ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1791 อวี้ซูหายตัวไป

บทที่ 1791 อวี้ซูหายตัวไป

หลังจากที่อาจั่วเข้ามาก็บอกกู้เสี่ยวหวานเกี่ยวกับการมาของถานเย่สิง กู้เสี่ยวหวานสวมเสื้อผ้าแล้วรีบไปที่ห้องโถงด้านหน้า

โชคดีที่กู้ฟางสี่และคนอื่น ๆ ได้กลับไปพักผ่อนแล้ว ในห้องโถงด้านหน้าจึงมีเพียงถานเย่สิงและรองผู้บัญชาการเฉินเหมิ่งกำลังนั่งอยู่ที่นั่นด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

อาอวี้สาวรับใช้ของถานอวี้ซูกำลังร้องไห้ ดวงตาของนางแดงก่ำ และเห็นว่าท่านแม่ทัพถานแก่ขึ้นมากในชั่วข้ามคืน แม้แต่ผมของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีขาวไปไม่น้อย

กู้เสี่ยวหวานก้าวไปข้างหน้า “ท่านแม่ทัพถาน…”

เมื่อเห็นกู้เสี่ยวหวานกำลังคำนับ ถานเย่สิงก็รีบประคองนางลุกขึ้น เขาขมวดคิ้วและพูดตรง ๆ ว่า “จวิ้นจู่ อวี้ซูหายตัวไปแล้ว!”

“ท่านรู้ว่านางหายตัวไปตั้งเมื่อไร?”

“เมื่อชั่วยามที่แล้ว อวี้ซูมีชีวิตชีวาอยู่เสมอและเมื่อคืนนางเตือนข้าว่าต้องปลุกนางมาจุดธูปดอกแรกเพื่อต้อนรับเทพเจ้าแห่งความมั่งคั่ง ข้าจึงตื่นแต่เช้ารอเวลานี้ แต่เมื่อข้าไปเรียกนาง กลับพบว่าไม่มีใครอยู่ในห้อง!”

กู้เสี่ยวหวานไม่ได้ถามอะไรต่อ ถานเย่สิงค้นทุกซอกทุกมุมบ้าน แต่ไม่เห็นแม้กระทั่งเงาของนางจึงรีบมาหานางที่นี่

“ข้าได้ส่งคนไปหาแล้ว แต่…” ถานเย่สิงนวดหว่างคิ้วด้วยใบหน้าซีดเซียว

มีคนมาส่งข่าวไม่เจออวี้ซู เด็กคนนั้น… ในวันแรกของปีใหม่แบบนี้ นางจะหายไปไหนได้!

“หลังมื้ออาหารค่ำวันปีใหม่ นางบอกว่าเหนื่อยและต้องการพักผ่อน จึงให้ข้ากลับพักผ่อนเช่นกัน แต่ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วยาม คุณหนูก็หายตัวไป ฮือ…” อาอวี้พูดอย่างเศร้าสร้อย

“อวี้ซูบอกก่อนหน้านี้ว่านางจะไปที่ไหนหรือเปล่า” กู้เสี่ยวหวานถาม

“ไม่ได้บอก ในทุก ๆ วันคุณหนูมีความสุขมาก นางมักจะมาเล่นกับจวิ้นจู่เสมอก่อนถึงช่วงปีใหม่ พอถึงช่วงปีใหม่คุณหนูก็อยู่บ้าน และทำตัวตามปกติ อ่านหนังสือกับฝึกคัดอักษร!” อาอวี้คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบ

เมื่อเห็นว่าไม่มีข่าวคราวจากปากอาอวี้

แม้ว่ากู้เสี่ยวหวานจะกังวลมากเช่นกัน แต่เมื่อเห็นท่าทางเศร้าและซีดเซียวของท่านแม่ทัพ นางก็อดไม่ได้ที่จะปลอบโยน “ท่านแม่ทัพถาน ไม่ต้องกังวล ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหานางให้เจอ!”

ถานเย่สิงพยักหน้า เนื่องจากนางไม่ได้อยู่กับอันผิงจวิ้นจู่ เขาจึงต้องไปตามหาที่อื่นต่อหลังจากถานเย่สิงจากไปแล้ว สีหน้าของกู้เสี่ยวหวานแปรเปลี่ยนเป็นตึงเครียด ในวันแรกของปีใหม่ถานอวี้ซูก็หายตัวไป

นางเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง นางไปด้วยตัวเองหรือถูกผู้ใดลักพาตัวไปกันแน่?

“อาจั่ว เจ้าและอาโม่ โค่วไห่ โค่วตัน รีบออกไปตามหานางเดี๋ยวนี้! ค้นหาในสถานที่ที่นางอาจจะไป นอกจากนี้ ตอนนี้เวลาก็ผ่านมาหลายชั่วยามแล้ว บางทีนางอาจจะออกจากเมืองไปแล้ว พวกเจ้าออกไปนอกเมืองแล้วถามดู!”

กู้เสี่ยวหวานสั่งและรออยู่ที่บ้านอย่างใจจดใจจ่อ แต่หลังจากรอแล้วรอเล่าก็ยังไม่มีข่าวคราวของถานอวี้ซูเลย

ข่าวจากฝ่ายตระกูลถานก็เหมือนกัน ไม่เจอนางแม้แต่เงา

เนื่องจากการหายตัวไปของจวิ้นจู่ ถานเย่สิงปิดข่าวนี้ให้สนิท และทำการค้นหาอย่างตั้งใจ เขาส่งผู้ใต้บังคับบัญชาที่มีความสามารถไปค้นหาอย่างเงียบ ๆ ในเมืองหลวง

หนึ่งวันผ่านไป สองวันผ่านไป แต่ไม่มีข่าวใด ๆ ไม่เพียงแต่ในเมืองเท่านั้น แต่รวมถึงนอกเมืองด้วย ดูเหมือนถานอวี้ซูจะหายไปจากโลกและไม่มีใครเห็น

เมื่อถานเย่สิงกลับมาอีกครั้ง ท่าทางของเขาก็ดูแย่ลง และหลังจากทำงานหนักไม่กี่วัน เขาก็ดูแก่ลงหลายปี เบ้าตาของเขาลึกโบ๋ เห็นได้ชัดว่าเขากังวลจนพักผ่อนไม่เพียงพอ

“ข้าค้นหาทั้งในเมืองและนอกเมืองแล้ว แต่ก็ยังไม่พบร่องรอยของนางเลย!” ถานเย่สิงกำหมัดแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง

ตอนนี้เขาเหลือหลานสาวเพียงคนเดียว นางเป็นยิ่งกว่าชีวิตของเขา!

เขาเป็นแม่ทัพเก่าที่อยู่ในสนามรบมานานหลายทศวรรษ ตอนนี้จึงพยายามเก็บสีหน้าไม่แสดงความรู้สึกใด

“ท่านแม่ทัพถาน ไม่ต้องกังวล ท่านจะพบนางอย่างแน่นอน” กู้เสี่ยวหวานไม่รู้จะปลอบเขาอย่างไร นางเองก็กระวนกระวายจนนอนไม่หลับมาสองวันสองคืนแล้ว

เวลานั้นน้ำเสียงประหม่าของกู้เสี่ยวอี้ก็ดังมาจากข้างนอก “ท่านพี่ ท่านอยู่ไหม?”

หลังจากเข้ามา นางเห็นกู้เสี่ยวอี้กำลังถือบางอย่างอยู่ในมือ และรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

เมื่อเห็นว่านางไม่ได้กลับไปนอน กู้เสี่ยวหวานจึงรีบถามด้วยความเป็นห่วง “ทำไมเจ้าไม่กลับไปพักผ่อนล่ะ?”

“ท่านพี่ ข้าได้ยินมาว่าท่านแม่ทัพถานอยู่ที่นี่ เกิดอะไรขึ้นหรือ?” กู้เสี่ยวอี้ถามอย่างประหม่า

กู้เสี่ยวหวานส่ายหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่มี แค่มาอวยพรปีใหม่เท่านั้น เมื่อพระอาทิตย์ขึ้น ข้าก็จะไปอวยพรปีใหม่เช่นกัน!”

กู้เสี่ยวอี้ไม่ใช่เด็กจะมีใครมาอวยพรปีใหม่ตอนกลางคืนกัน และข้าได้ยินมาว่าท่านแม่ทัพถานมีท่าทางกังวลดูไม่เหมือนว่าเขามาที่นี่เพื่ออวยพรปีใหม่ แม้ว่าเขาจะมาเพื่ออวยพรปีใหม่จริง ๆ แต่ทำไมอวี้ซูถึงไม่มาด้วยล่ะ!

เมื่อเห็นกู้เสี่ยวหวานพูดแบบนี้ ถานเย่สิงก็รู้สึกขอบคุณมากในใจ ดูเหมือนว่านางไม่ได้บอกน้องสาวของนางเองเกี่ยวกับการหายตัวไปของอวี้ซู

ยิ่งมีคนรู้เรื่องนี้น้อยเท่าไหร่ การพูดถึงก็จะยิ่งน้อยลงเท่านั้น

กู้เสี่ยวอี้ทักทายถานเย่สิงและพูดต่อ “ท่านพี่ ก่อนวันตรุษจีน อวี้ซูส่งคนมาให้บางอย่างกับข้า โดยบอกว่าให้ข้าเก็บไว้และมอบให้ท่านเมื่อถึงเวลา! ข้าสงสัยว่าเวลาที่ว่าคืออะไร? นางต้องการทำอะไร มันลึกลับมากจนข้าไม่กล้าขยับเขยื้อนตามใจ ดังนั้นข้าจึงวางมันไว้ เมื่อข้าเห็นท่านแม่ทัพถานมา ข้าเดาว่าเรื่องนี้ต้องไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ!”

“อะไรนะ? อวี้ซูขอให้คนเอาของมาให้หรือ?” กู้เสี่ยวหวานอุทาน “ของล่ะ?”

ถานเย่สิงก็ลุกขึ้นจากที่นั่งด้วยความตกใจ “อวี้ซูให้อะไรเจ้า?”

กู้เสี่ยวอี้ยื่นกล่องผ้าในมือของนาง “สิ่งนี้! นางบอกข้าว่าอย่าเปิดมันและบอกให้ข้าเอามาให้ท่านเมื่อถึงเวลา ข้าคิดว่านางกำลังทำเรื่องสนุกโดยการทำให้ท่านประหลาดใจ ข้าจึงไม่ได้ยุ่งอะไร แต่ตอนนี้ทำไมข้ารู้สึกเหมือนกำลังจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น!”

“มันไม่ดีจริง ๆ อวี้ซูหายตัวไป!” กู้เสี่ยวหวานนำกล่องผ้ามาและพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

เมื่อได้ยินเช่นนี้ กู้เสี่ยวอี้ก็ปิดปากของตัวเองและอุทานว่า “อะไรนะ? อวี้ซูหายตัวไปหรือ?”

ถานเย่สิงพยักหน้า “นางหายตัวไปในตอนเช้าของวันปีใหม่!”

หายตัวไปสองวันสองคืนแล้ว!

………………..