ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 2097 ใครจริงใครปลอม

บทที่ 2097 ใครจริงใครปลอม

“ปลายปิ่นปักผมบางเช่นนี้จะสลักไว้ได้อย่างไร มันยากมากเลยนะ!”

“เขาเป็นถึงปรมาจารย์ แน่นอนว่าเรื่องแค่นี้ไม่คณามือเขาหรอก! ปรมาจารย์โจวมีนิสัยเช่นนั้น ดังนั้นบางทีการแกะสลักนี้อาจอยู่ที่ปลายของปิ่นปักผม!” คนที่อยู่บริเวณชั้นหนึ่งกล่าว

กู้ซินเถาเกิดอาการกระวนกระวายเล็กน้อย นางกำปิ่นปักผมในมือแน่น ตอนนี้ใบหน้านั้นซีดเผือด ตัวอักษรบนปิ่นปักผมนางไม่ได้ขอให้ปรมาจารย์โจวสลักให้ แต่นางหาคนอื่นมาสลักให้!

เนื่องจากปิ่นหยกนั้นมีค่าและเปราะบางสามารถแตกหักได้ง่าย ในเวลานั้นท่านอาจารย์จึงสลักตัวอักษรบนส่วนที่แข็งแรงที่สุด

กู้ซินเถาชำเลืองมองกู้เสี่ยวหวานอย่างกระวนกระวาย พลางกำปิ่นในมือแน่นแม้ว่าหัวใจของนางจะเป็นกังวล แต่นางก็แน่ใจในทันทีว่าปิ่นปักผมที่อยู่ในมือของกู้เสี่ยวหวานไม่มีการแกะสลักบนปลายปิ่นแน่นอน!

หากเป็นในกรณีนั้นก็จะพูดง่าย!

กู้ซินเถาพูดขึ้น “ปิ่นปักผมของข้า ปรมาจารย์โจวสลักไว้ด้านบนปิ่นปักผม หยกขาวชิ้นนี้มีค่าเกินไปหากไม่ระวังอาจจะแตกหักเอาได้ เพื่อความปลอดภัย ปรมาจารย์โจวจึงสลักลงด้านบนของปิ่นปักผม!”

หลังจากพูดจบกู้ซินเถาก็แสดงปิ่นปักผมต่อหน้าทุกคน และเห็นตัวอักษรสลักอยู่บนส่วนที่แข็งแรงที่สุดของปิ่นปักผม

‘ฉินเย่จือ’ พูดอย่างไร้เดียงสา “หวานเอ๋อร์เจ้าเปลี่ยนไปแล้ว เจ้าไม่ใช่คนที่อยู่ในอ้อมแขนของข้า ไม่ใช่คนที่ขอให้ข้าปกป้องและขอความรักจากข้าอีกต่อไป! เหตุใดเจ้าถึงเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ เปลี่ยนไปจนข้าไม่รู้จักเจ้าอีกต่อไป!”

กู้เสี่ยวหวานเลิกคิ้ว หากแต่คร้านจะสนใจ ‘ฉินเย่จือ’ หญิงสาวเลิกคิ้วและพูดด้วยรอยยิ้ม “หืม เรารู้จักกันหรือ?”

‘ฉินเย่จือ’ เสียใจและกู้ซินเถาก็พูดขึ้นด้วยความโกรธ “กู้เสี่ยวหวาน แม้ว่าครอบครัวกู้ของเราจะยากจน แต่เราไม่สามารถเป็นอกตัญญูได้ เจ้าจะปฏิบัติต่อผู้ช่วยชีวิตของเจ้าแบบนี้อย่างไร? ถ้าท่านอาและท่านอาสะใภ้ยังมีชีวิตอยู่ พวกเขาจะไม่สบายใจ! ในเมื่อเจ้ากับเขาเป็นสามีภรรยากันแล้ว อีกทั้งเจ้าก็มอบปิ่นปักผมให้เพื่อเป็นสัญลักษณ์แห่งความรัก เจ้าจะปฏิเสธเขาต่อหน้าคนมากมายได้อย่างไร”

เวลานี้นางสรุปเองเออเองแล้วว่าปิ่นปักผมในมือของกู้เสี่ยวหวานเป็นของปลอม นอกจากนี้สีและฝีมือของปิ่นปักผมยังแตกต่างจากเครื่องประดับอื่น ๆ อย่างสิ้นเชิง! ตราบใดที่เป็นคนฉลาดก็สามารถเห็นได้อย่างรวดเร็ว

“เจ้าเอาปิ่นปักผมออกมาแล้วให้ทุกคนดูเสีย ตราบใดที่ทุกคนเห็นจะได้รู้ว่าพวกเขาจะว่าอย่างไรต่อไป! เจ้ากลายเป็นคนแบบนี้ได้อย่างไร!” กู้ซินเถาก็พูดอย่างเสียใจ!

“ท่านแน่ใจหรือว่าต้องการให้ข้าเอามันออกมาจริง ๆ” เสี่ยวหวานมองกู้ซินเถา

“เจ้าจงนำมันออกมาเถอะ เจ้าให้ปิ่นปักผมกับท่านพี่ใหญ่ฉินหรือไม่ เพียงแค่มองทุกคนก็จะรู้อย่างชัดเจน! เขาปฏิบัติต่อเจ้าเป็นอย่างดี ตอนนี้เมื่อเจ้ามีอำนาจ เจ้าก็แค่รับเขากลับมามันยากมากเลยหรือ ในอดีตเขาเคยปฏิบัติกับเจ้าดีมาก!”

กู้ซินเถาชี้ไปที่กู้เสี่ยวหวานและตำหนิราวกับว่ากู้เสี่ยวหวานเป็นคนที่เนรคุณ! และ ‘ฉินเย่จือ’ คือชายผู้น่าสงสารที่ถูกขับไล่ออกจากบ้านในที่สุด!

ทุกคนมองกู้เสี่ยวหวานราวกับว่ากู้เสี่ยวหวานจะเป็นคนที่ก่ออาชญากรรมที่ชั่วร้ายที่สุด!

กู้เสี่ยวหวานเห็นทั้งสองร้องไห้และตำหนิตัวเองพร้อมกัน และในที่สุดนางก็ยอมยื่นปิ่นในมือออกมาให้คนด้านข้างแล้วพูดว่า “ช่วยข้าดูทีว่ามีตัวอักษรอะไรสลักอยู่บนปิ่นปักผมหรือไม่!”

คนที่กู้เสี่ยวหวานมอบปิ่นให้เป็นคนที่เพิ่งบอกว่าปรมาจารย์โจวสลักตัวอักษรไว้ที่ปลายปิ่นปักผม หลังจากที่คนคนนั้นหยิบมันขึ้นมาเขาก็มองสำรวจอย่างละเอียด และในที่สุดเขาก็พบอะไรบางอย่างที่ปลายปิ่นปักผม

“ใช่แล้ว มีตัวอักษรอยู่จริง ๆ ด้วย นี่คือนิสัยของปรมาจารย์โจวและมันถูกแกะสลักโดยปรมาจารย์โจวแน่นอน! นี่คือปิ่นปักผมที่ปรมาจารย์โจวทำขึ้น!” ชายคนนั้นตะโกนทันทีเมื่อเห็นรอยแกะสลัก

กู้ซินเถาผู้ซึ่งมีความมั่นใจเสมอมาก็โต้กลับทันที “เป็นไปไม่ได้ ปิ่นปักผมของข้าทำโดยปรมาจารย์โจว ปิ่นปักผมแบบนี้มีแค่อันเดียว และของเจ้าต้องเป็นของปลอม!”

“ของปลอมหรือ?” ชายคนนั้นมองซ้ายขวาแล้วพูดอย่างแน่วแน่ “ถ้าข้าจำไม่ผิดแน่ คำที่สลักอยู่ที่ปลายของปิ่นนี้เป็นตัวอักษรของปรมาจารย์โจว ชื่อของภรรยาของข้าก็เหมือนกับชื่อขององค์หญิง ชื่อของนางมีคำว่าหวานเหมือนกัน อาหวานมาเถิด ถอดปิ่นปักผมบนศีรษะเจ้ามา…”

หญิงที่อยู่ด้านข้างได้ยินดังนั้นก็รีบถอดปิ่นบนศีรษะออกแล้วยื่นให้ชายนั้น จากนั้นเขาก็แสดงมันให้ทุกคนดู “ดูนี่ ตัวอักษรทั้งสองนี้เหมือนกันไม่ใช่หรือ?”

“เอ๊ะ? เหมือนกันทุกประการเลย!” คนข้าง ๆ มองแล้วอุทาน “เหมือนกันทุกประการ!”

“ใช่แล้ว ปรมาจารย์โจวชอบแกะสลักบริเวณปลายของปิ่นปักผม ตัวอักษรสองตัวนี้เหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะพิสูจน์ว่าปิ่นในมือขององค์หญิงนั้นสร้างโดยปรมาจารย์โจวเอง!”

“เป็นไปไม่ได้!” กู้ซินเถาได้ยินสิ่งนี้ก็ตะโกนขึ้นอย่างร้อนรน “ปิ่นปักผมนี้ทำขึ้นโดยปรมาจารย์โจว และมันเข้ากับเครื่องประดับบนร่างกายของนางทุกชิ้น!”

“ท่านแน่ใจหรือว่าปิ่นปักผมในมือท่านไม่ใช่เขานำมาเอง ท่านจะแน่ใจได้อย่างไรว่าปิ่นปักผมนี้ถูกสร้างโดยปรมาจารย์โจว? เป็นไปได้หรือไม่ว่าท่านเป็นคนมอบปิ่นปักผมนี้ให้กับเขา?” กู้เสี่ยวหวานถามอย่างสงสัย

“ข้า…” กู้ซินเถาอยากจะอธิบาย แต่ทันใดนั้นก็นึกถึงบางสิ่งขึ้นมาได้ จากนั้นก็เห็นใบหน้าของกู้เสี่ยวหวานที่นิ่งสงบปรากฏรอยยิ้มจาง ๆ ราวกับว่านางคาดไว้แล้วว่าตัวเองจะพูดอะไร!

กู้ซินเถาตกใจมาก กู้เสี่ยวหวานวางแผนไว้นานแล้ว

บางทีปิ่นในมือนั้นก็อาจจะเป็นแผนของนาง! ปิ่นปักผมที่นางมอบให้ถูกเลียนแบบโดยช่างทำเครื่องประดับทั่วไป เป็นไปได้อย่างไรที่จะสลักอักขระแบบนั้นได้

กู้ซินเถาไม่อยากจะเชื่อเลย ทั้งหมดนี้ไม่เป็นความจริง!

“เป็นไปไม่ได้ ปิ่นของข้าเป็นของจริง ปิ่นของเจ้าเป็นของปลอม! เจ้าโกหก เจ้าโกหก!” กู้ซินเถาคำรามราวกับคนเสียสติ

‘ฉินเย่จือ’ ด้านข้างก็เริ่มหวาดกลัวแล้วเช่นกัน ดวงตาของเขาเบิกกว้างและมองไปที่ปิ่นปักผมในมือของกู้เสี่ยวหวานด้วยความไม่เชื่อ

เมื่อเห็นท่าทางที่ตีโพยตีพายของกู้ซินเถา กู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกขบขันในใจมากขึ้น “ท่านพี่ เมื่อครู่ท่านไม่ได้เอาแต่พูดว่าหวังดีกับข้าหรอกหรือ? ทำไมล่ะ? ตอนนี้เมื่อข้าพิสูจน์ความจริงได้แล้วก็หมายความว่าปิ่นปักผมอันนั้นข้าไม่ได้เป็นคนให้เขา ทำไมท่านถึงไม่เชื่อล่ะ? หรือท่านต้องการพิสูจน์ว่าปิ่นปักผมอันนั้นท่านไม่ได้มอบให้ข้า แต่ให้คนคนนี้ใช้ปิ่นปักผมมาใส่ร้ายความบริสุทธิ์ของข้า!”