ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 1967 ไม่บริสุทธิ์อีกต่อไป

บทที่ 1967 ไม่บริสุทธิ์อีกต่อไป

กู้ซินเถาสถบอย่างหัวเสีย “พวกเขาทั้งหมดล้วนเป็นคนขี้ขลาด หลังจากได้ครอบครองร่างกายข้าแล้ว ก็ล้วนแต่ประเคนเงินมาให้ แต่เป็นเช่นนั้นก็ดี หลายปีเราอยู่ในเมืองรุ่ยเสียนอย่างสุขสบาย มีเสื้อผ้าและอาหารเลิศรส ท่านแม่ก็มีความสุขมากไม่ใช่หรือ!”

คำพูดของกู้ซินเถาทำให้ซุนซื่ออ่อนแรงจนทรุดลงกับพื้น “ซินเถา…เจ้า…เจ้าไม่บริสุทธิ์แล้วหรือ?”

ซุนซื่อจ้องที่กู้ซินเถาเพื่อรอคำตอบ ร่างกายสั่นเทาด้วยความตื่นตระหนก

เมื่อเห็นท่าทางหวาดกลัวของซุนซื่อ กู้ซินเถาก็เย้ยหยันว่า “ท่านแม่ ตอนนี้ท่านกำลังกลัวงั้นเหรอ? เมื่อก่อนตอนที่ท่านมีชีวิตสุขสบาย ทำไมท่านแม่ไม่คิดบ้างว่าข้าต้องยอมเอาร่างกายไปแลกมันมา?”

“ถ้า…ถ้าซื่อจื่อรู้ นี่…นี่เป็นอาชญากรรมร้ายแรงมีโทษถูกตัดหัว!” ซุนซื่อแผดเสียงลั่น เมื่อได้สติก็รีบลดเสียงลง “เจ้าไม่ต้องติดต่อกับซื่อจื่ออีกต่อไป ตอนนี้เขายังไม่ล่วงรู้ความลับนี้ ถ้าเขารู้ขึ้นมา ครอบครัวเราแย่แน่!”

ซุนซื่อเกลี้ยกล่อมจริงจัง “ซินเถา เรากลับไปที่หมู่บ้านอู๋ซีกันเถอะ ตั้งแต่มาเมืองหลวง ตั้งแต่เจ้าติดต่อกับหมิงตูจวิ้นจู่ ข้ามักจะมีความกลัวเกิดขึ้นเสมอ กลัวว่าหมิงตูจวิ้นจู่จะทำการโหดร้ายกับเรา ข้ากลัวมาก เรากลับไปที่หมู่บ้านอู๋ซีกันเถอะ! ตกลงหรือไม่ซินเถา!”

ซุนซื่อคว้ามือของกู้ซินเถาและเกลี้ยกล่อมนางอย่างจริงจัง กู้ซินเถายิ้มเยาะพลางปัดมือของซุนซื่อออก “ท่านแม่ เมืองหลวงเจริญรุ่งเรืองเช่นนี้จะให้ข้ายอมตัดใจจากไปได้อย่างไร? ตอนนี้ซื่อจื่อหลงใหลข้ามาก ข้ามั่นใจว่าจะได้เป็นนางบำเรอของเขา หลังจากที่เขากลายเป็นท่านอ๋อง ข้าก็จะได้เป็นหวังเฟย จะให้ข้ากลับไปที่หมู่บ้านอู๋ซีเพื่อเป็นผู้หญิงชาวนาอย่างนั้นหรือ? จะเป็นไปได้อย่างไร? ตอนนี้ข้ามีชีวิตที่สุขสบาย ข้าจะสละสิ่งเหล่านี้และกลับไปที่หมู่บ้านกับท่านได้อย่างไร?”

ทุกคำพูดของกู้ซินเถากระทบหัวใจของซุนซื่อ นางจับมือของกู้ซินเถาและพูดด้วยความเศร้า “ตอนนี้เจ้าไม่บริสุทธิ์แล้ว ถ้าซื่อจื่อรู้เจ้าจะต้องตายแน่ เจ้าจะคาดหวังการเป็นนางบำเรอได้อย่างไร? ซินเถาอย่าโง่ไปเลย เลิกกับซื่อจื่อเถอะ? ตั้งแต่เจ้าสองคนคบกัน จิตใจข้าก็ว้าวุ่นมาตลอด ซื่อจื่อมีสถานะอย่างไรและเราเป็นใครกัน ซินเถาอย่าคิดมาก กลับไปที่หมู่บ้านอู๋ซีและใช้ชีวิตที่เหลือของเราอย่างสงบสุขกันเถอะ! ดีไหม? เชื่อแม่เถอะนะ”

กู้ซินเถาเห็นว่าในขณะนี้ซุนซื่อไม่ได้พยายามหาวิธีให้ตัวเอง แต่กำลังพยายามเกลี้ยกล่อม นางจึงสาปแช่งด้วยความโกรธ “ท่านแม่ กู้เสี่ยวหวานยังเป็นองค์หญิงของเมืองหลวงได้ ทำไมข้าจะเป็นนางสนมบ้างไม่ได้? ท่านแม่ กู้เสี่ยวหวานผู้หญิงตัวเหม็นไร้ยางอาย นางยังเด็กแต่ก็อยู่กับฉินเย่จือแล้ว และตอนนี้นางได้ติดตามคนอื่น ใครจะรู้ว่านางอยู่กับใครอีกบ้าง? ท่านคงไม่รู้ว่าทำไมหมิงตูจวิ้นจู่ถึงจ้องเล่นงานนางนักใช่ไหม?”

ซุนซื่อรู้สึกงุนงง ดังนั้นนางก็ได้ยินกู้ซินเถาเย้ยหยัน “นั่นเป็นเพราะกู้เสี่ยวหวานแย่งผู้ชายของหมิงตูจวิ้นจู่! ท่านว่าคนที่สามารถเกลี้ยกล่อมผู้ชายได้ ผู้หญิงโสโครกอย่างนางยังเป็นองค์หญิงได้ แล้วทำไมข้าถึงคิดจะเป็นนางบำเรอไม่ได้!”

“อะไรนะ? นางแย่งผู้ชายของหมิงตูจวิ้นจู่งั้นหรือ?” ซุนซื่อไม่อยากจะเชื่อเลย!

“ท่านบอกว่าผู้หญิงอย่างกู้เสี่ยวหวานที่ยั่วยวนผู้ชายในทุกที่ นางสามารถออกมาจากหมู่บ้านอู๋ซีและมาที่เมืองหลวงได้ ท่านว่าข้างกายนางจะขาดผู้ชายหรือ? คนแรกคือฉินเย่จือ ต่อมาก็เป็นหลี่ฝาน มีผู้ชายนับไม่ถ้วนอยู่เคียงข้างนาง บอกข้าสิว่านางจะบริสุทธิ์ได้อย่างไร!”

“ก็แค่…” ซุนซื่อยังไม่อยากเชื่อ “ตอนนี้นางเป็นองค์หญิงแล้ว! นาง…”

“ท่านแม่ ถ้าท่านยังขัดขวางความปรารถนาของข้าก็อย่าโทษข้าที่นำเรื่องนี้ไปบอกท่านพ่อก็แล้วกัน!” กู้ซินเถาขู่ซุนซื่อ และไม่อยากคุยกับมารดาอีกต่อไป “ท่านไปช่วยข้าหาทีว่าจะมีอะไรมาแทนเยื่อพรหมจรรย์ได้บ้าง ขอให้เหมือนจริงมากที่สุด! ครั้งนี้ซื่อจื่อทำไม่สำเร็จ หากคราวหน้าข้าไม่ยอมเขาอีก เกรงว่าเขาจะโกรธข้าเอาได้! ท่านไปหาวิธีมา ส่วนข้าจะวางแผนเพื่อเติมเต็มความปรารถนาของซื่อจื่อ!”

ซุนซื่อไม่รู้ตกลงกับกู้ซินเถาได้อย่างไร ไม่รู้ว่าตนเองเดินออกจากห้องของกู้ซินเถาได้อย่างไร เมื่อนึกถึงสิ่งที่ได้ยินตอนนี้รู้สึกเหมือนมีพายุฝนฟ้าคะนอง จนนางอยากจะเอาศีรษะโขกพื้นให้ตายตกไปเสีย!

นางครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างหนัก ตอนที่นางอยู่ที่เมืองรุ่ยเสียน มีผู้ชายสามคนอยู่ข้างกายกู้ซินเถา เป็นไปได้หรือไม่ว่าผู้ชายสามคนที่อยู่กับนาง…

กู้ซินเถาพูดถูก ในเวลานั้นพวกเขาอาศัยอยู่ในเมืองรุ่ยเสียนและมีชีวิตที่ดี สิ่งนี้ล้วนมาจากกู้ซินเถา เมื่อถามว่านางเอาเงินมาจากไหน ลูกสาวก็จะบอกเพียงว่าผู้ชายเหล่านั้นมอบให้นางด้วยความเต็มใจ แต่จะรู้ได้อย่างไรว่า…

นางรับมันด้วยความเต็มใจ!

ซุนซื่อกลับไปที่ห้องครัวอย่างหมดหนทาง ตราบใดที่นึกถึงร่างกายของกู้ซินเถา และถ้าซูหลินรู้เข้า…

นั่น…

เกรงว่าไม่ว่าจะมีศีรษะเท่าไหร่ก็จะไม่เพียงพอสำหรับการลงโทษ! นั่นคือซื่อจื่อผู้สูงส่ง เขาจะ…จะปล่อยให้ร่างกายที่เสื่อมเสียของนางมาทำลายชื่อเสียงของตนเองได้อย่างไร!

หากเรื่องนี้ถูกเปิดเผย ซื่อจื่อจะปล่อยมันไปได้อย่างไร!

ซุนซื่อตัวสั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวด แต่ตอนนี้กู้ฉวนลู่ กู้จือเหวิน และกู้ซินเถาต่างก็ฝากความหวังไว้กับซูหลิน แม้แต่กู้ซินเถาก็ฝากชีวิตที่เหลือไว้กับซูหลิน นางจะไม่ยอมแพ้จนกว่าเป้าหมายของนางจะสำเร็จ

ในชีวิตนี้นางจะต้องแต่งงานเข้าวัง และกลายเป็นหวังเฟยเคียงข้างเขา!

ซุนซื่อนั่งอยู่หน้าเตาและมองเปลวไฟที่คุกรุ่นข้างใน ตอนนี้ทางเดียวที่จะก้าวไปสู่อนาคตคือทำตามกู้ซินเถา

หลังจากที่ยกอาหารสองสามอย่างออกมาจากครัว นางก็ได้ยินเสียงโห่ร้องอย่างสนุกสนานของกู้ฉวนลู่และกู้จือเหวิน “ซินเถา ซื่อจื่อพูดจริงหรือว่าเขาจะหาตำแหน่งให้จือเหวิน?”

กู้ซินเถาพูดอย่างมีชัย “นั่นเป็นเรื่องธรรมชาติ วันนี้ข้าได้พูดคุยกับซื่อจื่อแล้ว เขาจะต้องเห็นด้วยอย่างแน่นอน! เขายังบอกด้วยว่าเขากำลังจะวางแผนบางอย่าง และในอีกไม่กี่วันท่านพี่ก็จะสามารถเข้ารับตำแหน่งได้ แต่เขาบอกว่าตอนนี้อาจยังไม่ได้เป็นขุนนาง แต่ด้วยการสนับสนุนของเขาและหมิงอ๋อง ในอนาคตเส้นทางของท่านพี่จะราบรื่นอย่างแน่นอน! พวกเราซึ่งเป็นครอบครัวใหญ่ของตระกูลกู้เหนือกว่าอย่างแน่นอน!”