ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 2114 จะช่วยครอบครัวใหญ่อย่างแน่นอน

บทที่ 2114 จะช่วยครอบครัวใหญ่อย่างแน่นอน

กู้ซินเถาคิดไม่ตก แต่ซุนซื่อไม่ได้คิดไปถึงระดับนั้นเลย เมื่อได้ยินคำพูดของกู้ซินเถาก็พลันรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย “ว่าอย่างไรนะ พวกเขามาที่นี่เพื่อมาหาเราโดยเฉพาะหรือ”

“จะไม่ใช่ได้อย่างไร!” กู้ซินเถาเอนกายพิงพนักเก้าอี้พลางมองไปที่ซุนซื่อ กล่าวด้วยรอยยิ้มเย็นชา “เรื่องที่ท่านพี่ของเราเข้าไปทำงานในกรมคลังคงจะรู้กันทั่วหมู่บ้านแล้ว ไม่นานตระกูลเหลียงก็มาโผล่ที่เมืองหลวง ข้าเกรงว่าพวกเขามาที่นี่เพราะเห็นว่าเรามีช่วงชีวิตที่ดีแล้ว พวกเขาไม่มีญาติพี่น้องในเมืองหลวง ไม่งั้นพวกเขาจะมาที่เมืองหลวงด้วยเหตุใด”

เมื่อได้ยินการวิเคราะห์ของกู้ซินเถา ซุนซื่อก็เกิดความสงสัยเล็กน้อย “จริงด้วย หากเจ้าไม่พูด ข้าก็คงไม่รู้ แค่… ข้าเชิญคนเข้ามาและนำชามาให้เขาดื่มแล้ว เจ้าพูดแบบนี้…อนาคตข้าจะไม่เชิญพวกเขาเข้ามาแล้ว!”

“ไม่ไม่ ในเมื่อพวกเขาอยู่ที่นี่ ข้ามีเรื่องต้องทำและข้าต้องการพบพวกเขา!” กู้ซินเถาโบกมือ

“เกิดอะไรขึ้น?” ซุนซื่อไม่เข้าใจ เมื่อกำลังจะเอ่ยถามก็เห็นกู้ซินเถาก้มหน้าก้มตาตั้งใจดื่มรังนกที่นางยกมาให้ จึงได้แต่ยืนอยู่ด้านหลังเหมือนสาวใช้ที่คอยปรนนิบัติคุณหนู

หลังทานอาหารเช้าเสร็จ กู้ซินเถาก็ออกจากห้องไป ซุนซื่อเก็บชามและมองไปที่อาหารบนโต๊ะ วันนี้กู้ฉวนลู่เป็นคนเตรียมอาหารทั้งหมด

กู้ซินเถากินรังนก หมั่นโถว โจ๊กชามหนึ่งและเครื่องเคียงหนึ่งจาน แต่เมื่อเห็นว่าอาหารยังเหลืออีกจึงกลัวว่ามันจะเสียเปล่า จึงหยิบของพวกนั้นมากินต่อ

หลังจากกินหมดนางก็หยิบชามเปล่าและออกไป เมื่อเก็บข้าวของและกลับไปที่ห้องโถงหลัก ก็เห็นเหลียงซื่อและกู้ซินเถาจับมือและยิ้มให้กันอย่างมีความสุข

ซุนซื่อไม่เข้าใจ เมื่อครู่กู้ซินเถาเพิ่งบอกว่าพวกเขามาหาประโยชน์จากเราไม่ใช่หรือ? ทำไมจู่ ๆ ท่าทางถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ล่ะ? และกู้ซินเถายังกล่าวอีกว่า

“หลังจากนี้พี่ต้าเปาต้องเรียนรู้เพิ่มเติมจากพี่ชายของข้า แม้ว่าจะไม่สามารถเป็นขุนนางได้ แต่ก็จะได้พบกับขุนนางระดับสูงและบุคคลสำคัญมากมาย หนทางในอนาคตจะเพิ่มมากขึ้น!”

เหลียงซื่อพยักหน้าอย่างรีบร้อน จับมือกู้ซินเถาไม่ยอมปล่อยและตบมือคู่นั้นเบา ๆ หลายครั้งด้วยสีหน้าตื่นเต้น “เราไม่ได้เจอกันมาหลายปีแล้ว ยิ่งนานวันเจ้ายิ่งมีน้ำมีนวลขึ้นเรื่อย ๆ ในอนาคตไม่รู้ว่าใครจะโชคดีได้แต่งงานกับเจ้า!”

เมื่อกู้ซินเถาได้ยินสิ่งนี้ใบหน้าของนางก็ขึ้นสีแดงก่ำ ในขณะที่ซุนซื่อกำลังจะเยินยอนางดวงตาของกู้ซินเถาก็ตวัดมองซุนซื่ออย่างมาดร้าย สายตานั้นทำให้ซุนซื่อปิดปากสนิท

จนกระทั่งเหลียงซื่อและเหลียงต้าเปาออกไปอย่างมีความสุข ซุนซื่อก็ยังงุนงงเล็กน้อย กู้ซินเถาพูดอะไรถึงทำให้พวกเขามีความสุขมากขนาดนั้นกัน

ซุนซื่อมองไปที่กู้ซินเถาที่อยู่ด้านข้าง และได้ยินเสียงกู้ซินเถาเอ่ยอย่างเย็นชา “ตระกูลเหลียงเป็นคนของเรา!”

ซุนซื่อไม่เข้าใจประโยคนี้ หากแต่กู้ซินเถาก็ไม่ได้อธิบายเพิ่ม นางมองไปที่ซุนซื่อด้วยความรังเกียจ ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเข้าห้องโดยไม่สนมารดาตัวเองอีก

ซุนซื่อรู้ว่าหากตัวเองตามไปก็คงไม่มีประโยชน์ ดังนั้นจึงรั้งอยู่ในห้องโถงหลักเพื่อเก็บกวาดถ้วยชามที่สองย่าหลานใช้ ซุนซื่อจะเททิ้งก็เสียดาย ดังนั้นนางจึงรวบรวมถ้วยชาทั้งสองเข้าด้วยกัน และหาถ้วยชาใหม่เทลงไป ถือว่านี่เป็นชาของวันนี้!

เมื่อเหลียงซื่อออกจากบ้านของตระกูลกู้ โดยคิดถึงสิ่งที่กู้ซินเถาพูดกับเราวันนี้ หัวใจของนางก็กระโดดเหมือนลิงโลด

ครอบครัวใหญ่ตระกูลกู้ และครอบครัวรองตระกูลกู้ต่อสู้กันมานานหลายปีแล้ว และยังคงต่อสู้กันอยู่!

เพียงว่าในครอบครัวนั้นคนหนึ่งเป็นองค์หญิงและอีกคนหนึ่งเป็นจอหงวน ครอบครัวใหญ่ตระกูลกู้จะสู้พวกเขาได้หรือไม่

เมื่อเรากลับไปและรอจนกระทั่งต้าเปาเข้านอน เหลียงซื่อก็นำเรื่องนี้ไปหารือกับเหลียงโส่วอี้ และเหลียงโส่วอี้ก็ตัดสินใจทันที “ภรรยา ถ้าเราสามารถจัดการเรื่องนี้ได้ ครอบครัวใหญ่ตระกูลกู้จะต้องขอบคุณเรามาก เรื่องนี้ถ้าช่วยได้เราก็ต้องช่วย!”

“แต่เรื่องอุกอาจแบบนั่น…เรา…เราก็ทำไม่ได้เหมือนกัน!” เหลียงซื่อยังคงลังเล “นอกจากนี้ ครอบครัวรองของตระกูลกู้ไม่ได้ทำอะไรผิด ตรงกันข้ามกลับเป็นครอบครัวใหญ่ที่โลภมากและได้ทำสิ่งเลวร้ายมามากมาย!”

“ยายเฒ่า ทำไมเจ้าไร้สมองเช่นนี้? เจ้าลืมไปแล้วหรือเรากับครอบครัวรองมีความแค้นต่อกัน จำไม่ได้หรือว่าตอนที่เราไปเชิญหมอผีและเกือบจะเผากู้เสี่ยวหวาน? กู้เสี่ยวหวานยังไม่สนใจข้าในฐานะหัวหน้าหมู่บ้านเพราะความสามารถของนางหรอกหรือ? ตอนนี้นางเป็นองค์หญิงแล้วและดวงตาของนางคงมองไม่เห็นพวกเราด้วยซ้ำ!” เหลียงโส่วอี้ตะคอก

“ข้าคิดว่ามันค่อนข้างดี!” เหลียงซื่อพึมพำ

เสียงของเหลียงซื่อแผ่วเบากระตุ้นอารมณ์โกรธเหลียงโส่วอี้อีกครั้ง เขาไม่ได้ยินเสียงพึมพำของเหลียงซื่อและพูดว่า “ครอบครัวรองตระกูลกู้ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเรา แต่ครอบครัวใหญ่ของตระกูลกู้นั้นแตกต่างออกไป ลองคิดดูสิ ถ้าเราช่วยครอบครัวใหญ่ได้ ถ้าครอบครัวใหญ่มีผลประโยชน์กับเรา ชีวิตของเราจะดีขึ้นกว่านี้ไหม นอกจากนี้ เจ้าเพิ่งบอกว่ากู้ซินเถาตกลงที่จะให้ต้าเปาติดตามจือเหวิน เจ้าต้องรู้ว่าจือเหวินทำงานในกรมคลัง เจ้าคิดว่าเขารู้จักใครบ้างล่ะ อนาคตหากมีหนึ่งในนั้นที่สนับสนุนต้าเปา เราก็เหมือนได้รับพรจากสวรรค์ เรากำลังทำไปเพื่ออะไรถ้าไม่ใช่เพราะหลานชายเพียงคนเดียวของเราหรือ? ในตอนนั้นเราช่วยครอบครัวใหญ่ไว้ ไม่ใช่เพราะกู้จือเหวินรู้หนังสือ คิดว่าถ้าเขารวยขึ้นมาก็จะสามารถช่วยต้าเปาของเราคืนเช่นกันไม่ใช่หรือ?”

เหลียงซื่อเปิดปากของนางพลางมองไปที่เหลียงโส่วอี้ราวกับต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อกำลังจะเอ่ยก็ทำได้เพียงกลืนมันกลับไป “เอาล่ะ มาช่วยพวกเขากันเถอะ!”

ตอนนี้เหลียงซื่อมีที่ให้ไปยามไม่มีอะไรทำ เหลียงซื่อไปคุยกับกู้ซินเถาหลายครั้ง และบอกว่าตนเองอยู่ในเมืองหลวงไม่มีอะไรทำจึงขอมาช่วยงานกู้ซินเถา ซึ่งนางก็ตอบตกลงทันที

ด้วยวิธีนี้ เหลียงซื่อจึงเข้าไปในบ้านตระกูลกู้ได้อย่างง่ายดาย และทำงานตามตารางงานของซุนซื่อทุกวัน ทำให้ซุนซื่อมีเพื่อนร่วมงานคอยทำสิ่งต่าง ๆ อารมณ์ของนางก็ดีขึ้นมาก

ในทางกลับกัน กู้ซินเถาบอกเหลียงซื่อทุกเรื่องที่นางคุยกับหมิงตูจวิ้นจู่ หวังให้เหลียงซื่อไปใส่ร้ายกู้เสี่ยวหวาน

และเหลียงซื่อก็หลงเชื่อกู้ซินเถาเต็มเปา