ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1951 ความงดงามของขุนเขาและสายน้ำช่างดึงดูดใจ

บทที่ 1951 ความงดงามของขุนเขาและสายน้ำช่างดึงดูดใจ

อย่างไรก็ตาม เมื่อท่านอ๋องสั่งให้ทำ พวกเขาก็ต้องทำตามอย่างไม่กล้าขัด! คนรับใช้ได้รับคำสั่งให้สร้างจินซาน หัวใจของฉินเย่จือ!

หากเขาไม่อยู่ในอนาคตเขาจะให้นางกอดจินซานยามเข้านอน เมื่อคืนนางนอนหลับสนิทและจินซานก็มีส่วนเป็นอย่างมาก!

หลังจากที่กู้หนิงอันสอบผ่านจวี่เหริน เขาก็เริ่มเตรียมตัวสำหรับการสอบเตี้ยนซื่อ

การสอบเตี้ยนซื่อนี้ไม่เหมื่อนการสอบที่ผ่านมา กู้หนิงอันต้องเตรียมตัวให้รอบคอบสำหรับคำถามที่ยุ่งยากจากเจ้าหน้าที่ ขุนนาง และฮ่องเต้

เมื่อรู้ว่าน้องชายของตนเองยุ่งมาก กู้เสี่ยวหวานก็สั่งไม่ให้ทุกคนไปรบกวนเขา และบอกกู้ฟางสี่ให้ส่งอาหารบำรุงร่างกายแก่เขา และสั่งห้ามให้เขาหักโหมมากเกินไป

ทุกวันนี้ชีวิตของกู้ซินเถาอยู่ในช่วงขึ้น ซูหลินมักจะชวนนางไปข้างนอกด้วยกันวันเว้นวัน ไม่ว่าจะไปเที่ยวภูเขาและแม่น้ำ หรือไปดื่มชา รับประทานอาหาร ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองเริ่มใกล้ชิดกันมากขึ้น!

คำเรียกระหว่างพวกเขาเปลี่ยนจากซื่อจื่อและแม่นางกู้เป็นท่านพี่ใหญ่ซูและซินเถา

ในขณะนี้ เมื่อมองไปที่ภูเขาอันงดงามเบื้องหน้าและน้ำตกที่ไหลลงมาจากภูเขา จิตใจของกู้ซินเถาไม่ได้อยู่ตรงนั้นเลย สิ่งที่นางคิดถึงก็คือชายหนุ่มรูปงามในชุดที่สวยงามด้านข้าง!

นางรู้สึกได้ว่าสายตาของซูหลินกำลังมองมาที่ตัวเอง

กู้ซินเถาแสร้งทำเป็นไม่เห็น และมองไปที่ภูเขาและน้ำตกตรงหน้าต่อ “ทิวทัศน์ที่นี่ช่างงดงามจริง ๆ ท่านพี่พบทิวทัศน์ที่สวยงามเช่นนี้ได้อย่างไรหรือเจ้าคะ? การที่ข้าได้ยืนมองมันเช่นนี้รู้สึกผ่อนคลาย และมีความสุขมาก!”

กู้ซินเถามองไปที่ฉากเบื้องหน้าและพูดอย่างตื่นเต้น

ซูหลินหัวเราะเสียงต่ำด้วยความหลงใหล

และได้ยินเขาถามว่า…

“เจ้าว่าภูเขาสวยไหม?”

“สวย!”

“น้ำตกสวยไหม?”

“สวย!”

“แล้วทิวทัศน์ล่ะ?”

“สวย!”

ทันทีที่กู้ซินเถาตอบคำถามของซูหลินเสร็จ นางสัมผัสได้ถึงลมหายใจของซูหลินขยับเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ และรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นของเขา

“ในสายตาเจ้า ภูเขาและน้ำตกนั้นงดงามยิ่งนัก และทุกสิ่งที่อยู่ข้างหน้าทำให้เจ้าดื่มด่ำและหลงใหลไปกับมัน แต่รู้หรือไม่ในสายตาของข้า มันยังไม่สวยงามเท่าเจ้าที่อยู่ตรงหน้าข้าเลย มัจฉาจมวารี ปักษีตกนภา จันทร์หลบโฉมสุดา มวลผกาละอายนาง…”

คำพูดของซูหลินทำให้ใบหน้ากู้ซินเถาขึ้นสีแดงก่ำ นางรีบมองไปที่ซูหลินอย่างเขินอายและลดศีรษะลงทันที!

“ซู…พี่ใหญ่ซู…ท่าน…” หัวใจของกู้ซินเถาเต้นรัวราวกับมีคนตีกลองอยู่ในอก และนางก็ประหม่าจนไม่สามารถแม้แต่จะเอ่ยประโยคที่สมบูรณ์ได้

ใบหน้าของนางแดงก่ำด้วยความเขินอาย นางมองซูหลินได้แค่แวบเดียวเท่านั้น แล้วก็รีบก้มหน้างุด ความเขินอายในดวงตาของนางสัมผัสหัวใจของซูหลินมากยิ่งขึ้น นางได้ยินเพียงเสียงของน้ำตก ตอนนี้เสียงนั้นทำให้ซูหลินเคลิบเคลิ้ม!

กู้ซินเถาผงะถอยหลังไป เนื่องจากความประหม่า และบังเอิญเหยียบเข้ากับก้อนหินทำให้ร่างกายเสียการทรงตัว ข้อเท้าพลิก และล้มลงไปด้านข้างพลางส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ซูหลินรีบก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และดึงกู้ซินเถามาไว้ในอ้อมแขน เมื่อมองไปที่กู้ซินเถาที่กำลังตกใจและถามอย่างเป็นทุกข์ว่า “ซินเถา เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่?”

ใบหน้าเล็ก ๆ ของกู้ซินเถาซีดเผือดด้วยความตกใจ และตอนนี้ซูหลินกอดนางไว้ในอ้อมแขนจึงเห็นใบหน้าที่มีเสน่ห์อีกครั้ง

ในขณะนี้ ซูหลินโอบเอวอันบอบบางของกู้ซินเถาแน่นและรู้สึกว่าเอวนั้นเหมือนต้นหลิวที่ลู่ลม และสามารถหักได้ทุกเมื่อที่ถูกหัก

สำหรับกู้ซินเถา นางกอดคอของซูหลินไว้แน่น และเงยหน้าเจ้าของอ้อมกอดราวกับว่านางกำลังมองเทพเซียน

ท่าทางครุมเครือของพวกเขา ระยะห่างของพวกเขาลดลงเรื่อย ๆ ลมหายใจอุ่นร้อนของซูหลินเป่ารดลงหน้าผากของกู้ซินเถา มันร้อนผ่าวทำให้หัวใจของกู้ซินเถาอุ่นวาบ

“พี่ใหญ่ซู ขอบ…ขอบคุณเจ้าค่ะ!” หญิงสาวหน้าแดงก่ำ พยายามผลักอีกฝ่ายออกแล้วก้าวถอยหลัง แต่นางกลับไม่คาดคิดว่าซูหลินจะกอดนางแน่นขึ้น ไม่ให้นางได้มีโอกาสหลบหนี

กู้ซินเถาพูดอย่างเขินอาย “พี่ใหญ่ซู ท่านปล่อยข้าเถอะ ผู้ชายและผู้หญิงไม่ควรอยู่ใกล้ชิดกันเช่นนี้”

ทันทีที่นางพูดจบ ซูหลินก็กอดเอวอีกฝ่ายแน่นขึ้น ระยะห่างของทั้งสองร่างลดลงจนไม่เหลือช่องว่าง ร่างกายอันแข็งแกร่งและทรงพลังของซูหลินแนบชิดกับร่างกายของกู้ซินเถาจนได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นรัว ดูเหมือนเสียงรอบตัวถูกปิดกั้น

ริมฝีปากของทั้งคู่ประกบกัน กู้ซินเถายังอยู่ในอาการมึนงง นางเอนกายอยู่ในอ้อมแขนของซูหลินราวกับคนโง่เขลา

เมื่อรู้สึกถึงความเกร็งจากร่างกายของคนในอ้อมแขน ซูหลินจึงประทับจูบลึกซึ้งยิ่งขึ้นและกู้ซินเถาซึ่งกำลังถูกจูบก็ทรุดตัวลงในอ้อมแขนของเขา

จากนั้นซูหลินก็ผละหน้าออก เมื่อเห็นว่าคนในอ้อมแขนไร้เรี่ยวแรง และกำลังยืนพิงร่างของเขาอยู่

ซูหลินสูดลมหายใจและอยากจะก้มหน้าลงไปจูบหญิงสาวอีกครั้ง คราวนี้กู้ซินเถากลับเบือนหน้านี้ และนางก็กรีดร้องออกมา

“เกิดอะไรขึ้น?” ซูหลินรีบปล่อยกู้ซินเถาและถามอย่างกังวล

“ข้าเจ็บข้อเท้าเจ้าค่ะ… บางทีมันอาจจะเคล็ด!” กู้ซินเถาพูดอย่างเขินอาย

“มาเถอะ ข้าจะอุ้มเจ้าเอง!” หลังจากซูหลินพูดจบ เขาก็เตรียมช้อนร่างของกู้ซินเถาขึ้นไว้ในอ้อมกอด แต่กู้ซินเถากลับถอยหลังหนีด้วยความเขินอาย “นี่…จะทำแบบนี้ได้อย่างไรเจ้าคะ ท่าน…ท่านเป็นซื่อจื่อ”

ซูหลินแค่นหัวเราะ และดึงนางเข้ามาในอ้อมแขนอีกครั้ง ก่อนจุมพิตอันยาวนานจะเริ่มขึ้นอีกครั้ง ไม่นานเขาก็ถอนปากออก หลังจากนั้นนางก็ได้ยินเสียงของซูหลินพูดอย่างอ่อนโยนว่า “วันนี้เจ้าคือผู้หญิงของข้าแล้ว ทำไมจะทำไม่ได้!”

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ กู้ซินเถาก็ฝังใบหน้าลงในอ้อมแขนของซูหลิน รอยยิ้มแห่งความสำเร็จปรากฏบนริมฝีปากของนาง!

หลังจากส่งกู้ซินเถากลับบ้าน ซุนซื่อก็ออกมารับลูกสาวด้วยตนเองบริเวณหน้าประตู เมื่อเห็นว่ากู้ซินเถาถูกซูหลินอุ้มลงมา และพานางเข้าไปในห้อง ซุนซื่อก็ตกตะลึง

ก่อนที่ซูหลินจะจากไป เขาให้ยาสำหรับรักษารอยฟกช้ำเอาไว้ด้วย ตอนแรกเขาต้องการทายาให้กู้ซินเถาตอนอยู่ในรถม้า แต่กู้ซินเถาไม่ยอม โดยบอกว่านางต้องการกลับบ้าน และให้ท่านแม่ทายาให้ เมื่อซูหลินเห็นว่านางเขินอายมาก เขาจึงจำยอมอย่างช่วยไม่ได้!