ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 2075 ได้โปรดช่วยนางสักครั้ง

บทที่ 2075 ได้โปรดช่วยนางสักครั้ง

กู้เสี่ยวหวานไม่ใช่คนใจอ่อน เมื่อเห็นซุนซื่อร้องไห้เอาศีรษะโขกพื้นและตะโกนขอความช่วยเหลือก็ไม่ได้มีความเห็นใจแต่อย่างใด แม้ว่าซุนซื่อจะเอาศีรษะโขกพื้นจนตาย มันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรของนาง!

อย่างไรก็ตาม นางแค่ต้องการรู้ว่าเกิดเรื่องขึ้นกับกู้ซินเถาจริง ๆ หรือว่านางมาที่นี่เพื่อใส่ร้ายตัวเองอีกครั้ง!

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้กู้เสี่ยวหวานพลันยิ้มเยาะและพูดว่า “เอาล่ะ ท่านป้าบอกข้าหน่อยเถอะว่ากู้ซินเถาเป็นอย่างไร?”

เมื่อเห็นว่าในที่สุดกู้เสี่ยวหวานก็ปริปากถามเรื่องซินเถา จึงรีบนำเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดบอกกู้เสี่ยวหวานทันที

ปรากฏว่าเสี่ยวซื่อจื่อต้องการพบกู้ซินเถา ดังนั้นจึงส่งคนมารับกู้ซินเถาที่บ้าน ปกติแล้วกู้ซินเถาจะออกไปตั้งแต่เช้าตรู่และจะกลับมาในตอนกลางคืน แต่วันนั้นนางกลับไม่กลับบ้าน ยิ่งกว่านั้นนางไม่กลับบ้านมาทั้งวันแล้ว ซึ่งทำให้ซุนซื่อกังวลเป็นอย่างมาก นางจึงนำเรื่องนี้ไปบอกกู้ฉวนลู่ แต่เขาบอกว่านางคิดมากเกินไป

ว่ากันว่าเสี่ยวซื่อจื่อแห่งจวนหมิงอ๋องและกู้ซินเถาเป็นเหมือนฟืนและไฟ ทั้งคู่แอบอิงชิดคลอเคลีย เห็นได้ชัดว่าพวกเขาสองคนจะอยู่ด้วยกันตลอด และยังบอกว่าซุนซีเอ๋อร์กังวลในเรื่องที่ไม่จำเป็น!

อย่างไรก็ตาม ซุนซื่อเพิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติและนางไม่กล้าไปที่จวนหมิงอ๋องเพื่อตามหาลูกสาว แต่นางกลับไปที่โรงน้ำชาอู่อวิ้นเพื่อตามหากู้ซินเถาและเสี่ยวซื่อจื่อแห่งจวนหมิงอ๋องซึ่งมักจะอยู่ด้วยกันเพื่อสอบถาม แต่แล้วนางก็ทราบเพียงว่าเสี่ยวซื่อจื่อไม่ได้มาที่นี่หลายวันแล้ว

“ซินเถาของข้ามักจะไปโรงน้ำชาอู่อวิ้นกับเสี่ยวซื่อจื่อแห่งจวนหมิงอ๋องด้วยกัน ถ้านางไม่อยู่ในโรงน้ำชาอู่อวิ้น นางจะไปอยู่ที่ไหน? เสี่ยวหวานได้โปรดช่วยข้าตามหาซินเถาด้วยเถอะ หากเกิดอะไรขึ้นกับซินเถา ข้าก็ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว

ซุนซื่อร้องไห้คร่ำครวญ

“ทำไมท่านไม่ไปถามกู้จือเหวินล่ะ?” กู้เสี่ยวหวาน

“จือเหวินทำงานอยู่ในกรมคลังทั้งวันทั้งคืน เขาบอกว่ามีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบและเรื่องนี้เป็นเรื่องเร่งด่วน เขาไม่กลับบ้านมาหลายวันแล้ว!” ซุนซื่อไม่คิดที่จะตามหากู้จือเหวินได้อย่างไร แต่นางหาเขาไม่พบ!

“แล้วท่านต้องการให้ข้าช่วยอย่างไร?” กู้เสี่ยวหวานถาม “ให้ข้าช่วยตามหานางหรือ?”

“ใช่แล้ว ถูกต้องแล้ว!” ซุนซื่อพูดอย่างเร่งรีบ “เจ้าเป็นถึงองค์หญิง มีคนมากมายอยู่ข้างกายเจ้า ช่วยข้าด้วยเถอะ ตามหากู้ซินเถาและดูว่านางอยู่ที่ไหน! แต่…”

ซุนซื่อก้มศีรษะลงอีกครั้ง น้ำเสียงที่เอ่ยก็แผ่วเบาลงเล็กน้อย “ตอนที่เจ้ากำลังตามหานาง อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่เพราะอย่างไรซินเถาก็เป็นผู้หญิง ถ้ามีคนรู้เรื่องว่านางหายตัว มันจะไม่ดีต่อชื่อเสียงของนาง!”

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ กู้เสี่ยวหวานก็ยิ้มเยาะและไม่แปลกใจที่นางไม่ยอมไปแจ้งเรื่องนี้กับเจ้าหน้าที่ ไม่ใช่เพราะนางกลัวว่าการรายงานต่อทางการจะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของกู้ซินเถาหรอกหรือ? เมื่อนึกถึงคนจำนวนหนึ่งอยู่ในกำมือ พวกเขาได้สารภาพทุกอย่างเกี่ยวกับกู้ซินเถาในทุกรายละเอียดแล้ว นางจะยังห่วงชื่อเสียงอะไรอีก

“ตกลง ข้าจะส่งคนออกไปช่วยค้นหานาง แต่จะหาเจอหรือไม่ก็ไม่ใช่เรื่องของข้า!” กู้เสี่ยวหวานพยักหน้า

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซุนซื่อก็พยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ข้ารู้ ข้ารู้ เสี่ยวหวาน รบกวนเจ้าแล้ว เจ้าต้องตั้งใจตามหานางแทนข้าด้วย! อย่างไรก็ตามหากพบว่ากู้ซินเถาอยู่กับเสี่ยวซื่อจื่อ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องตามหาแล้ว! ข้าแค่…เป็นห่วงนาง ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนาง ถ้านางสบายดีก็ไม่เป็นไร!”

กู้เสี่ยวหวานชำเลืองมองซุนซื่อโดยไม่พูดอะไรและเดินจากไป ซุนซื่อยังมีบางอย่างอยากจะพูดต่อ แต่เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานจากไปโดยไม่หันกลับมา นางก็อดไม่ได้ที่จะกลืนคำพูดทั้งหมดกลับไป และโค่วไห่ยื่นมือออกมาอย่างเย็นชา “ไปเถอะ!”

เมื่อเห็นท่าทางเย็นชาของโค่วไห่ ซุนซื่อก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยและคิดว่าหากกู้ซินเถาแต่งงานเข้าจวนหมิงอ๋องจริง ๆ ตัวเองก็จะเป็นแม่ยายแห่งจวนหมิงอ๋อง และคนรับใช้เหล่านี้จะต้องโค้งคำนับทำความเคาพตนเอง แลัวหลังจากกู้เสี่ยวหวานแต่งงานกับคนรับใช้นั่น นางก็จะด้อยกว่าซินเถา แต่ไม่รู้ว่านางต้องรอนานแค่ไหน!

แต่อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ซินเถาหายตัวไป!

ซุนซื่อรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยหากแต่ก็ยังมีความกังวล ตานางมีความรู้สึกที่หลากหลาย ดังนั้นนางจึงได้แต่จากไปด้วยความลำบากใจ!

อาจั่วตามกู้เสี่ยวหวานกลับไปที่ลานบ้านอย่างรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย “คุณหนู ทำไมท่านถึงสัญญากับนางว่าจะตามหาคนให้ล่ะ? สองแม่ลูกชั่วร้ายเช่นนี้ แม้ว่าพวกเขาจะตายก็ไม่น่าเสียดาย!”

เมื่อเห็นอาจั่วเดือดดาล กู้เสี่ยวหวานจึงกล่าวว่า “อย่าโกรธไปเลย คนชั่วจะถูกคนชั่วลงโทษ แม้ว่าซุนซื่อคนนี้จะกังวลเกี่ยวกับกู้ซินเถา แต่นางก็ยังมีความหวังเกินตัว นางหวังว่ากู้ซินเถาจะแต่งงานเข้าจวนหมิงอ๋องและมีชีวิตที่ดีขึ้น ไม่อย่างนั้นางคงไม่มาหาเราหรอก แต่คงแจ้งทางการไปแล้ว!”

“ผู้หญิงคนนั้น เราตามหานางด้วยการประโคมข่าวเพื่อเป็นการทำลายชื่อเสียงของกู้ซินเถาเถอะ!” อาจั่วพูดอย่างขุ่นเคือง

กู้เสี่ยวหวานยิ้มเมื่อเห็นอาจั่วโกรธ “ชื่อเสียงของนางก็เป็นเช่นนั้นแล้ว นางจะถูกทำลายอีกได้อย่างไร”

“ใช่ ข้าลืมไปแล้ว!” อาจั่วลูบจมูกของตัวเอง นึกถึงสิ่งที่ตัวเองรู้จึงพูดอย่างลำบากใจเล็กน้อย

“อาจั่ว เจ้ารู้หรือไม่ว่าเมื่อใดที่ผู้คนสิ้นหวังมากที่สุด?” กู้เสี่ยวหวานพูดอย่างจริงจัง

“เป็นช่วงเวลาที่ไม่มีความหวัง!” อาจั่วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบกลับ

“เจ้าพูดถูก แต่ในตอนแรกทำให้นางมีความหวังและเมื่อความหวังนั้นหมดลง นั่นคือความสิ้นหวังอย่างสุดซึ้ง! ยกย่องผู้คนให้สูงส่ง แล้วรอจนกว่าพวกเขาจะตกลงสู่จุดต่ำสุด นั่นคือเวลาที่สิ้นหวังที่สุด!” กู้เสี่ยวหวานพูด

อาจั่ว “คุณหนู ท่านหมายความว่า…”

“นางอยากแต่งงานเข้าจวนหมิงอ๋องไม่ใช่หรือ? ข้าจะให้นางแต่งงานเข้าจวนหมิงอ๋อง!” กู้เสี่ยวหวานพูดด้วยรอยยิ้ม “แค่หนทางที่จะเข้าไปนั้นยังอีกยาวไกล นางจะได้เข้าไปอย่างง่ายดายหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับความโชคดีของนาง!”

อาจั่วหรี่ตามองไปที่กู้เสี่ยวหวานและเข้าใจในทันที

ถูกต้องแล้ว หนทางยังอีกยาวไกล ตราบใดที่เข้าไปชีวิตก็จะพบกับความมั่งคั่ง ความเพลิดเพลิน และเกียรติยศไม่รู้จบ นี่ไม่ใช่การทำให้ผู้คนมีความหวังหรือ? แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นระหว่างทางและนางเข้าไปไม่ได้ล่ะ?

การร่วงจากท้องฟ้าสู่พื้นดินจะต้องเจ็บหนักอย่างแน่นอน!

เมื่ออาจั่วเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานมีแผนในใจอยู่แล้ว หัวใจของนางก็เต้นระรัว ในที่สุดคราวนี้คุณหนูก็เต็มใจเคลื่อนไหวแล้ว

กู้เสี่ยวหวานส่งอาโม่และโค่วไห่ออกไปตามหากู้ซินเถา

ในขณะนั้นกู้เสี่ยวหวานก็ไปดูว่าสิ่งของที่เสี่ยวอี้ทำขึ้นเป็นอย่างไรบ้าง แต่นางไม่พบใครเลยและโค่วตันก็หายไปด้วยเช่นกัน

“ตอนเช้านายน้อยเสิ่นมาบอกว่านอกเมืองทิวทัศน์งดงาม เขาจึงพาเสี่ยวอี้ออกไปดูทิวทัศน์นั้น โค่วตันจึงตามไปด้วย!” กู้ฟางสี่พูดด้วยรอยยิ้ม “เมื่อข้ามองไปที่นาง นางดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบ้างแล้ว!”