ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 2116 แม่นางเจียวเอ๋อร์

นี่คือความเศร้าโศกของสตรี เว้นแต่ว่าครอบครัวจะลำบากเกินไป สตรีคนไหนไม่มีทักษะในการเลี้ยงชีพเอาตัวรอด จึงต้องยอมทำอาชีพต่ำต้อยเช่นนี้เพื่อเลี้ยงชีพ

กู้เสี่ยวหวานไม่ได้รู้สึกรังเกียจพวกนางเลย แต่กลับรู้สึกเห็นอกเห็นใจมากกว่า และเมื่อเห็นว่าพวกนางอยากจะเข้าใกล้ตัวเองมากขึ้น ก็ถูกอาจั่วและอาโมขวางทางเอาไว้ หญิงสาวกระตุกยิ้มสดใสและเอ่ยว่า “เอาล่ะ ข้ามีรางวัลให้เจ้าทั้งหลาย อาโม่นำเงินแท่งที่เตรียมไว้ให้พวกนางไปคนละหนึ่งแท่ง!”

ยังไม่ทันที่จะได้เหยียบย่างเข้าไปข้างใน แต่หญิงสาวแต่ละคนหน้าประตูต่างได้แท่งเงินไปคนละหนึ่งแท่งแล้ว แท่งเงินนี้มีค่าสิบตำลึงเงิน หลายสิบแท่งก็เท่ากับหลายร้อยตำลึงเงิน

ชายหนุ่มรูปหล่อที่มีเงินจำนวนมากมาปรากฏตัวที่หน้าประตู ทันทีที่กู้เสี่ยวหวานก้าวเข้าไปก็มีคนพูดถึงนางไม่หยุด

ท่านแม่ฮวา แม่เล้าผู้ดูแลหอนางโลมแห่งนี้ปรี่เข้ามาทักทายกู้เสี่ยวหวานด้วยตัวเอง เมื่อได้ยลโฉมเสี่ยวหวานเป็นครั้งแรกก็ลอบถอนหายใจ

หนุ่มน้อยคนนี้หล่อเหล่ายิ่งนัก จมูกสูงโด่ง เบ้าตาลึกราวกับบ่อน้ำโบราณ ใบหน้านั้นเรียกได้ว่างดงาม กอปรกับริมฝีปากสีแดงสด มองยังไงก็ดูคล้ายทั้งผู้ชายและผู้หญิงหล่อเหลาราวกับเทพเซียน

หลังจากท่านแม่ฮวาหายจากอาการตกตะลึง ก็พูดขึ้นอย่างกระตือรือร้น “นายน้อย ท่านใจกว้างมาก วันนี้คงเป็นพรของลูกสาวของข้าแล้ว!”

กู้เสี่ยวหวานพับพัดในมือแล้วเคาะมันเบา ๆ “ท่านมีสาวลีลาดี ๆ คนไหนอยู่ที่นี่บ้าง?”

“หอหรูอี้ของข้าแม้ว่าจะตั้งอยู่ใหพื้นที่ห่างไกล แต่หญิงสาวของที่อื่นก็ไม่สามารถเปรียบเทียบกับหญิงสาวของเราได้ สาว ๆ ของเราช่างพูดและสามารถคลายความเครียดของนายน้อยได้ พวกนางสามารถบรรเทาความเหนื่อยล้าของนายน้อยได้ และยิ่งกว่านั้นพวกนางเก่งศิลปะทั้งสี่ สามารถทำทุกอย่างได้อย่างที่ท่านต้องการเลย” ท่านแม่ฮวาแนะนำด้วยรอยยิ้ม

“งั้นหรือ เช่นนั้นเรียกพวกนางออกมาให้ข้าได้ชมเชยหน่อยจะได้หรือไม่ ข้าจะดูให้ดี!” กู้เสี่ยวหวานมาถึงห้องรับรองที่ตกแต่งอย่างหรูหรา พูดขึ้นในขณะที่เอนกายพิงเบาะนุ่ม

ท่านแม่ฮวาสั่งให้เด็กไปเรียกใครบางคนมา ทันใดนั้นหญิงสาวที่แต่งตัวสวยงามและแต่งหน้าอย่างงดงามก็เข้ามาทีละคน

กู้เสี่ยวหวานเหลือบมองใบหน้าของผู้หญิงเหล่านี้แล้วส่ายหน้า ครั้นเห็นนายน้อยท่านนี้ไม่พอใจ ท่านแม่ฮวาจึงรีบให้คนไปตามเหล่าหญิงสาวมาอีก ทันใดนั้นก็มีคนกลุ่มหนึ่งเข้า

แต่กู้เสี่ยวหวานยังคงส่ายหน้าไม่พอใจ

เมื่อเห็นเช่นนี้ท่านแม่ฮั่วจึงรีบพูดว่า “นายน้อย ท่านไม่ชอบผู้หญิงดี ๆ แบบนี้เลยหรือ?”

“พวกนางไม่ถูกใจข้าเลยสักคน! พวกนางไม่ใช่แบบที่ข้าชอบ!” กู้เสี่ยวหวานพยักหน้า

“แล้วท่านชอบแบบไหนล่ะ?” ท่านแม่ฮวาเริ่มกังวลเมื่อได้ยินเช่นนี้ และรีบถามอีกครั้ง เขาเป็นนายน้อยจากตระกูลมั่งคั่ง เมื่อดูจากเงินที่เขาจับจ่ายเมื่อครู่ เงินที่เขาพกติดตัวคงจะมากไม่น้อย

ดังนั้นจึงต้องดูแลบุคคลนี้ให้ดี ไม่เช่นนั้นจะสูญเสียเงินไปจำนวนมาก!

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ท่านแม่ฮวาจึงรีบเรียกหาใครบางคนอีกครั้ง “เร็วเข้า เรียกทุกคนที่ไม่ได้รับลูกค้ามาให้หมดและดูว่าใครจะมีเกียรตินี้และได้เป็นที่ชื่นชอบของนายน้อย วันที่ดีของพวกเจ้ากำลังจะมาถึงแล้ว!”

หญิงสาวต่างทยอยกันเข้ามา กู้เสี่ยวหวานมองพวกนางด้วยอย่างละเอียดแต่ก็ยังส่ายหน้าอีก ตอนนี้นอกจากหงุดหงิดแล้ว ท่านแม่ฮวายังมีอาการกลุ้มใจเล็กน้อย “นายน้อยของข้า ท่านต้องการคนแบบไหนกันแน่? นี่คือหญิงสาวทั้งหมดที่ข้ามี แต่ท่านกลับไม่ชอบเลยสักคน ท่านคงไม่ได้จะสั่งปิดกิจการของข้าหรอกใช่หรือไม่ ถ้าท่านออกไปโดยไม่ได้ผู้หญิงที่ชอบ พรุ่งนี้ข้าคงไม่มีหน้าทำกิจการนี้อีกแล้ว!”

“หญิงสาวทุกคนมารวมตัวที่นี่หมดแล้วหรือ” กู้เสี่ยวหวานยิ้ม

“เกือบหมดทุกคนแล้วเจ้าคะ!” ท่านแม่ฮวามอง

“มีแค่นี้หรือ?” กู้เสี่ยวหวานถาม

ท่านแม่ฮวาลังเลเล็กน้อย และหญิงสาวที่อยู่ด้านข้างรีบพูดว่า “ท่านแม่ ท่านแม่ลืมแล้วหรือ? แม่นางเจียวเอ๋อร์ยังไม่มา”

“ท่านกำลังปิดบังอะไรข้าอยู่หรือเปล่า ทำไมถึงไม่เรียกแม่นางเจียวเอ๋อร์มาล่ะ?” กู้เสี่ยวหวานถามด้วยรอยยิ้ม

“เฮ้อ แม่นางเจียวเอ๋อร์คนนั้นยังไม่เก่งเท่าหญิงเหล่านี้เลย ตอนนี้เจียวเอ๋อร์รับลูกค้าอยู่และเขาบอกว่าห้ามเข้ามายุ่ง ข้าจึง…ข้าจึงไม่ได้เรียกนางมา!” ท่านแม่ฮวารู้สึกลำบากใจเล็กน้อย

กู้เสี่ยวหวานสงสัยและตัดสินใจทันที “ข้าอยากเห็นแม่นางเจียวเอ๋อร์คนนั้น!”

“นายน้อย ไม่ใช่ว่าข้าจะไม่ให้ท่านเจอนาง ถ้าท่านได้เจอนางท่านจะต้องชอบนางอย่างแน่นอน เพียงแต่ว่า… เขาจ่ายเงินมัดจำมาแล้ว และบอกว่าไม่ให้เจียวเอ๋อร์รับแขกคนอื่น ข้า… นี่…ท่านกำลังทำให้ลำบากใจอยู่หรือ?” ท่านแม่ฮวาพูดด้วยความลำบากใจ

“ท่านเรียกเก็บเงินจากคนผู้นั้นไปเท่าไหร่?” กู้เสี่ยวหวานพูดน้ำเสียงเรียบนิ่งและมองหน้าอีกฝ่ายเพื่อบอกว่าตัวเองจะไม่ยอมแพ้จนกว่าจะได้เห็นหน้าหญิงคนนั้น และดูเหมือนว่าเรื่องเงินจะไม่ใช่ปัญหา

ท่านแม่ฮวาเหลือบมองกู้เสี่ยวหวานที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ จากนั้นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “อืม เขาให้เงินมาห้าร้อยตำลึงเงิน!”

“ห้าร้อยตำลึงเงินหรือ?” กู้เสี่ยวหวานยิ้มและมองไปที่คนรับใช้ข้าง ๆ “อาโม่…”

อาโม่ก้าวไปข้างหน้าและยื่นเงินในมือ “นี่คือห้าร้อยตำลึงเงิน!”

“นี่คือ…” ท่านแม่ฮวาไม่ยอมรับ นางจะไม่ยอมรับก็ไม่ได้ แต่ถ้ารับก็รู้สึกลำบากใจ

“ท่านแม่ฮวา คนคนนั้นจ่ายเพียงห้าร้อยตำลึงเงินสำหรับเจียวเอ๋อร์เป็นเวลาหนึ่งเดือน ข้าจะให้ท่านห้าร้อยตำลึงเงิน ข้าอยากได้ผู้หญิงคนนี้แค่คืนเดียว!” กู้เสี่ยวหวานยื่นนิ้วออกมาแล้วพูด

ทันทีที่ท่านแม่ฮวาได้ยินสีหน้าของนางก็เปลี่ยนไปทันที ดวงตาของนางเปล่งประกายไปด้วยความสุข และรีบเอ่ยบางอย่างกับคนข้าง ๆ ว่า “ได้ ได้ ได้!”

นางรีบให้คนไปตามเจียวเอ๋อร์อย่างรวดเร็ว กู้เสี่ยวหวานไม่ได้เจอนางมาห้าหกปีแล้ว กุ้ยชุนเจียวคนนี้คงเปลี่ยนไปจนจำไม่ได้แล้ว!

“เจียวเอ๋อร์ ยังไม่ขอบคุณนายน้อยอีก นายน้อยต้องการเจ้า ดังนั้นเจ้าควรรับใช้เขาให้ดี การรับใช้นายน้อยนั้นสะดวกสบาย และเจ้าจะได้ผลประโยชน์ไม่น้อย!” ท่านแม่ฮวาพูดจบ ก็สั่งให้เด็กในร้านยกเหล้าและอาหารชั้นดีเข้ามาบริการ ก่อนจะจากไปอย่างตื่นเต้น

เมื่อกุ้ยชุนเจียวเข้ามาก็เหลือบมองกู้เสี่ยวหวานเล็กน้อย ก่อนจะรู้สึกว่าชายหนุ่มตรงหน้าตนเองมีใบหน้างดงามราวกับหยกแกะสลัก ดวงตาดุจดวงดาวสดใส และทุกย่างก้าวของเขาดูสูงส่งและสง่างาม เมื่อใครเห็นก็จะรับรู้ได้ทันทีว่าเขาเป็นนายน้อยจากตระกูลใหญ่

กุ้ยชุนเจียวเคยเห็นชายที่โดดเด่นเช่นนี้ที่ไหนกัน นางเหลือบมองอีกฝ่ายนอีกครั้ง แต่ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าใบหน้าของชายคนนี้ดูคุ้นเคยนัก รู้สึกเหมือนเคยพบเจอที่ไหนมาก่อน