ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1813 ซื้อสุรา
บทที่ 1813 ซื้อสุรา
มาดูกันว่าจะมีใครกล้าพูดบ้างว่านางใช้ชีวิตส่วนตัวกับขอทานและหลังจากนั้นก็เขี่ยทิ้ง!
เด็กข้างนอกร้องเพลงกันอย่างสนุกสนาน หลังจากที่เด็ก ๆ ร้องเพลงตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนก็ยังคงมีคนร้องเพลงไม่หยุด และไม่มีวี่แววว่าจะหยุดจนกว่าจะถึงเป้าหมาย
ประตูของสวนชิงถูกปิดสนิท และกู้เสี่ยวหวานก็ไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นด้านนอก ไม่สนใจว่าคนอื่นจะทำให้ชื่อเสียงของนางแย่ลงแค่ไหน!
ยิ่งแย่ก็ยิ่งดี นางไม่ต้องการให้ใครมาสู่ขอตนเองอีก!
เมื่อยกมือขึ้นนับเวลาก็ไม่รู้ว่าพี่เย่จือจะกลับมาเมื่อไหร่ ถ้าเขาได้ยินคำพูดของคนเหล่านี้ เขาจะโกรธไหม?
กู้เสี่ยวหวานเท้าคางพลางมองขึ้นไปบนท้องฟ้าผ่านใบเขียวชอุ่มของต้นกุ้ยฮวาที่กำลังส่งกลิ่นหอมกรุ่น ท้องฟ้าสีคราม เมฆสีขาวราวกับหยกเป็นสิ่งเดียวที่สามารถเห็นได้ในยุคนี้เท่านั้น
ต้นกุ้ยฮวา…
กู้เสี่ยวหวานผุดลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหัน และโค่วตันซึ่งกำลังเย็บปักผ้าอยู่ด้านข้างก็ตกใจเมื่อเห็นท่าทางของคุณหนู จึงทำให้เข็มทิ่มมือตนเองแต่ก็ยังถามด้วยความสงสัย “คุณหนู เกิดอะไรขึ้น?”
“ไป…ไปเดินเล่นกันเถอะ!” กู้เสี่ยวหวานพูดอย่างตื่นเต้นพลางวางหนังสือไว้บนเก้าอี้เอนหลัง
“ไป…ไปเดินเล่นหรือเจ้าค่ะ?” โค่วตันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้ยิน
“”ใช่แล้ว ไปกันเถอะ เรียกอาจั่วมาที่นี่และเรียกพี่ชายของเจ้ามาด้วย!” กู้เสี่ยวหวานตื่นเต้น และหวังว่าจะสามารถซื้อของที่ต้องการได้
เมื่ออาจั่วได้ยินเสียงดังจากที่นี่ นางก็วิ่งมาทันทีพร้อมใบหน้าตื่นตระหนก เมื่อเห็นใบหน้าที่ตื่นเต้นของกู้เสี่ยวหวานจึงรีบถามว่า “คุณหนู จะไปทำอะไรหรือเจ้าคะ?”
“ไปที่ร้านขายสุราเพื่อซื้อสุรา!” กู้เสี่ยวหวานเดินออกไปอย่างตื่นเต้น!
อาจั่วและโค่วตันมองหน้ากันอย่างงุนงง คุณหนู เป็นอะไรไป? ทำไมจู่ ๆ ก็อยากซื้อสุราขึ้นมา!
แต่คุณหนูบอกว่าจะซื้อ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตามไปด้วย!
ในไม่ช้าโค่วไห่ก็ขับรถม้ามา และทั้งหมดก็ยกโขยงไปพร้อมกันหมด
ร้านสุราในเมืองหลวงซึ่งมีสุราทุกชนิดและบางส่วนก็เป็นสุราที่พวกเขาต้มเอง มีทั้งสุราที่บ่มมานานและมีกลิ่นหอมฉุน และมีสุราผลไม้ที่ผู้หญิงชอบดื่ม มีให้เลือกทุกชนิด
แม้ว่าโค่วไห่จะไม่ดื่ม แต่เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับสถานที่นี้มาก่อน เมื่อเขาได้ยินว่าคุณหนูต้องการซื้อสุรา ดังนั้นเขาจึงขับรถม้ามาที่เฉินจิ่วฟาง
รถม้ามาถึงเฉินจิ่วฟางอย่างรวดเร็ว กู้เสี่ยวหวานเดินลงมาด้วยการประคองของอาจั่ว เมื่อนางเงยหน้าขึ้นก็เห็นป้ายไม้ที่ประตูซึ่งตากแดดแตกฝนมากนาน และสลักคำว่า ‘เฉินจิ่วฟาง’ ไว้
เมื่อเห็นท่าทางสงสัยของกู้เสี่ยวหวาน โค่วไห่จึงรีบอธิบาย “คุณหนู เฉินจิ่วฟางแห่งนี้เป็นโรงกลั่นสุราองุ่นที่เก่าแก่ที่สุดในเมืองหลวง ภายในร้านมีสุราทุกชนิด สุราขาวที่แรงที่สุดหรือสุราผลไม้ที่มีกลิ่นหอมที่สุด พวกเขาล้วนกลั่นเองแทบหมด กลิ่นมันหอมมาก!”
กู้เสี่ยวหวานพยักหน้าและเดินเข้าไป
ทันทีที่เข้าไปก็เห็นถังบ่มสุราถูกจัดวางอย่างเรียบร้อย มีทั้งถังขนาดใหญ่ ขนาดกลางและขนาดเล็ก
ก่อนที่จะเดินเข้าไปก็มีกลิ่นหอมของสุราโชยออกมา หลังจากดมไปชั่วครู่ก็รู้สึกว่าทุกคนกำลังเมา!
เมื่อเห็นมีลูกค้า ลูกจ้างในร้านจึงเกิดความกระตือรืนร้นเข้ามาทักทาย “แม่นาง ท่านมาซื้อสุราใช่หรือไม่? เรามีสุราผลไม้ดี ๆ ที่นี่ ต่อให้แม่นางดื่มสักหม้อก็ไม่มีทางเมาค้าง ท่านต้องการหรือไม่?”
เมื่อกู้เสี่ยวหวานได้ยินสิ่งนี้ พลันเกิดความรู้สึกสนใจทันที “ขอข้าดูหน่อย!”
ลูกจ้างในร้านได้ยินสิ่งนี้ก็พาพวกกู้เสี่ยวหวานไปด้านข้างเพื่อชมสุราผลไม้ทันที สุราผลไม้บรรจุในภาชนะกระเบื้องเคลือบสีขาวราวกับหยก ทั้งประณีตและหรูหรา
กู้เสี่ยวหวานรู้สึกสงสัยเล็กน้อย และเห็นว่าลูกจ้างคนนั้นดูเหมือนจะเดาได้และพูดว่า “เครื่องดื่มของแม่นางนั้นต้องอยู่ในภาชนะที่สวยงามตามธรรมชาติ และสุราในถังขนาดใหญ่เหล่านั้นเป็นสิ่งที่คนทั่วไปดื่ม!”
คงต้องมีสุราแรงอย่างอื่นอีกแน่!
“ถ้าอย่างนั้นที่นี่ก็คงมีสุราชนิดอื่นด้วยสินะ? ครอบครัวของข้าไม่ชินกับการดื่มสุราแรง ๆ แบบนี้! ”
“ใช่แล้ว ใช่แล้ว ข้าเห็นว่าแม่นางมาจากครอบครัวที่ร่ำรวย ที่นี่ยังมีสุราอย่างอื่นอยู่อีกด้วย! แม่นางมากับข้าสิ!” ลูกจ้างคนนั้นพากู้เสี่ยวหวานและเดินเข้าไปด้านในอีกครั้ง และเห็นสุราแบบเดียวกับข้างนอก บรรจุในภาชนะอันสวยงามและหรูหรา
“นี่คือสุราที่ขายให้กับขุนนางระดับสูงโดยเฉพาะ กลิ่นของมันไม่แรง และมีรสชาติหวานกว่า สำหรับตระกูลที่มั่งคั่งและสูงส่งไม่มีอะไรดีไปกว่าการดื่มสุรานี้แล้ว!”
กู้เสี่ยวหวานพยักหน้า แต่ก็ยังรู้สึกไม่พอใจ “ที่นี่ยังมีอย่างอื่นอีกไหม?”
นางต้องการสุราที่ดีกว่าโดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเป็นสุราที่เก็บไว้นานกว่าเจ็ดหรือแปดปี ที่ทั้งหอมกรุ่นและบริสุทธิ์!
ใต้ต้นกุ้ยฮวาในบ้านเป็นสถานที่ที่ดีในการเก็บสุรา ทำไมนางคิดไม่ได้กัน ในตอนนั้นหากสามารถเก็บดอกกุ้ยฮวาและทำสุรากุ้ยฮวาได้ก็จะอร่อยไปอีกแบบ
ลูกจ้างคนนั้นไม่คาดคิดว่าจะเจอคนที่ไม่สนใจสุราดี ๆ ดังนั้นเขาจึงรู้ว่าครั้งนี้เขาได้พบกับแขกผู้มีเกียรติ
เพียงแต่ไม่รู้ว่าแม่นางที่สวมผ้าคลุมหน้าพูดและยิ้มแย้มคนนี้มาจากไหน
เมื่อมองไปที่สาวรับใช้และคนรับใช้ที่น่าเคารพที่อยู่ข้างหลังนาง ลูกจ้างคนนั้นก็ไม่กล้าละเลยและรีบพูดว่า “แม่นาง โปรดตามข้ามา!”
จะพาไปดูสุราที่ดีกว่านี้!
ลูกจ้างพากู้เสี่ยวหวานเดินเข้าไปข้างใน หลังจากผ่านลานบ้านก็เห็นสถานที่ที่มีเต็มไปด้วยกลิ่นสุรารุนแรง
กลิ่นหอมอบอวลของสุรา กลมกล่อม และหอมหวาน และทำให้ผู้คนมึนเมาก่อนที่จะได้ดื่มมัน
แม้ว่ากู้เสี่ยวหวานจะรู้วิธีดื่ม แต่นางก็ไม่ได้ดื่มมันบ่อยนัก ดังนั้นโดยปกติแล้วนางจะดื่มเพียงสองแก้วเล็ก ๆ แล้วหยุดดื่ม
ตอนนี้ต้องซื้อสุราและจัดเก็บมันได้อย่างเหมาะสม
ไม่แน่สองปีข้างหน้า บางทีมันอาจจะมีประโยชน์
เมื่อเห็นใบหน้าที่ตื่นเต้นของกู้เสี่ยวหวาน อาจั่วก็สงสัยเล็กน้อย คุณหนูไม่เคยสนใจสุราเลยทำไมวันนี้นางถึงเกิดสนใจขึ้นมา และรีบตรงมาที่นี่
เมื่อคิดได้เช่นนี้ ก็ถามว่า “คุณหนูจะซื้อสุราไปทำอะไร มีงานเลี้ยงที่บ้านอย่างนั้นหรือ?”
กู้เสี่ยวหวานส่ายหน้า หลังจากดมกลิ่นหอมไปตลอดทาง และชี้สิ่งที่นางต้องการแล้ว ลูกจ้างคนนั้นก็เห็นว่าแม่นางคนนี้ซื้อของมากมายในคราวเดียว ดังนั้นเขาจึงหยิบสมุดบัญชีและบันทึกทีละรายการ
“มันมีประโยชน์!” กู้เสี่ยวหวานพูดง่าย ๆ
อาจั่วคิดเกี่ยวกับคำนี้ แต่นางก็ไม่เข้าใจ คุณหนูจะใช้ทำอะไร!
