ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1524 คนคนนี้คือใคร

บทที่ 1524 คนคนนี้คือใคร

“ท่านพี่ดูสิ คนเยอะมากเลย งานเลี้ยงปีก่อน ๆ มีคนเยอะขนาดนี้ที่ไหนกัน” ถานอวี้ซูถอนหายใจ “ดูเหมือนว่าปีนี้จวนซูใช้นักประพันธ์ชื่อดัง”

อันที่จริงแค่มีสถานที่ที่สามารถรองรับผู้คนจำนวนมากได้ เกรงว่าจะเกินความสามารถของครอบครัวขุนนางทั่วไป

“ได้ยินมาว่าครั้งนี้นายน้อยของตระกูลซูเข้าร่วมด้วย แต่ปีก่อน ๆ เขาไม่เคยเข้าร่วมเลยสักครั้ง” มีผู้หญิงสองคนที่แต่งกายงดงามเดินผ่านกู้เสี่ยวหวานไป และผู้หญิงในชุดสีชมพูคนหนึ่งก็พูดอย่างเขินอาย “ท่านพี่ ข้าได้ยินมาว่าซูจือเยว่นายน้อยของตระกูลซูเปี่ยมไปด้วยความสามารถ เก่งทั้งบุ๋นและบู๊ หน้าตาหล่อเหลา ฉลาดหลักแหลม ข้าฝันว่าจะได้พบกับนายน้อยคนนี้ตั้งแต่อยู่นอกเมือง แม้ว่าจะเสียเวลาไปยี่สิบปีก็คุ้มค่า”

“จุ๊ ๆ” ผู้หญิงในชุดสีม่วงถัดจากผู้หญิงคนนั้นมองไปรอบ ๆ แล้วพูดด้วยเสียงเบาว่า “เจ้าอย่าพูดว่าสนใจนายน้อยตระกูลซู เจ้าไม่อยู่ในเมืองหลวงคงจะไม่รู้สินะ หมิงตูจวิ้นจู่ประกาศต่อสาธารณชนว่านายน้อยตระกูลซูเป็นคนที่นางชื่นชอบ หากเจ้ากล้าแย่งเขากับหมิงตูจวิ้นจู่ เจ้าไม่กลัวตายหรือ”

ผู้หญิงในชุดสีม่วงพูดอย่างรีบร้อนและลนลาน

“หมิงตูจวิ้นจู่” หญิงสาวในชุดสีชมพูได้ยินหญิงสาวในชุดสีม่วงพูดแบบนั้นก็หน้าซีดด้วยความตกใจ “ท่านพี่ นางน่ากลัวขนาดนั้นจริงหรือ”

“นางไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น แต่นางน่ากลัวยิ่งกว่านั้นมาก เจ้าต้องไม่เปิดเผยว่าเจ้าสนใจนายน้อยซู มิฉะนั้นจุดจบของเขาจะเป็นอย่างไรข้าไม่อาจรู้ได้ ไม่ใช่แค่เจ้า แต่รวมถึงพ่อแม่พี่น้องของเจ้าด้วย และมันยังสร้างความเดือดร้อนให้เขาด้วย” หญิงในชุดสีม่วงพูดอย่างกระตือรือร้น สิ่งที่นางพูดนั้นจริงจังมาก และเป็นการเตือนที่ดีที่สุดสำหรับลูกพี่ลูกน้องของตัวเอง

ไม่ใช่เรื่องสนุกที่จะไปยุ่งกับหมิงตูจวิ้นจู่ผู้นี้

ถานอวี้ซูไม่รู้จักหญิงสาวสองคนนั้น ตอนที่เห็นถานอวี้ซู พวกนางก็ทำเพียงชำเลืองมองเท่านั้น แต่เมื่อเห็นชุดที่ถานอวี้ซูและกู้เสี่ยวสวมใส่ ดวงตาของนางก็เบิกกว้างขึ้น จากนั้นก็เสมองไปทางอื่น

ในไม่ช้า สาวใช้คนหนึ่งก็เข้ามาทำความเคารพที่ด้านข้างของถานอวี้ซู “ฮู้กั๋วจวิ้นจู่ เสี้ยนจู่อันผิง”

กู้เสี่ยวหวานจำคนผู้นี้ได้ นางคือสาวใช้ข้างกายของซูเฉี่ยนเยว่

“คุณหนูของข้ารอท่านทั้งสองอยู่ในจวนนานแล้ว เชิญตามข้าน้อยมาทางนี้เจ้าค่ะ” สาวใช้เดินนำ โดยมีกู้เสี่ยวหวานและถานอวี้ซูเดินตาม

ระหว่างทาง คุณหนูและคุณชายเห็นถานอวี้ซูก็ก้มศีรษะทำความเคารพ

ในบรรดาคนที่ทำความเคารพ กู้เสี่ยวหวานยังจำหญิงสาวที่เข้าร่วมงานเลี้ยงของหมิงตูจวิ้นจู่ในตอนนั้นได้ เมื่อพวกนางเห็นตัวเอง สายตาแสดงท่าทีเหยียดหยามออกมา

พวกนางไม่แม้แต่จะมองไปที่กู้เสี่ยวหวาน แม้ว่าจะรับรู้ถึงสายตาของกู้เสี่ยวหวานที่มองมาก็หันกลับมามองอย่างดูถูกเหยียดหยาม สายตาเต็มไปด้วยการเหน็บแนม และไม่กล้ายอมรับว่าตนเองรู้สึกอิจฉาอีกฝ่าย

มีชายคนหนึ่งเห็นกู้เสี่ยวหวาน เห็นนางใส่กระโปรงสีขาว ที่ชายกระโปรงมีดอกไห่ถังสีแดงสดยิ่งทำให้ผิวของนางสวยยิ่งขึ้น ใบหน้าที่ดูเรียบร้อยถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องประทินโฉมเบา ๆ คิ้วเรียวที่งดงามเรียงตัวอย่างไร้ที่ติ

สวยโดดเด่น กลับไม่ชอบทำตัวเด่น ยังมีความสูงส่งและทำให้คนไม่กล้าดูหมิ่น

ความโดดเด่นนั้นทำให้ทุกคนกระซิบกระซาบกัน “หญิงสาวที่อยู่ถัดจากฮู้กั๋วจวิ้นจู่เป็นจากสตรีตระกูลใด ช่างงามสง่ายิ่งนัก”

ระหว่างทางที่เดิมตามหลังสาวใช้ กู้เสี่ยวหวานมองลานข้างหน้าอย่างเงียบ ๆ มีการแกะสลักตามราวบันไดและอาคารทุกที่ประดับประดาด้วยโคมไฟและพู่ห้อยสวยงาม เพื่อเตรียมงานเลี้ยง จวนซูระดมความคิดมากมายจริง ๆ

กู้เสี่ยวหวานเดินตามหลังสาวใช้เข้าไปข้างใน ในไม่ช้าก็มาถึงสถานที่อันกว้างขวาง ได้ยินเสียงร้องเพลงและเสียงหัวเราะอย่างคึกคักลอยเข้าหู

เสียงหัวเราะที่มีเสน่ห์และเสียงที่นุ่มนวลของหญิงสาวทะลุกำแพงมาถึงหูของกู้เสี่ยวหวาน

“จวิ้นจู่ เสี้ยนจู่ คุณหนูของข้าอยู่ข้างใน เพื่อทักทายคุณหนู เชิญท่านทั้งสองตามข้ามา” สาวใช้พูดและเดินนำถานอวี้ซูกับกู้เสี่ยวหวานเข้าไปด้วยความเคารพ

ก่อนที่กู้เสี่ยวหวานจะเข้าไป จู่ ๆ ถานอวี้ซูก็ดึงนางไว้แล้วพูดว่า “ท่านพี่ ในนี้คนเยอะ พวกเราอยู่ด้วยกันตลอด อย่าแยกกันนะ”

ถานอวี้ซูคิดมากเพราะซูเฉี่ยนเยว่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับหมิงตูจวิ้นจู่ งานเลี้ยงครั้งนี้ หมิงตูจวิ้นจู่อาจมาในฐานะแขกคนสำคัญของจวนซู

ซูหมิ่นเป็นปฏิปักษ์กับกู้เสี่ยวหวาน คราวนี้บางทีนางอาจจะฉวยโอกาสตอนที่ผู้คนพลุกพล่านทำเรื่องลับลมคมในบางอย่าง

กู้เสี่ยวหวานบีบมือของนางและฮัมเพลงเบา ๆ

จากนั้นทั้งสองก็เดินเข้าไปในลานบ้าน เห็นนางรำใส่ชุดสีแดงและสีเขียวร้องเพลงและเต้นรำอย่างคึกคัก

สีสันแพรวพราว งดงามยิ่งยวด

ชายหนุ่มและหญิงสาวพบกันและตกหลุมรักกัน ช่างเป็นอะไรที่สวยงาม

ลานบ้านเต็มไปด้วยดอกไม้ตามเทศกาลและกระถางดอกไม้ซึ่งถูกจัดเรียงเป็นกลุ่มตรงนี้ ตรงนั้น และคุณหนูเหล่านั้นแต่ละคนสวมเสื้อผ้าและเครื่องประดับที่ประณีตสวยงาม บนใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มที่งดงามอย่างสมบูรณ์แบบ

ถานอวี้ซูก้าวเข้าไป ก็มีคนประกาศทันทีว่า “ฮู้กั๋วจวิ้นจู่มาแล้ว”

ทุกคนมองไปที่ประตูอย่างพร้อมเพรียงกัน ก็เห็นหญิงสาวกลุ่มนั้นหยุดกระซิบกระซาบ แต่ละคนก็ยืดตัวตรงและคำนับถานอวี้ซู “ทักทายฮู้กั๋วจวิ้นจู่”

ถานอวี้ซูโบกแขนเสื้อเบา ๆ มองไปที่นางรำจำนวนมากและพูดเสียงเรียบ “ไม่จำเป็นต้องสุภาพขนาดนั้น ลุกขึ้นเถอะ”

หลังจากนั้น หญิงสาวเหล่านั้นก็ลุกขึ้นขอบคุณถานอวี้ซู

ทันทีที่เงยหน้าขึ้น มีคนมองแม่นางในชุดสีขาวที่อยู่ข้างถานอวี้ซูอย่างอยากรู้อยากเห็น

ยังมีคนที่จำได้ว่าเป็นเสี้ยนจู่อันผิงที่เข้าร่วมงานเลี้ยงที่จวนของหมิงตูจวิ้นจู่ในวันนั้น บางคนมีสีหน้าเยาะเย้ยและบางคนมีสีหน้าเหลือเชื่อ

กู้เสี่ยวหวานไม่ได้สนใจสายตาของคนเหล่านี้ และไม่พูดอะไรสักคำ สายตามองตรงไปข้างหน้า ไม่ได้แสดงความเขินอายหรือขี้ขลาดเพราะสายตาของหญิงสาวเหล่านั้น