ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 2088 วันนี้มีงานเลี้ยง

บทที่ 2088 วันนี้มีงานเลี้ยง

“ฮึ่ม…”

กู้เสี่ยวหวานกระตุกยิ้มเย็นชาหากแต่ไม่พูดอะไร หญิงสาวเปิดม่านรถม้ามองผู้คนสัญจรไปมาด้านนอก เอ่ยน้ำเสียงเย็นเหยียบ “ปิ่นปักผมประเมินค่าไม่ได้ เป็นของขวัญที่ดีที่สุดที่จะมอบให้คนรักเพื่อเป็นสัญลักษณ์แสดงความรัก!”

อาจั่วและโค่วตันหันมาสบตากัน แล้วก็เข้าใจความหมายนั้นได้ทันที

กู้ซินเถามาสวนชิงทุกวันเพื่อหาเรื่องคุยกับกู้เสี่ยวหวาน ทุกวันจะกลับไปด้วยรอยยิ้มมีความสุขราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น!

กู้เสี่ยวหวานต้อนรับกู้ซินเถาอย่างอบอุ่นราวกับไม่มีสิ่งใดผิดปกติ จนกระทั่งวันหนึ่งกู้ซินเถาไม่ได้มาที่สวนชิงเหมือนเคย แต่กลับให้คนส่งจดหมายเชิญกู้เสี่ยวหวานไปยังโรงน้ำชาอู่อวิ้น

อาจั่วรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยเมื่อเห็นจดหมายของกู้ซินเถา “คุณหนู กู้ซินเถาคนนี้อยากเลี้ยงข้าวท่าน นางมาที่นี่ทุกวันกลับเอาแต่อมพะนำไม่ยอมพูด แต่วันนี้กลับรีบร้อนมาเชิญท่าน ความจริงแล้วนางควรจะมาเชิญท่านด้วยตัวเองด้วยซ้ำ ไม่ควรสั่งใครมาก็ได้! ข้าว่าคุณหนูอย่าไปจะดีกว่านะเจ้าคะ”

โค่วตันซึ่งกำลังหวีผมให้เสี่ยวหวานได้ยินสิ่งนี้ก็เสริมว่า “ใช่เจ้าค่ะ คุณหนู กู้ซินเถาคนนี้มีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับหมิงตูจวิ้นจู่ ไป ๆ มา ๆ ที่นี่ตั้งหลายวันก็เอาแต่นิ่งเงียบ วันนี้จู่ ๆ ก็ส่งจดหมายมาไม่บอกไม่กล่าว ใครจะรู้ว่านางมีแผนการอะไรในใจ คุณหนูฟังอาจั่วดีกว่านะเจ้าคะ อย่าไปเลยเจ้าค่ะ!”

กู้เสี่ยวหวานหยิบเครื่องประดับซินเถาให้มาครั้งก่อน ก่อนส่งให้โค่วตันที่กำลังหวีผมให้ตนเอง “ต้องไปสิ เหตุใดจะไม่ไปล่ะ ช่วยสวมมันให้ข้าที!”

ของชิ้นนี้เป็นเครื่องประดับศีรษะที่ซินเถาให้คุณหนู เมื่อเห็นว่าคุณหนูยังยืนกราน โค่วตันทำได้เพียงแค่ถือปิ่นปักผมไว้แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นวันนี้เราไม่ต้องใช้ปิ่นปักผมแล้วใช่หรือไม่?”

“ปักปิ่นให้ข้าเถอะ สวมให้ครบชุด ไม่มีปิ่นปักชิ้นนี้แล้วจะสวยได้อย่างไร!” กู้เสี่ยวหวานพูดอย่างสบาย ๆ โค่วตันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปักปิ่นปักผมลงบนศีรษะคุณหนู ครั้นมองไปที่ปิ่นปักผมสีทองชิ้นนั้นก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย

หลังจากจัดการเรียบร้อย กู้เสี่ยวหวานจึงตรงไปที่โรงน้ำชาอู่อวิ้น ในขณะนี้มีพาหนะจำนวนมากจอดอยู่หน้าทางเข้าของโรงน้ำชาอู่อวิ้น ในสายตาของพวกนางเห็นหญิงสาวคนหนึ่งก้าวลงจากรถม้าภายใต้การประคองของสาวใช้ และเดินเข้าไปในโรงน้ำช้า เมื่อเห็นเช่นนี้อาโม่ก็พูดว่า “คุณหนู ดูเหมือนว่าวันนี้จะมีคนจัดงานเลี้ยงให้กับคุณหนูทุกคนในเมืองหลวง!”

กู้ซินเถาจะทำตัวหน้าใหญ่ว่างท่าใหญ่โตเช่นนี้ได้อย่างไร ดูเหมือนว่ากู้ซินเถาคนนี้จะไม่ยอมแพ้ หากยังไม่สามารถจัดการตนเองได้

กู้เสี่ยวหวานตอบรับหนึ่งคำ จัดปิ่นปักผมบนศีรษะเล็กน้อยแล้วพูดว่า “เราเข้าไปกันเถอะ!”

โค่วตันกระสับกระส่ายกระวนกระวาย แต่เมื่อเห็นท่าทางสงบของอาจั่ว ก็เริ่มรู้สึกไม่แน่ใจขึ้นมา

รถม้าหยุดลงหน้าประตูโรงน้ำชาอู่อวิ้น กู้ซินเถายืนรออยู่ด้านหน้า เมื่อนางเห็นรถม้าของกู้เสี่ยวหวานมาถึงจึงรุดขึ้นหน้าฉับไว ก่อนจะยืนข้างรถม้าโดยไม่รอให้รถม้าจอดสนิท “เสี่ยวหวาน เสี่ยวหวาน เจ้ามาแล้ว เจ้ามาแล้ว…”

กู้เสี่ยวหวานมองลอดผ้าม่านออกไปก็เห็นว่ากู้ซินเถาในชุดสีชมพูสดใส งดงามราวดอกไม้ผลิบาน

“เกิดอะไรขึ้น?” กู้เสี่ยวหวานก้าวลงจากรถม้า

กู้ซินเถาคว้าแขนกู้เสี่ยวหวานทันทีลากเข้าโรงน้ำชาอู่อวิ้น เดินไปพลางพูดไปว่า “ข้าลืมบอกเจ้าไปว่าคราวนี้คุณหนูจากทั่วเมืองหลวงมารวมตัวกันที่โรงน้ำชาอู่อวิ้นแห่งนี้ ตอนแรกข้าจะไปที่จวนของเจ้า แต่ข้าแวะมารับใบชาจากที่นี่ก่อน ไม่คาดคิดคุณหนูเหล่านั้นจะรั้งให้ข้าอยู่ต่อ ข้าปฏิเสธไม่ได้ก็เลยต้องอยู่ต่อ เมื่อคิดได้ว่าวันนี้เจ้าคงต้องนั่งเหงาอยู่ที่จวนคนเดียว จึงขอให้คนไปส่งจดหมายเชิญเจ้ามา เสี่ยวหวาน เจ้าคงไม่ตำหนิข้าใช่ไหม?”

“ข้าจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร? อยู่บ้านเฉย ๆ ก็น่าเบื่อตามที่ท่านกล่าวจริง ๆ นั้นแหละ ทุกคนมารวมตัวที่นี่ทำให้มีชีวิตชีวา เช่นนั้นแล้วเราก็มาสนุกกันเถอะ!” กู้เสี่ยวหวานยิ้ม

กู้ซินเถามองไปที่ผมของกู้เสี่ยวหวาน เมื่อเห็นว่าวันนี้นางสวมเครื่องประดับหยกสีขาว ตนก็มีความสุขมาก!

นางจับมือกู้เสี่ยวหวานและพูดอย่างอ่อนโยน “ไปเถอะ เสี่ยวหวาน ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ชอบที่ผู้คนพลุกพล่าน ข้าขอให้คนเตรียมห้องรับรองให้เจ้าแล้ว เจ้าเพลิดเพลินกับการดื่มชาในนั้นได้ ถ้ามีเวลาข้าจะไปอยู่เป็นเพื่อนเจ้า!”

“ตกลง!” เมื่อเห็นความกระตือรือร้นของกู้ซินเถา กู้เสี่ยวหวานจึงคลี่ยิ้มตอบตกลง

กู้เสี่ยวหวานมาถึงห้องรับรองกู้ซินเถาก็อยู่เป็นเพื่อนนางสักพัก ก่อนจะหาข้ออ้างออกไปข้างนอก

อาจั่วกระซิบว่ามีใครบ้างมางานในวันนี้ เดิมทีคิดว่าหมิงตูจวิ้นจู่จะมาด้วย ปรากฏว่านางไม่มา แต่ที่มากลับเป็นลูกภรรยาเอกของขุนนางระดับสูง

กู้เสี่ยวหวานไม่สนใจกู้ซินเถา และเพลิดเพลินกับรสชาติหอมหวานภายในห้องรับรอง จากในห้องนางสามารถได้ยินเสียงเพลงบรรเลงจังหวะและเสียงหัวเราะคึกคักได้ชัดเจน ฟังดูแล้วมีชีวิตชีวายิ่งนัก

พลันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น อาจั่วจึงรีบไปเปิดประตูและพบว่ามีลูกจ้างที่ถือกาชายืนอยู่

“องค์หญิง ปี้หลัวชุนนี่เถ้าแก่สั่งให้ทำมาถวายท่าน ใบชาเก็บใหม่ มีกลิ่นหอมสดชื่นเหมาะกับองค์หญิง! เถ้าแก่ยังบอกว่าวันนี้ไม่ได้ต้อนรับท่านด้วยตัวเอง จึงส่งชามาให้เป็นพิเศษเพื่อแสดงความขอโทษ และหวังว่าองค์หญิงจะไม่ถือสา!”

อาจั่วหันไปมองกู้เสี่ยวหวาน ก็เห็นนางนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น “ขอบคุณเถ้าแก่แทนข้าด้วย! มีเรื่องอันใดก็ไปทำเถอะ ข้าอยู่ไม่นานก็จะกลับแล้ว”

“คุณหนู เราจะทำอย่างไรกับชากานี้ดี” อาจั่วถือกาชาเข้ามา

“เถ้าแก่ร้านเป็นคนส่งมาให้ มันต้องเป็นชาปี้หลัวชุนที่ดีที่สุด มานั่งดื่มด้วยกันเถอะ!” กู้เสี่ยวหวานกล่าว

หลังจากที่อาจั่วและโค่วตันได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้ พวกนางก็นั่งลงและดื่มชาด้วยกัน

ขณะที่กำลังดื่มอยู่นั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างนอก “ข้าได้ยินมาว่าองค์หญิงอันผิงก็อยู่ที่นี่ด้วย องค์หญิงอันผิงมากความสามารถ ดังนั้นผู้ใดจะเป็นผู้ชนะวันนี้ เราไปขอให้องค์หญิงตัดสินใจกันเถอะ!”

“ถูกต้อง ถูกต้อง…องค์หญิงอันผิงเชี่ยวชาญ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องขอให้นางช่วยตัดสิน!”

หลังจากนั้นไม่นานประตูห้องรับรองก็ถูกเปิดออก “องค์หญิงอันผิง ท่านอยู่ด้านในหรือไม่?”

กู้เสี่ยวหวานวางถ้วยชาในมือลง ก่อนจะมองไปที่อาจั่วและโค่วตันด้วยรอยยิ้ม และพูดขึ้นอย่างใจเย็น “ในที่สุดก็มาแล้ว!”

ก่อนจะได้เอ่ยสิ่งใด ประตูห้องก็ถูกเปิดออกกว้างและเหล่าคุณหนูที่อยู่ข้างนอกก็กรูกันเข้ามา ห้องรับรองที่เคยกว้างขวางก็แออัดขึ้นมาในพริบตา