ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 2129 คนรักทั้งสาม

บทที่ 2129 คนรักทั้งสาม

ครั้นได้ยินเช่นนี้กู้ซินเถาก็มองซุนซื่อด้วยสายตามาดร้าย หวังว่าตนเองจะฉีกนางเป็นชิ้น ๆ ได้ ผู้หญิงคนนี้จะโง่เขลาขนาดนี้ได้อย่างไร เห็นได้ชัดว่าเหลียงซื่อถูกกู้เสี่ยวหวานซื้อตัวมานานแล้ว นางเสแสร้งทำเป็นดีกับเรา แต่ความจริงแล้วนางแค่ต้องการจับผิดคำพูดของพวกตนและดูว่าเมื่อถึงเวลาแล้วพวกนางจะพูดอะไร!

กู้ซินเถาเริ่มรู้สึกหวาดกลัว เดิมทีนางมั่นใจมากว่าครั้งต้องเป็นจุดจบของกู้เสี่ยวหวาน แต่ตอนนี้เหลียงซื่อกลับกำลังต่อต้านตนเอง สวรรค์รู้…ทันใดนั้นก็ได้ยินเหลียงซื่อก็พูดว่า

“กู้เสี่ยวหวานเจ้าชู้หรือ ข้าน้อยไม่เคยเห็นนางเป็นแบบนั้นมาก่อน แต่นาง…”

หัวใจของกู้ซินเถาเต้นระรัวแทบกระเด็นออกมา และเมื่อเห็นนิ้วชี้ของเหลียงซื่อชี้มาที่ตนเองพร้อมความดูหมิ่นบนใบหน้า กู้ซินเถาก็รู้สึกว่าตอนนี้สถานการณ์ไม่ค่อยดีแล้ว

ผู้คนล้วนชอบฟังเรื่องซุบซิบนินทา พอได้ยินเหลียงซื่อพูดก็เงี่ยหูชะเง้อคอรอฟัง

“นางเคยติดตามเด็กหนุ่มแซ่เจียงในเมืองหลิวเจียมาก่อน นายน้อยคนนั้นมักจะไปหานางพร้อมมอบเงินและเครื่องประดับจำนวนมาก กล่าวได้ว่ากู้เสี่ยวหวานหาเงินจากการใช้สมอง แต่กู้ซินเถาหาเงินจากการคบผู้ชาย! ต่อมาเมื่อครอบครัวพวกเขาย้ายไปยังเมืองรุ่ยเสียน ข้าน้อยได้ยินว่ามีผู้ชายสองสามคนติดตามอยู่เคียงข้างนาง แต่ข้าไม่ได้อาศัยอยู่ที่นั้น และข้าก็ไม่รู้ว่าข่าวลือนั้นเป็นเรื่องจริงหรือไม่!”

“ไร้สาระ ไร้สาระ!” ทันใดนั้นกู้ซินเถาก็ตะโกนอย่างบ้าคลั่งเมื่อเหลียงซื่อเปิดเผยเรื่องของตนเอง “เจ้าถูกกู้เสี่ยวหวานซื้อตัวไปแล้วใช่หรือไม่? เจ้าจงใจติดตามกู้เสี่ยวหวานเพื่อใส่ร้ายเรา! ยายแก่หนังเหนียวตายยาก เจ้าใจร้ายยิ่งนัก!”

เมื่อเห็นว่าเรื่องทุกอย่างใกล้จบลงแล้ว กู้เสี่ยวหวานก็ตบมือเบา ๆ และพูดด้วยรอยยิ้ม “ท่านพี่บอกว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ แต่น้องสาวคนนี้คิดว่าต้องมีบางอย่างอยู่ในนั้น! ข้าได้ยินมาว่าท่านพี่มีชีวิตที่ดีในเมืองหลวง ไม่กี่วันก่อนหน้านี้มีคนตั้งใจมาหาข้า คนคนนั้นท่านพี่ต้องรู้จักเขาแน่!”

รอยยิ้มในดวงตาของกู้เสี่ยวหวานนั้นเย็นชาราวกับน้ำแข็ง ตอนนี้กู้ซินเถาเข้าใจแล้วว่าทำไมกู้เสี่ยวหวานถึงทำเหมือนว่าไม่แยแสอะไรเลย นางวางแผนไว้นานแล้ว!

เมื่อนางเห็นคนที่กำลังมา กู้ซินเถาก็หวาดกลัวจนแทบเป็นลม

“ซินเถา…”

“เถาเอ๋อร์…”

“ที่รักของข้า…”

เมื่อนางเห็นชายหนุ่มสามคนเดินเข้ามา พวกเขาต่างมีรูปร่างและอายุต่างกัน แต่ทุกคนล้วนสวมใสเสื้อผ้าหรูหรา บางคนพุงพลุ้ย บางคนผอมเหมือนไม้เสียบผี เมื่อเดินเข้ามาในห้องโถงพิจารณาคดีพวกเขาตะโกนขึ้นและปรี่เข้าไปหากู้ซินเถา ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ได้เจอกันนานและคิดถึงนางมาก

เมื่อกู้ซินเถาเห็นชายที่คุ้นเคยทั้งสามคนนี้ ใบหน้าของนางก็ซีดเผือดลงด้วยความตกใจ ร่างกายของนางเริ่มสั่นเทา แต่นางยังคงแสร้งทำเป็นสงบ “เจ้า…ข้า…ข้าไม่รู้จัก ข้าไม่รู้จักพวกเจ้า!”

หนึ่งในนั้นคือชายวัยกลางคนอายุประมาณสี่สิบกว่าปีตัวเตี้ยพุงพลุ้ยกล่าวว่า “ซินเถา ข้าเป็นเจ้านาย เจ้าลืมไปแล้วหรือ? เจ้ามอบคืนแรกของเจ้าให้แก่ข้า!”

“อะไรนะ? เจ้าให้มันกับหมูตัวนี้หรือ ไร้สาระ นางให้มันกับข้าชัด ๆ!” ชายคนที่สองตวาดขึ้น

“พวกเจ้าทุกคนคงจำผิดไป? เห็นได้ชัดว่าคืนแรกของนางเป็นของข้า!” ชายคนที่สามกล่าว

ในที่สุดดูเหมือนว่าพวกเขาจะเข้าใจอะไรบางอย่าง พวกเขาทั้งสามมองไปที่กู้ซินเถาและถามพร้อมกันว่า “เจ้ามีคืนแรกสามครั้งหรือ?”

ใบหน้าของซินเถาซีดเซียวไร้สีเลือด

“หญิงสาวจะมีคืนแรกสามครั้งได้อย่างไร ครั้งแรกที่นางมีสัมพันธ์กับผู้ชายเยื่อพรหมจรรย์ก็ขาดไปแล้ว พวกเจ้าตาบอดจริง ๆ!” เหลียงซื่อเย้ยหยันพลางมองดูชายร่างใหญ่สามคนที่กำลังเถียงกันเหมือนคนโง่

“ไร้สาระ ตอนที่นางอยู่กับข้าเห็นได้ชัดว่านางเลือดออก!”

“ของข้าก็เหมือนกัน ข้าก็เห็นเหมือนกัน ผ้าไหมสีขาวที่รองไว้ใต้ร่างของนางมันเต็มไปด้วยเลือด ไม่มีทางที่ข้าจะลืมมันแน่นอน!”

“ตอนนั้นเลือดไหลออกมามากมาย เห็นได้ชัดว่าเป็นของนาง!”

พวกเขาทั้งสามยังคงโต้เถียงกัน ทุกคนต้องการเป็นผู้ชายคนแรกของกู้ซินเถา ในขณะนี้เหลียงซื่อจึงแค่นยิ้มเย็น “พวกเจ้าทั้งหมดถูกหลอกแล้ว พวกเจ้าไม่ใช่คนแรกของนาง รู้ไหมว่าในตอนนั้นนางมีผู้ชายที่สนิทสนมตั้งแต่ยังเด็ก ทั้งหล่อ ทั้งรวย คบกันมาหลายปีแล้ว ใครจะรู้เล่าว่านางมอบร่างกายให้เขาไปแล้ว

หลังจากได้ยินคำพูดของเหลียงซื่อ ทั้งสามก็มองหน้ากันในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจว่าเหลียงซื่อหมายถึงอะไร พวกเขาทั้งสามมองไปที่กู้ซินเถาอย่างพร้อมเพรียงกันราวกับว่าพวกเขาอยากจะฉีกกู้ซินเถาเป็นชิ้น ๆ

“กู้ซินเถา นางแพศยา เจ้าหลอกข้า ข้าให้เงินเจ้าไปตั้งสองร้อยตำลึงเงิน!”

“เจ้าให้เงินสองร้อยตำลึงเงินอะไร ข้าให้ทองคำห้าสิบตำลึงเงินกับนาง!”

“ให้ตายเถอะ ข้าให้บ้านแก่นางถ้าไม่ใช่เพราะแม่เสือในครอบครัวของข้าเข้มงวด ไม่เช่นนั้นเรื่องที่นางจะขายบ้านที่ข้าซื้อให้ข้าคงจะไม่ได้รู้”

“ข้า… ข้าไม่รู้จักพวกเจ้า พวกเจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระ ไร้สาระ!” กู้ซินเถาตกใจจนร่างกายไร้เรี่ยวแรง และตะโกนอย่างบ้าคลั่งว่า “ข้าไม่รู้จักพวกเจ้า!”

“กู้ซินเถา เจ้ามันไร้ยางอาย เจ้าไม่รู้จักพวกเราหรือ หรือว่าเจ้ากำลังใส่ร้ายพวกข้า เจ้าลืมไปแล้วหรือ? ตอนที่เจ้านอนอยู่ในอ้อมแขนของข้าเจ้าเรียกข้าว่าอย่างไร? เจ้าเรียกข้าว่าที่รัก เรียกข้าว่าท่านสามี เจ้าลืมเรื่องนี้ไปหมดแล้วหรือ?”

“ถูกต้อง อยากถามหาอีกเลยว่าใครเป็นคนแรกของนาง กู้ซินเถาเจ้าหลอกเอาทองคำห้าสิบตำลึงเงินไปจากข้า เจ้ามีชื่อเสียงมากกว่าหญิงอันดับหนึ่งในหอนางโลมเสียอีก!!”

“บ้านหลังนั้นที่ข้ามอบให้นาง หลังจากเอ่ยคำหวานไม่กี่คำนางก็ขายมันไป เมื่อเมียข้ารู้เรื่องนี้ข้าจึงต้องหนีไปซ่อนตัวสักพักหนึ่ง เมื่อกลับมาข้าก็พบว่าบ้านหลังนั้นถูกขายไปแล้ว ตอนแรกข้าก็คิดเกี่ยวกับคืนแรกของเรา แต่ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าจะเป็นนักต้มตุ๋นโดยใช้ร่างกาย!”

สิ่งที่ชายทั้งสามคนพูดเผยให้เห็นเรื่องที่น่าอายที่กู้ซินเถาเคยทำ ตอนนี้ใบหน้าของนางซีดเซียว หน้าผากเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อไหลซึม แผ่นหลังก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

กู้เสี่ยวหวานดื่มชาอย่างสบาย ๆ ราวกับว่านางไม่ได้ยินคำพูดที่น่าตกใจเหล่านั้น