ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1816 ข้อตกลงระหว่างสตรี

บทที่ 1816 ข้อตกลงระหว่างสตรี

กู้ซินเถาทำลายชื่อเสียงของกู้เสี่ยวหวาน และสร้างความพอใจให้ซูหมิ่นมากมาย เวลานางนี้จึงมีความสุขอย่างยิ่ง “จวิ้นจู่ ตอนนี้กู้เสี่ยวหวานกลายเป็นสตรีชั่วร้ายที่สุดในเมืองหลวง นางเกลียดคนจนและรักคนรวย ในอดีตนางเคยรุ่งโรจน์เพียงใด ตอนนี้กลับไม่มีผู้ใดไปสวนชิงเพื่อสู่ขอนางเลยสักคน”

กู้ซินเถาภูมิใจ กู้เสี่ยวหวานนะกู้เสี่ยวหวาน ไม่ใช่ว่าเจ้าเป็นอันผิงจวิ้นจู่ที่ทุกคนต้องการมากเลยหรือ

ดูชื่อเสียงของเจ้าตอนนี้สิ เหม็นโฉ่ราวกับถูกสาดน้ำโคลนใส่ เจ้าจะพลิกสถานการณ์ตอนนี้ได้อย่างไร?

“ดูเหมือนว่าคนแซ่ฉินที่เจ้าพูดถึง ข้าไม่เคยคิดว่าตอนที่นางยังเด็กจะมีคนรักอยู่ที่นั่น ข้าไม่คาดคิดว่ากู้เสี่ยวหวานจะเป็นแบบนี้จริง ๆ แต่ข้าอยากรู้มากคนแซ่ฉินที่เจ้าพูดถึงมีหน้าตาเป็นอย่างไร?” ซูหมิ่นถามด้วยความสงสัย

“คนแซ่ฉินผู้นั้น…”กู้ซินเถาคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบว่า “รูปร่างหน้าตาธรรมดาจนเกือบจะอัปลักษณ์ ตัวเตี้ย มองแล้วหาความสง่าได้ยากจริง ๆ!”

“โอ้ เป็นแบบนั้นหรือ?” ซูหมิ่นไม่อยากจะเชื่อ “กู้เสี่ยวหวานผู้นี้มีหน้าตาค่อนข้างสวย เหตุใดถึงหลงรักคนเช่นนี้ได้”

คนแซ่ฉินที่กู้ซินเถาอธิบายช่างน่าเกลียดจริง ๆ!

“จวิ้นจู่ลืมไปแล้วหรือ? ตอนนั้นกู้เสี่ยวหวานเคยเป็นเพียงสาวชาวนาธรรมดา!” กู้ซินเถากลัวว่าซูหมิ่นจะไม่เชื่อจึงรีบอธิบาย

“ครอบครัวของกู้เสี่ยวหวานยากจน ทั้งยังมีน้องอีกสามคนที่ต้องคอยเลี้ยงดู เพื่อความอยู่รอด แม้ว่าแซ่ฉินคนนี้จะหน้าตาไม่ดี แต่เขาก็มีความแข็งแกร่งและสามารถหาเงินได้ เพื่อที่จะได้มีอาหารกินและสามารถเลี้ยงน้อง ๆ ได้ มันสมเหตุสมผลแล้วที่กู้เสี่ยวหวานจะเป็นเป็นคนรักกับเขา! ท่านไม่คิดอย่างนั้นหรือ?”

ซูหมิ่นพยักหน้าหลังจากฟังด้วยสีหน้ามีความสุข “ใช่แล้ว ใช่แล้ว ทำไมข้าถึงคิดไม่ได้กัน! นางเคยเป็นสาวชาวนา! เพื่อที่จะได้มีข้าวกินและมีเงิน นางจึงสามารถทำได้ทุกอย่าง!”

ท่านพี่จือเยว่ดูสิผู้หญิงที่ท่านชื่นชมเป็นคนแบบไหน?

กู้เสี่ยวหวานนะกู้เสี่ยวหวาน ยิ่งเจ้าทนไม่ได้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น!

ซูหมิ่นคิดอย่างภาคภูมิใจ เมื่อเห็นกู้ซินเถายืนก้มศีรษะอยู่ตรงหน้านาง มันก็ดูเพลินตามากขึ้น “เจ้าอยู่ในเมืองหลวงมาสักระยะหนึ่งแล้วใช่ไหม?”

กู้ซินเถาตอบ “ตอบกลับท่านจวิ้นจู่ เกือบครึ่งปีแล้วเจ้าค่ะ!”

“ได้ยินมาว่าครั้งนี้พี่ชายของเจ้าเข้าสอบจวี่เหริน?”

“ใช่แล้ว รายชื่อจะออกในเดือนหน้า!”

ซูหมิ่นพยักหน้า “เอาล่ะ ซินเถา ครั้งนี้เจ้าได้มีส่วนช่วยเหลือข้าเป็นอย่างมาก ดังนั้นข้าจะตอบแทนเจ้าอย่างเหมาะสม หากพี่ชายของเจ้าสอบผ่านจวี่เหริน ข้าจะพาเขาไปแนะนำกับพี่ชายของข้าทันที ทำให้พี่ชายของเข้ามีอนาคตไกล เจ้าว่าดีหรือไม่?”

กู้ซินเถาเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ แต่เมื่อเห็นแววตาที่ดูเหมือนไม่ได้ล้อเล่น จึงรีบคุกเข่าลงกับพื้นอย่างตื่นเต้นและ “ขอบคุณจวิ้นจู่ ขอบคุณจวิ้นจู่!”

“ข้าได้ยินมาว่าเดิมทีท่านพ่อของเจ้าเป็นซิ่วไฉและเขารู้วิธีคำนวณบัญชี”

กู้ซินเถาพยักหน้า “ใช่ ท่านพ่อของข้าเคร่งครัดต่อตัวเองเสมอ และเขาค่อนข้างมีเกียรติในครอบครัวของข้า!”

“ไม่เลว ร้านจุ้ยอวี้กู่ไจขาดคนดูแลพอดี ถ้าท่านพ่อของเจ้าไม่มีอะไรทำ ทำไมไม่มาทำงานที่ร้านจุ้ยอวี้กู่ไจของข้าดูล่ะ? ช่วยข้าจัดการร้านอาหารและคำนวณบัญชี”

“จวิ้นจู่?” กู้ซินเถาประหลาดใจเล็กน้อย “ท่านพ่อ…”

“อย่าดูถูกร้านจุ้ยอวี้กู่ไจของข้า แม้จะเป็นร้านอาหาร แต่มันเป็นร้านอาหารที่หรูหราที่สุดในเมืองหลวง ให้ท่านพ่อของเจ้าไปทำงานที่นั่น หากเขาตกลง หนึ่งข้าจะให้สถานะแก่เขา นอกจากคนในจวนหมิงอ๋องของเรา ท่านพ่อเจ้าจะใหญ่สุด นอกจากนี้จะสร้างเกียรติให้ครอบครัวของเจ้าด้วย ลูกค้าของร้านล้วนแต่เป็นขุนนางระดับสูง ถ้าท่านพ่อของเจ้าทำงานที่นั่น เขาจะสามารถทำความรู้จักกับขุนนางมากมายได้ นั่นจะเป็นประโยชน์กับพี่ชายและตัวเจ้าในอนาคตมาก!”

กู้ซินเถาไม่คาดคิดว่าการที่นางทำงานให้หมิงตูจวิ้นจู่สำเร็จ เรื่องของท่านพ่อและพี่ชายของนางจะได้รับการช่วยเหลือ

เมื่อนึกถึงวันนี้ที่ท่านพ่อกำลังหางานทำข้างนอก แต่หลังจากค้นหาเป็นเวลานานก็ยังไม่ได้งานทำ

ร้านอาหารหรือร้านค้าในเมืองหลวงนั้นเทียบไม่ได้กับร้านในเมืองเล็ก ๆ แต่ผู้ที่สามารถเปิดร้านอาหารหรือทำกิจการที่นี่ล้วนเป็นตระกูลที่ร่ำรวยและมีเกียรติ!

และตำแหน่งพ่อบ้านและคนทำบัญชีในร้านอาหารล้วนเต็มไปด้วยคนรับใช้ในครอบครัวที่ได้รับความไว้วางใจ ไม่มีใครจ้างคนที่ไม่ทราบที่มาที่ไป!

ดังนั้น แม้ว่ากู้ฉวนลู่กำลังมองหางาน แต่เขาก็ล้มเหลวทุกครั้ง แม้ว่าจวิ้นจู่จะมอบบ้านให้ แต่เงินที่ต้องเลี้ยงดูครอบครัวก็ต้องหาด้วยตัวเอง!

เมื่อเห็นว่าเงินของครอบครัวกำลังจะหมดลง และยังหางานทำไม่ได้ ทุกคนจึงรู้สึกกระวนกระวาย

ตอนนี้ซูหมิ่นพูดว่าจะให้กู้ฉวนลู่ไปทำงานที่ร้านจุ้ยอวี้กู่ไจเพื่อเป็นพ่อบ้านและคนบัญชี?

กู้ซินเถาไม่อยากเชื่อ แต่นางรู้ว่ามีเพียงนางเท่านั้นที่สามารถแสดงความขอบคุณได้

กู้ซินเถาซึ่งคุกเข่าอยู่บนพื้น เห็นซูหมิ่นก้าวลงจากเบาะนุ่ม และเข้ามาประคองตนเอง พลางตบไหล่นางเบา ๆ ด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณอะไรกัน? ตราบใดที่เจ้าจัดการเรื่องที่ข้าสั่งสำเร็จ และสร้างผลประโยชน์ให้ข้าได้ ไม่ต้องเป็นกังวลเลยไม่ว่าจะเป็นเงิน อำนาจ ชื่อเสียง สถานะ ไม่ว่าเจ้าต้องการอะไร ข้าก็จะให้ทุกอย่าง และเจ้าจะได้รับมากกว่ากู้เสี่ยวหวาน ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อถึงเวลาข้าจะทำให้กู้เสี่ยวหวานคลานแทบเท้าเจ้าเพื่อร้องขอความเมตตา!”

ทุกสิ่งที่ซูหมิ่นพูดทำให้ กู้ซินเถาฟังแล้วร่างกายก็สั่นระริก

ทั้งหมดนี้ไม่ใช่สิ่งที่นางต้องการหรอกหรือ?

ไม่ใช่สิ่งที่นางฝันถึงหรอกหรือ?

และตอนนี้จวิ้นจู่กำลังบอกว่าจะมอบสิ่งเหล่านั้นให้นาง?

กู้ซินเถาตัวสั่นด้วยความตื่นเต้น “จะ…จวิ้นจู่… ท่าน…จริงหรือ?”

ซูหมิ่นเหลือบมองนาง “ข้าเป็นถึงจวิ้นจู่ผู้สูงศักดิ์ จวิ้นจู่คนเดียวที่มีสายเลือดบริสุทธิ์ในอาณาจักรต้าชิง เจ้าคิดว่าข้าสามารถทำได้หรือไม่?”

หลังจากที่กู้ซินเถาได้ยิน นางก็คุกเข่าลงอีกครั้ง “จวิ้นจู่ ท่านต้องการให้ซินเถาทำอะไร ต่อให้บุกน้ำลุยไฟซินเถาก็จะทำ!”

เมื่อเห็นท่าทางเชื่อฟังของกู้ซินเถา ซูหมิ่นก็รู้สึกโล่งใจมาก นางยิ้มและพูดว่า “ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าทำอะไรเสี่ยงอันตราย แค่ต้องช่วยข้าทำลายชื่อเสียงของกู้เสี่ยวหวานก็พอแล้ว!”