ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1836 ผู้หญิงที่ไม่คุ้นเคย

บทที่ 1836 ผู้หญิงที่ไม่คุ้นเคย

อาศัยความสัมพันธ์ครั้งเมื่อนางยังเด็ก ซ่งชิงซือติดตามบิดาเข้าไปในวังหลวงเพื่อดูฮ่องเต้ฝึกศิลปะการต่อสู้เป็นครั้งคราว และคอยปรนนิบัติรับใช้เขา นางจึงมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับฮ่องเต้ แม้ว่าจะไม่สามารถพูดได้ว่าทั้งสองเป็นคู่รักในวัยเด็ก แต่นี่คือสิ่งที่เห็นกันทุกวันและความสัมพันธ์ไม่ธรรมดาเช่นกัน

สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุด แต่มีบทเรียนจากโหยวกุ้ยเฟยในอดีตอยู่ตรงนั้น นางทำให้ราชวงศ์เสียหาย

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือทัศนคติของฮ่องเต้!

ตามคำกล่าวของถานอวี้ซู ฮ่องเต้หลงใหลในตัวซ่งชิงซือเป็นอย่างมาก ไม่ว่านางจะทำอะไรฮ่องเต้ก็จะยอมหลับตาข้างหนึ่ง

ครั้งนี้ซ่งชิงซือไปที่หมินซานเพื่อเรียนรู้ศิลปะการชงชา เพราะฮ่องเต้กล่าวว่าเขาชอบทักษะการชงชาของอาจารย์เหวินเยี่ยน ความคิดเช่นี้ ฮ่องเต้ไม่ใช่คนโง่เขลาเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่รู้!

เมื่อคิดได้ว่าหมาป่าที่อยู่ด้านหน้าก็ยังไม่ได้ถูกไล่ออกไป หากแต่ก็ต้องมาเผชิญกับเสือที่เดินเข้ามาทางด้านหลังอีกตัว เฮ้อ มีหลายสิ่งหลายอย่างในเมืองหลวงแห่งนี้ หลังจากที่ท่านพี่เย่จือกลับมา นางควรกลับไปที่เมืองหลิวเจีย!

ตากแดดและปลูกดอกไม้ทุกวัน วันเหล่านั้นราวกับสวรรค์!

มันดีกว่าเสื้อผ้าทอหรืออาหารชั้นดีในเมืองหลวงแห่งนี้มาก!

เสียงถอนหายใจของกู้เสี่ยวหวานเข้าหูของอาจั่ว อาจั่วเอียงศีรษะมองไปที่กู้เสี่ยวหวานซึ่งยังคงหลับตาพักผ่อนอย่างระมัดระวัง นางรู้ว่าวันนี้คุณหนูเหนื่อย ซ่งชิงซือเหน็บแนมในร้านจุ้ยอวี้กู่ไจ นางจึงอยากจะก้าวไปข้างหน้าและตบหน้านาง!

คุณหนูนิสัยดีและไม่ต้องการโต้เถียงกับผู้อื่น แต่คนพวกนี้กลับมองว่าคุณหนูเป็นคนเจ้าเล่ห์!

อาจั่วขมวดคิ้วและเจตนาฆ่าฟันก็แวบเข้ามาในดวงตาของนาง แต่มันหายไปทันทีที่นางก้มศีรษะลงราวกับว่ามันไม่เคยปรากฏขึ้น

ในด้านของถานอวี้ซู อาชิงดูแลถานอวี้ซูเป็นอย่างดี และถานอวี้ซูก็เหนื่อยเล็กน้อยในขณะนี้ เมื่อเห็นว่าอาชิงติดตามตัวเองตลอดเวลา จึงขมวดคิ้วและพูดว่า “เจ้าควรกลับไปพักด้วย วันนี้ก็เหนื่อยหน่อยนะ!”

อาอวี้ป่วยมาระยะหนึ่งแล้ว และอาชิงก็อยู่เคียงข้างนางมาระยะหนึ่งแล้วเช่นกัน แต่นางก็ยังไม่รู้สึกคุ้นเคย

อาชิงพยักหน้า “ข้าน้อยจะรออยู่ข้างนอก ท่านจวิ้นจู่สามารถเรียกข้าน้อยได้ตลอดเวลาหากจำเป็น!”

“ไม่จำเป็น เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ ตอนนี้มีคนอยู่มากมาย” ถานอวี้ซูโบกมือแล้วพูด

อาชิงก้มศีรษะลง ร่องรอยของความขุ่นเคืองปรากฏขึ้นหว่างคิ้วของนาง แต่มันก็หายไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรับปากและเดินจากไป

เมื่อออกไปข้างนอกก็คุยกับสาวใช้ที่เฝ้าอยู่ข้างนอก เมื่อคนเหล่านั้นได้ยินว่าจวิ้นจู่ให้อาชิงกลับไปพักผ่อน พวกนางต่างก็อิจฉา “พี่อาชิงจวิ้นจู่ชอบท่านจริง ๆ และยังให้ท่านกลับไปพักผ่อนอีกด้วย!”

อาชิงเยาะเย้ยอีกฝ่ายในใจ หากแต่ใบหน้าแต้มไปด้วยรอยยิ้ม “ใช่แล้ว จวิ้นจู่เป็นคนจิตใจดี ดูสิตอนนี้พี่อาอวี้ป่วย จวิ้นจู่ก็เรียกหมอมารักษาอาการ ดูว่าพี่อาอวี้กินอะไร ของต่าง ๆ จวิ้นจู่ก็เป็นคนเลือกมาเอง!”

สาวใช้พยักหน้าถี่ ๆ

อาชิงฉวยโอกาสจากสถานการณ์นี้และกล่าวว่า “เราได้พบเจ้านายที่ดีแล้ว พวกเจ้าต้องรับใช้จวิ้นจู่ให้ดี!”

จากนั้นภายใต้สายตาอิจฉาริษยาของสาวใช้ ก็เห็นนางเดินออกจากลานบ้านและลงไปที่ห้องของคนรับใช้

แม้จะเป็นห้องคนรับใช้ แต่ก็อยู่ในลานของถานอวี้ซู เพื่อให้สาวใช้สามารถดูแลเจ้านายได้

มีเพียงความแตกต่างระหว่างห้องของเจ้านายและห้องของคนรับใช้ ตอนที่อาอวี้อยู่ที่นี่ ห้องของนางใหญ่ที่สุด ดีที่สุดและอยู่ใกล้กับห้องหลักของถานอวี้ซูมากที่สุด

แต่หลังจากที่นางล้มป่วยนางจึงย้ายจากห้องที่ใกล้ที่สุดไปยังห้องที่ไกลที่สุด หมอบอกว่าอาการป่วยต้องการการพักผ่อน และอยู่ในที่เงียบสงบที่จะไม่มีใครมารบกวน และถัดจากห้องใหญ่ที่นางเคยอาศัยอยู่ก็มีห้องเล็กกว่าเล็กน้อยซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของอาชิง

ห้องสองห้องอยู่ใกล้กัน ดังนั้นอาชิงจึงรู้ความแตกต่างของขนาดห้องทั้งสองโดยธรรมชาติ!

อาอวี้เป็นที่ชื่นชอบของจวิ้นจู่อย่างมากและมักจะได้รับสิ่งดี ๆ มากมายเสมอ อาอวี้เก็บสิ่งดี ๆ ไว้ และวางไว้ข้างนอกอย่างเปิดเผย ปล่อยให้คนอื่นเข้าไปและทำให้พวกนางคิดว่าพวกตนนั้นราวกับอยู่ในห้องของคุณหนูสักคนเสียอีก

อาชิงยืนอยู่ที่ประตูห้องที่ใหญ่ที่สุด สายตาจ้องมองอย่างว่างเปล่า

ห้องนี้ไม่มีใครอยู่มานานแล้ว แต่ข้างในสะอาดเรียบร้อย มีสาวใช้มาทำความสะอาดเป็นประจำทุกวัน

ในฐานะที่เป็นสาวใช้คนโปรดของจวิ้นจู่จะมีคนมาทำความสะอาดห้องของนาง สาวใช้คนนี้สบายแค่ไหนกัน?

อาชิงยืนอยู่ที่นั่นโดยไม่ขยับเขยื้อน และทันใดนั้นก็มีรอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏขึ้นที่มุมปาก มันเป็นเรื่องโกหกที่จะบอกว่าจวิ้นจู่ชอบตนเอง!

สาวใช้พวกนั้นไม่รู้ แต่ในฐานะสาวใช้ส่วนตัวอีกคนของท่านจวิ้นจู่ นางรู้ชัดเจน!

รู้หรือไม่ เมื่อก่อนอาอวี้อยู่ที่นี่ ถ้านางเหนื่อยก็มักจะนอนที่ปลายเตียงของท่านจวิ้นจู่!

นอนฟูกเดียวกับท่านจวิ้นจู่ นางต้องชอบคนใช้คนนั้นขนาดไหนกัน!

แล้วตนล่ะ?

เมื่อเห็นสายตาที่จวิ้นจู่มองมาที่ตน อาชิงก็รู้ว่าต้องใช้เวลาอีกนานกว่าจะแทนที่อาอวี้ได้!

อาชิงยืนอยู่ครู่หนึ่งเพราะกลัวว่าจะมีใครผ่านมา จากนั้นจึงรีบเดินไปยังห้องของตนเอง หลังจากเข้าไปในห้องได้ไม่นานก็ออกมาอีกครั้ง ทว่ากลับดูรีบร้อนราวกับว่านางกำลังจะทำอะไรบางอย่าง!

นางมีท่าทางระแวดระวังตลอดทาง และรีบเดินออกจากจวนท่านแม่ทัพทางประตูหลัง และเห็นผู้หญิงคนหนึ่งในกำลังตั้งแผงลอยอยู่ถัดจากจวนท่านแม่ทัพ เมื่อเห็นว่ามีใครบางคนออกมา นางก็สบตากับอาชิง จากนั้นหญิงคนนั้นก็ถือตะกร้าหันหลังกลับ เดินเข้าไปในซอยเปลี่ยว

อาชิงปิดประตูด้านหลังและมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง เมื่อไม่พบใคร นางก็เดินตามหญิงขายของเข้าไปในซอย

ทั้งสองคนเดินเข้าไปในบ้านที่เงียบสงบ และเสียงไม่น่าฟังของผู้หญิงอีกคนก็ดังขึ้น “มีข่าวอะไร ไหน?”

“ข้าหวังว่าท่านจะรายงานกลับไปให้นายท่านทราบ วันนี้ข้าได้เบาะแสเรื่องสำคัญมา โปรดนำเรื่องนี้ไปแจ้งแก่นายท่านด้วย!” อาชิงรีบพูดด้วยความเคารพ

“พูดมา”

“วันนี้ สาวใช้สองคนของแม่นางคนนั้นกระซิบกันว่า…” อาชิงพูดตะกุกตะกักอยู่นานไม่สามารถเอ่ยออกมาได้