ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1910 กู้เสี่ยวหวานพ้นผิด

บทที่ 1910 กู้เสี่ยวหวานพ้นผิด

รอยยิ้มเยาะเย้ยของถานอวี้ซูในสายตาอาชิง อีกฝ่ายกำลังค่อนแคะนาง!

นางดูเหมือนจะเสียสติไปแล้ว และตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “อาอวี้อีกแล้ว อาอวี้อีกแล้ว ต้องให้นางตายไปก่อนหรือท่านถึงจะเห็นว่าข้าฉลาดกว่านาง ข้ามีความสามารถมากกว่านาง! ทั้งหัวใจและสายตาของท่านเต็มไปด้วยอาอวี้ ข้าเคียงข้างท่านมาหลายปีแล้ว ท่านไม่เคยเห็นข้าบางหรือ”

“เจ้า…” ในขณะที่ถานอวี้ซูกำลังจะพูด ทันใดนั้นแม่นมหลู่ก็ยิ้ม “จวิ้นจู่ ข้าเกรงว่าท่านคงยังไม่รู้? อาการป่วยของอาอวี้ก็เป็นฝีมือของสาวใช้คนนี้ของท่าน!”

“เจ้าพูดว่าอะไรนะ?” ถานอวี้ซูจ้องไปที่แม่นมหลู่ที่กำลังคลี่ยิ้ม ในขณะอาชิงที่ดูเหมือนจะเสียสติไปแล้ว นางก้าวไปข้างหน้าและเขย่าตัวพี่เลี้ยงหลู่ “อย่าพูด อย่าพูด!”

ในขณะนี้อาชิงดูเหมือนจะเสียสติ นางกดแม่นมหลู่ไว้ใต้ร่างและทึ้งผมนางอย่างบ้าคลั่ง แม่นมหลู่ไม่ใช่ตะเกียงประหยัดน้ำมัน ดังนั้นทั้งสองคนจึงต่อสู้กัน

“ความเจ็บป่วยของอาอวี้ เกิดขึ้นเพราะเจ้า หากเจ้าต้องการปฏิเสธ เจ้าคงไม่มาหาข้าเพื่อรับยาและบอกว่าตราบใดที่อาอวี้ตาย เจ้าจะเป็นหัวหน้าสาวใช้ของจวิ้นจู่ต่อจากนี้ไป ในอนาคตไม่ว่าท่านจวิ้นจู่จะไปที่ไหน นางก็จะพาเจ้าไปและยังพูดว่าถ้าเป็นแบบนี้เจ้าจะรู้ทุกอย่างของจวิ้นจู่มากขึ้น เจ้ากล้าพูดไหมว่าเจ้าไม่ใช่คนพูดและไม่ได้ทำ?” แม่นมหลู่แข็งแกร่งมาก นางดึงอาชิงและกดนางไว้ใต้ร่าง และจิกทึ้งผมนางไม่หยุด

หนังศีรษะของอาชิงเจ็บไปหมด นางกรีดร้องอย่างเสียดแทงหัวใจด้วยความเจ็บปวด!

สิ่งที่แม่นมหลู่พูด ทำไมถานอวี้ซูถึงจะไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ อาอวี้ถึงล้มป่วย ทำไมท่านหมอถึงบอกว่านางถูกวางยา!

กลับกลายเป็นว่าคนที่วางยาพิษกลับกลายเป็นคนที่อยู่ใกล้ตัวที่สุด!

ถานอวี้ซูมองไปที่อาชิงด้วยความเกลียดชังราวกับกำลังมองศัตรู

ดวงตาของอาชิงมองถานอวี้ซู แต่เมื่อเห็นความเกลียดชังในดวงตาของนาง จึงตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “ข้าเกลียดนาง ข้าเกลียดนาง! ข้าดีกว่านาง ทำไมท่านถึงมองเห็นแต่นาง? ทำไมถึงมอบสิ่งดี ๆ ให้นาง? นางเป็นสาวใช้ของท่าน แต่ท่านกลับปฏิบัติต่อนางเหมือนคุณหนู ทำไมกัน? ข้าก็เป็นสาวใช้ของท่านด้วย ทำไมข้าถึงไม่มี!”

“นั่นคือเหตุผลที่เจ้าทำร้ายนางหรือ?” ถานอวี้ซูเยาะเย้ยหลังจากได้ยินความคิดของอาชิง “ตอนนี้ข้าจะบอกเจ้าให้ว่าความแตกต่างระหว่างเจ้ากับอาอวี้คืออะไร เจ้าทรยศข้าเพื่อชื่อเสียงและความมั่งคั่ง แต่อาอวี้ แม้ว่านางจะต้องเสียชีวิต นางก็จะไม่ทำเรื่องชั่วร้ายกับข้า! ตอนนี้เจ้าควรรู้แล้วว่าทำไมข้าถึงปฏิบัติต่อนางและเจ้าต่างกัน? เจ้าคิดว่าตัวเองดีกว่านาง แต่ข้าคิดว่าเจ้าเทียบนางไม่ได้แม้แต่ปลายนิ้ว!”

หลังจากถานอวี้ซูพูดจบก็เห็นว่าใบหน้าของอาชิงซีดลง นางอยากจะร้องขอความเมตตา แต่ถานอวี้ซูไม่แม้แต่จะมองมาที่ตนเอง ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความรังเกียจและความเกลียดชัง!

อาชิงรู้แล้วว่าไม่ว่าชีวิตนี้นางต้องการอะไร นางจะไม่มีวันได้มันมา!

หมิ่นเสวียซือนั่งอยู่เริ่มปวดหัวขึ้นมาอีกครั้ง

เขาไม่สามารถทำให้ทั้งสองฝ่ายขุ่นเคืองได้!

สามจวิ้นจู่ หนึ่งท่านอ๋อง และอีกหนึ่งท่านแม่ทัพใหญ่!

ทำไมเรื่องนี้ถึงใหญ่โตขึ้นเรื่อย ๆ?

ในขณะนี้ อาโม่เตือนหมิ่นเสวียซือ “ใต้เท้าหมิ่น ตอนนี้เรามีพยานที่จะพิสูจน์แล้วว่าคุณหนูของข้าบริสุทธิ์ ฝ้ายที่ซื้อเป็นของจริง และตุ๊กตาที่กล่าวหาว่ามีเฟยสวี้ในนั้นก็เป็นของปลอมเช่นกัน คุณหนูของข้าบริสุทธิ์ ได้โปรดใต้เท้าหมิ่น คือความบริสุทธิ์แก่คุณหนูของข้าด้วย!”

หมิ่นเสวียซือมองไปที่วังหยินและห่าวอิ๋งที่อยู่ด้านข้าง

ขณะนี้มีพยานสำคัญและหลักฐานทางกายภาพที่พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของอันผิงจวิ้นจู่แล้ว เขาจะพูดอะไรได้อีก?

“ใต้เท้าวัง ท่านดูนี่…” หมิ่นเสวียซือมองวังหยินด้วยความลำบากใจ!

วังหยินไม่ได้พูดอะไร แต่ในขณะนั้นห่าวอิ๋งกลับตะโกนเสียงดัง “จะไม่เกี่ยวข้องกับนางได้อย่างไร เราได้ตุ๊กตาตัวนั้นมาจากนาง ทำไมนางถึงไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง!” ห่าวอิ๋งตะโกนอย่างไม่ยอมแพ้

ลูกชายของนางต้องจากไป และนางจะหาคนทำมาฝังไว้กับลูกชายตนเอง

“แม่นมหลู่ โปรดบอกฮูหยินวังว่าเกิดอะไรขึ้นกับตุ๊กตา?” ถานเย่สิงพูดน้ำเสียงเด็ดขาด

เจ้าหน้าที่ได้แยกแม่นมหลู่ออกจากอาชิง ตอนนี้อาชิงจึงนอนอยู่บนพื้นเหมือนตุ๊กตาที่ไร้ชีวิต ในขณะที่แม่นมคุกเข่าตัวสั่นเทา หลังจากได้ยินคำพูดของถานเย่สิง นางก็คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ข้าได้ยิน… ข้าได้ยินมาจากจวิ้นจู่ว่ามีคนซื้อตัวกู๋ไห่ที่ทำงานในร้านหล่านเยว่ และขอให้เขาผสมเฟยสวี้ในตุ๊กตา!”

“กู๋ไห่ตายไปนานแล้ว ข้าจะไปหาเขาได้ที่ไหน!” หมิ่นเสวียซือตะโกน “เขาตายไปแล้ว แม่นมหลู่ เจ้าต้องไม่ยัดเยียดทุกอย่างให้กับคนตาย!”

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครเชื่อสิ่งที่นางพูด แม่นมหลู่จึงรีบพูดว่า “ใต้เท้า ข้าไม่ได้โกหก จวิ้นจู่พูดว่าให้กู๋ไห่ทำสิ่งนั้นและบอกให้ปล่อยคนผู้นั้นทำไป ในภายหลังก็ให้กู๋ไห่ซ่อนตัวและให้แม่ของเขาไปโวยวายที่สวนชิงเพื่อตำหนิกู้เสี่ยวหวานเกี่ยวกับการหายตัวไปของกู๋ไห่ ต่อมาจึงฆ่ากู๋ไห่และแม่ของเขา ด้วยวิธีนี้ทุกคนจะสงสัยว่ากู้เสี่ยวหวานเป็นคนฆ่าพวกเขา! ใต้เท้า ข้าพูดความจริง เป็นความจริงอย่างแน่นอน!”

“แล้วเจ้ารู้หรือไม่ว่าคนที่ใส่ร้ายอันผิงจวิ้นจู่คือใคร?” หมิ่นเสวียซือถาม

แม่นมหลู่ส่ายหน้า “ข้าไม่รู้เรื่องนั้น ข้ารู้แค่ว่ามีใครบางคนซื้อตัวกู๋ไห่ ส่วนเป็นใครนั้นข้าไม่รู้จริง ๆ! อย่างไรก็ตามข้ามั่นใจว่าอันผิงจวิ้นจู่ถูกใส่ร้ายอย่างแน่นอน! มีคนต้องการฆ่าอันผิงจวิ้นจู่! ยิ่งกว่านั้นหมิงตูจวิ้นจู่ไม่ได้ทำคนเดียว!”

นางไม่สามารถกลับไปที่จวนหมิงอ๋องได้อีกต่อไป โดยปกติแล้วหมิงตูจวิ้นจู่จะไม่ไว้ใจนางอีก และจะไม่มีวันยื่นมือมาช่วยนาง ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่บอกทุกอย่างไปเลยล่ะ บางทีอาจจะได้รับการลดโทษ?

เมื่อเรื่องนี้ยุติลง ห่าวอิ๋งก็เห็นว่าจริง ๆ แล้วไม่ใช่กู้เสี่ยวหวานที่ฆ่าลูกชายของตน นางทรุดตัวลงบนเก้าอี้ราวกับว่านางสูญเสียจิตวิญญาณไป

หมิ่นเสวียซือประกาศคืนความบริสุทธิ์ให้กู้เสี่ยวหวาน! ตอนนี้อาชิงและแม่นมหลู่อยู่ในคุก ในอนาคตจะทำอย่างไรต้องรอดู!