ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 2086 ถูกอาจั่วเห็นหมดแล้ว

บทที่ 2086 ถูกอาจั่วเห็นหมดแล้ว

กู้ซินเถาจะรู้ได้อย่างไรว่ากู้เสี่ยวหวานหายไปไหน!

ความจริงแล้วเมื่อครู่ควรเห็นกู้เสี่ยวหวานและ ‘ฉินเย่จือ’ อยู่ด้วยกันบนเตียง แต่ไม่คาดคิดว่านอกจากจะไม่เห็นกู้เสี่ยวหวานแล้ว ยังเห็น ‘ฉินเย่จือ’ อยู่ที่นั่นพร้อมกับซื่อจื่อ!

ซื่อจื่อนอนเปลือยกายอยู่กับ ‘ฉินเย่จือ’ ด้วยท่าทางคลุมเครือ ถ้ามีใครล่วงรู้หรือพบเห็นเรื่องนี้เข้า…

กู้ซินเถาไม่กล้าแม้แต่จะคิด นางดึงอาจั่วและโค่วตันออกไปข้างนอก ทั้งสองคนยัง ‘ไม่เจอ’ คุณหนู แล้วพวกนางจะออกไปง่าย ๆ เช่นนี้ได้อย่างไร พวกเขาโยนกู้ซินเถาออกไป และถามอย่างเดือดดาล “คุณหนูของข้าอยู่ที่ไหน คุณหนูของข้าอยู่ที่ไหน”

“คุณหนูของเจ้าอยู่ที่ใดข้าจะไปรู้ได้อย่างไร ซื่อจื่อกำลังพักผ่อน พวกเจ้าสองคนควรออกไปได้แล้ว ถ้าเขาตื่นขึ้นมาแล้วเห็นพวกเจ้า ข้าก็ช่วยอะไรพวกเจ้าไม่ได้!” กู้ซินเถาสะอื้นไห้

นางกลัว!

ถ้ามีคนเห็นหรือถ้าซื่อจื่อตื่นขึ้นมาในขณะนี้

ไม่ได้การแล้ว นางต้องส่งสองคนนี้ออกไปและพาซื่อจื่อออกไปให้เร็วที่สุด!

“ท่านกำลังพูดเรื่องไร้สาระ คุณหนูของข้าต้องอยู่ข้างในอย่างแน่นอนและนางก็ยังไม่ออกมา แต่ท่านกลับบอกว่านางออกไปแล้ว ท่านกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไรอยู่!” อาจั่วและโค่วตันไม่เชื่อ

กู้ซินเถาแทบจะร้องไห้อยู่รอมร่อ “ข้าบอกพวกเจ้าแล้วว่านางไม่ได้อยู่ในนั้นจริง ๆ นางไม่ได้อยู่ในนั้น!”

อาจั่วและโค่วตันมองหน้ากัน ก่อนโค่วตันจะกระชากกู้ซินเถามา อาจั่วจึงฉวยโอกาสนี้รีบวิ่งเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว

“กรี้ดดด” หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงกรีดร้องเกิดขึ้น

กู้ซินเถากำลังขัดขวางโค่วตันอยู่ภายนอก และไม่รู้ว่าอาจั่วเข้าไปด้านในตั้งแต่เมื่อไร เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้อง กู้ซินเถาก็หันกลับมาด้วยความตกใจ ก่อนจะสะบัดมือวิ่งเข้าไปข้างในทันที

“นี่…นี่คือซื่อจื่อหรือ?” อาจั่วชี้ไปที่คนบนเตียงและถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า

กู้ซินเถาเองก็ตกตะลึงมากเช่นกัน นางรีบดึงผ้าห่มขึ้นคลุมร่างของทั้งสองคนไว้ ก่อนจะใช้ร่างกายบังภาพไม่น่ามองนั้น พร้อมเอ่ยน้ำเสียงสั่นเครือ “พวกเจ้า…พวกเจ้าอย่าพูดออกมา อย่าพูด!”

อาจั่วตัวสั่นด้วย ‘ความตกใจ’ “มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? คุณหนู…คุณหนูของข้าอยู่ไหน!”

กู้ซินเถาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่ากู้เสี่ยวหวานหายไปไหน แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้ไม่ใช่เวลาตามหากู้เสี่ยวหวาน!

กู้ซินเถามองไปที่โค่วตันที่กำลังรีบเข้ามา จากนั้นมองไปที่อาจั่ว นางร้อนรนเหมือนมดบนกระทะร้อน “พกเจ้าสองคน พวกเจ้าก็เห็นว่าคุณหนูของพวกเจ้าไม่ได้อยู่ที่นี่ พวกเจ้า…พวกเจ้าไปหานางข้างนอกเถอะ!”

หลังจากพูดจบนางก็ทำท่าทางผลักทั้งสองคนออกไป!

องครักษ์ข้างนอกยังไม่เข้ามา เมื่ออาจั่วได้เห็นฉากนั้นแล้วก็ยืนนิ่งงันไม่ขยับเขยื้อน และไม่ว่ากู้ซินเถาจะผลักอย่างไรก็ไม่สามารถทำอะไรอีกฝ่ายได้

“คุณหนูกู้ ท่านอยากให้ข้าออกไปจากห้องนี้งั้นเหรอ เช่นนั้นข้าก็ขอถามท่านหน่อยเถอะว่าคุณหนูของข้าอยู่ที่ใด คุณหนูของข้าอยู่ที่ใด? ถ้าท่านไม่คืนคุณหนูมาให้ข้า วันนี้ข้าก็จะอยู่ที่ไม่ไปไหนทั้งนั้น!” อาจั่วใช้โอกาสนี้นั่งลงบนเก้าอี้ด้านข้าง พลางหยิบกาน้ำตรงหน้าขึ้นมารินชาให้ตัวเองดื่ม ท่าทางสบายอกสบายใจราวกับว่านางไม่ต้องการจากไปจนกว่าจะเจอกู้เสี่ยวหวาน

ในขณะนี้ กู้ซินเถากำลังจะเสียสติด้วยความวิตกกังวล

ด้านหนึ่งกลัวว่าซูหลินจะตื่นขึ้นมา และอีกด้านหนึ่งก็กลัวว่าคนเหล่านั้นจะบุกเข้ามาด้านใน หากมีคนรู้เรื่องนี้มากเกิน หลังจากที่ซูหลินตื่นขึ้น เขาคงฆ่าตัวตายเป็นแน่ กู้ซินเถาทั้งกระวนกระวายและหวาดกลัว ดังนั้นนางจึงรีบขอร้องอาจั่ว “แม่นางอาจั่ว ได้โปรด ได้โปรดรีบออกไปเถอะ ที่นี่…เจ้า…เมื่อครู่เจ้าก็เห็นแล้ว เขาคือซื่อจื่อ หากเขารู้ว่าพวกเจ้าเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็น… เจ้าต้องมีคนตายอย่างแน่นอน”

“ทำไม? ซื่อจื่อมีรสนิยมเช่นนี้หรือ มันเป็นการเปิดหูเปิดตาข้าจริง ๆ ในเมื่อซื่อจื่อต้องการฆ่าข้า ข้าจะร้องเรียกให้คนอื่นมาช่วย ซื่อจื่อจะสามารถฆ่าข้าได้รึ แล้วมาดูกันว่าเขาจะสามารถฆ่าคนทั้งโลกได้หรือไม่!” อาจั่วไม่ครั่นคร้าม

หลังจากพูดจบอาจั่วก็อ้าปากทำท่าจะตะโกนออกมา เมื่อกู้ซินเถาเห็นสิ่งนี้ ก็กลัวว่านางจะตะโกนออกมาจริง ๆ จึงพุ่งเข้าไปปิดปากนางไว้ และร้องอ้อนวอน “เจ้าอย่าตะโกนออกไปนะ ได้โปรด!”

อาจั่วจ้องที่กู้ซินเถาก่อนแค่นเสียงเย็นชา เมื่อกู้ซินเถาเห็นว่านางนิ่งเงียบจึงปล่อยมือ หากแต่ก็ยังมีความกังวลเล็กน้อย “แม่นางอาจั่ว ข้าขอร้อง พวกเจ้าออกไปก่อนเถอะ! คุณหนูของพวกเจ้าคงจะออกไปแล้ว หากพวกเจ้ากำลังตามหานาง พกวเจ้าก็ควรออกไปตามหาข้างนอก! นี่…ซื่อจื่อกำลังจะตื่นขึ้น ข้า…เราเห็นสิ่งนี้แล้วเราก็ไม่สามารถหนีความตายได้! ข้าไม่อยากตาย!”

กู้ซินเถาพูดอย่างกระวนกระวาย น้ำตาไหลพรากอาบแก้ม นางมองไปที่อาจั่วด้วยท่าทางที่คับข้องใจพลางอ้อนวอน

อาจั่วเพิกเฉยต่ออีกฝ่ายและพูดอย่างเย็นชา “คุณหนูกู้ ท่านต้องให้คำอธิบายกับข้า เดิมทีคุณหนูของข้าอยู่ข้างใน ข้ากับโค่วตันก็เฝ้าอยู่ข้างนอกตลอดเวลา แต่ทำไมเมื่อเข้ามาแล้วถึงไม่เห็นคุณหนูเลยล่ะ? ทำไมถึงเกิดฉากที่สวยงามแบบนี้กัน? ทำไมคุณหนูกู้ไม่ให้คำอธิบายกับข้าสักหน่อยล่ะ?”

อาจั่วกอดอกและเหล่มองไปที่กู้ซินเถาพร้อมยั่วยุ

“แม่นางอาจั่ว ได้โปรด พวกเจ้าออกไปก่อน แล้วข้าจะอธิบายให้พวกเจ้าฟังทีหลังได้หรือไม่? เรื่องแบบนี้…ข้าไม่รู้จะอธิบายอย่างไร ขอร้องพวกเจ้าแล้ว!” กู้ซินเถากระวนกระวาย

นางมองไปที่อาจั่วและคนบนเตียงด้วยความกลัว ใบหน้านั้นแดงก่ำด้วยความกังวล เมื่อเห็นว่ากู้ซินเถากระวนกระวายเหมือนมดบนกระทะร้อน อาจั่วก็บรรลุเป้าหมาย นอกจากนี้นางไม่ต้องการอยู่ที่นี่อีกต่อไป หากซูหลินตื่นขึ้นก็จะรู้ว่านางรู้เรื่องน่าอายของเขา

“”ตกลง วันนี้ข้าจะปล่อยท่านไป โค่วตันไปตามหาคุณหนูของเรากันเถอะ!” อาจั่วยืนขึ้นและพูดอย่างเย็นชาว่า

หลังจากพูดจบ นางก็พาโค่วตันออกไป!