ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1371 หาไม่เจอก็ฝังไปพร้อมกับคนตาย

บทที่ 1371 หาไม่เจอก็ฝังไปพร้อมกับคนตาย

“เสี้ยนจู่ เสี้ยนจู่ ข้าน้อยมีตาหามีแววไม่ ข้าไม่รู้ว่าเสี้ยนจู่จะมากลางดึกเช่นนี้ เสี้ยนจู่ไว้ชีวิตข้าด้วย ไว้ชีวิตข้าด้วย” คนรับใช้เปลี่ยนท่าทีของเขาอย่างฉับไว คุกเข่าลงที่พื้นอย่างประจบสอพลอและร้องขอความเมตตาด้วยความหวาดกลัว “ข้าน้อยสมควรตาย ข้าน้อยสมควรตาย ข้าไม่รู้ว่าเป็นคุณชายกู้ ข้าน้อยสมควรตาย ข้าต่างหากที่รนหาที่ตาย”

“เจ้ารนหาที่ตาย ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวว่าเลือดของเจ้าจะเปื้อนดาบข้า ข้าตัดลิ้นของเจ้าไปแล้ว” กู้หนิงผิงพูดด้วยความโมโห และดาบก็ถูกเก็บเข้าไปในฝักตามเดิม

“คุณชายกู้ ไว้ชีวิตด้วย เสี้ยนจู่ไว้ชีวิตด้วย” คนรับใช้คนนั้นเอาหัวโขกพื้นไม่หยุด

กู้เสี่ยวหวานไม่แม้แต่จะสนใจคนผู้นั้น นางเดินตรงไปที่ประตูและพูดอย่างเย็นชา “รีบไปรายงานนายท่านของเจ้าว่าข้ามาขอพบ เร็วเข้า!”

คนรับใช้คนนั้นรีบวิ่งไปหาจ้าวสวิ่นทันทีด้วยท่าทีหวาดกลัว

ในขณะนี้จ้าวสวิ่นกำลังนอนหลับสนิทอยู่กับฮูหยินจ้าวก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น จ้าวสวิ่นตื่นจากห้วงแห่งฝันอย่างอารมณ์เสีย “ดึกดื่นขนาดนี้ เกิดเรื่องอะไรขึ้น”

เสียงของคนรับใช้คนนั้นสั่นเครือจนแทบจะร้องไห้ออกมา “นายท่าน เสี้ยนจู่มาขอรับ มาพร้อมกับคนมากมาย”

อะไรนะ

เสี้ยนจู่มางั้นรึ?

ครั้นได้ยินชื่อนี้ จ้าวสวิ่นและภรรยาก็รีบลุกขึ้นจากเตียง ทั้งสองคนมองหน้ากันด้วยความสงสัย และต่างคนต่างเห็นความกังวลในสายตากันและกัน “ดึกขนาดนี้แล้ว เสี้ยนจู่มาทำอะไรที่นี่”

ทั้งสองคนครุ่นคิดและรีบลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยในชั่วพริบตา และยังเห็นคนรับใช้คนนั้นยืนอยู่ที่หน้าประตู

ในขณะที่จ้าวสวิ่นติดกระดุมเสื้อพลางถามไปด้วย “เสี้ยนจู่อยู่ที่ไหน”

“รออยู่ที่ห้องโถงขอรับ” หน้าผากของคนรับใช้คนนั้นมีเลือดไหลซึม ใบหน้ายับยู่ยี่พร้อมจะร้องไห้ออกมาทุกเมื่อ

“ดึกขนาดนี้แล้ว เสี้ยนจู่ได้พูดอะไรหรือไม่” ฮูหยินจ้าวเห็นรอยแผลบนหน้าผากของเขา จึงรีบถามทันที

“ข้าน้อยก็ไม่ทราบเหมือนกัน” คนรับใช้คนนั้นแทบจะร้องไห้ออกมาและพูดอย่างเสียใจ “คุณชายรองตระกูลกู้ดุร้ายมาก เอาดาบมาจ่อที่คอข้า ทำให้ข้าน้อยกลัวจนแทบตาย”

จ้าวสวิ่นและฮูหยินจ้าวมองหน้ากันและยิ่งรู้สึกแปลกใจมากขึ้น

พวกเขาไม่ได้สร้างเรื่องอะไร แล้วเหตุใดเสี้ยนจู่ถึงมาที่บ้านจ้าวตอนดึกดื่นแบบนี้

เป็นไปได้หรือไม่ว่าที่ระดมพลมาเพื่อถามเรื่องอาชญากรรม

ตอนที่กู้เสี่ยวหวานมาถึงห้องโถง นอกจากเทียนที่จุดเอาไว้เล่มเดียว ทั่วบริเวณโดยรอบก็มืดสนิท ฉือโถวจุดเทียนเล่มอื่นในห้องโถงทำให้ภายในห้องสว่างขึ้น

เมื่อจ้าวสวิ่นมาถึงห้องโถงก็เห็นกู้เสี่ยวหวานและคนอื่น ๆ ยืนรอด้วยสีหน้าท่าทีที่จริงจัง

เมื่อเห็นสิ่งนี้ จ้าวสวิ่นก็เตะคนรับใช้ “ไอ้สารเลว เสี้ยนจู่อยู่ที่นี่ ยังไม่รู้จักไปชงชามาให้อีก”

คนรับใช้คนนั้นถูกเตะอีกครั้ง เขาส่งเสียงร้องโอดโอยและรีบลุกวิ่งไปทันที

จ้าวสวิ่นและฮูหยินจ้าวเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้ากู้เสี่ยวหวานและเอ่ยถามว่า “เสี้ยนจู่ ดึกป่านนี้แล้ว ท่านมาถึงตระกูลจ้าว มีอะไรให้รับใช้หรือ”

“คุณชายรองตระกูลจ้าวอยู่บ้านหรือไม่” กู้เสี่ยวหวานถามอย่างเย็นชาโดยไม่สนใจคำพูดของจ้าวสวิ่น

“เจี๋ยเอ๋อร์” เมื่อจ้าวสวิ่นได้ยินก็ตกตะลึง จากนั้นก็เรียกด้วยเสียงดัง “ใครก็ได้ รีบไปเรียกคุณชายรองมา”

จ้าวสวิ่นพูดเสร็จก็หันมาคุยกับกู้เสี่ยวหวานอีกครั้งด้วยรอยยิ้ม “เสี้ยนจู่ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือถึงมาที่นี่ตอนดึกดื่น เหตุใดเจ้าจึงมาตามหาไอ้ลูกหมาของข้า ไอ้ลูกหมานั่นทำเรื่องอะไรผิด”

เมื่อเอ่ยถึงตรงนี้ ฮูหยินจ้าวขมวดคิ้วหันไปมองจ้าวสวิ่นแวบหนึ่งแล้วไม่ได้พูดอะไร

จ้าวสวิ่นพูดไปไม่น้อยเลยทีเดียว แต่กู้เสี่ยวหวานยังคงไม่ได้พูดสักคำ จ้าวสวิ่นพูดจนเหนื่อยแต่เห็นกู้เสี่ยวหวายื่นจ้องไปที่พื้นอย่างเย็นชา ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองตนเองด้วยซ้ำ

จ้าวสวิ่นตัวสั่นลุกลี้ลุกลน พูดไปมากขนาดนั้น แต่กลับไม่ได้รับเสียงตอบรับใด ๆ จากกู้เสี่ยวหวานสักนิด

ฮูหยินจ้าวก็เช่นกัน มองจ้าวสวิ่นอย่างใจจดใจจ่อและชำเลืองมองกู้เสี่ยวหวาน

ในเวลานี้มีคนมากระซิบข้างหูจ้าวสวิ่น แต่แล้วสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป “เจ้าว่าอะไรนะ คุณชายรองไม่อยู่บ้าน”

คนผู้นั้นพยักหน้า “ใช่ขอรับ ได้ยินว่าออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา”

เมื่อจ้าวสวิ่นได้ยินเช่นนั้น สีหน้าก็เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เขารีบหันไปมองที่กู้เสี่ยวหวาน ประจวบเหมาะกับกู้เสี่ยวหวานที่เงยหน้าขึ้นมา และดวงตาคู่นั้นมองมาที่เขาอย่างเย็นยะเยือก

จ้าวสวิ่นรู้สึกชาวาบไปทั้งร่างกาย “เสี้ยนจู่ ท่านมีเรื่องอะไรบอกข้าก็เหมือนกัน ข้าจะส่งคนไปลากตัวไอ้ลูกหมานั่นกลับมา”

กู้เสี่ยวหวานลุกขึ้นยืนแล้วมองจ้าวสวิ่นอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะปริปากและพูดบางอย่างที่ทำให้ฮูหยินจ้าวเกือบหมดสติ “นายท่านจ้าว ถ้าหากเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับหนิงอันของข้า ข้าก็จะฝังตระกูลจ้าวไปพร้อมกัน”

นัยต์ตาเฉียบคมเหมือนมีดที่เฉือนผ่านหน้าจ้าวสวิ่นและฮูหยินจ้าว ทั้งจ้าวสวิ่นและฮูหยินจ้าวเบิกตากว้าง พอพวกเขารู้สึกตัวอีกที ก็ไม่เห็นกู้เสี่ยวหวานและคนอื่น ๆ แล้ว

หนิงอัน กู้หนิงอัน

จ้าวจื่อเจี๋ยจับตัวกู้หนิงอันไป

ฮูหยินจ้าวจับแขนของจ้าวสวิ่นและพูดทั้งน้ำตา “นายท่าน เราควรทำอย่างไร”

“ทำอย่างไรหรือ? ยังไม่รีบไปลากตัวไอ้ลูกเนรคุณนั่นกลับมาอีก” จ้าวสวิ่นกระทืบเท้าด้วยความโกรธและตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “ใครก็ได้เรียกทุกคนที่อยู่ในนี้ให้ออกไปตามหา หากหาไม่พบก็อย่าได้กลับมา”

จ้าวสวิ่นโกรธจนหน้าซีด ฮูหยินจ้าวแทบจะหลั่งน้ำตาออกมา “ตอนนั้นข้าบอกแล้วว่าอย่ารับพวกเขากลับมา แต่ท่านก็ไม่ฟัง ตอนนี้ทำให้เสี้ยนจู่ขุ่นเคือง ต่อไปทุกอย่างจบเห่แน่”

จ้าวสวิ่นร้อนใจทั้งโกรธและเกลียด ตอนนี้ฟังที่ฮูหยินจ้าวพูดก็ยิ่งทำให้โกรธจนต้องกัดฟันแน่น

“ลูกเนรคุณ ถ้าข้าเจอตัวเจ้าเมื่อไร คอยดูนะว่าข้าจะหักขาเจ้าหรือไม่” จ้าวสวิ่นพูดด้วยความโมโห

เมื่อเห็นท่าทีแสดงออกของจ้าวสวิ่นแล้ว ฮูหยินจ้าวก็สงบลงเล็กน้อย “นายท่าน ถ้าหาแบบนี้คงหาไม่พบแน่ ที่เสี้ยนจู่พาคนมาที่นี่ แน่นอนว่าหาไม่พบจึงได้พาคนมา พวกเราออกไปหาแบบนี้ก็หาไม่พบแน่ พวกเราลองไปถามอวิ๋นเอ๋อร์ดูสิ อวิ๋นเอ๋อร์ต้องรู้อะไรบางอย่างแน่นอน”