ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 2090 ฉินเย่จือมาที่นี่

บทที่ 2090 ฉินเย่จือมาที่นี่

กู้ซินเถารู้สึกแย่เล็กน้อย นางมองใบหน้ามืดมนของกู้เสี่ยวหวาน และรีบอธิบายราวกับว่าตนกำลังทำเพื่อกู้เสี่ยวหวาน แต่พอพูดออกไปก็ยิ่งทำให้คนอื่นไม่เชื่อ? เช่นนี้ไม่ได้เป็นการบอกคนอื่นหรือว่ากู้เสี่ยวหวานเป็นผู้หญิงเจ้าชู้ และมีความรักตั้งแต่ยังเด็กหรือ?

“หวานเอ๋อร์…” ตอนนั้นก็มีเสียงทุ้มนุ่มลึกเสียงหนึ่งมาจากด้านหลัง

น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความโศกเศร้าอาดูร โรงน้ำชาที่จอแจไปด้วยผู้คนเมื่อได้ยินเสียงนี้จึงมองไปในทิศทางของเสียงนั้นทันที

ในห้องโถงทั้งหมดเงียบจนได้ยินเสียงหายใจอย่างชัดเจน

เมื่อกู้เสี่ยวหวานหันหน้าไปก็เห็นคนที่ยืนอยู่ด้านหลังกำลังมองนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก

ชายคนนั้นอายุประมาณยี่สิบปี เขามีใบหน้าธรรมดา เนื่องจากผ่านความยากลำบากมามากผิวหน้าจึงแห้งกร้าน ชายคนนั้นมีร่างกายเตี้ยล่ำ แผ่นหลังค่อมลงเล็กน้อย และสูงกว่ากู้เสี่ยวหวานเพียงครึ่งศีรษะเท่านั้น เสื้อผ้าบนร่างกายของเขาไม่เก่าไม่ใหม่แต่กลับเต็มไปด้วยฝุ่นเปรอะเปื้อน หนวดเครารุงรังทำให้ดูแก่กว่าวัย

ชายคนนั้นมองไปที่กู้เสี่ยวหวานด้วยสายตาแน่วแน่น กู้เสี่ยวหวานขมวดคิ้วและถามว่า “เจ้าเป็นใคร?”

“หวานเอ๋อร์…” เสียงนั้นเต็มไปด้วยความรัก สายตามองไปที่กู้เสี่ยวหวานอย่างแน่วแน่ ริมฝีปากของเขาสั่นเล็กน้อยราวกับลืมเรื่องราวที่ต้องการพูดไปจนหมดสิ้น

“หวานเอ๋อร์…หวานเอ๋อร์…” ชายคนนั้นเหลือบมองกู้เสี่ยวหวานหลายครั้ง จากนั้นวิ่งเข้ามาหากู้เสี่ยวหวาน พลางกางแขนออกราวกับว่าทั้งสองคนไม่ได้เจอหน้ากันมาเป็นเวลานาน!

กู้เสี่ยวหวานขมวดคิ้วมุ่น

ชายคนวิ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง ระยะเวลาไม่ถึงหนึ่งอึดใจ เขาก็แทบจะหยุดอยู่ข้างหน้ากู้เสี่ยวหวานแล้ว

กู้เสี่ยวหวานรู้ว่าถ้าคนคนนี้กระโจนเข้าใส่ตนเองจะต้องเกิดเรื่องไม่คาดคิดแน่นอน

นางอยากจะเบี่ยงตัวหลบไปด้านข้าง แต่มีคนจับมือนางไว้ไม่ให้นางขยับเขยื้อน!

กู้เสี่ยวหวานหันศีรษะไปมอง ก่อนจะเห็นกู้ซินเถาจับมือนางไว้แน่น สายตาเอาแต่จับจ้องคนที่วิ่งเข้ามาราวกับว่านางมีความสุข!

กู้เสี่ยวหวานตะโกนด้วยความโกรธ “ปล่อย!” นางพยายามอย่างดึงแขนให้หลุดพ้นจากพันธนาการของกู้ซินเถา แต่กู้ซินเถายืนนิ่งไม่ไหวติง ไม่แม้แต่จะหันมามองนางด้วยซ้ำ นางบีบมือของกู้เสี่ยวหวานแน่น จนนางไม่สามารถแม้แต่จะเคลื่อนไหวได้

เมื่อเห็นว่าชายคนนั้นกำลังจะวิ่งกางแขนมาหาตนเอง กู้เสี่ยวหวานก็รู้ว่าถ้าชายคนนี้กำลังจะกอดตนเอง เกรงว่าร้อยปากว่าไม่เท่าตาเห็น

นางไม่รู้จักคนที่อยู่ข้างหน้า แต่คนที่อยู่ข้างหน้ากำลังพุ่งเข้ามาเหมือนจะรู้จักนาง!

เมื่ออาจั่วและโค่วตันเห็นสิ่งนี้ เขาก็พลันได้สติขึ้นมา และร้องตะโกนในใจอย่างร้อนรนว่าแย่แล้ว ทันใดนั้นอาจั่วก็หยิบกาน้ำชาบนโต๊ะข้าง ๆ ขว้างไปที่ขาของชายคนนั้นโดยตรง จนมันกระแทกขาของชายคนนั้นเต็มแรง

การเคลื่อนไหวของชายคนนั้นรวดเร็ว ความเจ็บปวกพลันเริ่มขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ร่างกายเขาซวนเซไปข้างหน้า เนื่องจากร่างกายอ้วนฉุของเขา จึงทำให้ร่างกายโอดเอนไปข้างหน้าเหมือนภูเขากำลังจะถล่ม!

เมื่อกู้ซินเถาเห็นสิ่งนี้ก็ตะโกนขึ้นว่าแย่แล้ว ท่าท่างกู้ซินเถาดูลนลานมากยิ่งขึ้น ชายคนนี้ร่างกายค่อนข้างใหญ่ หากไม่รีบหลบและโดนเขาล้มทับคงไม่ดี เพราะเขาจะไม่เพียงล้มทับกู้เสี่ยวหวานแต่จะล้มทับตัวเองด้วย!

กู้ซินเถาตื่นตระหนก พลันมือที่จับกู้เสี่ยวหวานก็คลายออกเล็กน้อย

แม้ว่ากู้เสี่ยวหวานจะมีความรู้สึกหวาดกลัวในใจ แต่นางก็ไม่กล้าที่จะปล่อยปละละเลยแม้แต่น้อย นางรู้สึกว่ากู้ซินเถากำลังกระวนกระวายใจ และใช้ประโยชน์จากช่วงเวลานี้ กู้เสี่ยวหวานเลียนแบบสิ่งที่ฉินเย่จือสอนและรีบบีบมือแน่นจนกู้ซินเถาเกิดความเจ็บปวด และสะบัดมือปล่อยทันที

กู้เสี่ยวหวานถอยกลับไปด้านข้างและดึงกู้ซินเถาไปยังที่ที่นางยืนอยู่ในเมื่อครู่ และเมื่อเห็นร่างอ้วนฉุของชายคนนั้นกำลังพุ่งเข้ามา กู้ซินเถาก็ตกตะลึงและมองดูร่างนั้น

ทั้งสองล้มลงกับพื้นพร้อมกัน ชายคนนั้นล้มทับร่างของกู้ซินเถา ยิ่งกว่านั้นปากนั้นยังสัมผัสเข้ากับใบหน้าของกู้ซินเถา ฉากนี้มีความคลุมเครืออย่างถึงที่สุด

ผู้คนที่อยู่ข้างในตกตะลึงทันที และเอาแต่จ้องมองภาพที่ไม่เคยเห็นมาก่อนเขม็ง

กู้เสี่ยวหวานก้าวออกไป โดยที่อาจั่วและโค่วตันเข้าไปขว้างเพื่อปกป้องนางไว้

เมื่อกู้ซินเถาเห็นชายคนนั้นล้มทับตัวเอง นางกรีดร้องด้วยความตกใจทันที “กรี้ดดด เจ้ารีบลุกออกไปสิ!”

เห็นได้ชัดว่าควรเป็นกู้เสี่ยวหวานที่ถูกชายคนนี้ล้มทับ เหตุใดตอนนี้ถึงกลายเป็นนางได้ล่ะ! หลายสายตาที่จับจ้องมาก็หวาดกลัวว่าเรื่องนี้จะถูกนำไปพูดต่อ

ชายผู้นี้เองก็มีปฏิกิริยาเช่นกันเมื่อรู้ว่าตนเองล้มใส่ผิดคน จึงรีบตะเกียกตะกายลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และยืนห่าง ๆ ด้วยความเคารพ พลางก้มหน้างุด มือของเขาประสานแน่นอยู่ระหว่างหน้าอก ท่าทางดูประหม่ามาก “ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ!”

กู้ซินเถารู้สึกอับอายและโกรธจัด นางลุกขึ้นยืนฉับไว รีบก้าวออกไปและไม่ลืมที่จะอธิบายแก้ตัวให้ตนเอง “เจ้าเป็นใคร? ทำไมเจ้าไม่ดูตาม้าตาเรือจนบังเอิญมาชนเข้ากับข้า ถ้าเจ้าบังเอิญชนเข้ากับองค์หญิงอันผิง เกรงว่าหัวของเจ้าได้หลุดออกจากบ่าแน่!”

ชายคนนั้นลูบมือ ก่อนเงยหน้าขึ้นและรีบก้มหน้าลงอีกครั้ง ท่าทางน่าสงสารของเขาดูเหมือนจะมีความคับข้องใจอย่างมาก แต่ตอนที่เขาเงยหน้าขึ้นกู้ซินเถาก็เห็นใบหน้าของชายคนนั้นอย่างชัดเจน และร้องด้วยความตกใจ

“เจ้าเอง! เจ้ามาที่นี่ทำไม? เจ้ากลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร!”

ตอนนี้ผู้คนยังคงหัวเราะเยาะกู้ซินเถาที่มีประสบการณ์สูญเสียครั้งใหญ่ แต่ตอนนี้กลับพบว่าสีหน้าของนางเปลี่ยนไปเมื่อนางมองไปที่ใบหน้าของบุคคลนั้นและกู้เสี่ยวหวาน ความอยากรู้อยากเห็นของทุกคนถูกกระตุ้นขึ้นมา และเบนสายตามองไปที่ชายคนนั้นอย่างสงสัย!

กู้ซินเถารู้จักชายคนนี้ ยิ่งกว่านั้นชายผู้นี้คงคุ้นเคยกับกู้เสี่ยวหวานมาก! ถ้าเมื่อครู่พวกเขาได้ยินถูกต้อง ชายคนนี้กำลังเรียกว่าองค์หญิงว่าหวานเอ๋อร์

คนที่มีชื่อหวานเอ๋อร์ที่อยู่ที่นี่มีเพียงองค์หญิงอันผิงเพียงคนเดียว! เป็นไปได้หรือไม่ว่าจะมีความลับบางอย่างระหว่างชายคนนี้กับองค์หญิงอันผิง เรื่องสนุกเหล่านี้ทำให้ทุกคนชะเง้อคอรอฟังสิ่งที่กู้ซินเถาจะพูด