ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1683 ปิ่นปักผมล้ำค่า

บทที่ 1683 ปิ่นปักผมล้ำค่า

“หมิ่นเอ๋อร์ เสี่ยวหวานบอกนางเป็นเจ้าของร้านหล่านเยว่ เจ้ามีคำถามอะไรอีกไหม” องค์หญิงยิ้มอย่างอ่อนหวาน และไม่สามารถหยุดรอยยิ้มบนใบหน้าของนางได้

ตอนที่กู้เสี่ยวหวานมอบตุ๊กตาให้ นางบอกองค์หญิงว่าร้านหล่านเยว่เป็นของนาง

เช่นเดียวกับรูปลักษณ์ของคุณหนูบางคน เมื่อได้ยินเรื่องนี้ก็แทบไม่อยากจะเชื่อเลย

ร้านหล่านเยว่เป็นศาลาดูดซับทองคำ หากบอกว่าร้านหล่านเยว่สร้างขึ้นโดยหลี่ฝานก็จะเชื่อ

อย่างไรก็ตาม เมื่อนางได้รับแจ้งในภายหลังว่าร้านหล่านเยว่เป็นของกู้เสี่ยวหวาน และตุ๊กตาที่สวยงามนี้ ตั้งแต่การออกแบบไปจนถึงการประกอบเสร็จ พี่น้องสองคนเป็นคนสร้างจนเสร็จ องค์หญิงก็รู้สึกตกตะลึง

ช่างน่าอัศจรรย์

คนสองคนนี้ตั้งแต่การออกแบบไปจนถึงทักษะการเย็บต่างก็เป็นสุดยอด ต่อให้มีทักษะมากกว่าสิบปีก็ไม่สามารถทำได้ จนกระทั่งกู้เสี่ยวหวานกล่าวว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะครอบครัวยากจนในตอนนั้น และพวกนางสามารถพึ่งพางานฝีมือได้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น

ผู้หญิงที่มั่นใจและแข็งแกร่งคนนี้ ใครบอกว่านางไม่สามารถทำสิ่งที่ต้องการได้สำเร็จกัน?

“ไม่มีปัญหา ข้าก็เพียงแค่ไม่รู้เท่านั้น ข้าต้องการสั่งตุ๊กตาหนึ่งร้อยตัว ร้านหล่านเยว่จะทำได้หรือไม่” ซูหมิ่นกัดฟันและมองไปที่กู้เสี่ยวหวานด้วยท่าทางที่ชั่วร้าย

“หมิงตูจวิ้นจู่ ร้านหล่านเยว่มีกฎ หากท่านต้องการสั่งตุ๊กตาร้อยตัว ร้านหล่านเยว่ก็จะรับ อย่างไรก็ตาม ท่านต้องจ่ายเงินเต็มจำนวนล่วงหน้า” กู้เสี่ยวหวานกล่าวเกี่ยวกับกฎของร้านหล่านเยว่

“จ่ายเต็มจำนวนหรือ” ซูหมิ่นกัดฟันกรอดเมื่อได้ยิน “เจ้าหมายถึง ข้าต้องจ่ายเงินหนึ่งแสนตำลึงเงินแก่เจ้า เจ้าถึงจะทำตุ๊กตาอย่างนั้นหรือ”

“ใช่ นี่เป็นกฎของร้านหล่านเยว่มาโดยตลอด เสี่ยวหวานไม่สามารถฝ่าฝืนกฎของร้านหล่านเยว่ได้ หมิงตูจวิ้นจู่ ข้าหวังว่าท่านจะเข้าใจ” กู้เสี่ยวหวานพูดอย่างกระดากใจ

หลังจากฟังคำพูดเหล่านี้ ซูหมิ่นอยากจะกรีดร้องแต่ก็ทำไม่ได้

ไม่สามารถฝ่าฝืนกฎของร้านหล่านเยว่…

กู้เสี่ยวหวานเป็นเจ้าของร้านหล่านเยว่ กฎนี้นางเป็นคนตั้งขึ้น ถ้าพูดตอนนี้มันจะทำลายกฎของร้านหล่านเยว่

ซูหมิ่นโกรธจนกัดฟันแน่น “เอาล่ะ ก็แค่เงินหนึ่งแสนตำลึงเงิน เพราะข้าได้สัญญากับองค์หญิงแล้ว ข้าจะไม่ทำให้องค์หญิงผิดหวัง”

กู้เสี่ยวหวานยิ้ม “ถ้าอย่างนั้น ร้านหล่านเยว่ขอขอบคุณหมิงตูจวิ้นจู่”

เมื่อเงินหนึ่งแสนตำลึงเงินมาถึงร้านหล่านเยว่ การทำหรือไม่ขึ้นอยู่กับสิ่งที่องค์หญิงพูด

ไฉ่เยว่ที่อยู่ด้านข้างได้ยินสิ่งนี้ก็รู้สึกตกใจเช่นกัน

องค์หญิงลี่หัวมีความสุขมาก เมื่อเห็นว่าซูหมิ่นถูกหลอกจริง ๆ กู้เสี่ยวหวานคนนี้ก็ทำเงินให้ตัวเองได้มากมาย

องค์หญิงมองไปที่กู้เสี่ยวหวานและรอยยิ้มในดวงตาของนางก็ลึกซึ้งขึ้น

กู้เสี่ยวหวานก้มหน้าลงและคลี่ยิ้ม แต่ความเย็นชาก็ส่องประกายในดวงตาของนาง

เงินเพียงหนึ่งแสนตำลึงเงินจะเพียงพอได้อย่างไร?

ท่านลุงหลี่และลูกจ้างของร้านจิ่นฝูได้รับความเดือดร้อนจากกองกำลังรักษาความสงบและการให้เงินเพียงหนึ่งแสนตำลึงเงินจะไปเพียงพอได้อย่างไร

จากนั้นก็ได้ยินกู้เสี่ยวหวานกระซิบ “องค์หญิง เสี่ยวหวานมีอีกเรื่องจะบอก”

เมื่อเห็นท่าทางจริงจังของกู้เสี่ยวหวาน องค์หญิงก็ได้รับเงินหนึ่งแสนตำลึง และเมื่อได้เห็นใบหน้าที่สิ้นหวังของซูหมิ่น นางมีความสุขมากและถามด้วยรอยยิ้ม “โอ้ เรื่องอะไรหรือ”

เป็นเพียงปิ่นปักผมที่ไม่ค่อยมีใครรู้จัก

ตุ๊กตานี้สร้างโดยกู้เสี่ยวหวานเองและเกรงว่ามันจะไม่แพงมาก การใช้สิ่งของของนางเองเป็นของขวัญเป็นการตอบแทนดูเหมือนจะมีค่ามาก แต่ในความเป็นจริงสำหรับกู้เสี่ยวหวานเอง นางไม่ต้องใช้เงินมาก

อย่างไรก็ตาม นางไม่ได้ทำปิ่นปักผมของขวัญอย่างอื่นจึงต้องซื้อมัน

หากเอาตุ๊กตามูลค่าหนึ่งพันตำลึงเงินไปและยังให้ปิ่นปักผมมูลค่าหนึ่งพันตำลึงเงินอีก

เมื่อคุณหนูเหล่านี้ให้ของขวัญแสดงความยินดี เกรงว่าจะมีไม่กี่คนที่ให้สิ่งที่มีมูลค่าถึงพันตำลึงเงิน แต่กู้เสี่ยวหวานคนนี้ยังคงส่งของขวัญราคาแพงเช่นนี้ให้อย่างกระตือรือร้น

นางเสียสติไปแล้วหรืออย่างไร

ซูหมิ่นครุ่นคิดเรื่องนี้ แต่ก่อนที่องค์หญิงจะตอบ นางตกลงโดยไม่ต้องคิด “ตกลง พรุ่งนี้ข้าจะส่งเงินให้องค์หญิง”

แค่เงินหนึ่งพันตำลึงเท่านั้น นางจ่ายได้

“เช่นนั้นข้าขอขอบคุณ หมิ่นเอ๋อร์เป็นอย่างยิ่ง” องค์หญิงกล่าวพลางยิ้มมุมปาก

“ไม่เป็นไรองค์หญิง” ซูหมิ่นพึมพำ

ทุกอย่างดูเหมือนจะสงบลง จากนั้นก็ได้ยินกู้เสี่ยวหวานพูดขึ้น “องค์หญิง ก่อนที่เสี่ยวหวานจะมาถึงเมืองหลวง ข้าเคยได้ยินว่าอาณาจักรต้าชิงนี้เป็นผู้ผลิตเครื่องประดับชั้นยอดและได้ยินมาว่าแค่ปิ่นปักผมของจินอีเมี่ยนธรรมดา ๆ ก็ราคาหนึ่งพันตำลึงเงินแล้วจริงหรือไม่”

“เป็นความจริง” เมื่อเห็นการกล่าวถึงจินอีเมี่ยน องค์หญิงก็พยักหน้าและกล่าวว่า “ในเมืองหลวง จินอีเมี่ยนนั้นประเมินค่ามิได้ และมีหลายสิ่งที่จินอีเมี่ยนทำบนโต๊ะเครื่องแป้งของท่านแม่ของข้า”

ปิ่นปักผมที่ไทเฮาสวมนั้นทำโดยจินอีเมี่ยนและมีเพียงหนึ่งเดียวในโลก ทรงคุณค่าอย่างยิ่ง

กู้เสี่ยวหวานพยักหน้าเล็กน้อย “ข้าคืนของขวัญให้กับคุณหนูทุกคนด้วยปิ่นปักผมที่ทำโดยจินอีเมี่ยน”

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนี้ ดวงตาก็เบิกกว้างและบางคนรีบไปเอาปิ่นปักผมมาเพื่อดูและไม่มีการดูถูกอย่างเมื่อครู่

เมื่อซูหมิ่นได้ยินสิ่งนี้ ขาของนางก็อ่อนปวกเปียกและเกือบจะล้มลงไปข้างหลัง

ถ้าไม่ใช่เพราะไฉ่เยว่ที่มาประคองจากด้านหลังด้วยความรวดเร็ว ไม่เช่นนั้นคุณหนูซูหมิ่นจะต้องล้มลงอย่างโง่เขลาแน่นอน

“เจ้าพูดว่าอะไรนะ” ซูหมิ่นมองไปที่ปิ่นปักผมที่ไม่ค่อยมีใครรู้จักที่องค์หญิงลี่หัวด้วยความไม่เชื่อ น้ำเสียงนั้นสั่นเครืออย่างเห็นได้ชัด

“ปิ่นเหล่านี้ถูกทำขึ้นโดยจินอีเมี่ยน” กู้เสี่ยวหวานยื่นปิ่นปักผมให้ซูหมิ่นเพื่อที่นางจะได้เห็นมันอย่างชัดเจน

องค์หญิงหยิบมันขึ้นมาหนึ่งอันและมองดูมัน ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

หลังจากมองดูปิ่นปักผมในมืออย่างระมัดระวัง นางก็พูดขึ้น “ตอนแรกข้าคิดว่าจินอีเมี่ยนวางมือแล้ว แต่ข้าไม่คาดคิดว่าเขายังคงเก็บเครื่องประดับไว้มากมาย อันผิงจวิ้นจู่คงลำบากมากที่หามามากมายเช่นนี้”

เห็นดอกไห่ถึงที่บานสะพรั่ง เกสรเล็กนั้นหากมองดี ๆ จะพบว่ามันเป็นทองคำ

เป็นทักษะพิเศษของจินอีเมี่ยน