ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 2080 สามสิบสี่สิบ

บทที่ 2080 สามสิบสี่สิบ

“เสี่ยวหวาน เจ้าก็รู้ว่าข้ารักเสี่ยวซื่อจื่อ เราสามารถเข้ากันได้ดี แต่เนื่องจากสถานะที่ต่ำต้อยของข้า ข้าไม่รู้จะบอกเขาอย่างไร เช่นนั้นเจ้าไปคุยกับเขาให้ข้าได้หรือไม่ เจ้าเป็นถึงองค์หญิง หากเจ้าพูดเรื่องนี้กับเขา เขาไม่สามารถปฏิเสธเจ้าได้แน่!”

กู้เสี่ยวหวานได้แต่เย้ยหยันในใจ กู้ซินเถาคนนี้ไร้ยางอายยิ่งนัก นางต้องไร้ยางอายขนาดไหนถึงขอให้น้องสาวตนเองทำหน้าที่แม่สื่อ! เมื่อเห็นใบหน้าของกู้เสี่ยวหวานมีสีหน้าไม่น่ามอง กู้ซินเถาจึงพูดต่อ

“เสี่ยวหวาน ถ้าเจ้าติดว่าเรื่องนี้ไม่ดีก็ลืมมันไปเสียเถอะ ข้าจะไปขอร้องเสี่ยวซื่อจื่ออีกครั้ง ตลอดชีวิตที่เหลือของข้า ถ้าไม่ได้แต่งกับเขาข้าก็จะไม่แต่งงานกับใครอีก!”

“นั่นคือเสี่ยวซื่อจื่อ แต่สถานะของท่านพี่…” กู้เสี่ยวหวานมองไปที่กู้ซินเถาราวกับสำรวจบางอย่าง สายตานั้นทำให้กู้ซินเถาไม่พอใจ แต่หากต้องข่มความโกรธนั้นเอาไว้ ไม่อาจเปิดเผยออกมาได้

“ข้ารู้ว่าสถานะของข้าต่ำต้อย แต่ข้าไม่เคยคิดที่จะแต่งงานกับเขา ภรรยาของเขาต้องเป็นลูกสาวของตระกูลที่มีชื่อเสียง ข้าจะกล้าหวังสูงเกินตัวเช่นนี้ได้อย่างไร ข้าหวังเพียงว่าแค่ได้เป็นสาวใช้ข้างห้องของเขาก็พอแล้ว!” กู้ซินเถารีบอธิบาย แน่นอนว่ามันทำให้สีหน้าของกู้เสี่ยวหวานอ่อนลง

“ท่านพี่ ท่านเป็นผู้หญิงจากครอบครัวที่ดี ฐานะทางบ้านของท่านก็ไม่ได้แย่ พี่ชายของท่านทำงานในกรมคลัง ส่วนท่านพ่อเป็นผู้ดูแลร้านอาหาร ถ้าท่านต้องการแต่งงานกับคนที่มาจากครอบครัวธรรมดามันก็เป็นเรื่องง่าย ถ้าแต่งงานกับคนทั่วไป ข้าเชื่อว่าท่านสามารถเป็นภรรยาเอกได้ ทำไมต้องแต่งงานกับตระกูลขุนนาง แล้วเอาตัวเองไปเป็นสาวใช้ข้างห้องด้วยล่ะ!” กู้เสี่ยวหวานโน้มน้าวอย่างจริงจัง ท้ายที่สุดแล้วสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับผู้หญิงคือการเป็นภรรยาเอกไม่ใช่นางบำเรอ

แต่เมื่อกู้ซินเถาได้ยินสิ่งนี้ ก็รู้สึกว่ากู้เสี่ยวหวานกำลังจงใจยุยงตัวเอง สีหน้าของนางจึงหมองลง “เสี่ยวหวานนั่นคือจวนหมิงอ๋อง แม้ว่าจะเป็นสาวใช้ข้างห้องของเสี่ยวซื่อจื่อ แต่นั่นก็คือเซ่อเฟยของซื่อจื่อ ในอนาคตหากเสี่ยวซื่อจื่อกลายเป็นท่านอ๋อง ข้าก็จะเป็นเซ่อเฟยของท่านอ๋อง ในต้าชิงนี้มีผู้หญิงมากมาย แต่ผู้ที่จะได้เป็นเซ่อเฟยของท่านอ๋องจะมีสักกี่คน? อนาคตที่สดใสแบบนี้ใครบ้างเล่าจะไม่อยากไขว้คว้าเอาไว้ ใครจะอยากแต่งงานกับคนธรรมดาและเป็นภรรยาเอกไปตลอดชีวิต!” น้ำเสียงของกู้ซินเถาไม่สู้ดีนัก หลังจากพูดจบก็กลัวว่ากู้เสี่ยวหวานจะโกรธ แต่เมื่อเห็นใบหน้านั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มตลอดเวลา นางจึงไม่ได้เก็บมาใส่ใจ

ซุนซื่อยังกล่าวอีกว่า “ใช่แล้วเสี่ยวหวาน สิ่งที่ซินเถาพูดนั้นถูกต้อง! ดูสิ ตอนนี้เจ้าเป็นองค์หญิงแล้ว ไม่ว่าเจ้าจะแต่งงานกับใครในอนาคต เจ้าก็ยังคงเป็นองค์หญิงอยู่วันยังค่ำ เจ้าจะมีชีวิตที่ดีตลอดไป แต่ซินเถาต่างออกไป นางไม่ใช่องค์หญิง ดังนั้นการหาชายที่สามารถทำให้นางเป็นเซ่อเฟยคงจะดีกว่า! เจ้าไม่คิดอย่างนั้นหรือ?”

“ในเมื่อท่านพี่และท่านป้าได้วางแผนไว้แล้ว เสี่ยวหวานยังจะพูดอะไรได้! แต่ข้าก็อยากเตือนทั้งสองคนว่าจวนหมิงอ๋องแห่งนี้ไม่ได้เข้าไปง่าย ๆ!” กู้เสี่ยวหวานยังคงยิ้มสบาย ๆ

สีหน้าของกู้ซินเถาหมองลงอีกครั้งเมื่อได้ยินสิ่งนี้ ‘ใครไม่รู้ว่าประตูของจวนหมิงนั้นยากที่จะก้าวเข้าไป ไม่เช่นนั้นข้าคงเข้าไปด้วยตนเองและไม่ต้องรอนานขนาดนี้!’

นั่นคือสิ่งที่นางคิดในใจ “เสี่ยวหวาน ข้ารู้ว่าจวนหมิงอ๋องเข้ายาก ข้าจึงมาขอความช่วยเหลือจากเจ้าไม่ใช่หรือ? ตอนนี้เจ้าเป็นองค์หญิงแล้ว อีกทั้งยังเป็นคนโปรดของฮ่องเต้และไทเฮา ตอนนี้สถานะของเจ้าสูงเทียบเท่ากับเสี่ยวซื่อจื่อ ถ้าเจ้าไปพูดกับเสี่ยวซื่อจื่อสักสองสามคำ เขาจะฟังเจ้าอย่างแน่นอน! ถ้าข้าสามารถแต่งงานเข้าจวนหมิงอ๋องได้จริง ๆ ในอนาคตเจ้าต้องการหรืออยากให้ข้าทำอะไร ข้าก็จะทำ!” กู้ซินเถาเต็มไปด้วยความหวัง

ซุนซื่อพยักหน้าอย่างรีบร้อน “ใช่แล้ว เสี่ยวหวาน เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ถ้าเจ้าไม่ช่วยซินเถาแล้วจะช่วยใคร! เมื่อชีวิตซินเถาดีขึ้น ชีวิตเจ้าก็จะดีขึ้นเช่นกัน! ลองคิดดูสิ เจ้าเป็นที่โปรดปรานของฝ่าบาท ใครจะรู้! สามสิบปีอยู่ทางตะวันออกของแม่น้ำสี่สิบปีอยู่ทางตะวันตกของแม่น้ำ*[1] ใครจะรู้ว่าใครจะรุ่งเรืองหรือใครจะตกต่ำ ในอนาคตทำความดีให้มากขึ้นก็จะมีเส้นทางเพิ่มขึ้นในอนาคตใช่ไหม? เจ้าลองคิดดู ในอนาคตหนิงอัน เสี่ยวอี้ และคนอื่นล้วนอยู่ในเมืองหลวง ในอนาคตเมื่อเจ้าแต่งงานจะดูแลที่ดินของตระกูลกู้ที่มากขนาดนี้ได้อย่างไร ด้วยความช่วยเหลือจากจือเหวินและซินเถา ในอนาคตตระกูลกู้ของเราจะดีขึ้นเรื่อย ๆ อย่างแน่นอน!”

ใบหน้าของซุนซีเอ๋อร์แดงก่ำและเมื่อนางบอกว่าตระกูลกู้จะดีขึ้นเรื่อย ๆ และดวงตาของนางก็เปล่งประกายราวกับว่านางได้เห็นตระกูลกู้รุ่งเรืองขึ้นแล้ว!

กู้เสี่ยวหวานพยักหน้าและพูดอย่างเด็ดเดี่ยว “ท่านพูดถูก เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ความขัดแย้งที่เคยเกิดขึ้นระหว่างเราควรหยุดลงตรงนี้ เพราะท้ายที่สุดแล้วเราทุกคนคือครอบครัวเดียวกัน การช่วยเหลือคนนอกแย่กว่าการช่วยครอบครัวของตัวเอง ไม่ต้องห่วงถ้าข้าช่วยได้ ข้าต้องช่วยท่านอย่างแน่นอน เรื่องเสี่ยวซื่อจื่อ คราวหน้าถ้าข้ามีโอกาสจะลองไปหาเขาดู”

“เสี่ยวหวาน ได้แน่นอน!” ก่อนที่กู้เสี่ยวหวานจะพูดจบ นางก็เห็นกู้ซินเถาผงกศีรษะอย่างมีความสุขด้วยสีหน้าตื่นเต้น ดูเหมือนว่าตราบใดที่กู้เสี่ยวหวานเอ่ยเรื่องนี้ เสี่ยวซื่อจื่อก็จะสามารถแต่งงานกับกู้ซินเถาได้!

“เอาล่ะ ครั้งหน้าข้าจะนัดหมายกับเสี่ยวซื่อจื่อ ท่านพี่กับท่านป้าไม่ต้องห่วง!” กู้เสี่ยวหวานยังกล่าวอย่างหนักแน่น

พวกเขายิ้มและพูดคุยอย่างมีความสุขไปตลอดทางเหมือนพี่ที่รักใคร่สนิทสนม หากคนอื่นไม่รู้คงคิดว่าทั้งสองคนมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน!

ซุนซื่อและกู้ซินเถาขึ้นรถม้าและจากไป เมื่อเห็นใบหน้าของกู้ซินเถาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ซุนซื่อก็มีความสุขเช่นกัน “เป็นเรื่องดีที่กู้เสี่ยวหวานตกลงที่จะช่วย ซินเถาตอนนี้เจ้าก็วางใจได้แล้ว!”

“วางใจ? ข้าไม่อาจทำเช่นนั้นได้ แต่ตราบใดที่นางเต็มใจที่จะไปหาเสี่ยวซื่อจื่อ เสี่ยวซื่อจื่อก็จะแต่งงานกับข้าอย่างแน่นอน!” กู้ซินเถากล่าวอย่างตื่นเต้น

“ทำไมงั้นหรือ คำพูดของกู้เสี่ยวหวานมีประโยชน์ขนาดนั้นเลยหรือ? เสี่ยวซื่อจื่อฟังนางแล้วแต่งงานกับเจ้า? ถ้าอย่างนั้นแล้วหมิงอ๋องล่ะ ถ้าเขาไม่เห็นด้วยล่ะ?” ซุนซื่อรู้สึกสงสัยเล็กน้อย

กู้ซินเถาไม่ได้อธิบายให้ซุนซื่อหายสงสัย แต่พูดอย่างมีเลศนัย “แน่นอน ท่านทำเพียงแค่รอดูต่อไป ตราบใดที่นางไปพบเสี่ยวซื่อจื่อ ข้าก็จะได้เข้าไปอย่างแน่นอน!”

[1] เรื่องราวเปลี่ยนแปลงรุ่งเรืองตกต่ำไม่แน่นอน