ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1842 พักฟื้นที่สวนชิง

บทที่ 1842 พักฟื้นที่สวนชิง

อาชิงหยิบกล่องผ้าทอจากใต้เตียง ภายในมีทั้งเงิน ทอง และหยกมากมาย ซึ่งทั้งหมดนี้นางได้รับมาจากจวนหมิงอ๋องหลายปีแล้ว หลายวันก่อนจำนวนของมันยังไม่มากถึงเพียงนี้ แต่ตอนนี้กลับแน่นขนัดจนเกือบเต็มกล่อง เมื่อเห็นสิ่งมีค่ามากมายอาชิงก็ภูมิใจอย่างยิ่ง

นางไม่มีนิสัยเช่นอาอวี้ เมื่ออีกฝ่ายได้ของดีมาก็มักจะเอาออกมาโอ้อวด แต่ตนจะเก็บมันไว้เพื่อความปลอดภัย ความสุข ความมั่งคั่งในชีวิตหน้าของนางล้วนขึ้นอยู่กับทอง เงิน และเครื่องประดับเหล่านี้

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังจากข้างนอก “โอ้สวรรค์ ไม่นะ อาอวี้เป็นโรคติดต่อ โอ้สวรรค์ โอ้สวรรค์ ทุกคนเร็วเข้า เร็วเข้า เร็วเข้า!”

“ใครเป็นคนบอกเจ้ากัน?” สาวใช้อีกคนโวยวาย

“จะเป็นใครไปได้เล่า แน่นอนว่าก็ต้องเป็นหมอที่มาตรวจน่ะสิ เขาบอกสาเหตุว่าเหตุใดอาการป่วยของอาอวี้แย่ลงเรื่อย ๆ เพราะอาการป่วยของนางดูเหมือนไข้หวัด แต่จริง ๆ แล้วเป็นโรคติดต่อที่พบได้ยาก และบอกว่าหากไม่ระวังก็จะถูกแพร่เชื้อใส่”

“จวิ้นจู่มีคำสั่งส่งนางไปที่อื่นแล้ว แต่ถึงอย่างไรอาอวี้ก็อยู่ที่นี่มานาน เราจึงไม่สามารถวางใจได้ หมอยังสั่งยาต้มให้เราหลายอย่าง และบอกว่าให้ซักเสื้อผ้าและเครื่องนอนด้วยยานี้ถึงสามารถวางใจได้”

“เช่นนั้นจะรออะไรล่ะ รีบไปกันเถอะ!”

อาชิงยืนอยู่ในห้อง เมื่อได้ยินการสนทนาข้างนอกร่างกายของนางก็แข็งทื่อ ร่างกายของอาอวี้ทรุดลงไม่ใช่เพราะยาพิษงั้นเหรอ จะเป็นโรคติดต่อได้อย่างไร? หรือเป็นเพราะได้รับพิษ และนอนอยู่ในห้องเป็นนานจึงมีอาการป่วยอื่นเข้าแทรก

หากเป็นกรณีนี้ อาชิงก็ไม่กล้าประมาท นางเคยไปที่ห้องของอาอวี้หลายครั้ง ดังนั้นนางต้องทำความสะอาดร่างกายให้ดี แต่หากอาอวี้ถูกย้ายออกไป แล้วในอนาคตยาพิษจะถูกนำไปใช้อย่างไร?

อาชิงรู้สึกรำคาญใจเล็กน้อย จากนั้นคิดว่าอาอวี้ป่วยหนักก็ไม่สำคัญว่านางจะย้ายออกไปหรือตายข้างนอก แต่นี่จะทำให้คนอื่นไม่ต้องสงสัยในตัวนาง

เมื่อคิดได้เช่นนี้ อาชิงก็รีบเดินตามสาวใช้ไปที่ครัวด้านหลัง

ไม่นานรถม้าของจวนท่านแม่ทัพก็หยุดที่ประตูสวนชิง ถานอวี้ซูและติงลุ่นลงจากรถม้า

“ท่านลุงเฉิน รบกวนดูแลอาอวี้สักครู่”

แม้ว่าถานอวี้ซูจะรู้ว่าถ้าพาอาอวี้มาที่สวนชิง ท่านพี่จะต้องเห็นด้วยกับเรื่องนี้อย่างแน่นอน แต่ถานอวี้ซูก็รู้สึกเสียใจที่พาคนป่วยมาโดยไม่บอกล่วงหน้า

“ท่านไปเถอะ ถ้าท่านจวิ้นจู่ตกลง ข้าจะพานางลงไปทันที” เฉินเหมิ่งกล่าว

ถานอวี้ซูพยักหน้าและนำติงลุ่นไปที่สวนชิง

เมื่อเห็นถานอวี้ซูมาหาตนเอง กู้เสี่ยวหวานรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย “เจ้าไม่ได้บอกว่าวันนี้เหนื่อยและต้องการกลับไปพักผ่อนหรอกหรือ เหตุใดถึงกลับมาที่นี่อีกครั้งล่ะ?”

เมื่อถานอวี้ซูเห็นกู้เสี่ยวหวานก็กัดริมฝีปากแล้วพูดว่า “ท่านพี่ สิ่งที่ท่านพูดเป็นความจริง”

กู้เสี่ยวหวานเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย และติงลุ่นที่อยู่ด้านข้างก็อธิบาย “เราพบว่าอาชิงชอบทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ ลอบพบกับหญิงคนหนึ่ง และอาการป่วยของอาอวี้ก็ไม่ใช่ไข้หวัดธรรมดา แต่เป็นเพราะนางโดนวางยาพิษ

“ยาพิษหรือ” กู้เสี่ยวหวานขมวดคิ้ว สิ่งที่นางเดานั้นถูกต้อง

อาชิงคนนี้มีปัญหาแน่นอน

“ตอนนี้พวกเจ้าจะทำอย่างไร” กู้เสี่ยวหวานถาม

ถานอวี้ซูมาหานางเช่นนี้นางจะต้องมีบางอย่างแน่นอน

ถานอวี้ซูคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดอย่างลำบากใจ “ท่านพี่ ข้าอยากให้อาอวี้มาพักฟื้นที่นี่สักระยะหนึ่ง การปล่อยให้นางอยู่ในจวนแม่ทัพ ข้าก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก ดังนั้น…”

“ตอนนี้อาอวี้อยู่ที่ไหน” กู้เสี่ยวหวานถาม

“อยู่ในรถม้าข้างนอก” ถานอวี้ซูตอบ

“เหตุใดถึงไม่พานางเข้ามาเล่า”

“ข้า…ข้ากลัวว่าท่านจะไม่เห็นด้วย”

กู้เสี่ยวหวานยิ้มและส่ายหน้า “อาจั่ว โค่วตันออกไปข้างนอกเพื่อรับอาอวี้เข้ามาในจวน และให้ท่านอาจัดการเรื่องห้องไว้ให้นางห้องหนึ่ง ห้องนั้นควรอยู่ข้างหลังจะดีที่สุด หนึ่งคือจะสามารถดูแลได้อย่างใกล้ชิด และสองคือเงียบสงบไม่มีใครมารบกวน”

อาจั่วและโค่วตันได้รับคำสั่ง และรีบออกไปทันที

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ ถานอวี้ซูก็พูดอย่างตื่นเต้น “ขอบคุณท่านพี่”

“ระหว่างเจ้ากับข้าไม่จำเป็นต้องกล่าวคำขอบคุณ การที่เจ้าทำเช่นนี้มันเหมือนกับว่าเราเป็นคนนอก” กู้เสี่ยวหวานพูดอย่างใจเย็น “นอกจากนี้ เจ้ายังคิดถึงสถานการณ์โดยรวมด้วย”

“ข้าหวังว่าอาอวี้จะฟื้นขึ้นมาและไม่โทษข้า ข้าไม่ได้ไม่ต้องการนาง แต่…” ถานอวี้ซูสะอื้น

“นางจะไม่โทษเจ้า ใครที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้และจุดประสงค์ของเขาคืออะไรเราไม่รู้ นางเป็นเพียงตัวหมากเล็ก ๆ ผู้เล่นที่อยู่ข้างหลังต่างหากคือสิ่งสำคัญที่สุด” กู้เสี่ยวหวานปลอบโยน

เมื่อติงลุ่นเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานตกลงที่จะรับอาอวี้โดยไม่คำนึงถึงอาการที่เจ็บปวดรุนแรงของอีกฝ่าย ในใจก็รู้สึกขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง อาอวี้คนนี้เป็นสาวรับใช้ส่วนตัวของจวิ้นจู่เปรียบดังมือซ้ายและมือขวาของถานอวี้ซู แสดงให้เห็นถึงสถานะของอาอวี้สำหรับจวิ้นจู่

ตอนนี้อาอวี้ตกอยู่ในอันตราย เพื่อค้นหาว่าใครอยู่เบื้องหลัง จวิ้นจู่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากให้อาอวี้ออกไปอาศัยอยู่ที่อื่นชั่วคราว และอันผิงจวิ้นจู่ตกลงรับนางโดยไม่แม้แต่จะลังเล และนั่นคือความเมตตา

ติงลุ่นประสานมือและพูดด้วยความเคารพ “อันผิงจวิ้นจู่ ติงลุ่นจะไม่มีวันลืมเรื่องนี้”

กู้เสี่ยวหวานยิ้มและพูดว่า “ท่านลุงติง อากาศเริ่มอุ่นขึ้นแล้ว ถ้าท่านว่างก็สามารถมากินซาวเข่าที่สวนชิงได้”

ทันทีที่เขาได้ยินว่าเขาสามารถกินซาวเข่าได้ ติงลุ่นก็กลืนน้ำลายอึกใหญ่ด้วยใบหน้ามีความสุข “เอาล่ะ ตราบใดที่จวิ้นจู่มีเวลา ติงลุ่นจะมารบกวนท่านอย่างแน่นอน”

เมื่ออาอวี้ถูกพาไปยังห้องหลังบ้าน ถานอวี้ซูก็ยังรู้สึกขอบคุณ สภาพแวดล้อมที่นี่เงียบสงบห่างจากลานบ้านเพียงเล็กน้อยและได้รับการดูแลอย่างดี แต่มันก็ถูกซ่อนไว้ไม่เป็นที่แตะตา และจะไม่มีใครพบว่าอาอวี้พักฟื้นอยู่ที่นี่

ถานอวี้ซูรู้สึกขอบคุณสำหรับการจัดการของกู้เสี่ยวหวาน

“ท่านพี่ ท่านคิดว่าใครคือผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องอาชิง” เมื่อก้าวเข้ามาในห้องของกู้เสี่ยวหวาน ถานอวี้ซูก็ถามสิ่งที่สงสัยออกมา

กู้เสี่ยวหวานส่ายหน้า “ข้าไม่รู้ แต่ท่าทางของนางดูแปลกเล็กน้อย นางดูไม่เหมือนคนจริงใจ”

ถานอวี้ซูพยักหน้า “นั้นคือความจริง ตั้งแต่อาอวี้ล้มป่วย นางก็มาดูแลข้าเป็นการส่วนตัว เมื่อก่อนตอนที่อาอวี้อยู่เคียงข้าง ข้าไม่รู้สึกอะไรเลย แต่เมื่อมีนางอยู่ ความแปลกประหลาดก็ทวีความรุนแรงมากขึ้น ราวกับว่าข้าถูกนางจับตามองอยู่ตลอดเวลา มันช่างน่ากลัวยิ่งนัก”