ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1839 แช่น้ำผสมกลีบดอกไม้

บทที่ 1839 แช่น้ำผสมกลีบดอกไม้

“ข้าว่าเจ้าควรจะหาหมอท่านอื่น บางทีท่านหมอคนนั้นอาจไม่คุ้นเคยกับอาการป่วยของอาอวี้!” กู้เสี่ยวหวานเอ่ยขึ้น

ถานอวี้ซูไม่พูดอะไร แต่กำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

อาชิงที่รออยู่ด้านข้างได้ยินเรื่องนี้ก็รีบพูดว่า “อันผิงจวิ้นจู่ ท่านหมอหลี่คนนี้เป็นหมอที่ดีที่สุดในโรงหมอหุยซุน เจ้านายของข้าเป็นห่วงคนรับใช้มาก ได้มาหมอที่ดีที่สุดในโรงหมอหุยซุนมา หมอหลี่คนนี้รักษาเรามาหลายปีแล้วและทักษะของเขาก็ยอดเยี่ยม!”

ถานอวี้ซูพยักหน้าและพูดว่า “ใช่แล้ว หมอหลี่มารักษาอาการป่วยให้คนในจวนแห่งนี้มานานหลายปี และทักษะของเขาก็ไม่เลว!”

กู้เสี่ยวหวานยิ้มและชำเลืองมองที่อาชิงด้วยสายตาที่ไม่สามารถอธิบายได้ แต่นางก็เดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงพูดกับถานอวี้ซูที่อยู่ด้านข้าง “หากทักษะนั้นยอดเยี่ยมแสดงว่าอาการของอาอวี้นั้นร้ายแรง เมื่อเวลาผ่านไปนางจะดีขึ้นแน่นอน เจ้าอย่ากังวลมากเกินไป เมื่อวานข้าทำขนมชิ้นใหม่มาลองชิมด้วยกันไหม?”

เมื่อถานอวี้ซูได้ยินว่ามีของอร่อย นางจึงรีบพยักหน้าและตามกู้เสี่ยวหวานเข้าไปในห้อง

อาชิงที่อยู่ข้างหลังรีบตามไป แต่อาจั่วรีบหยุดนาง “แม่นางอาชิง คุณหนูมีบางอย่างต้องการคุยกัน เจ้าและข้าไม่ควรเข้าไปรบกวน ที่นี่ยังมีผลไม้และเครื่องดื่ม พวกเรานั่งกินผลไม้รอพวกนางกันเถอะ!”

“แต่เราไม่อยู่ หากคุณหนูต้องการให้เราทำอะไรจะทำอย่างไร?” อาชิงถามอย่างกระวนกระวาย

อาจั่วหัวเราะ “เราอยู่ห่างจากห้องนั้นเพียงไม่กี่ก้าว หากคุณหนูต้องการก็แค่ตะโกนเรียกพวกเราก็พอแล้ว”

หลังจากได้ยินเช่นนี้ อาชิงก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมแพ้ และตามอาจั่วไปนั่งที่โต๊ะหิน ดื่มชาและกินของว่าง

แต่หัวใจดวงนี้กระสับกระส่ายเล็กน้อย

อาจั่วใช้เวลากินของว่าง ดื่มชาและพูดคุยกับอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มเป็นครั้งคราว ราวกับจะกวนใจนาง อาชิงก็ทำได้เพียงหัวเราะกับนางบางครั้ง แต่หาได้มีเสียงเรียกมาจากในห้องแต่อย่างใด

กู้เสี่ยวหวานและถานอวี้ซูออกมาหลังจากกินขนมเรียบร้อย ถานอวี้ซูจับมือกู้เสี่ยวหวานและยิ้มอย่างอ่อนหวาน “ท่านพี่ ท่านทำขนมนี้ได้อย่างไร? ทำไมอร่อยเช่นนี้? มีอีกไหม? ข้าอยากกินอีก!”

กู้เสี่ยวหวานเกาจมูกและพูดด้วยรอยยิ้ม “เจ้าแมวจอมตะกละ ข้ายังมีอีก ข้ารู้ว่าหากเจ้าได้กินแล้วเจ้าจะต้องอยากกินอีก ข้าเตรียมไว้อีกหลายชุด สองชุดสำหรับเจ้าและอีกสองชุดจะส่งไปที่จวนตระกูลหลูสำหรับเพ่ยหยาดีหรือไม่?”

“ดีเจ้าค่ะ!” เมื่อถานอวี้ซูได้ยินว่ายังมีขนมอีกสองชุด นางจึงพูดด้วยรอยยิ้ม

จากนั้นถานอวี้ซูก็ตรงไปที่ห้องหนังสือพร้อมกับขนมและพูดกับอาชิงว่า “เจ้ากลับไปก่อน ช่วยข้าต้มน้ำถังหนึ่ง ข้าต้องการอาบน้ำ!”

อาชิงกังวลเล็กน้อย “จวิ้นจู่ ให้ข้าตามท่านไปเถิด? ท่านอยู่คนเดียวจะไม่มีใครปรนนิบัติรับใช้ท่าน!”

ถานอวี้ซูยิ้ม “เจ้าโง่ ที่นี่คือบ้านของข้า เจ้าจะกังวลอะไรไป กลับไปเสีย!”

อาชิงไม่เคยคิดเลยว่าถานอวี้ซูจะบอกว่านางโง่ และมีเพียงอาอวี้เท่านั้นที่ได้รับคำพูดที่เอาแต่ใจเช่นนี้ นางไม่เคยคาดคิดว่าวันหนึ่งจวิ้นจู่จะพูดคำนี้กับตัวเอง และทันใดนั้นนางก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่ถานอวี้ซู

เห็นถานอวี้ซูมองตัวเองด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า ไม่ต่างจากที่มองอาอวี้เลย!

อาชิงรีบพยักหน้าและตอบว่ารับทราบ ใบหน้าฉายชัดไปด้วยความสุข “รับทราบ ข้าจะกลับไปต้มน้ำเดี๋ยวนี้! และรอให้จวิ้นจู่กลับมา!”

หลังจากพูดจบ นางก็ถอยกลับไปอย่างมีความสุขทันที

ถานอวี้ซูเฝ้าดูร่างเพรียวหายลับไปจากสายตาด้วยความตื่นเต้น แต่ไม่นานรอยยิ้มมุมปากของนางก็จางหายไป แทนที่ด้วยความเย็นชาและสายตาอันโกรธเคือง นางสูดหายใจเข้าลึก ๆ และเดินไปที่ลาน “ท่านลุงเฉิน ท่านลุงติง…”

อาชิงกลับไปและสั่งให้หญิงรับใช้ต้มน้ำทันที จากนั้นนางเข้าไปในสวนเพื่อเก็บดอกไม้ จวิ้นจู่ชอบดอกไม้ ดังนั้นจึงอยากให้จวิ้นจู่อาบน้ำอุ่นผสมกลีบดอกไม้

หลังจากเก็บดอกไม้ได้เต็มตระกร้าแล้วนางก็กลับไปสวน ประจวบเหมาะกับที่จวิ้นจู่ยังไม่กลับมา และน้ำก็ยังต้มไม่เรียบร้อย ดังนั้นนางจึงนั่งอยู่ใต้ชายคาบ้านและเริ่มทำความสะอาดกลีบดอกไม้

เด็ดดอกไม้ทีละกลีบ ล้างด้วยน้ำสะอาดแล้วใส่ลงไปในน้ำเมื่อท่านจวิ้นจู่อาบน้ำ น้ำอุ่นกับดอกไม้สดจะทำให้ได้กลิ่นหอม

มีสาวใช้คนหนึ่งต้องการเข้ามาช่วย แต่อาชิงกลับปฏิเสธ การทำสิ่งเหล่านี่จำเป็นต้องสะอาด หากมือของผู้คนมากมายสัมผัสมันแล้วกลีบดอกไม้เสียหายล่ะจะทำอย่างไร!

หลังจากที่อาชิงทำความสะอาดกลีบดอกไม้แล้ว นางใช้ตะกร้าเพื่อกรองน้ำและขณะเดียวกันน้ำก็ร้อนได้ที่ คนรับใช้ยกถังไปที่ห้องน้ำและเทลงในอ่างอาบน้ำ เมื่ออุณหภูมิของน้ำได้ที่แล้ว ในที่สุดถานอวี้ซูก็กลับมา

หลังจากที่อาชิงได้ยินเรื่องนี้ นางก็รีบออกไปทักทาย “จวิ้นจู่ทุกอย่างพร้อมแล้ว ท่านสามารถไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้เลยเจ้าค่ะ!”

ถานอวี้ซูพยักหน้า จากนั้นเดินไปที่ห้องน้ำและถอดเสื้อผ้าออก หลังจากก้าวลงไปในอ่างอาบน้ำ น้ำอุ่น ๆ ก็ช่วยขจัดความกังวลและความเหนื่อยล้าในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาได้

ตอนนั้นเองที่มีกลิ่นหอมดึงดูดใจ เมื่อนางลืมตาก็เห็นอาชิงวางบางอย่างลงในอ่างอาบน้ำ

เมื่อมองใกล้ ๆ ดูเหมือนกลีบดอกไม้สด

ถานอวี้ซูหัวเราะ “อาชิง เจ้ากำลังทำอะไรน่ะ!”

อาชิงโปรยกลีบดอกไม้ลงในอ่างอาบน้ำ เมื่อเห็นว่าถานอวี้ซูเกิดความสนใจ นางจึงรีบตอบ “ตอบท่านจวิ้นจู่ นี่เป็นกลีบดอกไม้ที่เพิ่งเก็บมาจากสวน ข้าล้างมันจนสะอาดแล้ว เมื่อใส่ลงไป น้ำอุ่นสามารถเพิ่มสรรพคุณทางยาของกลีบดอกไม้ได้สูงสุด และการอาบน้ำด้วยกลีบดอกไม้ตลอดทั้งปีสามารถผ่อนคลายผิวหนังและทำให้เลือดไหลเวียนดีขึ้น และยังทำให้ผิวดีขึ้นอีกด้วย”

ถานอวี้ซูหยิบกลีบดอกไม้ขึ้นมาด้วยความสนใจ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “”ไม่คาดคิดว่ากลีบดอกไม้เหล่านี้จะมีประโยชน์เช่นนี้ ข้าไม่รู้เลย! อาชิง เจ้าไปรู้เรื่องนี้มาจากไหนกัน?”

เมื่อเห็นว่าถานอวี้ซูสนใจ อาชิงจึงพูดด้วยรอยยิ้ม “หมอหลี่มักจะมารักษาที่จวน ข้าเห็นว่ายาต้มที่พวกเขาดื่มในวันธรรมดาสามารถรักษาโรคและช่วยชีวิตผู้คนได้ อีกทั้งทำให้ร่างกายแข็งแรงก็มีส่วนประกอบเป็นกลีบของดอกไม้นี้ไม่ใช่หรือ? จากนั้นข้าจึงถามท่านหมอหลี่และเขาบอกว่าการอาบด้วยกลีบดอกไม้จะเป็นประโยชน์และหากอาบน้ำตลอดทั้งปียังสามารถทำให้ผิวเรียบเนียนและชุ่มชื้นขึ้นอีกด้วย! ดังนั้นข้าจึงกล้าให้ท่านจวิ้นจู่อาบน้ำที่ผสมด้วยกลีบดอกไม้!”