ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1681 ตุ๊กตาหนึ่งร้อยตัว

บทที่ 1681 ตุ๊กตาหนึ่งร้อยตัว

ท่วงท่าของกู้เสี่ยวหวานอ่อนน้อมกว่าหลินจิ้งหรูคนเช่นนี้หากองค์หญิงลำเอียงนั่นก็หมายความว่าฮ่องเต้ก็ลำเอียงเช่นกัน

ฮ่องเต้ลำเอียง

คุณหนูคนนั้นมองกู้เสี่ยวหวานที่มีใบหน้างดงามและรูปร่างที่บอบบาง เมื่อนึกได้ว่ากู้เสี่ยวหวานได้รับแต่งตั้งเป็นจวิ้นจู่เพราะเข้าวังครั้งก่อนคนผู้นี้ต้องไม่ธรรมดาแน่นอน

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ คุณหนูคนนั้นก็รีบก้มหน้าลงและโน้มน้าวใจตนเองว่าต่อไปห้ามล่วงเกินอันผิงจวิ้นจู่ผู้นี้อีกเด็ดขาด

ล่วงเกินซูหมิ่นจวิ้นจู่คือหมดหนทาง ไม่แน่ หากล่วงเกินอันผิงจวิ้นจู่คงถูกตัดหัวทั้งตระกูล

องค์หญิงได้ตุ๊กตามาเพิ่มอีกหนึ่งตัวในใจก็รู้สึกดีใจมาก เดิมทีนางก็ชอบของสิ่งนี้อยู่แล้ว

ครั้งก่อนกู้เสี่ยวหวานส่งมาให้นางที่วังสองตัว นางได้เอาไปว่างไว้ที่ตำหนัก ยิ่งมองก็ยิ่งชอบ ดังนั้นจึงคิดว่าจะต้องหามาเพิ่มแน่นอน

ดังนั้นวันนี้นางมาที่นี่ก็เพื่อจุดประสงค์นี้

เมื่อเห็นว่าคนพวกนี้ล้วนชื่นชอบตุ๊กตาของกู้เสี่ยวหวาน แต่ปากยังเอาแต่พูดจาไม่ดีเกี่ยวกับกู้เสี่ยวหวาน ในใจก็รู้สึกรำคาญมาก ดังนั้นนางจึงต้องลงดาบเรื่องนี้

คุณหนูคนนั้นยอมสละตุ๊กตาและมอบให้นาง ในเมื่อไม่ต้องการแล้วเช่นนั้นก็อย่าเสียใจภายหลังแล้วกัน

มีคุณหนูเห็นองค์หญิงชอบตุ๊กตาก็มองดูของตัวเองในมือ บางคนลุกขึ้นมาและพูดกับองค์หญิงอย่างประจบสอพลอ “หากองค์หญิงชอบ หม่อนฉันจะมอบตุ๊กตานี้ให้องค์หญิง”

องค์หญิงลี่หัวมองตุ๊กตาสามสี่ตัวนั้นด้วยแววตาตื่นเต้น “พวกเจ้าไม่เอาหรือ”

“แค่องค์หญิงชอบก็เพียงพอแล้ว” ถึงแม้คนเหล่านั้นจะไม่เต็มใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อองค์หญิงชอบ ต่อให้เป็นดวงดาวบนท้องฟ้าก็จะไปเอามาให้ นับประสาอะไรกับตุ๊กตาเล็ก ๆ

เพียงตัวเดียว

ยิ่งไปกว่านั้น ตุ๊กตาเล็ก ๆ พวกนี้ก็คงซื้อมาจากบนถนนด้วยเงินไม่กี่ตำลึง และมันก็ดูซอมซ่อมาก

มีตุ๊กตาพวกนี้มากมายบนท้องถนน

องค์หญิงลี่หัวเหลือบมองกู้เสี่ยวหวานว่าของที่ได้มาแล้วไม่คืน “ดีดี ในเมื่อพวกเจ้าไม่เอา เช่นนั้นเอามาให้ข้าเถอะ แต่พวกเจ้าอย่าเสียใจในภายหลังล่ะ”

คนพวกนั้นต่างก็มองหน้ากันและกันด้วยความสงสัย

เหตุใดต้องเสียใจภายหลัง

เสียใจภายหลังเพราะสละตุ๊กตาที่ซื้อมาด้วยเงินไม่กี่ตำลึงให้องค์หญิงหรือ เมื่อเห็นท่าทางขององค์หญิงเช่นนั้น ก็คิดว่านางต้องชอบตุ๊กตานี้มากแน่นอน

ทุกคนหัวใจเต้นรัวและยังคงมอบตุ๊กตาให้องค์หญิง โดยที่องค์หญิงก็ไม่เกรงใจ ชี้ไปที่กล่องผ้าของพวกนางและถามอย่างสงสัย “อันนี้ของพวกเจ้าก็ให้ข้าด้วย”

คุณหนูคนที่ตกใจจนขาอ่อนแรงเมื่อครู่ เป็นลูกสาวอีกคนของตระกูลหวง ชื่อหวงอวี๋เซียง การมอบสิ่งของให้องค์หญิงนั้นไม่ใช่ปัญหาใด ดังนั้นจึงเอาของในมือมอบให้แก่องค์หญิง

ถาดในมือของนางกำนัลรับใช้ที่อยู่ด้านหลังองค์หญิงก็เต็มไปด้วยสิ่งของอีกครั้ง เมื่อองค์หญิงลี่หัวเห็นก็มีความสุขมาก

หมิงตูจวิ้นจู่ที่อยู่ข้าง ๆ เดิมทีก็เป็นคนปากร้าย ครั้งนี้เห็นองค์หญิงลี่หัวมีท่าทางดีใจเหมือนเด็กก็ไม่ค่อยพอใจ ปิ่นปักผมและตุ๊กตาพวกนี้สามารถหาได้อย่างง่ายดาย นางเป็นถึงองค์หญิงเคยเห็นของล้ำค่าที่สุดในใต้หล้า แต่ยังสนใจของซอมซ่อพวกนี้ น่าละอายจริง ๆ

“องค์หญิง นี่ไม่ใช่ตุ๊กตาและปิ่นปักผมยอดนิยม ของที่ท่านชอบเลือกสุ่มออกมาจากในวังล้วนดีกว่าปิ่นนี้หลายร้อยเท่าพันเท่า หากท่านชอบ ของข้าอันนี้ก็ให้ท่านแล้วกัน” ซูหมิ่นพูดจบก็ชำเลืองมองไปทางซูเฉี่ยนเยว่ และนางก็รู้ว่านั้นหมายถึงอะไร

ไม่มีทางเลือกจึงทำได้เพียงเอาปิ่นปักผมและตุ๊กตาของตนให้กับองค์หญิง

องค์หญิงไม่ได้สนใจคำเยาะเย้ยของซูหมิ่น เมื่อเห็นกล่องผ้าหลายกล่องก็ยิ้มและพูดขึ้น “ข้านำของขวัญออกมาไม่น้อย กลับไปครั้งนี้ก็นำของขวัญกลับไปไม่น้อย หากเสด็จแม่เห็นต้องบอกว่าครั้งนี้ข้าเดินทางออกมาล้วนได้แต่สิ่งที่คุ้มค่า”

คำพูดเหล่านี้ทำให้กู้เสี่ยวหวานหัวเราะออกมาเบา ๆ ถานอวี้ซูเห็นเช่นนี้ก็หัวเราะขึ้น “องค์หญิง ถาดวางนั้นของท่านเต็มแล้ว”

“เต็มแล้ว เต็มแล้ว” เมื่อกี้องค์หญิงลี่หัวเพิ่งนับได้สิบสามตัว ที่นี่มีคนทั้งหมดยี่สิบกว่าคน

แสดงว่าคนครึ่งหนึ่งได้มอบของขวัญที่ได้รับให้นาง ครั้งนี้นางได้กำไรแล้ว “ครั้งนี้ข้าได้กำไรมาก แต่ไหนแต่ไรมามีแต่มอบของให้ คิดไม่ถึงว่าวันนี้ยังจะหาเงินคืนมาได้”

“คิกคิก”

กู้เสี่ยวหวานรอจนกระทั่งทุกคนเงียบเสียงลงก็ได้ยินเสียงหัวเราะเสียงหนึ่งดังขึ้นมา ซูหมิ่นชี้ของพวกนั้นและพูดเหน็บแนม “องค์หญิงของพวกนี้รวมกันก็ไม่เกินสิบตำลึง ของเมื่อครู่ที่ท่านสุ่มเลือกมาให้นางล้วนล้ำค่ามากกว่าของพวกนี้ที่องค์หญิงลี่หัวชอบ วันพรุ่งนี้ข้าจะส่งคนไปมอบปิ่นปักผมหนึ่งร้อยชิ้นและตุ๊กตาอีกหนึ่งร้อยตัวให้องค์หญิง”

องค์หญิงลี่หัวดีใจแต่ไม่แสดงออก “หมิ่นเอ๋อร์ ที่เจ้าพูดเป็นความจริงหรือ แต่ข้าต้องการของที่เหมือนกันทั้งหมด”

“แน่นอนว่าจริงอยู่แล้ว” ซูหมิ่นเงยหน้าขึ้น ราวกับว่าไม่ได้สนใจของพวกนั้น วันพรุ่งนี้นางจะพกเงินไปสักสามสี่ร้อยตำลึงซื้อของพวกนี้มาให้หมด

“เช่นนั้นก็ดี คุณหนูทุกคนอยู่ที่นี่เป็นพยานให้ข้าด้วยล่ะ” ทันใดนั้นองค์หญิงลี่หัวก็พูดขึ้นอย่างเสียงดัง “หมิงตูจวิ้นจู่รับปากข้าแล้วว่าจะมอบตุ๊กตาที่เหมือน ๆ กันให้ข้าหนึ่งร้อยตัว ยังมีปิ่นปักผมอีกหนึ่งร้อยชิ้น หมิ่นเอ๋อร์พูดแล้วต้องรักษาคำพูด ข้าจะกลับไปรายงานเสด็จพี่ หากเจ้าไม่ส่งมา ถือเป็นการหลอกลวงเบื้องบน”

ขนตาขององค์หญิงลี่หัวยาวมาก ภายใต้ขนตาดำอีกานั้นทำให้เห็นการแสดงออกของสายตาไม่ชัด

“มันแน่นอน” จิตใจซูหมิ่นมึนงงเล็กน้อย หลังจากดื่มเหล้าผลไม้ไปก็รู้สึกเพียงว่าการคิดของนางเลอะเลือน

จึงมองไม่เห็นความดีใจเล็กน้อยขององค์หญิงลี่หัวที่อยู่ภายใต้สายตา

แต่มีบางคนที่ในใจยังรู้สึกอยากรู้อยากเห็น

หลอกลวงเบื้องบนเพื่อเงินไม่กี่ร้อยตำลึง

ทุกคนก็หัวเราะขึ้นมาจวนหมิงอ๋องมีทรัพย์สินมากมาย อย่าว่าแต่ไม่กี่ร้อยตำลึงเลยสองสามพันตำลึงก็เกรงว่าต่อให้หลับตาก็ยังหยิบออกมาได้

ไม่ใช่เพราะว่าองค์หญิงดื่มเหล้าผลไม้เยอะเกินไปจิตใจจึงสับสนไปหมดแล้ว

ก่อนที่ทุกคนจะมีความสุขกันเป็นเวลานาน ก็ได้ยินเสียงแผ่วเบาดังขึ้น “ตุ๊กตานี้ข้าก็มีหนึ่งตัว

หากข้าเดาไม่ผิด ตุ๊กตานี้น่าจะมาจากร้านหล่านเยว่ และตุ๊กตาเช่นนี้ราคาก็หนึ่งพันตำลึง”