ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 2036 ข้าไม่ได้อาเจียน

บทที่ 2036 ข้าไม่ได้อาเจียน

“ไม่ไม่ ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นกับหนิงอันแน่นอน!” ความคิดที่ไม่ดีมากมายผุดขึ้นมาในใจกู้เสี่ยวหวาน ดวงตากลมโตมองถนนที่มืดสนิทและพูดอย่างกระวนกระวาย “ไปกันเถอะ พวกเราไปที่กรมคลังกัน!” กู้เสี่ยวหวานพูดอย่างเป็นกังวล

“คุณหนู ตอนนี้มืดมากแล้ว รออีกหน่อยเถอะเจ้าค่ะ” อาจั่วกังวลเล็กน้อย

“ข้ารอไม่ไหวแล้ว อาโม่เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้ แม้แต่เขาก็ยังไม่กลับมา ข้าคิดว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นแน่นอน!” กู้เสี่ยวหวานมีลางสังหรณ์ว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นกับหนิงอัน!

เดิมทีอาจั่วอยากเกลี้ยกล่อมให้กู้เสี่ยวหวานรอต่ออีกนิด แต่เมื่อเห็นท่าทางกระวนกระวายของนาง จึงคิดว่าตัวเองก็มีทักษะการต่อสู้และคงจะดีถ้าพาโค่วไห่ไปด้วย ดังนั้นจึงตอบรับ “เจ้าค่ะ เราพาโค่วไห่ไปด้วยเถอะ!”

กลางคืนดึกสงัด มีผู้ชายอยู่เคียงข้างทำให้รู้สึกอุ่นใจมากขึ้น

แน่นอนว่ากู้เสี่ยวหวานเห็นด้วย จากนั้นทั้งสามคนก็ตรงไปที่กรมคลังโดยไม่บอกคนอื่นในสวนชิง!

ระยะทางระหว่างกรมคลังและสวนชิงห่างกันเพียงครึ่งก้านธูป

กู้เสี่ยวหวานนั่งในรถม้า หลับตาคิดถึงสิ่งที่อาจเกิดขึ้นกับกู้หนิงอัน ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติมากขึ้นเท่านั้น

กู้หนิงอันไม่ใช่คนที่ไม่มั่นคงและอาโม่ก็ยิ่งกว่านั้น ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเขามักจะจริงจังกับการทำสิ่งต่าง ๆ เสมอ

เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานไม่ได้พูดอะไร อาจั่วก็คิดว่าคุณหนูของตนยังกังวลเกี่ยวกับกู้หนิงอัน ดังนั้นจึงรีบปลอบโยน “คุณหนู กรมคลังอยู่ข้างหน้านี้แล้ว เราจะถึงที่นั้นในไม่ช้า ท่านอย่ากังวลไปเลย!”

กู้เสี่ยวหวานพยักหน้า

“ข้าแค่สงสัยเล็กน้อย เขาเป็นอะไรกันแน่ทำไมไม่มีเวลาแม้แต่จะส่งคนมาส่งข่าว!”

“บางทีกรมคลังอาจยุ่งอยู่หรือเปล่า?” อาจั่วไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในกรมคลัง แต่นางจะปล่อยให้คุณหนูกังวลอย่างนี้ไม่ได้ ดังนั้นนางจึงรีบปลอบ

“ไปดูกันก่อนเถอะ! บางทีข้าอาจจะคิดมากไปก็ได้!” กู้เสี่ยวหวานพูด

ใบหน้าของนางเรียบเฉย หากแต่ในใจเต็มไปด้วยความกังวล

ในไม่ช้าเสียงของโค่วไห่ก็ดังมาจากข้างนอก “คุณหนู พวกเรามาถึงแล้ว! ข้าจะรีบไปถามให้เดี๋ยวนี้”

หลังจากนั้นไม่นานโค่วไห่ก็กลับมา “คุณหนู คนเฝ้าประตูบอกว่า ได้ยินมาว่าคืนนี้จะมีงานชุมนุม และทุกคนก็ไปที่ร้านจุ้ยอวี้กู้ไจหมดแล้ว!”

“แล้วอาโม่อยู่ที่นี่ไหม?” กู้เสี่ยวหวานถาม

งานชุมนุมก็คืองานเลี้ยง ดูเหมือนว่าทุกคนไปเข้าร่วมงานเลี้ยงจึงทำให้กลับบ้านล่าช้า

“เขามาที่นี่แล้ว เมื่อได้ยินว่านายน้อยอยู่ที่ร้านจุ้ยอวี้กู้ไจ อาโม่ก็ตรงไปที่นั้นทันที!” โค่วไห่ถามทุกอย่างอย่างชัดเจน

“ไปร้านจุ้ยอวี้กู้ไจกันเถอะ ถ้าหนิงอันอยู่ในร้านจุ้ยอวี้กู้ไจ เราจะกลับบ้านทันที!” กู้เสี่ยวหวานรู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินว่ากู้หนิงอันอยู่ในร้านจุ้ยอวี้กู้ไจ

โค่วไห่บังคับรถม้าไปที่ร้านจุ้ยอวี้กู้ไจ

เมื่อไปถึงร้านจุ้ยอวี้กู้ไจก็เห็นว่าด้านในสว่างโร่ กู้เสี่ยวหวานจึงรู้สึกโล่งใจ “โค่วไห่ขึ้นไปดูว่าหนิงอันอยู่ที่นี่หรือไม่ จากนั้นบอกให้อาโม่รอหนิงอันที่นี่ ส่วนพวกเราก็กลับกันเถอะ!”

โค่วไห่ตอบรับและรีบเข้าไปข้างในทันที

กู้เสี่ยวหวานและอาจั่วรออยู่ในรถม้า จากนั้นอาจั่วก็เอ่ยขึ้น “คุณหนู ท่านควรวางใจได้แล้ว!”

“อืม!” กู้เสี่ยวหวานพยักหน้า “ข้าเองก็เริ่มเหนื่อยแล้วเหมือนกัน!”

“ตอนนี้ดึกมากแล้ว ถ้าคุณหนูรู้สึกเหนื่อยก็นอนพักสักหน่อยเถอะ กลับถึงบ้านเมื่อไรข้าจะเรียกท่านเอง!” อาจั่วพูดอย่างเร่งรีบ

กู้เสี่ยวหวานส่งเสียงตอบรับ แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังมากจากข้างนอก “ขออนุญาต อาจั่วอยู่หรือไม่?”

“ใครกัน?” อาจั่วได้ยินคนเรียกตัวเองจึงรีบเปิดม่านรถเล็กน้อย “มีอะไรหรือ?”

“โอ้ เมื่อครู่พี่ชายที่เพิ่งเข้าไปบอกว่านายน้อยดื่มมากเกินไปจึงอาเจียนออกมาเล็กน้อย ร่างกายเต็มไปด้วยสิ่งสกปรก เขาบอกว่าบนรถม้ามีเสื้อผ้าของนายน้อยอยู่ จึงบอกให้เจ้าเอาเสื้อผ้าไปให้!”

คนด้านนอกเอ่ย

กู้เสี่ยวหวานหลับตาแล้วพูดว่า “เจ้าเอาเสื้อผ้าไปส่งเถอะ!”

“แต่คุณหนูอยู่คนเดียวในรถม้า ข้า…” อาจั่วกังวลเล็กน้อย

“ไม่เป็นไร ตอนนี้ก็ดึกแล้ว ทุกคนกำลังพักผ่อน ไม่เป็นไร! เจ้ารีบเข้าไปข้างในแล้วรีบออกมาก็พอ ข้าจะไม่ไปไหน!” กู้เสี่ยวหวานได้ยินว่ากู้หนิงอันเมา จึงรู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อย “หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว บอกหัวหน้าของเขาแล้วพาเขาออกมา หนิงอันดื่มเหล้าไม่ได้ ดังนั้นต้องระวังไม่ให้เขาดื่มมากเกินไป!”

“เจ้าค่ะ คุณหนู เช่นนั้นท่านพักก่อนนะเจ้าคะ แล้วข้าจะรีบกลับมา!”

อาจั่วคิดว่านั่นเป็นเพียงการส่งเสื้อผ้า ดังนั้นจึงไม่สนใจและนำเสื้อผ้าสะอาดเข้าไปด้านใน

กู้เสี่ยวหวานลืมตาขึ้นวางแผนที่จะรอให้อาจั่วกลับมา ทันใดนั้นนางได้กลิ่นหอมแปลก ๆ ขึ้นในรถม้า ทำให้สงสัยว่าทำไมมีกลิ่นหอมเช่นนี้ในตอนกลางคืน และในขณะที่นางกำลังจะเปิดม่าน กลิ่นหอมก็รุนแรงขึ้น จากนั้นกู้เสี่ยวหวานก็เริ่มรู้สึกวิงเวียนและหมดสติไปในทันใด

อาจั่วนำเสื้อผ้าเข้ามาและเห็นว่ากู้หนิงอันยังคงมีสติดี เขาไม่ได้ดื่มมากจนอาเจียนตามที่คนผู้นั้นพูด

“เมื่อครู่โค่วไห่ได้ยินไม่ชัดเจน ไม่ใช่ข้าที่อาเจียน แต่เป็นสหายร่วมงานข้าง ๆ ต่างหาก!” กู้หนิงอันชี้ไปที่สิ่งสกปรกบนร่างกายเขาแล้วพูด

“คุณหนูกำลังรอนายน้อยใหญ่อยู่ที่รถม้า ทั้งยังบอกด้วยว่าถ้านายน้อยเมา นางจะพาท่านกลับทันที!” อาจั่วนำสิ่งที่กู้เสี่ยวหวานพูดส่งต่อให้กู้หนิงอัน

กู้หนิงอันพยักหน้าและโทษตัวเองเล็กน้อย “งานกำลังจะจบลงแล้ว ข้าจะกลับไปเดี๋ยวนี้!”

เป็นเพราะเหล่าสหายร่วมงานต้องการมางานชุมนุม เดิมทีกู้หนิงอันต้องการกลับไปแจ้งข่าวกับกู้เสี่ยวหวานที่สวนชิงก่อน แต่คนพวกนั้นไม่เห็นด้วย

บอกว่าบางคนในพวกเราก็ไม่ได้แจ้งครอบครัวของพวกเขาเช่นกัน กู้หนิงอันมีส่วนร่วมอย่างมากในงานครั้งนี้ ดังนั้นจะไม่ไปไม่ได้

กู้หนิงอันจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากติดตามพวกเขาไป

แค่รอให้งานเลี้ยงจบลง เขาก็จะรีบกลับบ้านทันที

แต่จะรู้ได้อย่างไรว่างานจะล่วงเลยมาถึงเวลานี้

เมื่อรู้ว่าทำให้พี่สาวไม่สบายใจ กู้หนิงอันก็โทษตัวเองอยู่พักหนึ่ง เขารีบเปลี่ยนเสื้อผ้าและพูดกับอาโม่และโค่วไห่ว่า “ไปกันเถอะ!”

ในตอนนี้อาจั่วเดินนำออกไปข้างนอกแล้ว และกำลังจะตรงไปยังรถม้าที่จอดรออยู่

นางมีทักษะการต่อสู่สัมผัสการรับกลิ่นไว ก่อนจะขึ้นรถม้าจึงได้กลิ่นแปลก ๆ ลอยมาตามลม

อาจั่วขมวดคิ้ว เมื่อมองรถม้าที่จอดเงียบอยู่ไม่ไกลก็ความรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นในใจ