหมั้นครั้งนี้จะเทียบไม่ได้กับการแต่งงาน แต่มันก็เป็นเหตุการณ์เพียงครั้งเดียวในชีวิตของท่าน ท่านจะประมาทไม่ได้” กู้หนิงอันเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง แสดงให้เห็นถึงความไม่เห็นด้วยกับการหมั้นหมายในครั้งนี้

“ข้ารู้ว่ามันจะมีเพียงครั้งเดียวในชีวิต แต่เข้ามั่นใจแล้วว่าต้องการหมั้นหมายกับเขา ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ข้าก็อยากแต่งงานกับเขา” หลังจากเอ่ยจบประโยค นางก็ดึงกู้หนิงอันไปยังบริเวณที่วางกล้องไม้จำนวนมากเอาไว้ พลางเอ่ยว่า “พี่เย่จือไม่เคยปฏิบัติตัวไม่ดีกับข้า”

จากนั้นก็เปิดกล่องออก เผยให้เห็นของขวัญหมั้นจำนวนมากภายในกล่องให้เขาได้เห็น เมื่อได้เห็นสิ่งของภายใน กู้หนิงอันก็ได้แต่อ้างปากค้างด้วยความประหลาดใจ “ท่านพี่ สิ่งนี้คือ…”

“เจ้าคงคิดว่าการหมั้นหมายครั้งนี้มันเรียบง่ายเกินไป แต่สิ่งเหล่านี้เป็นของหมั้นที่ท่านพี่เย่จือนั้นมอบให้ข้า” สิ่งของในกล่องนี้ถึงจะเป็นขุนนางระดับสูง ก็เหมือนจะอยู่ไกลเกินเอื้อม

“ท่านพี่ ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น” ใบหน้าของกู้หนิงอันแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความอับอาย และเอ่ยอย่างลำบากใจ “มันแค่กะทันหันเกินไป พวกเรายังไม่ทันได้เตรียมใจ นอกจากนี้อีกไม่นานท่านก็จะไปเมืองหลวงแล้ว ระยะเวลามันกระชั้นชิดมาก”

“นั่นเป็นเพราะข้ากำลังจะเข้าเมืองหลวง ข้าจึงอยากที่จะหมั้นหมายกับพี่เย่จือไว้เสียก่อน” กู้เสี่ยวหวานเอ่ยด้วยท่าทีอย่างจริงจัง ความตั้งใจของนางแน่วแน่ยิ่งนัก “ข้าชอบเขาและอยากอยู่กับเขาไปชั่วชีวิต เจ้ายังคงไม่เข้าใจความรู้สึกนี้หรอก ความรู้สึกที่ว่าข้ารักเขาแต่เพียงผู้เดียว”

คำพูดของกู้เสี่ยวหวานดังก้องอยู่ในหัวของกู้หนิงอัน แม้ว่าเขาจะยังไม่บรรลุนิติภาวะ แต่ถ้อยคำนั้นทรงพลังและฝังรากลึกในหัวใจของเขา

กู้หนิงอันยังคงต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเห็นความมุ่งมั่นของพี่สาว ต่อให้ตนจะพูดอะไรออกไปก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจของพี่สาวได้

เพียงแต่เขายังมีความรู้สึกแปลกประหลาดอยู่ในใจ

ฉินเย่จือผู้นี้ต้องวางแผนอะไรบางอย่างไว้ ไม่เช่นนั้นทำไมเขาถึงยืนยันที่จะหมั้นหมายกับพี่สาวก่อนที่เข้าเมืองหลวงเช่นนี้

กู้หนิงอันขมวดคิ้วอย่างไม่สบายใจ

ครั้นอาจั่วได้ยินการสนทนาที่นี่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อได้ยินคำพูดของคุณหนูก็ทำให้อาจั่วรู้สึกมีความสุข และคิดว่าจะนำเรื่องนี้ไปบอกกับเจ้านายของตนเอง เพื่อทำให้เขามีความสุขและพึงพอใจ

แน่นอนว่าเมื่อฉินเย่จือได้ยินข่าวในร้านจิ่นฝูวันนี้ก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย กังวลจนกระทั่งนอนไม่หลับ แต่โชคดีที่ได้รับข่าวดีเสียก่อน จึงทำให้เขานอนหลับสนิทโดยมีคำพูดของกู้เสี่ยวหวานลอยก้องอยู่ในหัว

วันที่ 9 เดือน 7 เป็นฤกษ์งามยามดีในการจัดงานมงคล

กู้ฟางสี่และป้าจางช่วยกู้เสี่ยวหวานเปลี่ยนชุดอีกครั้ง เป็นครั้งแรกที่นางอยู่ในชุดสีแดงสดทั้งตัว ขับผิวของหญิงสาวดูมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น

แม้แต่กู้ฟางสี่ที่ช่วยนางแต่งหน้าก็ยังมองหลานสาวด้วยความประหลาดใจ “เสี่ยวหวานของข้าโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ดูนางตอนนี้สิ สวยอย่างไม่อาจหาสิ่งใดเปรียบ!”

“ใช่ นางสวยเหลือเกิน วันเวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว เด็กคนนี้กำลังจะแต่งงานแล้ว” ระหว่างที่พูด ป้าจางก็รู้สึกตื้นตันใจ แต่เนื่องจากวันนี้เป็นวันแห่งความสุข นางจึงรีบกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลลงมาแล้วคลี่ยิ้มอย่างมีความสุข

“ถูกต้อง เด็กตัวน้อยที่เคยอยู่ในอ้อมแขนของเรากำลังจะถูกพรากจากไป” กู้ฟางสี่รู้สึกถึงความเศร้าของป้าจาง จึงเอ่ยประโยคที่ทำให้นางหัวเราะออกมา

กู้เสี่ยวหวานก็มีความสุขเช่นกันเมื่อถูกญาติผู้ใหญ่ทั้งสองหยอกล้อ ใบหน้างดงามขึ้นสีแดงระเรื่อ

ชุดสีแดงบนร่างกายมีความประณีตงดงาม มันทั้งเบาบางและอ่อนนุ่มราวกับถูกห่อไว้ในความนุ่มนวล เอวคอดกิ่วถูกพันด้วยแถบผ้าผืนสีแดง ขับใบหน้า เอว และไหล่ของนางให้บางยิ่งขึ้น

“โห! ท่านพี่ของข้าสวยมาก ถ้าพี่เขยเห็น เขาต้องตกตะลึงอย่างแน่นอน” กู้เสี่ยวอี้วิ่งเข้ามาจากข้างนอก เมื่อเห็นความงามของกู้เสี่ยวหวาน นางก็ได้แต่ตะลึงงัน

“ท่านพี่ ท่านสวยมาก เหมือนเทพที่ตกลงมาจากฟากฟ้า” กู้เสี่ยวอี้ชมเชยเกินจริง

หลังจากได้ยินคำชมนี้ กู้เสี่ยวหวานก็หัวเราะเบา ๆ “เทพที่ตกลงมาจากท้องฟ้ากระแทกพื้นก่อนหรือเปล่า?”

ถ้ามันตกลงมาจากท้องฟ้าก็จะกลายเป็นขยะ จะมองเห็นความงดงามนั้นได้อย่างไร

กู้เสี่ยวอี้ไม่รู้ว่าสิ่งที่นางพูดนนั้นมีบางอย่างผิดปกติ นางทำได้เพียงเกาหัวและหัวเราะเขินอาย “ท่านพี่ วันนี้ท่านสวยมาก”

กู้ฟางสี่ยิ้มและพูดว่า “สิ่งที่เจ้าพูดไม่ได้ผิด แต่ก็อย่าได้พูดเกินจริง เมื่อถึงคราวเจ้าแต่งงาน เจ้าก็จะสวยเช่นนี้เหมือนกัน”

ประโยคนี้ทำให้ใบหน้าของกู้เสี่ยวอี้ขึ้นสีแดง “ท่านอา ท่านกำลังพูดถึงอะไร? ข้าไม่ต้องการแต่งงาน ข้าอยากอยู่กับท่านอาไปตลอดชีวิต”

“ฮึ่ม เจ้าก็ว่าไปนั่น ถ้าในอนาคตเจ้าพบคนที่เจ้าชอบ อย่าร้องไห้ขอร้องให้ข้าอนุญาตให้เจ้าแต่งงานล่ะ” กู้ฟางสี่กล่าวด้วยรอยยิ้ม

คำพูดของกู้เสี่ยวอี้ทำให้ทุกคนหัวเราะครืนอย่างมีความสุข

ในขณะนี้กู้หนิงผิงตะโกนด้วยความประหลาดใจจากข้างนอก “ท่านพี่ พี่ใหญ่ฉินมาแล้ว พี่ใหญ่ฉินมาแล้ว”

สองวันมานี้กู้เสี่ยวหวานได้เรียนรู้มารยาทสำหรับพิธีการในสมัยโบราณ

เนื่องจากฉินเย่จือไม่ได้มาจากเมืองหลิวเจีย เขาจึงไม่สามารถอาศัยอยู่ในสวนกู้ได้ ฉินเย่จือจึงต้องไปอาศัยอยู่ในร้านจิ่นฝูชั่วคราวเป็นเวลาสองวัน

จากนั้นเมื่อถึงวันที่ 9 เดือน 7 ฉินเย่จือขี่ม้าตัวสูงสง่าและนำเกี้ยวเจ้าสาวมายังสวนกู้เพื่อมารับกู้เสี่ยวหวาน และพานางไปที่ร้านจิ่นฝู จากนั้นก็จะเชิญแขกเหรื่อมาร่วมเฉลิมฉลองเป็นการประกาศบอกทุกคนว่าทั้งสองหมั้นหมายกันแล้ว แล้วจะรอถึงช่วงเวลาที่พวกเขาทั้งสองจะแต่งงานกันได้

กู้เสี่ยวหวานกำผ้าเช็ดหน้าในมือของแน่นอย่างรู้สึกประหม่า

ชาติที่แล้วนางยังไม่เคยมีความรักเลยด้วยซ้ำ แต่ในชีวิตนี้นางกำลังจะเข้าสู่พิธีหมั้น หากพูดกันตามตรง นางยังรู้สึกประหม่าอยู่เล็กน้อย

กู้ฟางสี่ซึ่งอยู่ข้าง ๆ เมื่อได้ยินว่าฉินเย่จือมาถึงแล้ว นางกับป้าจางจึงขึ้นไปช่วยประคองกู้เสี่ยวหวาน “เสี่ยวหวาน ถึงเวลาแล้ว ไปกันเถอะ”

กู้เสี่ยวหวานถูกประคองออกไป ตอนนี้เมื่อมีคนอยู่ข้างกาย จิตใจของนางก็สงบลงเล็กน้อย

เพราะนางยังไม่ได้แต่งงาน ดังนั้นจึงไม่ได้คลุมผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว นางเดินจากห้องส่วนตัวสู่ทางเดิน ผ่านลานกลางบ้านที่ทอดยาวมาถึงห้องโถง ไปจนถึงทางเข้าหลัก

สถานที่แห่งนี้คือที่ที่นางเคยเดินนับครั้งไม่ถ้วน วันนี้เป็นครั้งแรกที่กู้เสี่ยวหวานนับมันทีละก้าว หนึ่ง… สอง… สาม… ห้าสิบหก… เจ็ดสิบ…

ยิ่งใกล้มากขึ้นเท่าไร จิตใจก็ยิ่งสั่นไหว

เมื่อนับถึงขั้นก้าวที่เจ็ดสิบเจ็ด นางเงยหน้าขึ้นและเห็นชายในชุดสีแดงบนหลังม้ากำลังมองมาที่นางด้วยรอยยิ้ม

รอยยิ้มที่คุ้นเคย คิ้วเรียวได้รูปเต็มไปด้วยความเสน่หา

ชายบนหลังม้ากระโดดลงจากหลังม้าแล้วก้าวไปข้างหน้า และอุ้มกู้เสี่ยวหวานขึ้นท่ามกลางเสียงอุทานของทุกคน “หวานเอ๋อร์ อย่ากลัวไปเลย!”

เขาไม่ต้องการให้นางเดินด้วยตนเอง และก็ไม่ต้องการให้นางเผชิญกับความกังวล

นับตั้งแต่ลูกแมวปรากฏตัวต่อสายตาของเขา สายตาของเขาไม่เคยละจากนางเลยแม้แต่ครึ่งก้าว

แมวน้อยกำลังถูกใครบางคนประคองไว้ และศีรษะของนางก็ก้มต่ำตลอดเวลา จึงทำให้ไม่สามารถมองเห็นการแสดงออกของนางได้อย่างชัดเจน

แต่ทำไมเขาจะไม่เห็นไหล่ที่สั่นไหวเล็กน้อยของแมวน้อยตัวนั้นเล่า? มันเป็นการบอกเขาว่าตอนนี้นางกำลังรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

นางประหม่า เขาก็ประหม่าเช่นกัน

เดิมทีเขาคิดว่าเมื่อคืนนี้เขาจะต้องทนทุกข์ทรมานจากการนอนไม่หลับ แต่หลังจากได้ยินคำพูดที่จริงใจจากแมวน้อย เขาก็ผล็อยหลับไปทันที

แต่หลังจากนอนไปได้ไม่นาน เขาก็กังวลว่าจะนอนสบายจนเกินเวลา และทำให้งานหมั้นล่าช้า เขาจึงลืมตาขึ้นด้วยความงุนงงและนอนพลิกตัวไปมาตลอดทั้งคืน

เมื่อก่อนตอนเขารู้ว่าเขาจะนำทหารชั้นยอดหนึ่งแสนนายไปต่อสู้กับกองทัพนับแสนของศัตรูในวันรุ่งขึ้น เขาไม่เคยกระวนกระวายจนนอนไม่หลับเช่นนี้มาก่อน