ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1856+1857 ทุกคนล้วนไม่ใช่ตะเกียงประหยัดน้ำมัน/ไม่มีใครยอมใคร

บทที่ 1856 ทุกคนล้วนไม่ใช่ตะเกียงประหยัดน้ำมัน

หลังจากซ่งฉินกลับมา ก็เห็นหวงหรูซื่อเอนตัวลงกึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงนุ่มพลางอ่านหนังสือในมือ เมื่อเห็นว่าซ่งฉินเข้ามาจึงถามว่า “เรียบร้อยหรือไม่?”

“ตอบฮูหยิน เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ ข้ารอนายท่านออกไปก่อนแล้วค่อยเข้าไป!”

“นายท่านเห็นมันหรือไม่?” หวงหรูซื่อยกมือขึ้น ใช่มือทัดผมไว้ด้านหลังหู การเคลื่อนไหวดูเกียจคร้าน

“เห็นหมดแล้ว!” ซ่งฉินเอ่ยด้วยสีหน้างุนงง “ฮูหยิน รังนกเหล่านั้นล้วนแต่เป็นรังนกคุณภาพสูงที่นายท่านส่งให้ท่าน ทั้งหมดมีสามกล่องเท่านั้น ทำไมท่าน…”

“ทำไมถึงให้ยกสองกล่องนั้นกับนางใช่ไหม?” หวงหรูซื่อวางหนังสือในมือลง “ตอนนี้ไม่มีรังนกในคลัง และนายท่านจะรู้เรื่องนี้ในไม่ช้า! บ่ายวันนี้เขาไปที่ลานเล็ก ก่อนหน้านี้นางอยากรายงานเรื่องนี้ต่อนายท่าน แต่นางหาโอกาสไม่ได้นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สวรรค์มอบให้ นางจะปล่อยให้หลุดมือไปได้อย่างไร ไม่แน่เมื่ออยู่ต่อหน้านายท่าน นางคงรายงานข้าไปแล้ว!”

“นายท่านรักท่านมาก นายท่านจะเชื่อคำพูดของอนุภรรยาได้อย่างไร!”

“เขากับข้าเพิ่งแต่งงานเป็นสามีภรรยากัน แต่หลิวเนี่ยนโหรวคนนี้อยู่กับนายท่านมามากกว่าสิบปี อีกทั้งยังให้กำเนิดลูกของเขาสองคน ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะเทียบได้กับความสัมพันธ์ของข้าที่เพิ่งเกิดขึ้นได้อย่างไร” หวงหรูซื่อเย้ยหยัน

“แล้วทำไมท่านถึงให้รังนกนางอีกล่ะ? เราออกไปซื้อรังนกราคาถูกให้นางไม่ดีกว่าหรือ? ท่านเป็นฮูหยิน และนางเป็นเพียงนางบำเรอที่ต่ำต้อย ท่านคงไม่ได้คิดเอาใจนางหรอกใช่ไหม!”

ซ่งฉินคาดเดาอยู่ในใจ เป็นไปได้ไหมว่าฮูหยินต้องการเอาใจหลิวเนี่ยนโหรว?

หวงหรูซื่อมองไปที่ซ่งฉิน ทั้งรู้สึกโกรธและขบขันในเวลาเดียวกัน นางคือใคร? จำเป็นหรือไม่ที่ลูกสาวคนโตของตระกูลหวงจะต้องเอาใจอนุภรรยา?

“ข้าเอาใจนางอย่างนั้นหรือ?” หวงหรูซื่อเยาะเย้ยด้วยสีหน้าเกลียดชัง “ข้าแค่แสดงให้นายท่านดูเท่านั้น!”

ซ่งฉินไม่อาจคาดเดาได้ “ฮูหยิน ท่านหมายความว่าอย่างไร…”

หวงหรูซื่อไม่ได้ซ่อนมันและบอกแผนการทั้งหมดกับซ่งฉิน “วันนี้เป็นโอกาสที่ดี หลิวเนี่ยนโหรวต้องบอกนายท่านทุกสิ่งเกี่ยวกับข้า วันธรรมดาสิ่งที่นางกินดูแล้วค่อนข้างแย่ แต่…อาหารธรรมดาที่ใส่รังนกชั้นดีเพื่อบำรุงร่างกาย ถ้าเป็นนายท่าน เขาจะคิดอย่างไรถ้าข้าปฏิบัติกับอนุภรรยาแบบนี้?”

“แม้ว่าจะเป็นอาหารธรรมดา แต่มีน้ำแกง เนื้อ และรังนกชั้นดี ฮูหยินช่างใจดี!” ซ่งฉินโพล่งออกมาและตอนนี้นางก็เข้าใจอย่างกระจ่างแจ้ง “นอกจากนี้ ฮูหยินก็ให้นางไปสองกล่องและเหลือไว้ให้ตัวเองเพียงกล่องเดียว หัวใจของนายท่านจะต้องยืนหยัดเคียงข้างฮูหยินอย่างแน่นอน!”

หวงหรูซื่อพยักหน้า “เจ้าฉลาดเสียจริง ลงไปทำรังนกหนึ่งถ้วยแล้วส่งไปให้นายท่าน! บอกว่าข้าเพิ่งตื่นและกลัวว่านายท่านจะกินไม่อิ่ม ข้าจึงสั่งให้คนส่งรังนกไปให้นายท่านเพื่อบำรุงร่างกาย!”

ซ่งฉินยิ้มและรับคำสั่ง

หวงหรูซื่อมีรอยยิ้มที่พอใจบนใบหน้าหากแต่ในใจกลับสาปแช่ง หลิวเนี่ยนโหรวนะหลิวเนี่ยนโหรว เจ้าคิดว่าลูกเล่นเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเจ้าจะสามารถทำให้ตำแหน่งของข้าสั่นคลอนได้อย่างนั้นหรือ?

……

บทที่ 1857 ไม่มีใครยอมใคร

คิดจะเล่นตุกติกกับข้าหรือ อย่าได้แต่ฝันเลย ข้าเป็นลูกสาวสายตรงของตระกูลมีชื่อเสียง ส่วนเจ้าเป็นแค่สาวใช้ข้างห้องที่ไต่เต้าขึ้นมาเป็นอนุภรรยา จึงไม่สามารถนำมาเทียบกันได้!

หลูเหวินซินกลัวเจ้า แต่ข้าหวงหรูซื่อไม่กลัว!

ฟางเจิ้งสิงกลับไปที่ห้องหนังสือ เมื่อครู่เขาไม่ได้รับประทานอาหารเยอะ จึงยังหิวอยู่เล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงถามพ่อบ้านเกี่ยวกับเรื่องนี้

ตอนนี้พ่อบ้านเป็นคนของหวงหรูซื่อ เพราะผลประโยชน์จึงทำให้พ่อบ้านหันไปเข้าร่วมกับหวงหรูซื่อ!

เมื่อเห็นว่านายท่านถามเกี่ยวกับค่าใช้จ่ายในจวน เขาตอบอย่างเป็นธรรมชาติ “ตอบนายท่าน ในคลังตอนนี้ไม่มีรังนกแล้ว!”

“ไม่มีแล้วทำไมไม่ซื้อ” ฟางเจิ้งสิงขมวดคิ้วเขาเป็นขุนนางระดับสองที่มีเบี้ยหวัด แต่คนในจวนกลับไม่มีแม้แต่รังนกให้กิน!

“นายท่าน ฮูหยินอธิบายว่านายท่านเป็นขุนนางในราชสำนัก ดังนั้นจึงจำเป็นต้องทานอาหารหรือส่งของขวัญให้คนอื่น แต่ในอดีตเนื่องจากการแต่งงาน เงินจำนวนมากจึงร่อยหรอลง การเงินของจวนนั้นจึงแตกต่างออกไปจากในอดีต ฮูหยินจึงบอกคนรับใช้เสมอว่าให้ใช้จ่ายอย่างประหยัด! เงินที่เหลือนายท่านจะต้องใช้ในราชสำนัก!” พ่อบ้านรีบตอบ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฟางเจิ้งสิงไม่ได้รู้สึกขุ่นเคืองใจกับหวงหรูซื่อมากนัก หากแต่ยังบ่นพึมพำ “ค่าใช้จ่ายของหลิวอี๋เหนียงเป็นอย่างไร? ทำไมอาหารที่นางกินประจำถึงเป็นเช่นนั้นได้?”

พ่อบ้านรีบเงยหน้าขึ้นและพูด “ตอบนายท่าน สิ่งที่อี๋เหนียงทานก็เหมือนกับฮูหยินทาน!”

หมายความว่าอย่างไร แม้แต่ฮูหยินก็ยังคงรับประทาน แล้วทำไมอนุภรรยาถึงจะทานไม่ได้?

ฟางเจิ้งสิงคิดว่าตอนที่เขาอยู่ในห้องของหวงหรูซื่อ เขากินอาหารที่ละเอียดอ่อนที่เขาเคยกินซึ่งไม่เหมือนกับที่เขากินในห้องของหลิวอี๋เหนียงวันนี้!

“ไร้สาระ ผักดอง ต้มจืดไข่เหมือนกับฮูหยินอย่างนั้นหรือ!” ฟางเจิ้งสิงถามอย่างเคร่งขรึม

พ่อบ้านรู้สึกสับสนมากขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งนี้ “ปกติแล้วฮูหยินจะทานอาหารจานเดียวกับอี๋เหนียง…แต่…”

ฟางเจิ้งสิงขมวดคิ้ว “ถ้าอยากพูดก็รีบพูด มัวลังเลอะไรอยู่!”

พ่อบ้านรีบก้มศีรษะลงและพูดว่า “ถ้านายท่านอยู่กับฮูหยินอาหารจะดีกว่าเดิม! เมื่อฮูหยินอยู่คนเดียว อาหารก็จะเหมือนกับอี๋เหนียง!”

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ สิ่งที่ฟางเจิ้งสิงไม่เข้าใจก็คืออาหารของหลิวอี๋เหนียงนั้นเหมือนกับที่หวงหรูซื่อกินยามนางอยู่คนเดียว!

คิ้วของฟางเจิ้งสิงขมวดแน่นขึ้น รู้สึกอึดอัดแทบหายใจไม่ออก เขาโบกมือและพูดว่า “เจ้าออกไปก่อน อย่าบอกเรื่องนี้กับฮูหยิน!”

“รับทราบ ข้ารู้!” พ่อบ้านกำลังจะจากไปหลังจากพูดจบ แต่ฟางเจิ้งสิงก็หยุดเขาอีกครั้ง “จ่ายเงินหนึ่งพันตำลึงเงินเพื่อซื้อรังนกที่ดีที่สุดให้ฮูหยิน!”

ตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่มีการพูดถึงการซื้อรังนกให้หลิวเนี่ยนโหรว!

หลังจากที่พ่อบ้านรับคำสั่งและจากไป ฟางเจิ้งสิงก็เต็มไปด้วยความเสียใจ

ข้าไม่ได้คาดหวังว่าหวงหรูซื่อจะคิดแทนตัวเอง แต่ตัวเองกลับเข้าใจนางผิดโดยไม่มีเหตุผล โชคดีที่หวงหรูซื่อยังป่วยอยู่ เขาจึงไม่ได้เข้าไปถามนาง ไม่เช่นนั้นถ้าเรื่องนี้ถูกถามไป ไม่รู้ว่าจะเป็นการทำร้ายจิตใจของหวงหรูซื่อขนาดไหน!

ฟางเจิ้งสิงรู้สึกผิดในใจของเขา และเขาเกลียดหลิวเนี่ยนโหรวที่แอบยั่วยุเขา

เมื่อหลูเหวินซินอยู่ นางก็เป็นแบบนี้ ตอนนี้เขาเกลียดหลูเหวินซินอยู่แล้ว แต่หลังจากได้ยินการยั่วยุของหลิวเนี่ยนโหรว เขาก็ยิ่งเกลียดหลูเหวินซินมากขึ้น แม้ว่าเขาจะรู้ว่าบางครั้งหลูเหวินซินไม่ได้ทำอะไรผิด แต่เป็นเพราะหลิวเนี่ยนโหรวจงใจกุเรื่อง!

แต่เขาไม่มีหลูเหวินซินอยู่ในใจ ดังนั้นเขาจึงเรียกหาหลิวเนี่ยนโหรวโดยธรรมชาติ!

แต่ลมน้ำหมุนเวียนสับเปลี่ยน*[1] หลิวเนี่ยนโหรวหญิงวัยกลางคนที่ให้กำเนิดลูก เมื่อเปรียบเทียบกับหวงหรูซื่อผู้เป็นเหมือนน้ำค้างยามเช้า นี่คือความแตกต่างระหว่างก้อนเมฆและโคลน ก้อนเมฆและโคลนแตกต่างกันอย่างไร?

เช่นเดียวกับหลิวเนี่ยนโหรวและหลูเหวินซินในตอนนั้น แต่ตอนนี้มันคือหวงหรูซื่อและหลิวเนี่ยนโหรว!

ฟางเจิ้งสิงกำลังตำหนิตัวเองอยู่ในใจ เมื่อคนรับใช้จากภายนอกเข้ามารายงานว่า “นายท่าน แม่นางซ่งฉินมาแล้ว!”

ฟางเจิ้งสิงขมวดคิ้วและเปลี่ยนสีหน้าอย่างรวดเร็ว “ให้นางเข้ามา!”

เมื่อซ่งฉินเข้ามา ก็เห็นฟางเจิ้งสิงนั่งอ่านหนังสืออยู่ด้านหลังโต๊ะ นางรีบโค้งคำนับและพูดด้วยความเคารพว่า “นายท่าน..”

“ฮูหยินเป็นอย่างไรบ้าง” ฟางเจิ้งสิงถามอย่างเป็นห่วง

“นางเพิ่งตื่นได้ไม่ได้นาน เมื่อตื่นแล้วก็กินข้าวกินยา เมื่อข้าออกมาฮูหยินก็หลับไปทันที!” ซ่งฉินตอบด้วยความเคารพ

ฟางเจิ้งสิงพยักหน้า “ดูแลฮูหยินให้ดี!”

ซ่งฉินรีบตอบ จากนั้นชี้ไปที่สาวใช้ด้านข้างแล้วพูดว่า”นายท่าน หลังจากฮูหยินตื่นขึ้นก็เอาแต่คิดถึงท่าน เมื่อฮูหยินได้ยินว่านายท่านไปที่ห้องหนังสือแล้วจึงเกรงว่านายท่านจะลืมเกี่ยวกับร่างกายของตัวเอง ฮูหยินจึงให้คนใช้ไปตุ๋นรังนกมาให้นายท่าน!”

คนรับใช้ที่อยู่ด้านข้างฟางเจิ้งสิงรีบนำถาดไปวางบนโต๊ะ มีรังนกตุ๋นอยู่ในหม้อคล้ายหยกสีขาวขนาดเล็กที่เขามอบให้กับหวงหรูซื่อ!

ฟางเจิ้งสิงมองไปที่มันและหัวใจของเขาก็หวั่นไหวมากขึ้นเรื่อย ๆ เขารู้สึกเพียงว่าความร้อนจากรังนกกำลังลอยเข้าตา “ข้ารู้แล้ว เจ้าออกไปก่อน!”

ซ่งฉินโค้งคำนับ และฟางเจิ้งสิงรั้งนางเอาไว้อีกครั้ง “ฮูหยินสุขภาพไม่ดี รังนกนี้ดีต่อสุขภาพ ตุ๋นรังนกให้มากขึ้นทุกวันเพื่อบำรุงร่างกายของฮูหยิน ข้าได้สั่งให้พ่อบ้านซื้อมาแล้ว ฮูหยินไม่ต้องกังวล!”

ซ่งฉินพยักหน้าอย่างรีบร้อน “ข้าน้อยขอบคุณนายท่านแทนฮูหยิน!”

ฟางเจิ้งสิงโบกมือ ซ่งฉินก็ออกไป!

ฟางเจิ้งสิงมองไปที่รังนกตุ๋นด้วยความหมกมุ่น!

เมื่อเขาเพิ่งออกจากลานของหลิวเนี่ยนโหรว เขาก็บังเอิญเห็นสาวใช้ของหวงหรูซื่อเดินเข้ามาพร้อมของบางอย่างในมือ และเมื่อเห็นเขานางจึงทำความเคารพ

ฟางเจิ้งสิงถามว่ามีอะไรอยู่ข้างใน และซ่งฉินก็ตอบว่ามันคือรังนก

ในเวลานั้น ฟางเจิ้งสิงเปิดมันและเห็นว่าเป็นรังนกที่ดีที่สุดที่คนอื่นมอบให้เขา มีทั้งหมดสามกล่อง หวงหรูซื่อส่งสองกล่องให้หลิวเนี่ยนโหรว ซ่งฉินยังบอกด้วยว่าฮูหยินคาดว่ารังนกของอี๋เหนียงคงใกล้จะหมดแล้ว ดังนั้นจึงรีบสั่งให้คนรับใช้นำมันมาเพราะกลัวจะล่าช้าต่อการบำรุงร่างกายของอี๋เหนียง!

สิ่งที่ซ่งฉินพูดในตอนนั้นอาจหมายความว่าหลิวเนี่ยนโหรวยังมีรังนกอยู่ แต่หลิวเนี่ยนโหรวอยากจะให้เขากินผักดองกับนางมากกว่าที่จะให้เขากินรังนกเพื่อบำรุงร่างกาย

ในทางกลับกัน เขาเข้าใจหวงหรูซื่อผิดไป นางป่วยแต่ยังขอให้สาวใช้นำรังนกตุ๋นมาให้ ความรักนี้…

[1] เมื่อถึงโอกาสของใคร คนนั้นย่อมได้เปรียบกว่าอีกฝ่าย