ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 2131 ข้าอยากเจอซื่อจื่อ

บทที่ 2131 ข้าอยากเจอซื่อจื่อ

อารมณ์ของกู้ซินเถาดิ่งลง และเริ่มรู้สึกถึงอาการมวนท้องที่พุ่งขึ้นมาที่คอ และอาเจียนออกมา

อิ๋งชุนรีบวิ่งรุดขึ้นหน้าและอธิบายว่า “ช่วงนี้คุณหนูของข้ารู้สึกไม่ค่อยสบาย เมื่อวันก่อนคุณหนูข้าท้องไม่ค่อยดีเพราะกินบางอย่างผิดสำแดง วันนี้นางมาที่นี่ด้วยจิตวิญญาณอันแรงกล้า และหวังว่าใต้เท้าหมิ่นจะไม่ตำหนิคุณหนูของข้า!”

กู้ซินเถาอาเจียนออกมาจนหมดไส้หมดพุง จนไม่มีอะไรให้อาเจียนอีก กู้เสี่ยวหวานมองอีกฝ่ายและอยากจะหัวเราะออกมา ในที่สุดนางก็ไม่สามารถปิดบังเรื่องนี้ได้อีกต่อไป

“หลิวกุ้ยหย่ง ความตายอยู่ตรงหน้าเจ้าแล้ว ยังคิดว่าจะมีคนช่วยเจ้าได้อีกงั้นหรือ ทำไมเจ้ายังไม่อธิบายเรื่องเลว ๆ ที่เจ้าก่อขึ้นมาให้หมดล่ะ!” อี้อวิ่นตะโกน

หลิวกุ้ยหย่งนั่งนิ่งเป็นอัมพาต และเริ่มร้องไห้ฟูมฟาย “ข้าแค่อยากจะขโมยของบางอย่าง ข้าไม่ได้ต้องการฆ่าคน ลูกจ้างคนนั้นมาเห็นเข้าพอดี และออกไปเรียกคน ข้าไม่ได้ต้องการฆ่าเขา…”

“เช่นนั้นเจ้าจึงแทงเขาแล้วหนีไปงั้นเรอะ?”

“เขาตายแล้วและข้าก็หวาดกลัวมาก ข้าจึงเกิดอาการกลัวและหนีไป ข้าไม่เคยคิดจะฆ่าใคร ข้าไม่อยากทำ” หลิวกุ้ยหย่งร้องไห้พลางกุมศีรษะด้วยความทุกข์ใจ ท่าทางเย่อหยิ่งเมื่อใส่ร้ายกู้เสี่ยวหวานในเมื่อครู่ไปอยู่ที่ไหน

“ใครบอกเจ้าว่าเขาตายแล้ว?” อี้อวิ่นถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

“ก็ตอนนั้นเขานอนนิ่งไปแล้ว ข้า…ต่อมา เป็นนาง…นางบอกข้าว่าคนคนนั้นตายแล้ว ข้ากลัวเกินกว่าจะกลับไปที่เมืองหลิน ข้า…เขาตายแล้ว…” คำพูดของหลิวกุ้ยหย่งไม่ปะติดปะต่อกัน แต่เมื่อเขาเข้าใจ เขาก็มองไปที่อี้อวิ่นเบิกตากว้างและถามด้วยความเหม่อลอย “เขา… เขาไม่ตายหรือ?”

“เจ้าแทงได้ไม่ลึกพอ เขาจึงยังมีชีวิตอยู่!” อี้อวิ่นตะโกน

ใบหน้าของหลิวกุ้ยหย่งเปลี่ยนสีทันที เขาหัวเราะอย่างมีความสุขทั้งน้ำตา “ฮ่าฮ่าฮ่า เขาไม่ตาย เขาไม่ตาย ข้าไม่ได้ฆ่าคน ข้าไม่ได้ฆ่าคน…”

“เอาล่ะ ตอนนี้พูดถึงเรื่องที่เจ้าแสร้งเป็นคนอื่นและใส่ร้ายความบริสุทธิ์ขององค์หญิงอันผิง ไม่เช่นนั้นข้าจะไม่มีวันยกโทษให้เจ้า!” อี้อวิ่นกล่าว

หลิวกุ้ยหย่งนั่งนิ่งอยู่บนพื้นและเริ่มร้องไห้ออกมา “เป็นเพราะนาง นางบอกว่าข้าแค่ใช้ปิ่นปักผมใส่ร้ายกู้เสี่ยวหวานโดยบอกว่าข้าเป็นคนรักของนาง เมื่อชื่อเสียงของนางถูกทำลาย นางก็จะมีเพียงข้าและด้วยสถานะองค์หญิงของนาง นางจะปกป้องข้าได้อย่างแน่นอน! ทั้งหมดเป็นเพราะนางให้ข้าพูด!”

หลิวกุ้ยหย่งบอกทุกอย่างเกี่ยวกับกู้ซินเถา หลังจากได้ยินสิ่งนี้กู้ซินเถาก็แทบจะทรุดลงบนพื้น “ข้าไม่ได้ทำ ข้าไม่ได้ทำ…”

เมื่อเห็นว่ากอบกู้ความบริสุทธิ์ของกู้เสี่ยวหวานกลับมาได้แล้ว หมิ่นเสวียซือก็ตะโกนว่า “เจ้าช่างกล้า พูดเรื่องที่นางสั่งให้เจ้าทำออกมาให้หมด”

“ข้าไม่ได้ทำ ข้าไม่ได้ทำร้ายนาง ไม่ใช่ข้า!” กู้ซินเถาตะโกนอย่างร้อนรน

“ถ้าไม่ใช่เจ้า แล้วเป็นใครล่ะ?” กู้เสี่ยวหวานแค่นยิ้มเย็น “ท่านใส่ร้ายข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า และตอนนี้เจ้าพาฆาตกรมาดูหมิ่นความบริสุทธิ์ของข้า กู้ซินเถา ข้าคิดอยู่เสมอว่าท่านเป็นลูกพี่ลูกน้องของข้า จึงไม่อยากถือโทษโกรธท่าน แต่ครั้งนี้ท่านกลับหาคนมาทำลายความบริสุทธิ์ของข้า คราวนี้ข้าจะไม่ทนอีกต่อไป เจ้าใช้ความใจดีของข้ามาทำร้ายข้า ใต้เท้าหมิ่น เสี่ยวหวานถูกใส่ร้ายอย่างไม่เป็นธรรม และข้าหวังว่าใต้เท้าหมิ่นจะให้ความยุติธรรมกับเสี่ยวหวาน!”

“พวกเจ้า ยังไม่รีบนำตัวไปอีก!”

“ซินเถาไม่ได้ทำ เป็นข้า ข้าเป็นคนทำ! ใต้เท้าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับลูกสาวของข้า ข้าเป็นคนทำเองทั้งหมด!” ทันใดนั้นซุนซื่อก็ตะโกนขึ้น

กู้ซินเถาที่แทบสิ้นหวังแต่หลังจากได้ยินประโยคนี้ ทันใดนั้นนางก็รู้สึกตัว “ใช่ใช่ใช่ นางเป็นคนทำ และนางเป็นคนที่ต้องการใส่ร้ายกู้เสี่ยวหวาน ไม่ใช่ข้า ไม่ใช่ข้า!”

สองแม่ลูกคู่นี้คนหนึ่งรับผิดและอีกคนก็โยนความผิด กู้ซินเถายังคงมีนิสัยเหมือนเดิม ผลักซุนซีเอ๋อร์ออกไปรับผิดและซุนซีเอ๋อร์ก็เหมือนเดิมยอมรับผิดแทนกู้ซินเถาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ครั้งนี้กู้เสี่ยวหวานจะไม่ปล่อยกู้ซินเถาและซุนซีเอ๋อร์ไปแน่นอน

“พวกเจ้าสองแม่ลูกร่วมมือกันเพื่อทำลายชื่อเสียงของข้า ไม่ว่าจะเป็นใครก็หนีไปไหนไม่ได้!” กู้เสี่ยวหวานตะโกนอย่างเย็นชา

“เสี่ยวหวาน ทั้งหมดเป็นความผิดของข้า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับซินเถา นางยังเด็ก นางไม่เข้าใจอะไรเลย ได้โปรดปล่อยนางไป นางก็ฟังคำของข้ามาอีกที ซินเถา นางไม่รู้เรื่อง!” ซุนซีเอ๋อร์มองไปที่กู้เสี่ยวหวานและขอร้องอย่างขมขื่น

กู้ซินเถายังอธิบายอย่างรวดเร็ว “ใช่แล้ว เสี่ยวหวาน ข้า…ข้าไม่รู้ เป็นนางทั้งหมด นางทำทั้งหมด ข้าไม่รู้อะไรเลย เสี่ยวหวานข้าขอโทษ ทั้งหมดเป็นเพราะข้าเชื่อคำพูดของนาง ข้าเป็นพี่สาวของเจ้า ข้าเป็นพี่สาวของเจ้านะ”

เวลานี้ความแก่ตัวของกู้ซินเถาชัดเจนยิ่งขึ้น แม้แต่แม่ของตัวเองก็ทรยศได้ นางจะจริงใจต่อตนเองได้อย่างไร

กู้เสี่ยวหวานถอยหลังไปโดยไม่สนใจคำอ้อนวอนของสองแม่ลูก และพูดอย่างเย็นชา “กู้ซินเถา ถ้าท่านกล้าพอที่จะยอมรับว่าคนบงการเรื่องนี้คือท่าน ข้าอาจจะเมตตาและลดโทษของท่านลง แต่ท่านก็ยังไม่รู้สำนึกและไม่ยอมกลับใจ และยังโยนความผิดทั้งหมดให้แม่ของท่านเอง ท่านมันเห็นแก่ตัว กู้ซินเถาความผิดที่ท่านทำในครั้งนี้ ท่านต้องรับผิดชอบเอง! ครั้งนี้ไม่มีใครช่วยเจ้าได้!”

คำให้การของเหลียงซื่อและชายสามคนจากเมืองรุ่ยเสียน สรุปได้ว่าครอบครัวใหญ่ตระกูลกู้และกู้ซินเถาเป็นคนบงการเรื่องนี้ นอกจากนี้ยังมีคำอธิบายจากใต้เท้าอี้อวิ่นจากเมืองหลินว่าหลิวกุ้ยหย่งได้รับคำสั่งให้ปลอมตัวเป็นฉินเย่จือเพื่อมาใส่ร้ายกู้เสี่ยวหวาน! หลิวกุ้ยหย่งสารภาพว่ากู้ซินเถาเป็นผู้บงการอยู่เบื้องหลัง กู้ซินเถาซื้อตัวคนผู้นี้มาเพื่อใส่ร้ายกู้เสี่ยวหวาน ตอนนี้คดีถูกตัดสินแล้ว ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถช่วยนางได้!

“กู้ซินเถาใส่ร้ายชื่อเสียงขององค์หญิงอันผิงและดูหมิ่นศักดิ์ศรีของราชวงศ์ นี่เป็นการกระทำอันร้ายแรง ใครก็ได้มาจับนางเข้าคุกไปเสีย!” หมิ่นเสวียซือสั่ง

“ไม่ ไม่ ข้าไม่อยากไป!” กู้ซินเถากรีดร้องอย่างบ้าคลั่งพลางมองไปยังเจ้าหน้าที่ที่เดินเข้ามา และทันใดนั้นก็ระเบิดเสียงหัวเราะ “พวกเจ้าจับข้าไม่ได้ พวกเจ้าจับข้าไม่ได้ ข้าอยากเจอซื่อจื่อ ข้าอยากเจอซื่อจื่อ!”

หมิ่นเสวียซือขมวดคิ้ว เรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับซื่อจื่อได้อย่างไร?

เมื่อเห็นสิ่งนี้อิ๋งชุนที่อยู่ด้านข้างก็รีบดึงกู้ซินเถาด้วยสีหน้ากังวล “คุณหนูเป็นอะไรเจ้าคะ?”

“อิ๋งชุนรีบไปหาซื่อจื่อที่โรงน้ำชาอู่อวิ้นและบอกเขาว่าตอนนี้ข้าตกอยู่ในอันตรายให้รีบมาช่วยข้า! เจ้ารีบไปสิ เจ้ารีบไป!” เมื่อกู้ซินเถาเห็นอิ๋งชุนเข้ามาก็เหมือนคนใกล้ตายที่เห็นฟางช่วยชีวิต