ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1873 มีความจริงเพียงหนึ่งเดียวที่ข้าเชื่อ

บทที่ 1873 มีความจริงเพียงหนึ่งเดียวที่ข้าเชื่อ

“กู๋ไห่เมาสุราพลัดตกแม่น้ำดับ ท่านแม่ของเขาอยู่ที่บ้านลื่นล้มกระแทกธรณีประตูเสียชีวิต! เพิ่งได้ข่าวเมื่อวาน! ทั้งคู่ตายในเวลาไล่เลี่ยกัน!”

ทั้งแม่และลูกตายพร้อมกัน

คนหนึ่งเมาสุราและจมน้ำตาย ส่วนอีกคนหนึ่งลื่นล้มตาย ไม่ว่าจะเป็นใคร พวกเขาก็คงคิดว่าสองคนนี้ประมาท หรือมันอาจเป็นฝีมือมนุษย์กันแน่?

กู้เสี่ยวหวานคิดถึงสิ่งนี้พลางมองไปที่ซูหมาง แล้วมองไปที่หนีปิ่ง

หนีปิ่งกำลังมองนางด้วยนัยน์ตาที่มีความหมาย ซูหมางก้มหน้าลงเล็กน้อยโดยไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่!

กู้เสี่ยวหวานยกยิ้ม “ใต้เท้าหนี ท่านเชื่อว่าจะมีเรื่องบังเอิญเช่นนี้หรือไม่?”

“ข้าไม่เชื่อ ดังนั้นข้าจึงมาถามท่าน!” หนีปิ่งตอบ “ข้าได้ยินคนพูดว่าก่อนที่ท่านแม่กู๋จะเสียชีวิต นางไปที่สวนชิงเพื่อก่อเรื่องวุ่นวายจริงหรือ?”

กู้เสี่ยวหวานพยักหน้า “เป็นความจริง กู๋ไห่หายตัวไป นางจึงมาหาและขอให้ข้าคืนกู๋ไห่ให้โดยบอกว่าข้าซ่อนกู๋ไห่ไว้!”

“จวิ้นจู่ทำเช่นนี้จริงหรือ?” จู่ ๆ เสียงของหนีปิ่งก็เย็นชาราวกับปกคลุมด้วยน้ำแข็ง

กู้เสี่ยวหวานหัวเราะเยาะ “ทำไมต้องซ่อนกู๋ไห่ด้วย ใต้เท้าหนีคิดว่าข้ามีเหตุผลอะไรที่ต้องทำเช่นนั้น?”

“ต้องมีเหตุผลด้วยหรือ?” หนีปิ่งกล่าวอย่างเคร่งขรึม “อันผิงจวิ้นจู่รับคำสั่งซื้อจากตระกูลวัง ฝ้ายหยกขาวไม่เพียงพอ ดังนั้นจึงใช้เฟยสวี้เพื่อชดเชย และบังเอิญว่ากู๋ไห่ค้นพบเข้า เพื่อป้องกันภัยถึงตัว ท่านจึงฆ่ากู๋ไห่! จวิ้นจู่คิดว่าข้อแก้ตัวนี้เป็นไปได้หรือไม่?”

กู้เสี่ยวหวานพยักหน้า “มันเป็นข้อแก้ตัวที่ดีจริง ๆ! แล้วการตายของท่านแม่กู๋ล่ะ?”

“ท่านแม่กู๋พบว่าลูกชายของนางหายไป จึงไปหาท่านที่สวนชิงเพราะชื่อเสียงที่ไม่ดีของท่านเมื่อสองสามวันก่อน หรือสิ่งที่กู๋ไห่พูดกับท่านแม่กู๋ทำให้ท่านคิดว่ากู๋ไห่ต้องบอกบางอย่างกับท่านแม่กู๋ ดังนั้นท่านจึงคิดว่าจะปล่อยนางไปไม่ได้และฆ่าท่านแม่กู๋โดยสร้างสถานการณ์ว่านางบังเอิญลื่นล้มตาย!”

“จวิ้นจู่คิดว่าทุกอย่างจะดีขึ้นจากฆ่ากู๋ไห่ แต่ท่านไม่รู้ว่าในฝ้ายหยกขาวที่มีเฟยสวี้ผสมอยู่นั้น เพียงพอที่จะฆ่าเด็กทารกได้ ท่านคิดไม่ถึงเรื่องนี้ ดังนั้นสิ่งที่ท่านทำมาทั้งหมดจึงไร้ประโยชน์ จวิ้นจู่คิดว่าสิ่งที่ข้าพูดถูกต้องหรือไม่?”

ถูกต้องหรือไม่?

คนที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์นี้เพื่อส่งนางเข้าคุกแล้ว ถึงกับวางแผนฆ่าคนรอบตัวนาง

การตายของกู๋ไห่ การตายของท่านแม่กู๋ การตายของทารกน้อย และทุกสิ่งทุกอย่างที่ชักนำให้นางเป็นฆาตกร!

กู้เสี่ยวหวานเยาะเย้ย “ใต้เท้าหนีพูดได้อย่างยอดเยี่ยม แต่ท่านก็สามารถคิดจากมุมอื่นได้เช่นกัน ถ้าข้าทำสิ่งเหล่านี้จริง ๆ ข้าจะทิ้งหลักฐานไว้มากมายและปล่อยให้ท่านสาวมาถึงตัวหรือไม่? ใต้เท้าหนีไม่คิดหรือว่าหัวหอกทั้งหมดมันชี้มาที่ข้า และเป็นการจงใจผลักความผิดให้ข้ามิใช่หรือ?”

“จวิ้นจู่คิดว่าการคาดการณ์ของข้านั้นไม่ถูกต้องหรือ?”

“ไม่ มันถูกต้อง!” กู้เสี่ยวหวานเย้ยหยันและพูดว่า “ถูกต้องจนทำให้ไม่มีข้อโต้แย้ง!”

“จวิ้นจู่ยอมรับแล้วหรือว่าท่านเป็นฆาตกรที่ฆ่าคนเพื่อเงิน”

กู้เสี่ยวหวานโบกมือของนาง “ข้าไม่ยอมรับ! ใต้เท้าหนี ข้าเป็นแค่สาวชาวนาและข้าหวงแหนสถานะปัจจุบันของข้ามากที่สุด ข้าจะยอมขายมันด้วยเงินไม่กี่พันตำลึงเงินได้อย่างไร? ฝ้ายหยกขาวนี้มีค่าเท่าทองคำ ถ้าข้าหาไม่ได้ แม้ว่าข้าจะผิดสัญญาแต่ก็เป็นเงินเพียงไม่กี่พันตำลึงเงินเท่านั้น ใต้เท้าหนีก็รู้ว่าทั้งร้านจิ่นฝูและร้านฝูจิ่นต่างก็เป็นของข้า ทรัพย์สินและเงินปันผลประจำปีของข้าไม่ใช่แค่สองสามแสนตำลึงเงิน แต่เป็นหลายแสนตำลึงเงิน ด้วยเงินไม่กี่พันตำลึงเงิน ข้าจะยอมทุบป้ายของข้าทิ้งอย่างนั้นหรือ ใต้เท้าหนี ท่านไม่คิดว่ามีคนอยู่เบื้องหลังสิ่งนี้และใส่ร้ายข้าหรือ และคิดว่าข้ากู้เสี่ยวหวานช่างโหดร้ายจริง รักความมั่งคั่งจนยอมฆ่าคนและไม่ลังเลเลยที่จะเสียสถานะที่ได้มาอย่างยากลำบากเพื่อเงินหลายพันตำลึงเงิน! คนพวกนี้ช่างประเมินข้าต่ำไปจริง ๆ!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หนีปิ่งก็ยิ้มด้วยใบหน้าจริงจัง “อันผิงจวิ้นจู่ เป็นความจริง การทำลายปีกของตัวเองด้วยเงินเพียงไม่กี่พันตำลึงเงินนั้นไม่คุ้มเลย! แต่ตอนนี้หลักฐานทั้งหมดต่างมุ่งเป้ามาที่ท่าน ท่านต้องการให้ข้าไปร้องทุกข์แทนท่านหรือไม่?”

“ท่านต้องการช่วยข้าหรือ?” กู้เสี่ยวหวานเงยหน้าขึ้นและถามหนีปิ่ง

ครั้งสุดท้ายเกี่ยวกับหลี่ฝาน กู้เสี่ยวหวานได้พบกับหนีปิ่งมาสองสามครั้ง ชายคนนี้เป็นเจ้าหน้าที่ที่ซื่อตรงและซื่อสัตย์!

“ข้าไม่ได้ช่วยท่าน แต่เพื่อสืบค้นความจริง ตอนนี้หลักฐานทั้งหมดกำลังชี้มาที่ท่าน แต่ข้าไม่คิดอย่างนั้น บางทีการสืบสวนคดีนี้อาจง่ายเกินไป และบางครั้งก็มีเล่ห์เหลี่ยมมากมายเบื้องหลังการตายของทารกคนหนึ่งที่เกี่ยวข้องกับตระกูลขุนนางและกุ้ยเฟยในวัง ใครจะสรุปได้ว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะเจ้าของกิจการที่โลภเงินเพียงไม่กี่พันตำลึงเงินกัน? ดังนั้น…”

หนีปิ่งหยุดครู่หนึ่ง เขาก็ประสานมือทันทีและพูดว่า “ข้าหวังว่าจวิ้นจู่จะปลอดภัยและให้ความร่วมมือกับข้าอย่างแข็งขัน เพื่อค้นหาความจริงโดยเร็วที่สุด บางทีการคาดเดาของข้าอาจจะผิดหรือถูกก็ได้ ไม่สำคัญว่าตอนจบจะเป็นเช่นไร หรือชะตากรรมในอนาคตของจวิ้นจู่จะเป็นอย่างไร ข้าก็จะค้นหาความจริงและจะให้ความยุติธรรมแก่ผู้เสียชีวิต! ข้าจะไม่ปล่อยคนร้ายไปอย่างแน่นอน!”

หลังจากหนีปิ่งพูดจบ เขาก็ประสานมือแล้วจากไป “ซูหมาง เจ้าสามารถอยู่และถามจวิ้นจู่เกี่ยวกับสถานการณ์ได้! อย่าลืมบันทึกตามความเป็นจริง!”

“รับทราบ ใต้เท้าหนี!”

หลังจากที่หนีปิ่งจากไป ซูหมางก็ยืนอยู่นอกห้องขังและมองไปที่กู้เสี่ยวหวาน

ตามธรรมเนียมปฏิบัติ ซูหมางถามกู้เสี่ยวหวาน กู้เสี่ยวหวานจึงตอบ และเขาบันทึกทั้งหมดไว้

หลังจากนั้น เขาก็ลุกขึ้นและคำนับกู้เสี่ยวหวาน “ขอบคุณจวิ้นจู่สำหรับความร่วมมือ!”

กู้เสี่ยวหวานโบกมือ “ไม่เป็นไร ข้าหวังว่าใต้เท้าหนีและใต้เท้าซูจะทวงความยุติธรรมให้ข้าโดยเร็วที่สุด!”

ซูหมางยืนพิงเสาประตูและพูดด้วยน้ำเสียงที่มีเพียงสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน “จวิ้นจู่ ที่นี่ท่านจะปลอดภัย! ใต้เท้าหนีเชื่อว่าความจริงมีสองอย่าง แต่ความจริงเพียงหนึ่งเดียวที่ข้าเชื่อ นั่นคือจวิ้นจู่บริสุทธิ์!”

เมื่อเห็นว่าจู่ ๆ เขาก็ลดเสียงลง กู้เสี่ยวหวานจึงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยและถามกลับว่า “ท่านต้องการช่วยข้าหรือ?”

หลายปีก่อน พวกเขาพบกันครั้งหนึ่งในเมืองหลิวเจีย เขาพาเหมียวเอ้อซึ่งกำลังขุดหินในหมินซานกลับมารับข้อกล่าวหาทั้งหมด และคืนความบริสุทธิ์ให้กับนาง

ตอนนี้เขาอยากช่วยนางอีกแล้วหรือ?