ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 2096 สุนัขเห่าอย่าเห่าตอบ

บทที่ 2096 สุนัขเห่าอย่าเห่าตอบ

“เจ้าอย่าได้โกรธไปเลย จะให้ได้อะไรขึ้นมา! วันนี้เจ้าไม่ได้เตรียมใจมาเลยหรือ พวกนางก็เป็นเหมือนหมาบ้า เราไม่ควรให้ค่าและทำตัวเยี่ยงนางใช่หรือไม่? พวกเขาวางแผนเอาไว้อย่างดี เจ้าไม่ต้องกลัวไป ตอนนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับข้า ขอแค่เจ้าและโค่วตันอยู่เคียงข้างข้าเพื่อปกป้องข้าเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว!” กู้เสี่ยวหวานเอ่ยหนักแน่นให้อาจั่วและโค่วตันมั่นใจ อาจั่วและโค่วตันโกรธมากจนแทบจะอกแตกตายอยู่รอมร่อ แต่คุณหนูกลับสั่งให้พวกเขานิ่งเฉย แต่ตอนนี้เมื่อเห็นท่าทางมั่นใจของนาง ความกังวลและความโกรธส่วนใหญ่ในใจของพวกนางก็มลายหายไป!

แค่อยู่เคียงข้าเพื่อปกป้องคุณหนูก็เพียงพอแล้ว!

กู้เสี่ยวหวานก้าวไปข้างหน้า ดวงตาคู่นั้นจับต้องไปที่ ‘ฉินเย่จือ’ ที่มองตนเองด้วยความรักใคร่และถามอีกครั้ง “เจ้าบอกว่ารู้จักข้า เช่นนั้นเจ้าก็รู้จักนางด้วยหรือ?”

‘ฉินเย่จือ’ มองไปที่กู้ซินเถาตามนิ้วของกู้เสี่ยวหวาน และพยักหน้า “แน่นอนว่าข้ารู้จักนาง นางเป็นลูกพี่ลูกน้องของหวานเอ๋อร์!”

“อืม! ดี!” กู้เสี่ยวหวานไม่ได้ถามอะไรอีก ทันใดนั้นก็หันไปมองกู้ซินเถาที่อยู่ด้านข้าง “ท่านบอกว่าท่านเป็นคนให้ปิ่นปักผมที่อยู่ในมือท่านแก่ข้าใช่หรือไม่?”

“เจ้าเป็นอะไรไป? เสี่ยวหวานปิ่นปักผมนี้เหมือนกับปิ่นที่อยู่บนผมของเจ้า! แต่เจ้ากลับเอามันไปให้เขาเนี่ยนะ เจ้ายังจะมาแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ อีกหรือ? ปิ่นปักผมบนศีรษะของเจ้ามาจากไหน?” กู้ซินเถาถามและชี้ไปที่ปิ่นปักผมของกู้เสี่ยวหวาน และถามด้วยความสงสัย “ในเมื่อเจ้ากับเขารักกัน เขาทุ่มเทแรงกายแรงใจให้เจ้ามากมาย เจ้ากล้าเนรคุณเขาได้อย่างไร!”

ประโยคที่กู้ซินเถาเอ่ยออกมา นางจงใจพยายามทำลายชื่อเสียงของกู้เสี่ยวหวานวันนี้ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับสตรีเลย!

ในเวลานี้กู้เสี่ยวหวานปลดปิ่นปักผมบนศีรษะออกด้วยความรู้สึกงุนงงเล็กน้อย “ท่านพี่ ข้าว่าเรื่องนี้แปลกประหลาดยิ่งนัก ปิ่นปักผมนี้ ต่างหูและสร้อยคอข้าเป็นสิ่งที่ท่านมอบให้ข้าทั้งหมด แล้วปิ่นปักผมในมือท่านมาจากที่ไหนกัน ข้าว่าเรื่องนี้มันน่าแปลกประหลาดยิ่งนัก!”

กู้เสี่ยวหวานปลดปิ่นปักผม พลางมองกู้ซินเถาที่ดูมีความสุขมากและทันทีที่นางก้มศีรษะลงก็ลอบยิ้มออกมาคนเดียว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าปกติ “เสี่ยวหวาน เจ้าต้องรู้จักผิดชอบชั่วดี เจ้าไม่จำเป็นต้องทำตัวหลบ ๆ ซ่อน ๆ บนปิ่นปักผมที่ข้ามอบให้เจ้านั้นมีชื่อของเจ้าสลักอยู่! มันถูกสลักโดยปรมาจารย์โจวเอง!”

“อ่า เช่นนั้นหรอกหรือ!” กู้เสี่ยวหวานหยิบปิ่นปักผมขึ้นมาพิจารณา “แปลกจัง ปิ่นปักผมของข้าก็มีชื่อข้าสลักอยู่เช่นกัน!”

“เป็นไปไม่ได้!” เมื่อกู้ซินเถาได้ยินก็คิดว่ากู้เสี่ยวหวานกำลังโกหก และเถียงคอเป็นเอ็น “เครื่องประดับที่ปรมาจารย์โจวทำมีเพียงชิ้นเดียวในใต้หล้า และอันที่อยู่กับเจ้าต้องเป็นของปลอมอย่างแน่นอน!”

กู้เสี่ยวหวานยิ้ม “ท่านพี่ ท่านเอาปิ่นชิ้นนั้นมาจากชายคนนั้น แล้วบอกว่ามันเป็นปิ่นที่ท่านให้ข้า อีกทั้งยังบอกว่าปิ่นของข้าเป็นของปลอม ท่านอยู่ข้างข้าหรืออยู่ข้างเขากันแน่? หรือท่านต้องการให้ข้ายอมรับว่าข้ามีความสัมพันธ์กับเขา?”

“เสี่ยวหวาน! ข้ากำลังช่วยเจ้าอยู่นะ! ข้าทนไม่ได้ที่เจ้าทำเช่นนี้ ตอนนั้นพี่ใหญ่ฉินทำเพื่อเจ้ามากมาย ตอนนี้เมื่อเจ้าร่ำรวยขึ้น เจ้ากลับทอดทิ้งเขา เจ้ายังมีมโนธรรมอยู่หรือเปล่า?”

“โอ้? ช่วยข้าจริง ๆ หรือ? ข้ารู้ว่าตอนนั้นท่านอิจฉาเขาที่สามารถหาเงินได้มากมาย จึงต้องการพาเขาไปจากข้า! นอกจากนี้ยังมีเหตุการณ์วีรบุรุษช่วยหญิงงามตกน้ำอีก ช่างเป็นเหตุการณ์ที่งดงามจริง ๆ” กู้เสี่ยวหวานดูเหมือนจะนึกถึงอดีต และพูดด้วยรอยยิ้ม

ใบหน้าของกู้ซินเถาแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ นางหลบตาเล็กน้อย และโต้กลับอย่างรวดเร็ว “ไร้สาระ ข้าจะตกหลุมรักเขาได้อย่างไร!”

“แน่นอนว่าท่านไม่ชอบเขา เพราะท่านนั้นชอบผู้ชายที่มีรูปโฉมงดงาม ท่านจะชอบผู้ชายธรรมดาแบบเขาได้อย่างไร!” กู้เสี่ยวหวานดูเหมือนจะพยักหน้าเห็นด้วย

เมื่อกู้ซินเถาได้ยินสิ่งนี้จึงรีบอธิบาย “เจ้าอย่าพูดเรื่องไร้สาระ ผู้ใดกันเล่าจะมองคนแค่ภาพลักษณ์ภายนอก เราต้องมองที่หัวใจของเขาต่างหาก! เสี่ยวหวานเจ้าทำผิด แต่พี่ใหญ่ฉินก็ยังใจดี ทุกคนในหมู่บ้านของเราล้วนรู้ดี เจ้าไม่สามารถไล่ผู้ที่เคยเมตตาเจ้าในอดีตได้ เพียงเพราะตอนนี้เจ้าร่ำรวย! เจ้าคิดอย่างนั้นหรือไม่?”

“ถูกต้อง ผู้หญิงแบบนี้ใครก็ตามที่แต่งงานด้วยจะต้องโชคร้าย!”

ทุกคนคล้อยตามคำยุยงของกู้ซินเถา กู้ซินเถามองคุณหนูจำนวนมากมายที่กำลังมองดูเรื่องสนุกของผู้อื่น ไม่รู้ว่าคราวนี้ผู้คนในเมืองหลวงจะพูดเรื่องของนางว่าอย่างไรบ้าง

“เหอะเหอะ ถ้าไม่ช่วยข้า ท่านก็จงจำสิ่งที่ท่านพูดเอาไว้ให้ดี แล้วก็อย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน!” กู้เสี่ยวหวานยิ้ม หากแต่รอยยิ้มนั้นไปไม่ถึงดวงตา นั่นทำให้หัวใจของกู้ซินเถาสั่นสะท้าน

กู้เสี่ยวหวานไม่ได้มองกู้ซินเถาอีกต่อไป ทำเพียงเล่นกับปิ่นในมือและเอ่ยขึ้นเสียงเบา “ปิ่นปักผมของข้าก็มีตัวอักษรหนึ่งสลักอยู่”

เมื่อนางได้ยินว่าปิ่นในมือของกู้เสี่ยวหวานมีตัวอักษรหนึ่งถูกสลักเอาไว้ กู้ซินเถาก็แทบไม่เชื่อ “เป็นไปไม่ได้ นี่คือปิ่นปักผมที่ปรมาจารย์โจวทำ ปิ่นปักผมในมือเจ้าเป็นของปลอม!”

กู้ซินเถาตอบอย่างปฏิเสธหัวชนฝา กู้เสี่ยวหวานหัวเราะเบา ๆ “ท่านแน่ใจหรือว่าปิ่นในมือท่านทำโดยปรมาจารย์โจว? ท่านคิดว่าของที่อยู่ในมือเขาเป็นของจริงงั้นหรือ ทำไมปิ่นในมือของข้าจะเป็นของจริงไม่ได้ล่ะ? หรือว่าที่จริงแล้วปิ่นปีกผมที่ท่านให้ข้า ความจริงแล้วท่านต้องการมอบให้เขา ไม่ได้ตั้งใจมอบให้ข้า!”

เสียงของกู้เสี่ยวหวานดังขึ้นเรื่อย ๆ น้ำเสียงนั้นเย็นเยียบขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อกู้ซินเถาได้ยินร่องรอยของความตื่นตระหนกพลันฉายบนใบหน้า “เป็นไปไม่ได้ เห็นได้ชัดว่านี่เป็นปิ่นปักผมที่ข้าให้เจ้า! ชื่อของเจ้าบนนั้นถูกสลักโดยปรมาจารย์โจว!”

“เช่นนั้นข้าก็ไม่เข้าใจ บนนี้เองก็มีชื่อของข้าถูกสลักเอาไว้เช่นกัน เป็นไปได้ไหมที่ปรมาจารย์โจวสามารถแกะสลักตัวอักษรสองตัวนี้?” กู้เสี่ยวหวานถามอย่างสงสัยหลังจากได้ยินสิ่งนี้

“เช่นนั้นจะกลัวอะไรล่ะ เราก็ไปถามปรมาจารย์โจวสิ สุดท้ายแล้วเรื่องนี้ก็จะกระจ่างเอง!” ใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

“ไม่ได้ อย่าไปถามนะ!” ทันใดนั้นมีเสียงมาจากฝูงชนพูดขึ้นทันที “ครั้งหนึ่งข้ามีโชคชะตาจึงได้รับปิ่นปักผมจากปรมาจารย์โจวโดยบังเอิญ ข้ายังขอให้ปรมาจารย์โจวสลักข้อความบนนั้นเพื่อที่ข้าได้จะมอบให้ภรรยา ในตอนนั้นข้าขอให้ปรมาจารย์โจวสลักมันลงด้านบนของปิ่นปักผม แต่ปรมาจารย์โจวบอกปฏิเสธ และสลักไว้ที่ปลายของปิ่นปักผม ถ้าปรมาจารย์โจวเป็นผู้แกะสลักก็จะสลักไว้ที่ปลายของปิ่นปักผมเท่านั้น ไม่ใช่ด้านบน!”