ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 2078 นางจะมาจริงหรือ

บทที่ 2078 นางจะมาจริงหรือ

“ข้าจะพักผ่อนได้อย่างไร!” ดวงตาของกู้ซินเถาแดงก่ำ ตวัดเสียงดังดุเดือด “ข้าหมดสติอยู่สองวันสองคืน ตื่นขึ้นมาก็อยู่ในสภาพแบบนี้ ข้าไม่รู้ว่าไอ้สารเลวคนไหนกล้ามาย่ำยีข้า ข้าพูดไม่ได้และข้าไม่กล้าพูด จุดประสงค์เดียวของข้าตอนนี้คือกำจัดกู้เสี่ยวหวาน และแต่งเข้าจวนหมิงอ๋องโดยเร็วที่สุดและเมื่อเป็นเช่นนั้นใครจะกล้าทำอะไรข้าได้อีก!”

ซุนซื่อ “ซินเถา ถ้าเรื่องนี้ไปถึงหูเสี่ยวซื่อจื่อและคนในจวน พวกเราจะทำอย่างไร!”

“จะทำอย่างไรได้ล่ะ!” กู้ซินเถาเย้ยหยัน “เรื่องนี้ผู้ใดเห็นบ้างล่ะ? ถ้าท่านไม่พูด ข้าไม่พูด ถ้าเราปฏิเสธหัวเด็ดตีนขาด ผู้ใดจะกล้าทำอะไรเรา! ท่านแม่คงไม่เอาเรื่องนี้ไปพูดหรอกใช่ไหม?”

กู้ซินเถามองซุนซื่อที่อยู่ข้างกายสายตาเย็นชา สีหน้าเกรี้ยวกราดจนซุนซื่อรู้สึกหวาดหวั่น ก่อนจะส่ายหน้าเป็นพัลวัน “ข้าไม่พูด ข้าไม่พูด แม้ว่าข้าจะถูกทุบตีจนตาย ข้าก็จะไม่มีวันพูดออกมา!”

“เช่นนั้นก็ดี! อย่าได้พูดถึงเรื่องนี้อีกปล่อยให้มันกลายเป็นความลับและตายไปพร้อมกับเรา หากเรื่องนี้เล็ดลอดออกไป ชีวิตนี้ของข้าคงไม่เหลือและชีวิตของท่านคงไม่ต่างไปจากของข้า แม้แต่ท่านพี่และท่านพ่อเองก็ไม่อาจรอดพ้น! อำนาจในมือเขาท่านเองก็รู้ดี!” กู้ซินเถาไม่ได้ต้องการข่มขู่มารดาของตนเอง หากแต่ซุนซื่อกลับสาบานด้วยความหวาดกลัว “ข้าจะไม่พูด ข้าจะไม่พูดอย่างแน่นอน เจ้าเด็กโง่ ข้าเป็นแม่ของเจ้า ข้าต้องหวังดีกับเจ้าอยู่แล้ว! ข้าจะไม่พูดมันออกไปเด็ดขาด!”

หลังจากกล่าวสัตย์สาบาน ซุนซื่อรีบออกไปข้างนอกเพื่อจ้างรถม้ามารับซินเถาและมุ่งหน้าไปยังจวนหมิงอ๋อง!

ครั้นมาถึงจวนหมิงอ๋อง กู้ซินเถาในชุดชุดฮั่นฝูเดินนวยนาดลงจากรถม้าด้วยการประคองของซุนซื่อ หลังจากพูดคุยกับเวรยามหน้าประตูครู่หนึ่ง พวกเขาก็ปล่อยนางเข้าไป เมื่อเห็นท่าทางที่คุ้นเคยกับจวนหมิงอ๋องเช่นนี้ ดูเหมือนว่ากู้ซินเถาจะมาที่นี่เป็นประจำ

กู้ซินเถาคิดว่าตนเองซ่อนมันไว้ได้อย่างมิดชิด แต่นางจะรู้ได้อย่างไรว่าตั้งแต่ตอนย่างเท้าออกจากบ้านจวบจนเหยียบเข้าไปในจวนหมิงอ๋อง ดวงตาคู่หนึ่งค่อยจับตามองนางอยู่ตลอดเวลา เมื่อเห็นคนหายเข้าไปในจวนหมิงอ๋อง คนผู้นั้นก็หายไปแล้ว

……

ซ่งชิงซือกำลังชงชาอย่างเพลิดเพลิน ไอน้ำลอยพวยพุ่ง กลิ่นหอมเจือจางของชา ตรงข้ามมีชายหนุ่มอาภรณ์สีน้ำเงินคนหนึ่งกำลังคุกเข่าอยู่ กำลังรายงานบ้างสิ่ง

“ข้าน้อยเห็นกู้ซินเถาแต่งกายด้วยชุดฮั่นฝูเข้าไปในจวนหมิงอ๋อง! ท่าทางกระวนกระวายของนางดูเหมือนว่ามีเรื่องสำคัญ แต่เป็นเพราะในจวนหมิงอ๋องมีคนเก่งกาจมากมาย ข้าน้อยกลัวจะถูกเปิดเผยตัวตนจึงรีบกลับมาก่อน!”

ซ่งชิงซือยกชาขึ้นจิบ ก่อนจะพยักหน้าแล้วพูดว่า “ดี! เจ้าออกไปได้แล้ว คอยจับตาดูนางไว้ ถ้ามีอะไรก็มารายงานข้าทันที!”

“ขอรับ!” ในชั่วพริบตาเดียวชายในชุดน้ำเงินก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว

“คุณหนู กู้ซินเถาคนนี้ยังมีความสามารถอยู่บ้าง นางยังสามารถออกไปข้างนอกได้!” หลิงซีรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

“นางทำได้อย่างไร นางถูกจับมัดเอาไว้แน่นหนาเช่นนั้นแต่กลับหนีออกมาได้!” ซ่งชิงซือเองก็ประหลาดใจเช่นกัน

“หรือว่าจะมีคนมาช่วยนางเจ้าคะ?” หลิงซีถาม

“เหอะเหอะ ใครกันจะมาช่วยนาง ผู้หญิงแบบนี้เนี่ยนะ!” ซ่งชิงซือประชดประชัน “ผู้หญิงคนนั้นทำให้ข้าประทับใจมาก ความมุ่งมั่นของนางไม่ธรรมดา! หากวันใดวันหนึ่งนางมีสถานะสูงส่งขึ้น ข้าเกรงว่าจะรับมือได้ยาก!”

“คุณหนู นางเป็นเพียงแค่สาวชาวนา ท่านไม่จำเป็นต้องเอาเรื่องของนางมาทำให้หนักใจ แค่ปล่อยให้คนคนนั้นออกมาแฉนางก็พอแล้ว เหตุใดถึงต้องกังวลเช่นนี้ ถ้าคุณหนูเกลียดนางก็แค่กำจัดนางเสีย!” หลิงซีถาม

คุณหนูไม่เคยกระทำการด้วยความสะเพร่า เหตุใดครั้งนี้ถึงหวาดระแวงเช่นนี้!

“ไม่มีทาง!” ซ่งชิงซือพูดด้วยรอยยิ้ม “เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าตอนนี้นางเป็นคนรักของซูหลิน อีกทั้งยังเป็นลูกพี่ลูกน้องกับกู้เสี่ยวหวาน ความสัมพันธ์นี้ การติดต่อกันระหว่างพี่น้องไม่อาจปล่อยปละละเลยได้! ตราบใดที่พวกนางยังมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน กู้เสี่ยวหวานคนนั้นข้าก็ยังมีวิธีกำจัดนาง ถ้าทำให้กู้ซินเถาเกลียดกู้เสี่ยวหวานได้ เช่นนั้นก็จะมีโอกาสในการกำจัดกู้เสี่ยวหวานมากกว่า! ท้ายที่สุด การให้คนคุ้นเคยทำสิ่งต่าง ๆ ย่อมดีกว่าให้คนแปลกหน้าอย่างเราลงมือ แบบนั้นโอกาสชนะก็จะเพิ่มมากขึ้น!”

“แต่คุณหนู กู้ซินเถาผู้นี้โง่เขลานัก นางจะทำได้หรือ? ถ้านางสามารถกำจัดกู้เสี่ยวหวานได้ก็คงลงมือไปนางแล้ว เหตุใดจึงต้องรอถึงตอนนี้ด้วย ทำไมหมิงตูจวิ้นจู่ถึงทำอะไรนางไม่ได้!” หลิงซียังคงงุนงง

“กู้เสี่ยวหวานมีคนข้างกายคอยปกป้องอยู่ ดังนั้นจึงไม่สามารถทำอะไรนางได้! ไม่รู้ว่านางโชคดีแค่ไหนที่สามารถซื้อคนรับใช้ที่ดีแบบนั้นได้!”

ซ่งชิงซือพูดอย่างโกรธเคือง “และกู้เสี่ยวหวานคนนี้ นางก็มีตำแหน่งองค์หญิง ถ้าข้ากำจัดนางตามใจชอบ ราชสำนักจะไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปแน่นอน เวลานั้นหากเรื่องนี้สาวมาถึงข้า ฮ่องเต้และไทเฮาจะไม่ปล่อยข้าไปอย่างแน่นอน! หมิงตูจวิ้นจู่ก็เหมือนกันถ้านางล้ำเส้นเกินไป ฮ่องเต้และไทเฮาก็จะไม่ปล่อยนางไปเช่นกัน! แต่ถ้าความบริสุทธิ์ของกู้เสี่ยวหวานหายไป แม้ว่านางจะไม่ตาย แต่ชีวิตที่เหลือของนางจะเลวร้ายกว่าการตายเสียอีก! น่าเสียดายที่คราวที่แล้วนางรอดมาได้โดยไม่เป็นอะไร! ผู้หญิงคนนี้โชคดีจริง ๆ และยังหนีไปได้อีก! ช่างน่าทึ่งจริง ๆ!”

ซ่งชิงซือพูดกับตัวเอง ดวงตาของนางหรี่ลงเล็กน้อย มุมปากโค้งขึ้นอย่างเย็นชา “เราจะไปจวนหมิงอ๋อง มาดูกันว่าหมิงตูจวิ้นจู่จะมีวิธีจัดการกับกู้เสี่ยวหวานหรือไม่!”

ซ่งชิงซือแสยะยิ้ม

“คราวนี้จะดีที่สุดหากเรากำจัดนางได้! ผู้หญิงผู้ต่ำต้อยเช่นนี้จะเหยียบหัวข้าปีนป่ายไปเป็นองค์หญิงได้อย่างไร สถานะของนางต่ำต้อย เหตุใดข้าต้องคุกเข่าทำความเคารพนางด้วย? ต่ำต้องอย่างไรก็ต่ำต้อยอยู่วันยังค่ำ หากอยากทะเยอทะยานขึ้นสุด ข้าผู้นี้จะเป็นคนฉุดเจ้าลงมาเอง ต่อจากนี้ไปแม้แต่นกกระจอก เจ้าก็ไม่อาจเป็นได้!”

หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงหัวเราะน่ากลัวดังขึ้นจากในห้อง หลิงซีที่เดินห่างไปไกลแล้วยังได้ยินเสียงรอยยิ้มที่น่าขนลุกของคุณหนู เสียงนั้นทำให้ร่างกายของนางสั่นสะท้านอย่างไรไม่รู้

ชั่วพริบตาก็ผ่านไปสามวันแล้ว

หลังจากที่กู้เสี่ยวหวานไปที่บ้านของกู้ซินเถาในเวลานั้น นางเอาแต่เฝ้ารอกู้ซินเถา แต่กู้ซินเถาก็ยังไม่มา อาจั่วจึงรู้สึกประหม่าเล็กน้อย “คุณหนู กู้ซินเถาจะมาจริงหรือ?”