ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 2074 ซุนซื่อมาขอความช่วยเหลือ

บทที่ 2074 ซุนซื่อมาขอความช่วยเหลือ

ความจริงแล้วนางไม่ได้เจ็บเลยแต่น้อย กู้เสี่ยวหวานจึงรู้สึกโล่งใจและกอดถานอวี้ซูในอ้อมกอดแน่น “ไม่เจ็บก็ดีแล้ว ไม่เจ็บก็ดีแล้ว! เด็กโง่ เจ้าคือน้องสาวของข้า เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ถ้าข้าไม่รักเจ้าจะให้ข้าไปรักใคร! จริงหรือไม่ เมื่อหนิงผิงกลับมา เจ้าก็จะมีคนที่รักเจ้าเพิ่มขึ้นอีกหนึ่ง วันต่อ ๆ ไปจะต้องดีขึ้นเรื่อย ๆ แน่นอน!”

ถานอวี้ซูเอนกายอยู่ในอ้อมกอดของกู้เสี่ยวหวาน ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความคิดถึง “พี่หนิงผิงอยู่ชายแดนมาสองปีแล้ว ข้าคิดถึงเขาทั้งวันทั้งคืน และหวังว่าจะได้ยินข่าวจากเขา แต่ข้าหวังว่าจะไม่ได้ยินข่าวไม่ดีจากเขา ได้แต่หวังว่าเขาจะสบายดี ท่านพี่ ข้าคิดถึงเขา!”

จะไม่คิดถึงได้อย่างไร? ทั้งสองเพิ่งตกลงเรื่องความสัมพันธ์และกู้หนิงผิงก็จากไปเพื่อที่จะได้อยู่กับถานอวี้ซูในอนาคต!

“ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องกังวล!” ทำไมกู้เสี่ยวหวานจะไม่คิดถึงกู้หนิงผิง แต่หนิงผิงมีแผนการของตัวเอง และเขาก็ยืนหยัดมาด้วยตัวเองสองปีแล้ว ในอนาคตความยากลำบากจะสิ้นสุดลง “วางใจเถอะ ทุกอย่างจะดีขึ้นอย่างแน่นอน!”

กู้เสี่ยวหวานลูบหลังของถานอวี้ซูเบา ๆ ถานอวี้ซูสะอื้นเบา ๆ ก่อนตอบรับในลำคอ เวลานั้นนางก็ได้ยินเสียงของกู้เสี่ยวหวานสะอื้นเช่นกัน นางจึงต้องการปลอบกู้เสี่ยวหวานด้วย

นางเงยหน้าขึ้นและพูดว่า “ท่านพี่ ทุกอย่างจะเรียบร้อย! อย่า…” ก่อนที่นางจะพูดจบก็หยุดชะงักกะทันหัน จ้องมองกู้เสี่ยวหวานด้วยความงุนงง!

กู้เสี่ยวหวานงงงวยเล็กน้อย “อวี้ซู เจ้าเป็นอะไรไป?”

“อวี้ซู?” กู้เสี่ยวหวานพยายามเรียกถานอวี้ซู ไม่นานถานอวี้ซูก็กลับมารู้สึกตัว “ข้าไม่เป็นไร ข้าแค่คิดถึงพี่หนิงผิง และข้าก็รู้ว่าท่านก็คิดถึงพี่หนิงผิงเช่นกัน ท่านอย่าเสียใจไปเลย พี่หนิงผิงจะกลับมาเร็ว ๆ นี้!”

ถานอวี้ซูรีบพูดและมองไปที่กู้เสี่ยวหวานอย่างระมัดระวังอีกครั้งด้วยความสงสัยเล็กน้อย

กู้เสี่ยวหวานไม่ได้สังเกตท่าทีแปลก ๆ ของถานอวี้ซู จึงพยักหน้าและพูดว่า “ใช่แล้ว เขาจะกลับมาในไม่ช้า เมื่อเขากลับมาถึงเมืองหลวง ข้าจะให้เขาไปสู่ขอเจ้ากับท่านแม่ทัพ”

“ท่านพี่…” ใบหน้าของถานอวี้ซูเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อถูกพูดถึงเรื่องของตัวเอง

เวลานั้นนางมองดวงตาของกู้เสี่ยวหวานอีกครั้ง มันไม่มีอะไรนอกจากความลุ่มลึกและสงบนิ่งราวกับบ่อน้ำ

แม้ว่าถานอวี้ซูจะรู้สึกประหลาดใจ แต่นางก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป บางทีตอนนี้อาจจะเป็นเพราะตนเองเศร้าเกินไป จึงทำให้มองผิด

เมื่อกู้เสี่ยวหวานกลับถึงบ้าน ก็เห็นซุนซีเอ๋อร์ที่กำลังรออยู่หน้าประตูอย่างใจจดใจจ่อวิ่งเข้ามาหาด้วยสีหน้ากังวล

“เสี่ยวหวาน ได้โปรด ช่วยข้าด้วย ช่วยข้าด้วย!”

ท่าทางตื่นตระหนกทำให้ดูเหมือนว่าเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นจริง ๆ กู้เสี่ยวหวานมองท่าทางตื่นตระหนกของอีกฝ่าย และถามอย่างเย็นชาว่า “มีเรื่องอะไรหรือเจ้าคะ?”

หลังจากนั้นนางสาวเท้าเข้าไปในสวนชิงโดยไม่ถามอะไรอีก ซุนซีเอ๋อร์รู้ว่าตัวเองไม่สามารถต่อรองอะไรได้ จึงทำได้เพียงลดเสียงลงและพูดว่า “เสี่ยวหวาน เข้าไปคุยกันข้างใน ได้หรือไม่”

เมื่อกู้เสี่ยวหวานได้ยินสิ่งนี้ ก็หันศีรษะไปมองซุนซีเอ๋อร์และเห็นว่าความกังวลชัดเจนในดวงตาคู่นั้น มันดูเหมือนไม่ได้เสแสร้งเลยแต่น้อย เมื่อเห็นว่านางมาคนเดียว และไม่สามารถสร้างเรื่องวุ่ยวายได้จึงพยักหน้า “เข้ามา!”

เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานรับฟังคำของตนเอง ใบหน้าของซุนซีเอ๋อร์ก็สดใสขึ้นและรีบตามกู้เสี่ยวหวานเข้าไปในสวนชิง

ทันทีที่นางเข้าไปในสวนชิง กู้เสี่ยวหวานก็หยุดเดินและพูดกับซุนซีเอ๋อร์ว่า “ถ้ามีอะไรจะพูดก็พูดที่นี่!”

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้เชิญตนเองเข้าห้องโถงหลักแต่กลับหยุดลงที่ทางเดิน ซุนซีเอ๋อร์ก็รู้ว่ากู้เสี่ยวหวานเกลียดตัวเองแค่ไหน นางรู้ว่าตัวเองเคยทำผิดมหันต์ แค่กู้เสี่ยวหวานปล่อยให้นางเข้ามาและฟังคำพูดของนางก็ถือเป็นการให้เกียรติแล้ว “เสี่ยวหวาน ได้โปรด ช่วยซินเถาของข้าด้วย!”

กู้ซินเถา? เมื่อกู้เสี่ยวหวานได้ยินชื่อนี้ก็ขมวดคิ้วมุ่น “นางเป็นอะไร?”

“เสี่ยวหวาน ซินเถาของข้าไม่กลับมาบ้านเป็นเวลาสองวันสองคืนแล้ว!” ซุนซีเอ๋อร์คุกเข่าลงต่อหน้ากู้เสี่ยวหวาน ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด

กู้เสี่ยวหวานหันไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว “กู้ซินเถาหายตัวไป ท่านก็ไปรายงานต่อเจ้าหน้าที่ ท่านจะมาที่นี่เพื่ออะไร!”

เมื่อเห็นท่าทีเฉยเมยของกู้เสี่ยวหวาน ซุนซีเอ๋อร์ก็ไม่แน่ใจว่าหลานสาวคนนี้จะช่วยตัวเองหรือไม่ ดังนั้นจึงเกิดรู้สึกกังวลและรีบพูดว่า “เสี่ยวหวาน ซินเถานาง…ป้าไม่สามารถรายงานเจ้าหน้าที่ได้ ถ้ารายงานต่อทางการชื่อเสียงของซินเถาจะถูกทำลาย!”

เมื่อกู้เสี่ยวหวานได้ยินสิ่งนี้ก็เยาะเย้ยว่า “โอ้ อย่างนั้นเองหรือ? ถ้าไม่รายงานต่อเจ้าหน้าที่ แล้วจะมาหาข้าทำไม? ข้าไม่ตามหานางให้ท่านหรอกนะ ซุนซื่อท่านมาผิดที่แล้ว!”

หลังจากที่กู้เสี่ยวหวานเอ่ยเสร็จก็สะบัดแขนเสื้อเตรียมเดินออกไป เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานไม่เต็มใจให้ความช่วยเหลือ ซุนซีเอ๋อร์ก็กระวนกระวายเหมือนมดบนกระทะร้อน ดังนั้นนางจึงรีบวิ่งไปคว้าเสื้อของกู้เสี่ยวหวาน พลางจับแน่นไม่ยอมปล่อย “เสี่ยวหวาน เจ้าเห็นคนเป็นทุกข์แล้วจะไม่เหลือความใยดีนางเลยหรือ ซินเถาเป็นพี่สาวของเจ้า ความผิดพลาดทั้งหมดในอดีตเป็นความผิดของข้า หากเจ้าจะโกรธจะเกลียดชังก็ให้มาลงที่ข้า แต่อย่าโทษซินเถา เด็กนั่นแค่มีนิสัยหยิ่งยโส นางไม่ได้มีเจตนาร้าย!”

นางไม่ได้มีเจตนาร้ายหรือ?

กู้เสี่ยวหวานฟังและแค่นเสียงเย็นชา “ท่านบอกว่านางไม่มีเจตนาร้ายหรือ? เดือนสิบสองปีนั้น นางผลักข้าลงไปในแม่น้ำเย็นเฉียบ เหตุการณ์นั้นเกือบทำให้ข้าไม่มีชีวิตรอดกลับมา อย่าพูดถึงอนาคตเลย เรื่องนี้ท่านคิดว่านางไม่มีเจตนาร้ายจริงหรือ? หนำซ้ำนางยังไม่เรียกใครมาช่วยข้า และมองข้าตะเกียกตะกายเอาตัวรอด! เรียกว่าไม่ได้มีเจตนาร้ายหรือ? ซุนซื่อ พวกท่านเป็นแม่ลูกกัน ถ้านางไม่ได้มีเจตนาแล้ว แล้วสิ่งที่นางทำคืออะไร พวกท่านสนิทกับหมิงตูจวิ้นจู่มากไม่ใช่เรอะ พวกท่านทำอะไรลับหลังข้าบ้าง คิดว่าข้าไม่รู้หรือ? ”

ซุนซื่อสะอึกกับสิ่งที่กู้เสี่ยวหวานพูดจนพูดอะไรไม่ออก “เสี่ยวหวาน ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ!”

ซุนซื่อใช้ศีรษะโขกพื้น ใบหน้าเปื้อนน้ำมูกน้ำตาไหลมอมแมมไม่น่ามอง หลังจากนั้นครู่หนึ่งหน้าผากก็ปรากฏรอยช้ำและบางจุดเริ่มมีเลือดไหลซึมออกมา ดูเหมือนนางจะรู้ตัวแล้วว่าตนเองทำผิดจริง ๆ

“เสี่ยวหวาน ข้าผิดไปแล้ว แต่ลูกสาวข้าเป็นแค่สตรีอ่อนแอคนหนึ่ง ได้โปรดเมตตาช่วยนางได้หรือไม่? แค่ครั้งนี้เท่านั้น เมื่อนางกลับมาข้าจะพานางกลับบ้านเกิด และไม่ยุ่งกับเจ้าอีก เสี่ยวหวานนางก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง! ข้าขอร้องล่ะ!”