ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 2081 ข้าติดตามแม่นางอยู่

บทที่ 2081 ข้าติดตามแม่นางอยู่

ซุนซื่อเห็นกู้ซินเถามั่นใจเป็นอย่างมาก แม้ว่าในใจของนางจะงุนงงมากว่ากู้เสี่ยวหวานจะใจกว้างเช่นนี้ได้อย่างไร แต่เนื่องจากกู้ซินเถามุ่งมั่นเป็นอย่างยิ่ง นางจึงทำได้แต่รอผลลัพธ์เท่านั้น “เอาล่ะ เช่นนั้นแม่ก็เริ่มเตรียมของให้เจ้าตั้งแต่เนิ่น ๆ ในที่สุดเจ้าก็กำลังจะแต่งงานแล้ว!”

สายลมพัดผ่านทำให้ผมปลิวไสวปกหน้ากู้ซินเถา ซุนซื่อจึงปัดผมให้ลูกสาวแผ่วเบา แต่เมื่อมือของนางสัมผัสเข้ากับใบหน้าของกู้ซินเถา กู้ซินเถาก็รีบสบัดหน้าหนีด้วยท่าทีรังเกียจ “ท่านแม่ มือของท่านหยาบกระด่าง ถ้ามันทำให้หน้าข้าเป็นแผลขึ้นมาจำทำอย่างไร?”

เมื่อซุนซื่อได้ยินสิ่งนี้จึงดึงมือกลับอย่างประหม่า มองดูผิวหน้าเรียบเนียนของกู้ซินเถา จากนั้นมองไปที่มือที่หยาบกร้านของตนเอง หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางก็ก้มหน้างุดและซ่อนมือของตัวเองไว้ในแขนเสื้อ

ตอนนี้กู้ซินเถามีความสุขมาก นางกำลังยิ้มพลางมองไปที่ฝูงชนที่เดินพลุกพล่านข้างนอก หากแต่ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความดุร้าย

……

สวนชิง

อาจั่วนั่งดื่มชาหลานเสวี่ยอยู่ตรงข้ามกู้เสี่ยวหวานที่ชงให้ “คุณหนู กู้ซินเถาต้องการให้ท่านไปพบเสี่ยวซื่อจื่อ ข้าเกรงว่าเรื่องนี้จะเป็นกับดัก!”

กู้เสี่ยวหวานบีบถ้วยชาอย่างแรง “มีกับดักก็ช่างมันเถอะ! ซูหมิ่นเกลียดข้าเข้ากระดูกดำ ใครบ้างเล่าจะไม่รู้เรื่องนี้ ตอนนี้ข้าเองก็เริ่มเบื่อมากแล้ว อยากเข้ามาก็มาให้มันจบไปทีเดียวเลยเถอะ!”

อาจั่วไม่พูดอะไรพลางบีบถ้วยชาในมือด้วยความคับแค้น และพูดอย่างลังเล “คุณหนู ข้าขอ…ขอถามอะไรท่านหน่อยได้หรือไม่?”

“เรื่องอะไรหรือ” กู้เสี่ยวหวานไม่ได้สังเกตเห็นท่าทางที่เปลี่ยนไปของอาจั่ว ก่อนจะรินชาให้นาง “ถามมาเลย!”

“คุณหนูข้ารู้ว่าบางเรื่องไม่ควรถาม แต่หากข้าไม่ถามออกไปมันจะทำให้ข้ารู้สึกข้องใจอยู่ตลอด เช่นนั้นจึงอยากถามท่านให้กระจ่าง! ท่านไม่เกลียดท่านพี่ใหญ่ฉินหรือ? เขาไม่เคยอยู่ข้างกายท่าน ยามท่านต้องการเขามากที่สุด!” อาจั่วถามด้วยความสงสัย เรื่องนี้นางรู้เป็นอย่างดี ใครบอกว่านายท่านไม่เคยอยู่เคียงข้างคุณหนูกัน คนรอบข้างเกือบทั้งหมดของเขาคอยอยู่เคียงข้างคุณหนูตลอด แต่ก็ยังยากที่จะต้านทานอันตรายเหล่านั้น

มันเหมือนกับการไปที่ร้านจุ้ยอวี้กู่ไจเพื่อหากู้หนิงอัน ใครจะรู้ว่ามีคนจ้องจะลักพาตัวคุณหนูของนางกัน อาจั่วมองไปที่กู้เสี่ยวหวานอย่างประหม่าและกังวลอยู่เสมอ เพราะกลัวว่าสิ่งที่พูดไปจะทำให้คุณหนูไม่พอใจ

“จะเป็นไปได้อย่างไร? ข้าจะเกลียดเขาได้อย่างไร ตอนนี้ไม่ใช่ว่าข้าก็สบายดีหรือ?” กู้เสี่ยวหวานยิ้ม

“แต่…” อาจั่วไม่เชื่อ “ท่านมีความสัมพันธ์ที่ดีกับพี่ใหญ่ฉิน ท่านเป็นองค์หญิงมีสถานะสูงส่ง แต่พี่ใหญ่ฉินไม่ได้อยู่เคียงข้างคอยปกป้องท่าน ทั้งยังสร้างความคับข้องใจและไม่ยุติธรรมอีก เขาไม่แม้แต่จะอธิบายให้ท่านฟังสักนิด ท่านไม่น้อยใจบ้างหรือ?”

กู้เสี่ยวหวานดื่มชาและพูดด้วยรอยยิ้ม “ข้าไม่เคยรู้สึกเช่นนั้นเลย ข้าจะน้อยใจไปทำไมกัน เขามีธุระของเขา ข้าก็มีธุระของข้า นอกจากนี้ครั้งนั้นตอนที่ข้าถูกลักพาตัวไป เขาก็เป็นคนที่ช่วยข้าเอาไว้ ถ้าไม่ใช่เพราะคนพวกนั้นมาหาเรื่องข้า ข้าก็จะอยู่อย่างสงบสุข อุบัติเหตุพวกนี้ไม่มีใครคาดเดาได้! ถ้าข้าน้อยใจแล้วโยนสิ่งเหล่านี้ใส่เขา เขาก็จะเป็นคนที่น้อยใจที่สุดไม่ใช่หรือ!”

“คุณหนู ท่านคิดว่าตัวเองคิดผิดไหมที่ติดตามเขา? ท่านเป็นองค์หญิงและเขาก็เป็นแค่คนธรรมดา!” อาจั่วยังคงไม่เข้าใจ

“ความรักไม่ได้แบ่งแยกสถานะสูงต่ำ เมื่อเจ้าชอบใครสักคนเจ้าจะไม่คิดถึงจุดนี้ แค่ต้องการอยู่กับเขาไปตลอดชีวิต สร้างครอบครัวกับเขานั่นคือชีวิตที่มีความสุขที่สุด!” กู้เสี่ยวหวานหัวเราะ

อาจั่วทวนคำพูดของกู้เสี่ยวหวานอย่างระมัดระวัง แม้ว่าจะยังไม่เข้าใจแต่ก็ดีใจที่คุณหนูมีความสุขขนาดนี้

ทักษะในการเลือกคนของนายท่านไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะทำได้!

จากสาวชาวนาตัวเล็ก ๆ ก้าวสู่สถานะอันสูงส่ง แม้ว่าจะมีคนที่คอยคอยกลั่นแกล้งอยู่ข้างหลัง แต่ถ้าคุณหนูเป็นคนอย่างกู้ซินเถา ต่อให้มีนายท่านร้อยคนอยู่ข้างหลังก็ไม่สามารถผลักนางออกไปได้!

อาจั่วคิดอยู่ครู่หนึ่งและตัดสินใจที่จะบอกฉินเย่จือเรื่องที่ตนคุยกับกู้เสี่ยวหวานวันนี้ แม้ว่านายท่านจะโกรธเล็กน้อย แต่ไม่นานความรู้สึกนั้นจะถูกแทนที่ด้วยความสุขแน่นอน

ในตอนเย็นอาจั่วก็เล่าให้อาโม่ฟังถึงสิ่งที่ตัวเองพูดกับนายท่านวันนี้ และขอให้อาโม่เขียนจดหมายถึงนายท่านทันที!

ในขณะนี้อาโม่รู้สึกกระวนกระวายใจ “เจ้าไม่กลัวว่านายท่านจะตำหนิเจ้าหรือ! เจ้าพูดอะไรแบบนั้นกับคุณหนูนั่นไม่ใช่การนินทานายท่านหรือ!”

“ตอนนี้ข้าติดตามอยู่ข้างกายคุณหนู ข้าเป็นคนของนาง ข้าจึงต้องใส่ใจนายให้มากขึ้น คุณหนูเป็นผู้หญิง ตามธรรมชาติแล้วจึงหวังว่าจะมีคนรักอยู่เคียงข้างคอยปกป้องนางตลอดเวลา ที่ข้าถามเช่นนี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล!” เมื่อเห็นว่าเขามีท่าทีกระวนกระวาย อาจั่วจึงรีบอธิบายให้ฟัง

“ถูกต้อง เจ้ามีเหตุผลมาก แต่ถ้าคุณหนูไม่ตอบคำถามเจ้าเช่นนี้ แล้วนางระบายเป็นความคับข้องใจ เจ้าจะนำเรื่องนี้ไปบอกนายท่านหรือไม่? เจ้าไม่ได้กำลังพยายามที่จะยั่วยุความสัมพันธ์ระหว่างนายท่านกับคุณหนูให้แตกหักหรือ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยกว่าที่ทั้งคู่จะได้อยู่ด้วยกัน! แต่เจ้า…เจ้า…” อาโม่พูดอย่างกังวลใจ

อาจั่วเงยหน้าขึ้นและพูดอย่างหนักแน่นว่า “ข้าคิดว่าคุณหนูจะไม่พูดอย่างนั้นแน่นอน?

“เจ้าแค่คิด แต่ถ้าคุณหนูพูดออกมาล่ะ เจ้าคิดถึงผลที่ตามมาบ้างหรือไม่? ถ้าคุณหนูบอกว่านางไม่พอใจ เจ้าจะนำเรื่องนี้ไปบอกนายท่านหรือไม่? ถ้าบอกเจ้านายแล้วมันส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสองคน สร้างผลกระทบให้จิตใจของนายท่าน เจ้าจะทำอย่างไร?” เมื่อเห็นว่าอาจั่วยังคงพูดแบบนั้น น้ำเสียงของอาโม่ก็เต็มไปด้วยความวิตกกังวล “ถ้าในตอนนั้นนายท่านตำหนิเจ้า เจ้าจะทำอย่างไร?”

น้ำเสียงของอาโม่ตึงเครียด ทำให้อาจั่วตกใจกับท่าทางประหม่านั้นยิ่งยวด หลังจากอยู่กับคุณหนูมานาน ดูเหมือนว่าตนเองจะเข้าใจความคิดของคุณหนูมากขึ้น อย่างน้อยที่สุด ความรู้สึกของนางก็ละเอียดอ่อนกว่าเมื่อก่อน และนางก็ไม่ใช่องครักษ์ที่คอยลอบฆ่าคนอีกต่อไป!

นางเป็นผู้หญิงที่มีเลือดเนื้อ มีความรู้สึก มีความคิด พออยู่เคียงข้างคุณหนูมานานก็ยิ่งรู้สึกว่าคุณหนูมีนิสัยอ่อนโยน มีน้ำใจ จิตใจดี มีความคิดเป็นของตัวเองสามารถจัดการหลายสิ่งหลายอย่างได้ด้วยตนเอง!